Vísir - 20.12.1944, Blaðsíða 7

Miðvikudii^inn 20. des.
VISIR
7
4
„Góðan daginn, syslir kær.“ Marsellus kippti
höfði syslur sinnar aftur á við, kyssti hana á
ennið og ýiði á henni hárið, en Banihó, slóri,
svarti fjáihundurinn hans, slakk brosleitu trýn-
inu værðarlega undir liönd henrti og dillaði sér
ástúðlegá. /
„Frá með ykkur háða tvo!“ skipaði Lúsia.
„Þú ert venju freniur 'glaður i morgun, Marsell-
us Lúkas Gallió, Iiersveftarforingi. Eg hélt að
þú ætlaðir í samkvæmi í klúbbnum?“
„Nú-nú - sysiir litla og hvaða samkvæmi?“
Marsellus strauk varlega nokkra auma hlctti á
vel löguðum, snöggklipptum hrokkinkolli sin-
um. „Þú ínátl víst vera glöð vfir þvi, að þú ert
ekki - og gétur aldrei orðið ]iersveitarforingi.
Þetta var sannarlega l.öng og stormasöm nótt.“
„Vætusöm að minnsta kostr, ef dæma niá eft-
ir þínum þrútnu augum. Segðu mér frá — að
svo niiklu leyti, sem þú getur munað.“ Lúsía
stjakaði Bamh.o frá marmarabekknum með
fætinum, .og bróðir hennar tók sér sæti við hlið
liennar. Minningar næturinnar rifjuðust upp.
Hann hló sársaukablöndnufn hlátri.
„Mig uggir, að eg hafi komið fjölskvldunni í
ónáð. Aðeins hinir góðu guðir viia, livað getur
leitt aí' þvi. Ha'ns hátign var bara of hátt uppi til
þess að skilja það, en það vcrður vist áreiðan-
lega einhver tií að segja honum frá því, áður en
dagurinn er á endá.“
Lúsia hallaði sér áfram, studdi liönd á kné
sér og horfði rannsakandi í þokúleg augu hans.
„Gajus'?" hvislaði hún angislarlega. „llvað
kom fyrir, Mai?sellus?“
„Það var kvæði,“ inuldraði hann, „drápa,
löng, leiðinlegy ótrúlega læimsku.leg drápa, ort
við þelta tækifæri af Túskusi gajnla, senator,
sem er örðinn .elliær —“
„Það er eius og þú séi t orðinu það hka,“ greip
Lúsia fram i. „Getui'ðu ekkí liraðað þér svo-
lítið?“
„Vertu ekki að trufla mig, óþolinmóði ung-
lingur." andvarpaði Marsellus. „Eg er svo þjak-
aðnr. .íá, eiús og eg sagði. Túskus gamli’samdi
'þessa larígloku sér lil álitsanka, og Antoníus
sonur hans, sem er jafn þurfandi hinnar kcis-
aralcgu liylli, Jas þana upp. Þctta var innantómt
lofræðugjálfur til vors dýrlega prins."
„Ilonuin hefir þótt lofið gott,“ sag'ði T.úsia,
,,og þið háfið náttúrlega allir gert góðan róm að.
Sérslaklega þú og Túllus?‘:
,,Eg var rétf að koma að þvi,“ sagði Marséllus,
og var óskýr í máli. „Klukkustundum saman
höfðrím við séfið yfir dýrum krásum og di vkkj-
arföngum. Þáð var dynjandi hljóðfærasláttur
og grískir kórsöngvar inn á milli — prýðisgott
— og töfrasýning — afburðaómerkileg — og
nokkrar lélégar ra ður, óliemjulegar að vöxtum.
Svo var líka kappglima, minnir mig. Það var
orðið áliðið næiiir. Við niundum allir liafa hall-
að okkur úlaf i liin notalegu hægindi og sofn-
að, löngu áður en Anloníus slóð upp, ef nokkur
okkar hefði verið frjáls að þvi, að fara að eigin
óskum. KveiniaguIIið liann Túllus — þú lætur
þér svo undarlega annt um líðan hans — sat á
móti ihér og svaf sakleysislega eins og lítið
barn.“
„Og þá kom drápan,-“ sagði Lúsía uppörvandi.
