Vísir - 30.05.1945, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 30. mai 1945
VISJR.
CL
(S . . .
* 2Z/oyd r/o. '^ZÁoug/as '.
4kW*3
128
snöggt liárið var farið að grána. Hann var
glæsilegur á að líta. Hann gekk til móts við gest
sinn við dyrnar og faðmaði hann að scr.
„Velkominn, góði Marsellus!“ sagði hann.
„Og vellcominn til Gahleu; þótt þú sért henni
sennilega kunnugri en eg, af ferðalögum þín-
um.“
„Iívað það gleður mig að sjá þig aftur, Pál-
us!“ sagði Marsellus. „Eg óska þér alls góðs,
lieppni og velgengni í nýja starfinu! Það var
fallega gert af þér að senda eftir mér!“
Pálus héll nú um axlir vinar síns og leiddi
hann að stól við horðið og gekk að slól hinu
mcgin.
„Gjörðu svo vel og setztu niður “ Hann fyllti
hikarana. „Drekkum nú skál þessara eiidur-
funda! Og nú verðui’ þú að segja mér hvers
vegna þú kemur til liinnar kyrrlátu, litlu Galí-
Ieu.“
Marscllus lióf bikarinn á loft og hrosti yfir
hikarröndina til vinar síns og lmeigði sig.
„Eg yrði að í klukkutíma, ef eg ætti að segja
frá erindi minu, Pálus,“ sagði hann um leið og
hann dreypti á vininu. „Það er löng saga og all-
óvanaleg líka. í stuttu máli sagt skipaði keisar-
inn mér að rannsaka mál Galíleumannsins, sem
við tókum af lifi.“
„Leiðinlegur starfi fyrir þig, hugsa eg,“ sagði
Pálus lítið eitt hugsi á svip. „Eg ásaka mig enn
fyrir að eg kom þér í þessa klípu í veizlu lands-
höfðiugjans. Eg hitti þig ekki cftir það, annars
liefði eg heðið þig fyrirgefningar. Ef það er
ekk'i of seint nú að segja það, þykir mér það
mjög Ieill, að þetta skeði. Eg var drukkinn."
„Það vorum við allir,“ sagði Marsellus. „Eg
áfelldist þig alls ekki:“
VSÍEn það var ekkí drvkkja, sem að þér gekk,
þegar þú fálmaðir þig'út úr veizlusalnmn. Eitt-
livað skeði hið innra með þér, þegar þú fórst í
kyrtil liins dauða. Eg sá það, þótt drukkinn
væri. í nafni guðanna! Eg hélt þú hef.ðir séð
draug!“ Pálus hóf bikarinn og drakk lajigan
leig og hælti nú þessu dapurlega hjali og sagði
glaðlega: „Iiví ættum við að rifja þessar leið-
inlegu minningar upp? Þú varst lengi veikur.
Eg lieyrði það og hryggðist. En nú ertu hraust-
ur orðinn, og það er gott. Þú ert ímynd hreyst-
innar, Marsellus. Drekktu, vinur! Þú hefir varla
bagðað á vininu. Þetta er hezta vin.“
„Innlent?“ Masellus saup annan sopa.
Pálus glotti, en gerði sér upp alvöru og þótt-
isl segja með mikilli virðingu:
„Hinn tigni verndari minn,“ sagði liann háðs-
lega, „minn göfugi herra, hinn ólýsanlegi Heró-
des Antípas, landstjóri í Galileu og Pereu, sem
rænir fátæka og þvær hverjum tignum Róm-
verja um tærnar, sem hann nær til — hann
sendi vínið. Og þótt Heródes sc lífvera á lágu
stigi, er vin þetta frábært!“
Pálus lagði af sér þetta hálíðlega gerfi og
sagði létlilega: „Eg liefi ekki fengið neitt inn-
lent vin ennþá. Annars segja menn hér um slóð-
ir að Jesús þessi hafi séð lieilli brúðkaupsveizlu
fyrir frábærum drykkjarföngum og gert það
með því að syngja yfir vatnskrukku. ótöluleg-
ur fjöldi af slíkum sögnum gengur' um landið.
Þú hefir lcannske heyrt þær.“
Marsellus kinkaði koili, en var ekki háðs-
legur á svipinn eins og vinur lians.
„Já,“ sagði hann alvarlegur i hragði. „Eg
hefi heyrt þær. Þær eru mjög torskiIdar.“
„Torslcildar!“ át Pálus eftir. „Segðu mér ekki,
að þú hafir reynt að skilja þær! Er ekki nóg
af slíkum helgisögnum i Róm, scm enginn heil-
brigður maður ljær eyra!“
„Já, eg veit það, Pálus,“ sagði Marsellus lágri
röddu. „Og síðastur allra myndi eg Irúa þem,
cn —“
Þegar liann þagnaði, stóð Pálus upp og hellti
1 bikaraha. Hann i'étti Marsellusi silfurbakkann
með kökunum, en Marsellus afþakkaði. Hann
settist síðan dálitið óþolinmóður i bragði.
