Vísir - 18.12.1944, Qupperneq 7

VI SIR
Mánudaginn 18. des.
(L:
CTT

» •
5%/oi/d *ty. (2)oug/ao:
'rííllínn

2
andartak, að hlutvérk hans var að vera þræll.
Marsellus var stoltur og höfðinglegur, en
gleyindi sér við og við, féll út úr húsbóndahlut-
verkinu og brá sér mjög skopiega í hlutverk
innilegs vinar. Það var mjög skemmtilegt stund-
um. Lúsíu þótti gaman að virða þá fyrir sér við
siík tækifæri. Auðvitáð var eiginlega samskonar
samband milli hennar og Tertíu, en það virtist
vera ólikt.
Demetríus hafði komið frá Korintu. Faðir
lians —» auðugur skipseigandi hafði tekið of
grunsanilegan þátt í landvarnarmálum. Allt
liafði dunið i einu yfir fjö'lskyldu Demetriusar.
Faðir hans Jiafði verið líflátinn, tveir eldri hræð-
ur hans voru gefnir nýja sendiherranum i
Akkeu, liin tigna móðir Jians, liafði framið
sjálfsmorð og Demetríus þessi hái, friði og
þrelílegi pillur — liafði verið fluttur lil Róma-
horgar midir strangri gazlu, því að liann var
eldvi aðeins dýrmætur fengur hann var
trylltur af liræði.
Lúsía niundi þegar hún heyrði paliba sinn
segja mömmu frá kaupunum á Korintuþræln-
um, sem Jiann Jiefði þá gert fyrir klukluistund
síðan. Það var vik'u áður en Marsellús varð full-
veðja. Mömmu hafði brugðið mjög og liún
hafði orðið dólilið skelfd.
„Það þarf að fara gætilega með liann um
tíma,“ sagði pabbi. „Hann liefir verið harl leik-
inn. Gæzlumaður hans sagði mér, að það væri
vissara fvrii mig áð sofa með rýting uudir
koddanum þangað tii Korinlumaðurinn væri
farinn að stíllast. Það lítur út fyrir. að lialm
liafi stimpázt ónotalega. við einn vörðinn. læir
mundu vitaskuld liafa ótt stutt en rækileg skipti
við hariu, svo sení vandi þeirra er, en þeir liöfðu
sldpuiÞum að ski!a honuni ósködduðum. Þeir
urðu hjTandi fegnir að losna við !iann.“
„En tr þeltá ekki hætlulegt liafði raamnja
spurt. kvíðafulk
„Væfi honum ekki trúandi ti! alls við son
oltkar
„Það er undir Marsellusi sjálfum komið,“
hafði pabbi svarað. „Hann verður að viiina
traus-t snáðans. Og hann geiur' það, held ég.
Allt, seiri Demetrius þarfnast, er trvgging fyrir
drengilegum samskiptum. Hann mun ekki bú-
ast við neinu dekri. Ihann er þræll og hann veit
það — og' hataí- það, eu hanu mun lúla liógvær-
um aga.“ Og síðan ha’fði pabhi haldið áfram að
segja frá því, að þegar hann hefði greitt and-
virðið og ritað u’ndir skíi-teinin, þá hefði hann
sjálfur leitt Demetríus út úr liinum þrönga
klefa, og þegar þeir voru komnir út á opiiin
vettvang, lieí'ði hann leyst hlekkiná, mjög gæíi-
lega reyndar, þvi að úlnliðirnir á honum voru
særðir og blæðandi. „Því næst gekk eg á nndan
honum,“ hélt ipabbi áfrain, „án þess að líta við
og athuga livort hann fylgdi mér eftir. Álus
hafði ekið mér ofan eftir og beið með vagninn
við Appíuhliðið, spölkorn i burtu. Eg liafði
ællað, inér að taka Korintann með mér til baka.