„Já - þá fengiim vi‘ð drápuna yfir okkur. Og
ineðan Antonius jiuldi og þuldi —- virtist hann
færast fjæi- og fja'r ásjóna hans varð daufari
og daufari og liinn hállbundni sónn hans dauf-
ari og daufari en kvalin augu min urðu lieit-
ári og þyngri
„Marseihis!“ æpli Lúsía. „í nafni allra ódauð-
Iegra guða! Áfram með þig!“
„Vertu róleg, bráðláta harn. Eg er seinn að
hugsa í dag. Eg verð aldrei annað en þreytandi.
Þessi drápa verður afdrifarík fyrir mig — er eg
hræddur um. .heju þegar þessu slagli hafði
haldið fram lengi stundar, línu eftir línu, erindi
eftir erindi, reis eg snögglega á fætur, hristi af
mér slenið og venndi augunum yfir þetta merki-
íega samkvíemi. Næsluin aliir liöfðu haft sig á
hrott með kyrrð, nema fáeinir, sem sátu við há-
horðið tneð frosin hros á samanbitnum tönnum
og Quiníus, þessi. óþolandi, ungi bróðir hans
Antoniusar. purpurarauður af reiði. Eg get ekki
þolað það drcmhiláta gei|)i, og liann veit, að eg
fyrírlít liainí.“
„Gajns!" hrópaði Lúsía framan í hróðurj
s.iun, sv«> grimindarlega, að Bambó urraði.
..Eg vil fá að vita, hvað þú gerðir til að móðga
Gajus?" , , ;
Marsellus hló dáhíiö sái saukahlandið, þvi að
þetta var viðkvaunt, svo rak hann upn vilfirr-
ingsiegan hrossahlálur. „Ef hans hágöfgi hefði
bara soi'ið vierum og æríegum svefni, með feitar
liökur sínar hangandi niður á bringu — svo sem
var eflirlætisvani lians hefði hinn ógæfusami
hróði.r þinn haktið þetla út. En prinsinn var eins
hnakkakertur og liann frekast mátti. Munnur
hans sá var nú vægast sagt ekkert fegurðar-
djásn stóð opimi. Tungan lafði út úr honum
heldur óhugnanleg'a. Hnúðmyndað nefið kippt-
ist til og hvein í þvi við hvern andardrátt. Dauða-
kvrrð ríkti í veizlusalnum, að undanteknu því,
sem þeir Antonius og Gatus létu frá sér heyra.“
„\'iðbjóðslegl!“ taútaði Lúsia.
,Það er ékki orðið yf'ir það, svstir mín. Þú
þarft að finna sterkara orðalag. Jæja — á þessari
örlagariki stund, stóð uþplestur Antoniusar á
drápu föðúr lians sem hæst og lofsyrðin dundu
yfir prinsinu af slíkum krafti, að það ldýtur að
hafa verið rolc á ’ Parnassustindi: Gajus var
þekkirígarlirunnur! Augu Gajusar ljómuðu guð-
legu ljósi! Þegar varir Gajusar bær'ðust,
streymdi visdómurinn fram og réttvísin brosti!
...... Kæra barn,“ hélt Marsellus áfram og
greip hönd hennár, „eg fann hið raunverulega
óhapp nálgast eins og óstöðvandi hnerrra. Eg
rak allt í einu upp hlátur. Eg kímdi ekki i Inumi
niður i lúkur minar, — nei. Eg reigði liöfuðið
aftur og öskraði! Veinaði Iiló langan trölls-
legan hlátur eins og vitláus inaður.“ Marsellus
endurlifði athurðinn í huganum, svo Iiéll hann
áfram, gripinn óstjórnlegum hlátri: „Þú mátt
trúa mér - þeir vöknuðu, liver einasti maður
— nema Gajus.“
„Marsellus!“
Á síðastliðnum tuttugu og finím árum hafa að með-
allali komið út tvö þúsund bækur og bæklingar á
viku um það, hver átti siikina að fyrri heims.' tyrj-
öldinni (1914^-1918). Eitt viðamesta verk af þessu
tagi er í 40 bindum, og var gefið út af þýzku stjóminni.
