Vísir - 26.05.1939, Blaðsíða 6

VIS IR
Föstudaginn 26. maí 1939,
6
RAFTÆKJA
VIÐGERÐIR
VANDAÐAR-ÓDÝRAR
SÆKJUM & SENDUM
Lfiönriklingnr
Harðfisknr
Is'. sntjðr
vmn
Laugavegi 1.
Útbú, Fjölnisvegi 2.
Gúmmískógerð
Austurbæjar
Laugavegi 24 C. Sími 5052.
Hin útrétta
liönd.
Mér sýnist á Alþýðublaðinu í
dag, að Alþýðuflokkurinn sjái
nú fullkomlega nauðsyn þess,
að leita samvinnu við Sjálfstæð-
isverkamemi í verkalýðsfélög-
unum, til varnar verkamönnum
gegn ofbeldi kommúnista og
niðurrifsstarfsemi. ! Starfsemi
kommúnista liefir skaðað þjóð-
ina mjög, en verkamenn þó
mest.
Sj álfstæðisverkamönnum hef-
ir áreiðanlega aldrei verið ljúft
að vinna með verkamönnum í
verkalýðsfélögunum, en þeir
voru tilneyddir vegna þess mis-
skilnings og stirfni, sem gætti
lijá Alþýðusambandinu.. Sjálf-
Hveiti 0.40 kgr.
Do. 10 lbs. poki 2.15.
Do. 20 lbs. poki 4.25.
Ódýrt í 50 kgr. og 63 kgr.
pokum.
350. STRÍÐSUNDIRBÚNINGUR.
— Fjarri fer því, svarar Hrói. Við —- Við erum að vísu ekki margir,
munum frelsa fólkið og hefna Ei- mennirnir frá Sherwood-skógi, en
ríks grimmilega. við skulum bera sigur úr býtum.
FLUTN1N (iASKIFIÐ LlLlAiN,
ðr ameríska bafskipaflotanum, rakst nýlega á þýskt skip, Wiegand, í þoku við New Jerseyströndina.
IJtían brotnaði í tvent eins og myndin sýnir, en menn björguðust nauðulega áður en skipið sökk.
•i*
DROPLAUG SÖLVADÓTTIR.
.. .. ■_sam&aeam
Nokkur minningarorð.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífur hljóðlaust yfir storð.
i*eirra máli ei talar tunga.
— Tárin eru beggja orð.
Ölöf Sigurðardóttir.
í»etía stef kom mér í hug, er
eg frétti andlát Droplaugar
Sölvadóttur frá Amheiðarstöð-
nm, er andaðist á sjúkrahúsi í
Reykjavík 5. maí þ. á. að nýlega
afstöðnum uppskurði. — Hún
var fædd 16. febr. 1898.
Alla æfi sína (undantekinn
sá tími, sem varið var til mennt-
ímar) dvaldi Droplaug á sesku-
heímilínu. — Þegar faðir henn-
ar, Sölvi hrstj. Vigfússon féll
frá (9. sept. 1927), valdi hún sér
það ósérplægna hlutverk, að að-
stoða móður sína, Sigríði Sig-
fúsdóltur, til að lialda áfram
búskapnmn og halda uppi
hróðri og ágætum hins víð-
knnnn heimiKs. — Skarð var
stórt fyrir skildi við fráfall hús-
hóndans, en með fádæma þreki,
alúð og snild héldu þær mæðgur
öllu í hinu fyrra horfi.
Nú á hin aldurhnigna liús-
móðir einnig þessari dótturinni
á bak að sjá.
■Droplaug sál. var þeim hæfi-
leikum búin í allri framkomu
og viðkynningu, sem ekki rnunu
fymast nokkrum þeirra, sem
kynntust þeim og nutu. Og
ræktarhugurinn við æskuheim-
ilið, — minningar þess og sög-
ur, — réðu mestu um liennar
eigin sögu og lífsstarf. — Hvor-
ugt þetta fyrnist kunnugum
mönnum. En þær mæðgur liafa
auk þess reist minnismerki til
ánægju og hvatningar öldum og
óbornum. Þær liafa komið upp
við bæinn sinn einum hinum
fegursta blóm- og trjágarði, sem
til er á íslenzkum sveitabæ, til
eftirbreytni og hvatningar öll-
um þeim, er hafa heimili í
sveitum forstöðu að veita. —
Það afrek og sú saga stendur
óafmáanlega skráð á spjöld sög-
unnar, þótt einstaklingarnir
hnígi að móðurskauti.
H. St.
Misjafnir dómar um Norsku
sýninguna í New York.
Oslo 24. maí. FB.
Norðmenn þeir. sem heim
eru komnir frá New York eftir
að hafa verið á Heimssýning-
unni liafa flestir lálið i ljós á-
nægju yfir sýningunni, en af
þeim, sem síðast komu, liafa þó
tveir kunnir menn talað um
norsku sýninguna í alt öðrum
dúr. Annar þeirra, Rasmussen
prófessor, segir, að það sé sorg-
legt livað hún beri litlum gáfum
og hugkvæmni vitni. Trygve
Nielsen, forseti bæjarstjórnar,
fer hinsvegar lofsorðum um
sýninguna. — NRP.
stæðisverkamenn vilja fullkom-
ið lýðræði og réttlæti, þeir vilja
vera frjálsir menn í frjálsu
félagi.