En þegar við komum að vagninuni, ákvað eg
■'að segja honum til vegar heim til okkar, svo
að hann gæti farið fótgangandi.“
„Aleinn?“ hafði mamma lirópað. „Yar það
ekíri stórhættulegt?“
„Jú,“ Iiafði pabbi samþykkt, „en ekki eins
hættulegt og það, að hann hefði verið fluttur
hingað eins og hlekkjaður fangi. Hann var
frjáls og gat hlaupizt á brott. Eg vildi láta hann
fá aðstöðu til þess að velja um, hvort liann vildi
liéldur freista gæfunnar hjá okkur, eða hætta
á önnur örlög. Eg varð þess áslcynja, að trún-
aðarviðmótið, sem eg sýndi honum, gerði hann
undrandi og mildaði hann dálítið. Hann sagði
á fallegri grísku, því að hann liafði hlotið
gott uppeldi —: „Hvað á eg.að gera lierra, þeg-
ar eg kem i hús yðar?“ Eg sagði honum að
spyrja eftir Marsipor, sem mundi leiðbeina hon-
niii. Hann hneigði sig, stóð kyrr og fitlaði við
ryðgaða Iilckkina, sem eg hafði leyst af hönd-
um hans. „Fleygðu þeim,“ sagði eg. Svo sté eg
upp í vágninn og ók heim.“
„Mig undrar, ef þú sérð hann nokkurntíma
framar,“ hafði mamma sagt, og sem svar við
aíliugasemd hennar birlist Marsipor i dyruiium.
„Það er kominn hingað ungur Korinti, hérra,“
sagði Marsipor, sem sjálfur var Korinti. „Hann
kveðst líiheyra okdlur.“
„Þao er rétt,“ sagði pabbi glaður yfir frétt-
inni. „Eg keypti, hann í morgun. Hann á að
þjóna syni iníiium, þó að Marsellus eigi ekki að
i'á að vila um það að sinni. Láttu hann hafa gott
fæði. ()g sjóðu honum fyrir baði og hreinum
fötuiri. Hann hefir verið í fangelsi langa hríð“
„Griklqnn Iiefir þegar fengið bað,“ svaraði
Mársipor.
„Það var alveg rétt,“ sagði pabbi samþykkj-
andi. „Það var hugulsamt af þér.“
„Kg hafði nú ekki haft hugsun á því þá,“
sagði Mþrsippr afsakandi. „Eg var niðri í neðri
garðinum að yl’irlíta nýbyggða rósaskálann,
þegav þessum Grikkja sþaut upp. Þegar hann
liafði sagt lil nafns og að liann heyrði þessu
Iieimiii til, kom hann aúga á laugina •—“
„Þú áll við .það,“ sagði mamma i imivönd-
unartón, „að hann dirfðist að nota laugina okk-
ar?“
„Þvi miður," svaraði Marsipor. „Það skeði
svo fljótt, að mér var ómögulegt að hindra það.
Grikkinn tók sprettinn, varpaði af sér klæðurn
og stakk sér. Eg liarma þessa slysni. Laugin
skal verða þurrkuð þegar í stað og hreinsuð
vandlega.“
„Ágælt, Marsipor,“ sagði pabbi. „Og skamm-
aðu liann ekki. En það verður samt að benda
honum á, að gera þetta ekki aftur.“ Og pabbi
hafði lilegið, þegar Marsipor var farinn út,
Mamma sagði: „Hann liefði átt að kunna sig
hetur snáðinn.“ „Vafalaust hefir liann gert
]>að,“ hafði pabbi svarað. „En eg get ekki atyrt
hann. Hann hlýtUr að hafa verið afskaplega ó-
lireinn. Hann liefir misst stjórn á sér andártak
við að sjá svona mikið vatn.“
Það var vist áreiðanlegt, hugsaði Lúsía, að
Marsiipor hafði ekki verið of harður við veslings
Demetríus, því að frá þeim degi liafði' hann
hreytt við hann eins og liann væri sonur hans.
Sannarlega. Vinátta þeirra var svo náin, að
þrælar, sem síðar voru fengnir, spurðu oft, hvort
Marsipor og Demetrius væru ekki eittlivað
skvldir.