Gagiu-ýnandinn: Þegar eg horfi á málverkin þin,
þá undrast eg yfir ....
Málarinn: Hvernig eg fer að þessu?
Gagnrýnandinn: Nei, hvers vegna þú ert að þsssu.
Að vera reiður, er að láta hegninguna fyrir mis-
tök annarra koma niður á sjálfum sér. (Pope),
Sam-ding-klaustrið við Yam-dro-vatnið í Tibet, seni
liefir 500 munka innan veggja sinna, er eina munka-
klaustrið í veröldinni, sem stjórnað er af könu, Dor-
je Pa-mo að nafni.
Eljarg'lettur.
Jón hét maður og var Sigurðsson, gáfumaður og
listfengur. Hann var kirkjubóndi að Urðum í Svari
aðardal, sem var annexía frá Tjörn, þá er síra Magn-
ús var prestur þar. Þeir áttu oft i gamni eljarglett-
ur saman. Eitt sinn er þess getið, að um sumar lét
Jón bóndi vinnumenn sína, fara laugardagsmorgun-
inn, þá er prcstur kom að embætta, var bóndi ennþá
eilthváS að hagræða afía sinum, og er mælt að liann
hafi verið að rífa upp ýsuhausa. Þá sagði prestur viö
hann: „Varaðu þig á horngrýlis ýsuhausunum þln-
um, Jón.“ — „Já, karl minn,“ sagði Jón, — þai' var
orðtak hans,.— „vara þú þig, þegar þú riður honum
Skjóna.“ — Það var brúnskjóitur foli, fjörugur- vel,
sem prestur rcið. — En áðiir en bóndi hætti við l'.aus-
ana, stakk hann beiní í fingur sinn úr þeim, svo að
hann bar æ síð'an fingurinn krepptan. En smmma
næsta velur messaði prestur að Urðum, sem oftar, og
syrli þá að með hríðardimmu, cr hann fór heimljiöis
um kvöldið, og hafði þá skelfí y l'ir, þai' sem hættur
voru. Prestm* hleypii .Skjóna sinum ofan i fen iitt,
eigi'alllangt frá Tjörn, og gat.eigi bjargað liorum,
en var h.ætt kominn sjálfur, því þar var hyldýpi und-
ir, cn hann einn saman. Voru báðir þeii' Jón gcisjr-kir-.
(Gríma .
lega æltu stúlkurnai’ Jiínar áð
fai'a að hátla. Þú liefir þó ekki
gfeynit þeint vegna þessarar dá-
Samlegu k völds tun dar ?“
•Greifynján lagði frá sér spil-
in. IIún horfði á Marie, og ’fann
sárt li! þess live hún hafði verið
auðniýkl, og sagði:
„Já, þið ættuð nú að fara að
hátía 'Slúlkur inínar.“
Marie vai'ð liíið í augu Marks
og sá, að honum vár mjög fjarri
vkapi, að ];ær hyrfu á hrott svo
fljótt, og því svaraði hún:
„Æ, nei, megtrín við ekki
réykja eiríu vindling fyrst. Eg
ségi lyrir inilt leyti, að mig er
ekkert farið að syfja.“
,.Vissulega,“ sagði hershöfS-
inginrí náestum í kæti, „vissu-
lcga. Engar meyjar eru blóm-
skrúð jarðar. Og það verður að
sinna öllum þeirra óskum. Þær
hafa vanist þvi. Vindlinga,
Rubv, vindlinga, hvar geymirðu
vindlingarta ]>ína?“
Greifynjan stóð upp og gekk
að öðru borði, tók þar nokkra
öskuhakka og smákassa, með
vindlingum í, en er hún opnaði
hann skreið könguló úr honum.
Hersliöfðinginn náði köngu-
lónni hélt henni milli fingra sér,
kveikti á eldspýlu og eýddi
henni.
Enginn mælli orð af vörum.
„Hvað var betta?“ sagði
SuIIy, sem sat við næsta borð.
