Vísir - 26.07.1939, Blaðsíða 6

0
VlSIR
Miðvikudaginn 26. jálí 1939.
AMERÍSK VERÐBRÉF Á SPÁNI.
"Við ransókn á virkjum þeim, sem stjórnarherrinn spænski hafði á sínu valdi í heimsstyrjöld-
ínni, hefir fundist sitt af hverju. Fyrir nokkuru var verið að grafa upp kjallara í virkinu
Figueras og fundust þar ýms listaverk, sem stolið hafði verið, amerísk verðbréf o. fl. Spænski
foringinn á myndinni heldur á hlutabréfi í N. York, Pennsylv. og Ohij járnbrautinni, en mik-
ið af slíkum hlutabréfum, öllum stolnum, fanst í Figueras. —
MAÐURINN, SEM LÉK WASHINGTON.
Myndin er tekin í Waldorf-Astoria gistihúsinu, en til veislunnar bauð UnitedFeatureSyndi-
cates helstu blaðaútgefendum. T. h. George A. Carlin forseti U.F.S. er hann býður Denys Wort-
man velkominn, en það var ha >n, sem lék Georg Washington áhátíðarsýninguáHeimssýning-
unni. I miðju t. v. Hugh S. Johnson hershöfðingi, sem einnig er kunnur rithöfundur og Rud-
olph Dirks, sem er frægur fyrir mynda-„seriuna“ „Iínold og Tot“.
SKURÐUR GEGNUM FLORID ASKAGANN.
Árið 1935 var byrjað að grafa skurð gegnum Floridaskagann. Var talið, að mikill viðskifta-
legur hagur yrði að skurðinum, bæði tímasparnaður fyrir skipin, auk þess, sem siglingar eru
mjög hættulegar fyrir Floridaskagann. En það var hætt við verkið, eftir að búið var að verja
til þess 5.400.000 dollurum. Þjóðþingið feldi 12 milj. dollara viðbótarfjárveitingu. Ný bar-
átta er hafin til þess að vinna við skurðinn verði hafin á ný. — Myndirnar voru teknar 1935,
er alt var þama í fullum gangi. S'vörtu strikin frá Jacksonville til Fort Inglis sýna Iegu skurðs-
ins, en svarta línan frá French Reef til Key West sýnir það svæði, sem skipin nú fara, og
er það hættuleg siglingaleið, sem fyrr var vikið að.
IIRÓI HÖTTUR og menn hans.— Sögur í myndum fyrir börn.
386. í MYRKRINU.
PROBST, HEIMSFRÆGUR ÞÝSKUR BROKKHESTUR.
— Þetta verður engum vand-
kvæðum bundiÖ, Litli-Jón, þeir eru
aÖ eins fjórir. — Það verður búið
á augabragði.
— Rauðstakkur, hér þarf maður að
vera jafn \el eygur og köttur. ■—
Við erum ekki fjarri fangelsinu
núna.
Hrói höttur veit ekki að þetta eru
Rauðstakkur, Tuck, einbúinn og
Hrólfur. — Hérna konia þeir!
— Gefist upp, þrjótar, þá skuluð
þið fá að halda lífi. Ef þið.hrópið
á hjálp, eruð þið dauðans matur.
GRÍMUMADURINN.
írú Lattery hét að ættamafni áður en hún gift-
m ?“
JNei, þiað veit eg ekki.“
I *,Pulíen,“ sagði Maud Silver, „EJiza PuIIen."
* „Pullen!“
JBrytinn Pullen er bróðir hennar. I>að er
'vifaulega auðvelt fyrir hann að komast að því,
3hjá systur sinni hvenær húsið er tómt, og autt
Bras er ágætur verustaður fyrir glæpamenn. En
Siúsyðar liggur þannig, að það er tilvalinn móts-
slaður."
Charles var farinn að blistra.