Demetríus var nú kominn aftur út úr hús-
inu og hraðaði sér eftir tigulsteinastéttinni í átt-
ina til laufskálahs. Lúsía furðaSi sig á því, hvað
horium væri á liöndum. Samstundis stóð liann
andspænis lienni og' beið eftir merki unx að
mega taka til máls.
„Jæja, Demetríus,“ sagði hún með semingi.
„Hersveitarforinginn," tilkynnti hann með
virðuleik, „sendir systur sinni sínar beztu árn-
aðaróskir og beiðist bess, að mega ncyta með
lienni morgunverðar.“
Lúsía ljómaði andartak, svo átlaði hún s;g og
svaraði: „Tilkynn ]>ú herra þínum, að systir
hans sé mjög ánægð yfir þesgu — og seg þú
honum,“ bætti hún við með dálítið minni há-
tíðleik, „að morgunverðurinn verði framreidd-
ur hérna í laufskálanum.“
Demetríus lmeigði sig djúpt og sneri við hcim-
leiðis. Lúsía spigsporaði fyrir franxan hann
og labhaði síðan nokkur skref áfram eftir gang-
stéttinni. Hann kom í hmnátt á eftir lienni.
Þegar þau voru úi- Iieyrnarfæri, nam liún staðar
og sneri sér gegnt honum.
„Hvernig vikur því við, að hann er svona
snerinna á fótum?“ spurði liún í róm, sem
hvorki var opinskár né pukurslegur, lie'dur
hreinskilnisléga blátt áfram. „Fór liann ekki í
hófið?“
„llersveitarforinginn sat liófið,“ svaraði
Demetríus virðulega. „Það er e. t. v. þess vegna,
að hann þráir að ná lali af yður ?“
„Ertu að gefa mér i skyn, að eitthvað illí hafi
hent liann, Demetríus?“
Hún reyndi að mæta augum lians, en hann
starði út í hláinn.
„Ef svo er,“ svaraði liann varfærnislsga,
„mun hersveitarforinginn óska að skýra frá þvi,
án aðstoðar þræls síns. Á eg að fara?“
„Þú lxefir, auðvitað, verið þarna í fvlgd neð
bróður nxínunx,“ hélt Lúsía áfram.
Demetríus laut liöfði til sanxþykkis og hún
spurði: „Var Gajxis prins þar?“ Ðemelríus liink-
aði kolli við því, og hún h'élt áfranx hikandi:
„Gazt þú — var hann — hafðir þxi tæknæri
iil þess að komast eftir því, hvort prinsinn var
i góðu skapi?“
segja, ef Richard Ritter var afi
yðar.“
„Hann var
Það verð eg að’ segja
afi minn.“
gja greif-
ynjunni. Hún hefir áhuga fyrix
öllu slíku. Jæja, nú verð eg aí
fara og hafa fataskjpti, — eg
þarf ekki langt að fara. Eg kerri
hér við í bifreið minni.“
Mark svax-aði:
„Eg verð að koma eins cl
eg stend.“
„Jæja, eg verð nú að haft
fatáskipti allt áðýeinu. Ekki gcl
eg sezt að niiodegisyerðarborð:
í skiðamannabúningi. Eg ek yð
ur til húss greifynjuímar.
„Hve göfugmannlegt!“ hugs
aði Mark napurlega.
„Þökk,“ sagði liann.
„Gott og vel“, sagði hersliöfð
inginn og hann blés sig svo úf
að Mark hélt, að híuiir niund
ekki komast fýrir í litla her
berginu. Mark horfði á hani
all-þuixgbúirm. Loks stó.ð Marl
upp, uxjög hægt. —
Hershöfðinginn skellti samai
hælununx að hciinanna sið.
„Þar til við liittumst“, sagð
hann.
Mark kinkaði kolli.
2d.
capítuli.
Siúlkuruar biðu kvöldsins
af mikilli óþreyju. Þær klæddu
sig í sitt bezta skart og komu
snemma niður til þess að verða
ekki af neinu. Greifynjan var
þar fyrir, klædd ljóshláum kjól.
hálsiuéni og eyrnahringum.