Að Sjálfstæðismenn studdu
kommúnista í vetur í Hafnar-
firði, m. a. til að víkja hinum
tólf atvinnurekendum, sem þá
voru látnir fara, var eðlilegt, því
atvinnurekendur eiga ekki að
vera í verkalýðsfélagi. Þar eiga
eingöngu að vera verkamenn.
En nú, er kommúnistar í Hafn-
arfirði reka verkamenn úr
verkamannafélagi fyrir pólitísk-
ar skoðanir, þá er of langt geng-
ið. Það geta Sjálfstæðisverka-
menn ekki samþykt.
Eg sé ekki annað en Sjálf-
stæðisverkamenn og Alþýðu-
flokksmenn geti fullkomlega
unnið saman og skapað full-
komna einingu í verkalýðsfélög-
unum, öllum verkamönnum til
góðs. Samúð og samvinna þjóð-
arinnar, hygð á lýðræði og rétt-
læti, verður öllum fyrir bestu.
En sundrung og ofbeldi leiðir
til glötunar.
Eg vil að sjálfstæðisverka-
menn taki í liina útréttu liönd
Alþýðuflokksflokksins, og svo
veit eg er um marga fleiri fé-
laga mína í Óðni.
24. maí.
Óðinsfélagi nr. 251.
HRÓI HÖTTUR og menn hans.— Sögur í myndum fyrir börn.
-—- Það er best að eg segi þér það, — Þá er öll von úti um að fólk-
að „Hrólfur“ er stúlka. Eg ætlaði Inu hér verði bjargað undan oki
að halda því leyndu, þar til Thane harðstjórans.
væri unnin.
Drengja-
fötin
úr
Fatabiídinni
aDMMlSKOR.
Munið að bestu og ódýrustu
gúmmiskómir eru frá
er miðstöð verðbréfaviðskift-
anna. —
VlSIS KAFFIÐ
gerir alla glaða.
Hveiti I
ÍÍRlMUMAÐURINN. 16
jBtund á orðið grág'rænasti, sem henni fanst á-
gæti er hún skrifaði það, en svo eitthvað kynd-
ngt við það, en lét það standa og liélt áfram:
•„Vllanlega kem eg ekki aftur í skólann. Eg
■er nú orðin átján ára og enginn getur neytt mig
lil þess, Eg er að hugsa um hvort jiað sé nauð-
syrilegt, að eg hafi fjárhaldsmann. í skáldsög-
iinum fer það oftast svo, að ungar, auðugar
slúlkur giftast fjárhaldsmönnum sinum -— og
jþaS væri ekki að mínu skapi. Þú verður að
líoma og vera hjá mér — það verður afskaplega
jgaman.*'
Hér nam ungfrú Standing staðar og andvarp.
aði, fm að vitanlega gat Stephanie ekki fengið
frí fyrr en um jólaleytið — og það var — til
|>fös að nota eitt af vanaorðum ungfrú Stand-
Sng — agalega langt þangað til — næstum þrír
snánuðir.
Hún horfði þunglyndislega í kringum sig í
Siinu ríkulega búna og hátíðlega herbergi. Þetta
var i rauninni heill salur, sem náði þvert yfir
fiúsið, og var furðulega ríkulega búinn hús-
gjögnum og skartgripum. Var margt af því
sgamalt. Þama voru Persíu-gólfábreiður og
'gluggatjöld ofin í Lyons fyrir ógnar-öldina.
í»iljumar höfðu verið fluttar til London frá
Hollandi — úr liúsi því, sem hertoginn af Alba
hafði búið 1. Og þarna héngu málverk eftir
gamla meistara — Gainsborough, Sir Josuha,
van Dyck, Lely, Franz Hals, Turner. En engin
siýtísku málverk. — Það var auðséð, að hér
Siafði búið maður, sem kunni að meta liina
ígömlu meistara og safnaði málverkum eftir þá.
Ungfrú Standing gretti sig, er liún horfði á
TOiyndirnar. Henni fanst þær hafa alt annað en
wpplífgandi táhrif á sig. En þegar hún fór að
hugsa um að breyta öllu komst hún brátt á þá
skoðun, að það væri nokkurskonar helgibrot,
að breyta nokkurum sköpuðum hlut. Henni
fanst það eins mikil fjarstæða að fara að breyta
nokkuru eins og að reka upp skellililátur í
kirkju.
En liún liælti fljótlega að liugsa um þetta og
fékk sér enn einn mola úr öskjunni. — Legu-
bekkurinn, sem hún hvildi á, minti liana á lík
hörur konungs eða drottningar. Á legubekknum
var ábreiða, purpuralit, ísaumuð gulli og silfri.
„Hvernig skyldi eg líta út í svörtum kjól,“
liugsaði hún. „Sumum fer það illa. En þessi
lieimski náungi í veislunni lijá Chauvigny sagði,
að eg ætti að ganga í dökkum kjólum. Hann
sagði, að fegurð mín mundi koma betur í ljós.