„Könguló." sagði hershöfð-
inginn.
Hann tók upp vindlingaveski
sitt með gimsteinakóróminni,
opnaði það og bauð Marie
vindling.
„Nei. þökk.“
„En þa'ð er ekkj lystilegt. afj
reykja vindlinga úr kongulóar-
hreiðrum." >
„Nei, þökk,“ sagði Marie, „eg
kýs heldur einn úr gamla kass-
anum“.
Það var auðséð á svip liers-
höfðingians, að hún hafði.særl
liann. Hann varð éins á svipinn
og hann vildi segja:
„Nú er. bezt fyrir ykkur að
halda ykkur saman.“
En hánn sá strax, að liezt var
að taka þessu öðru visi. Og hann
niæiti, mvsluin í kénríafaleguin
tón:,
„Sumar köngulær eru hættu,-
legar, en engar eins hættulegar
og menn ætla.“
Hann kveikli i vindlingi og
hallaði sér aflur i sætinu.
„Eg þekkti einu sinni hefðar-
frú i London, sem skemmti sér
við köiigulæf.“
| ‘ Marie varð allt í einn gletlin
! á svip.
! . Já, eg kann lika sögu um
I könguló og hefðarfrú, en í
henni er köngulóin, ef svo
mætti seg.ja, höfuðpersónan.“
Ög Mafie rak upip hlátúr.
Allar stúlkurnar hlustuðu.
Einhver glaðværðarhlsér var að
koma vfir þær. Kannske eilt-
livað mundi gerast. Það var auð-
j scð, að þær voru tilhúnar að
komá af stað glað.værðarhylgju.
„Þetta fanst mér ósmelvk-
legt,“ sagði . hershöfðinginn
kuldalega'. „Það eru vel upp-
aldar stúlkur mcðal vor.“
„O. við erum ekki svo vel npp
aldar,“ sagði sú, seín klædd var
niinkaskinnkápunni, er Mark
„Dásamlegt. Og þér m 'dið
meðan hún vinnúr í verz un-
inni?“
„Vissulega. Og hún kaupir
myndirnar minar.“
„Furðulegt,“ sagði hersii fð-
inginn ,án þess að horfa á Mark,
cn er hann sá ertnislegán svip
stúlknanna og að greifynjan var
náföl, fór hann að leitast við að
finna lcið úr þeirri þokn hæðni
og .aðhlægi, sein þær liöfðu vaf-
ið um hann.
„Það Iítur út fyrir, að það sé
álitið ekkert að. aíhuga við það
I sé jafnvcl skemmtilegt að
koría sjói fyrir hróður símu i?“
j ,.Sjá eklci konur fyrir y'ði r?“
r „Heyrið þér, piltur minn —-“
„Hver leggur liLféð fyrir iin_
fyi'sl sá liana.
..Það eru hvergi vel upp ftldar
stúlkur nú,“ sagði Mark.
„Þær eru til
Iierra Prevsing.
tala varlega."
„Þér verðið að afsaka mig, en
eg hefi hvorki lieyrt- þær eða.
séð."
„Þvi trúi eg Uæir en veld'
sag'ði hershöfðinginn. „Mér
í skilsi, að þér cigiö — svslur?“
j „Já, eg á systur. Ilún yinnur i
I sælgætisverzlun.“
j Marie liló aftúr.
greiða
'ip?
i keunisbúninginn yðar, guilborð-
ana. sve_rðið?“ Sagði Mark. „I'yr-
| ir bifreiðin yðár? Hvaðan knna
í þessu landi, | oeningarnir til þess 'að
Þér öettuð að I l'ií'reiðarstiórammi yðar
j Hvaðan koma ueningarnir h/i'ir
vindlingana yðar og silkis'iúr-
nna? Hver — i stuttu máli —
greiðir skatta? Vérða ekki 1 on-
ur að strita í sveita sjns andiits,
til þess að greiða skatta. IJm ger-
valt þetta iand Imgsa sveital.on-
urnar ekki um annað en að fara
sem sparlegast. með allt, nýta
alít, jafnvéíkai'töfluhýði, til þess