Hún horfði þannig á þær,aðaug-
ljóst var, að hún hafði lagt sig
fram lil þess að reyna að líta
sent bezt út þetta kvöld, og
stúlkunimi skildist, að hún gerði
það til þess, að standa betur að
vígi-að beina viðfæðustraumn-
um þangað sem-æskilegt var,
að hann rynni. En brátt komust
stúlkurnar að raun um, að greif-
ynjan narit sin ekki sein bezl,
hún vai'-óróleg. og það gat auð-
vitað spillt öiiu. Og nú fannst
þeim, að liún væri'dálítið stein-
gervingsleg, og jafnvel broslegt,
hvernig hún hafði húið sig.
Stúlkunum vai- einnig vonbrigði
að því, er hershöfðinginn og
Marlv konm inn. Það var ekki
sjáanlegt, að þeir hæru neina
andúð i brjósti livor til annars,
Og'hrátt voru jxaii öll búin að
laka sér sæti við horðið langa
og ekkert óvanalegt gerðist.
Greifynján iét hershöfðingj-
ann sitja sér á hægri liönd, en
Mark lél hún sitja við hinn
horðsendann, miUi Sully og
ameriskú stúlkunnai,1 sem var
í nxinkaskinnskápunni forðum.
Þessar tvær voru alnxennt tald-
ar fegurstar mevjanna. —
Greifynjan og hershöfðinginn
liéldu ujxpi viðræðunx, og stúlk-
urnar sögðu aðeins orð og orð
á stangli í kurteisisskyni. Það
var augljóst, að. ekkert óvænt
nxundi ske, og í eftirvænting-
unni höfðu þær gleymt því, að
þær höfðu ungan pilt sín á nxeð-
al, til þess að ræða við, pilt, sem
var ólíkur hershöfðingjanunx
og liðsforingjum, sem stoku
sinnunx komxi. i ]iví, að hann
ól vafalaust svipaðar hugsanir
unx flest og þær, og skildi þær
því betur.
Þær vissu, að liann var list-
nxálari frá New York. Vafalaust
þeklcti liann nxarga listamenn,
sem allir voru frægir, og liann
í var vafalaust frægur líka, og
það var gaman að því seinna,
að geta sagt frá því, að þær
hefðu liitt hann þarna og talað
.við hann. F.n verst var að undir
eins og staðið yrði upp frá horð-
um mundi greifynjan laka hanu
frá þeini. En nú var liann þeirra
og það skyldi sannarlega verða
notað. Þær fóru að spjallá við
hann og hrátt voru allir komnir
i hezta skap við neðri borðsend-
ánn, því að þar réði æskan og
hin létta lund ríkjum. Siúlk-.
urnar skemmtu sér prýðilega.
í þetia skipti þurftxyþær ckki
að vera áhorfendur aðeins.
Þernurnar, sem gengu um með
stór, þling silfurföt, voru a'veg
hissa á kætinni, og áræddu j Tn-
vel að brosa litið eitt.
Stúlkurnar vorii farnar að
halda, að þær myndu skeiv. nta
sér hið bezta og skeniintrnin
vrði öll i þvi fólgin, að gcfa : ;æt-
ur að tveimur möhnum, ;em
voru all-af bryðisa m ir. ’ær
stóðu upp og fóru inn í hex'-
bergið, þar seni hljóðfa’rið vai’,
en þar var veitt kaffi. Það var
æskunnár og' IétUeikans br; gur
á stúlkunum. og íiershöfðing-
inn, sem vildi sfjórna öl.lu á b irn-
aðarvísu, settist á tegubekt í
nxiðri stofunni, og horfði ki Ida-
legur á svip í kring um sig.
Hann hagræddi einglyniinu og
sagði:
„Þú ættir áð syiígja eiítlxvað
fyrir okkur, Ruhv “
Þetta hafði þær afleiðiugar,
að meyjarnar hættu masi sixxu
'Og flissi.
Þær hugsuðu eitthvað á þá
leið, að hún riiyndi syngja „Du
hist die Ruh“, af því að það var
kærasla lag hershöfðing’áns,-
qg þær tóku sér sæti, lálitið leið-