En þetta segja menn víst alt af við stúlkur ljós-
ar yfirlitum. En eg vildi heldur vera í ljósum
kjólum.“
Ungfrú Standing opnaði tösku sína, tók upp
vasaspegil sinn og fór að dunda við að
„púðra“ nef og kinnar. Hún varð glaðlegri er
hún leit í spegilinnj — það hafði alt af slík áhrif
á hana. Kannske er erfitt fyrir unga stúlku, með
hraustlega og fagra húð, gullhrúnt, náttúrlega
liðað hár og stærri og fegurri blá augu en flest-
ar aðrar — að vera súr á svip til lengdar.
Sannleikurinn var sá, að Margot Standing
var alveg óvenjulega fögur stúlka. Einkanlega
voru augun stór og skær, Ijósfagurblá, en
augnahárin löng og furðulega dökk og mundu
hafa dregið úr fegurð hennar, ef ekki hefði
verið vegna þess að þau nutu sín svo prýðilega
sem umgjörð um augun Ijósbláu og skæru.
Margol var meðallagi há og allþrekin, en vel
bygð, og hreyfingarnar mjúkar og fagrar. Hún
var ekki skrautlega klædd — í bláu fellinga-
pilsi og livítri ullarpeysu — en ])ilsið var úr
frægustu tískuverslun Parísar og peysan úr
binni mýkstu Angoraull.
Alt í einu voru dyr opnaðar í fjarlægari enda
salsins og William — þjónn óvanalega sauðs-
legur -— umlaði eitthvað, sem ógerlegt var að
skilja — og inn kom herra Hale — herra Jam-
cs Hale.
Margot liafði aldrei litið hann augum fyr.
Hami var málaflutningsmaður föður liennar —
og það liafði ekki neitt fjörgandi áhrif að hugsa
til þess. En hann var enn dauflegri en hún liafði
húist við — liann var liár og grannur, mjór um
herðar, augnabrúnalaus, sviplaus.
Hún reis á fætur til þess að heilsa lionum.
Hann rétti henni þvala, kalda liönd.
„Komið þér sælar, ungfrú Standing,“ sagði
hann og ræskti sig.
Margot settist aftur og liann settist og þau
þögðu bæði, en Hale lagði skjalatöskuna, sem
hann var með, á stól við hlið sér, og fór að
hjástra við að opna liana.
Þegar hann leit upp sá hann konfektkassa
undir nefinu á sér.
„Fáið yður einn konfektmola. Þessir löngu
eru liarðir — en þeir kringlóttu eru „draum-
ur“.“
„Nei, þakka yður fyrir,“ sagði herra Hale.
Margot tók einn -- af þeim kringlóttu — og
herra Hale heið óánægjuleguf á svip, þar til
liún var búinn að gæða sér á lionum, en hún var
var búin að horða svo rnikið af konfekti, að hún
naut ekki lengur bragðsins.
Herra Hale hafði verið að hugsa um livað
hann skyldi segja í samúðarskyni í tilefni af
fráfalli föður hennar, en fanst óviðeigandi að
láta samúð í ljós meðan ungfrúin var að háma
í sig konfekt. En þar sem hún þegar fékk sér
enn einn mola til liætti liann við allar tilraunir
lil þess að láta í ljós samúð og hóf þegar við-
skiftalegar umræður.
„Eg er liingað kominn, ungfrú Standing, til
]iess að spyrja yður hvort yður sé nokkuð kunn-
ugt um efni erfðaskrár föður yðar?“
Margot starði á liann undrandi.
„Hvernig ætti eg að vita nokkuð um það?“
„Því ekki það? Faðir yðar kynni að liafa tekið
ákvörðun um að ræða það við yður.“
„En eg hefi ekki séð liann í þrjú ár.“
„Er svo langt síðan er fundum ykkar bar
saman?“
Ungfrú Standing kinkaði kolli.
„Hann var mjög sjaldan hér þegar eg var
lieima í leyfi. Seinustu þrjú árin var liann tið-
ast í Ameríku, Þýskalandi eða Ítalíu og hingað
og þangað.“
„En ekki í Svisslandi? Mér hefir skilist, að
þér hafið verið í skóla þar.“
„Aldrei í Svisslandi,“ sagði ungfrú Standing
og vadli sér konfektmola.
„Skrifaði liann yður aldrei um erfðaskrá
sína ?“
Margot starð á hann undrandi.
„Hen-a trúr, — nei, eg held nú ekki — liann
skrifaði mér aldrei til að lieitið getur.“
„Það er mjög óheppilegt/ sagði Hale. „Við
eigum nefnilega við erfiðleika að slriða, nngfrú
Standing. Við höfum annast ýmiskonar við-
skifti föður yðar í 15 ár, en það var faðir minn,
sem var þeim kunnastur — var öllu kunnugur
út í æsar. Eg veit, að liann og faðir yðar heitinn
voru vildarvinir. Og ef faðir minn væri enn
meðal vor er eg sannfærður um, að liægt væri
að kalla á svipstundu að greiða úr öllu.“