I Maud Silver beið andartak og hélt svo áfram:
„Já, herra Moray — svo að eg haldi áfram:
AS kyeldi þess 3. október var ungfrú Langton
a húsi yðar og mér væri mikil stoð í, ef þér
mlduð vera hreinskilnir við mig um alt, sem þá
lieJmsókn varðar. Og ykkur bæði. Eg veit, að
!>ís voruð einu sinni trúlofuð, og ef heimsókn
Bingfrú Langton var einkaheimsókn, ef eg má
fcalla það svo, gerbreytir það öllu — nei, herra
Moráy — eitt augnablik. Eg mun ekki segja
jreitt, nema það, sem ekki verður hjá komist að
drepa á. En ef ungfrú Langton hefði komið
þarna til þess að finna yður hefði það varpað
ljósi á margt — m. a. hvers vegna þér hirðið
ekki um að leita aðstoðar Iögreglunnar. En það
getur vel verið, að Pullen hafi séð ungfrú Láng-
ton eða einhver hinna og það valdi yður aukn-
um áhyggjum, það væri mjög eðlilegt — og af-
sökunarvert.“
Maud Silver brosti, en Charles starði á hana
og varð lítt ráðið af svip hans, hvað lionum
var í hug.
„Og ef ungfrú Langton hefði komið að finna
mig — það mundi ekki hafa verið neitt óvana-
legt eða niðurlægjandi, þar sem hún var frjáls
ferða sinna um húsið frá þvi hún var tíu ára.
Kftir atvikum mundi heimsókn hennar eðlileg.“
„Ó, já,“ sagði xmgfrú Silver og hóstaði. „Þér
eruð annars óslyngur að skrökva, herra Moray.“
„Er eg það?“
„Mesti klaufi. Það hefði verið betra, ef þér
liefði sýnt mér hreinskilni — fulla hreinskilni.
Nú hafið þér sagt mér það, sem eg vildi vita.
Eg hafði verið í nokkurum vafa um ungfrú
Langton.“
„Við skulum ekki ræða um ungfrú Langton."
Maud Silver andvarpaði.
„Það er heimskulegt af yður, að æskja þess,
þar sem eg veit nú, að þér sáuð hana á fundi
með grímumanninum. Ef hún hefði ekki verið
á hans fundi munduð þér vissulega hafa neitað
því, að hún hefði komið til þess að heimsækja
yður.“
„Ungfrú Silver!“
Hún hristi höfuðið mæðulega.
„Þér munduð hafa reiðst, ef þér hefðuð ekki
ætlað, að eg hefði búið til þennan veg handa
yður — til undan halds.“
„Ungfrú Silver!“
„Herra Moray, hafið þér nokkuru sinni beðið
ungfrú Langton um skýringu á þvi, sem jxír
sáuð.“
Charles sat þögull. Hann var farinn að óttast
þessa litlu, slyngu leynilögreglukonu.
„Herra Moray, eg bið yður þess, að segja
mér, hvort þér liafið beðið ungfrú Langton um
skýringu ?“
„Já, eg gerði það,“ sagði hann loks.
„Og fenguð þér nokkura skýringu.“
„Nei.“
„Alls enga?“
„Nei.“
„Viljið þér nú segja mér hvar þér sáuð ung-
frú Langton og livernig ástatt var?“
„Hún kom inn í herbergið, gekk að borðinU
og lagði pakka á það. Hún sagði eitthvað og
Grímumaðurinn sagði eitthvað. Eg gat ekki
heyrt það, sem hún sagði. Hún var þarna að
éins örstutta stund. Og eg sá ekki framan í
hana.“
„En þér efuðust ekki um hver hún var?“
„Nei.“
„Að eins eina spurningu til,“ sagði ungfrú
Silver. „Var koma hennar tilkynt á einn eða
annan hátt?“
„Charles svaraði engu ]>egar í stað, en honum
fanst sem hann stæði á ný við gægigatið og
heyrði Jaffray livísla að grímumanninum, að nr.
26 væri komin.
Ungfrú Silver spurði annarar spurningar.
„Hafði ungfrú Langton „númer“?“
Charles þagði.
Maud Silver þagði líka um stund, en svo
sagði liún hlýlega:
„Eg sé, að svo muni liafa verið. Það hlýtur að
hafa komið eins og reiðarslag yfir yður. Eg tel