„Vonandi ætlar þú ekki að halda því fram, að
Jiessar Galileusögur séu trúlegar, Marsellus,
sagði liann kuldalega.
„Þessi Jesús var sérkennlegur maður, Pálus.“
„Vissulega! Alls ekki venjulegur maður!
Hann var furðanlega liugrakkur og einhver tign
var yfir honum — algerlega eiginleg. En eg
vona að þú trúir þvi ekki,.að liann hafi brcytt
vatni í vin!“
„Já, en hvað slíal segja, Pálus,“ sagði Mar-
s
sellus dræmt. „Eg sá barn, sem fæddist bæklað
á fæti, en var eins sprækt og hinir drengirnir.“
„Hvernig veizt þú, að hann fæddist bæþlað-
ur á fæti?“ spurði Pálus.
„Allir þorpsbúarnir vissu það. Þeir liöfðu
enga ástæðu til að skrökva upp sögunni mín
vegna. Þeir tortryggðu mig. Og afi drengsins,
leiðsögumaður minn, vildi ekkert um það tala.“
„Þú mátt samt vera viss, að einhver senni-
leg skýring er á þvi,“ sagði* Pálus þurrlega.
„Þetla fólk er eins hjátrúarfullt og þrakversku
þrælarnir okkar. Þeir trúa.meira að segja því,
að maður þessi hafi lifnað við — og sézt!“
Marsellus kinkaði kolli hugsi á svip.
„Eg Iieyrði þessa sögu i fyrsta sinn fyrir
stundu síðan, Pálus. Ilún er furðuleg!“
„Ilún er fáránlega yitlaus!" hrópaðí Pálus.
„Þessir bjálfar ættu að láta ser nægja með
sögur um, að vatni er breytt í vin og sjúkir
læknaðir á dnlarfullan hátt.“ Pálus sötraði ann-
an sopa. Rauðleilt andlitið lýsti gremju,, þegar
hann liorfði á Marsellus, sem fitlaði viðutan við
fótinn a hikarnum. „Þú ættir þó að vita að
Galileumaðurinn er dauður!“ sagði hann reiði-
lega. „Enginn gelur sannfært þig um, að hann
hafi lifnað við!“ Pálus dró upp ermina á
skikkju sinni og lagði fingurna á vöðvastæltan
handlegginn eins og til að mæla og sagði liátt:
„Eg slakk spjóli íninu svona djúpt í brjóst
lians!“
Marsellus leit upp, kinkaði kolli og leil niður
aflur. Pálus laut skyndilega fram á borðið og
barði niður hnefanum.
„í nafni guðanna! Marsellus,“ sagði liann.
„Þú trúir þessu!“
óþægileg þögn varð langa stund. Marsellus
hreyfði sig til og leit upp, eins og ekkert liefði í
skorizt.
„Eg veit ekki hverju trúa skal, Pálus,“ sagði
haun lágum rómi. „Auðvilað fellir enginn mað-
ur sig við þetta; en það er mikill leyndardómur
í þessu fólginn, vinur minn. Ef sagan er upp-
login vitleysa þá eru menn þeir óðir, sem stofn-
að liafa lífi sinu í liætlu með þvi að segja hana,
og samt lala þeir ekki sem óðir væru. Þeir
iiafa ekkert að vinna — og öllu að tapa — með
því að boða, að þeir hafi séð hann.“
„Já — þetla játa eg,“ sagði Pálus háðslega.
„Það er alls ekjvi óvanalegt, að ofstækismenn
séu óhræddir við dauðann. En sjáðu til, Marsell-
us! Hversu torskilið, sem það er — þá getur
dauður maður alls ekki risið úr gröf sinni! Mað-
ur, sem gæti yfirunnið dauðann, gæti jafnvel —“
„Einmitt,“ skaut Marsellus inn í. „Hann gæti
ógnað öllu valdi á jörðu! Ef hann vildi það, gæti
hann eignazt allan heiminn að ríki sínu!“
Pálus drakk með ákefð og hellti lítilsliáttar
á borðið.
„Skrítið að heyra þetla af þinum vörum,“ sagði
hann og var loðmæltur. „Þeir töluðu eitthvað
um þetta konungsríki við réttarrannsóknina,
manstu? Pílatus spurði hann þeirrar kjánalegu
sþurningar, að mér fannst, hvort hann væri
konungur.“ Pálus liló köldum lilátri. „Hann
>' sagðist vera það, og Pilatus varð líka dálítið
livumsa við. Reyndar urðu allir forviða sem
snöggvast, hvað liann var djarfur og rólegur.
Eg talaði við Vinitus um kvöldið í veizlunni
og liann sagði að Galíleumaðurinn liafi talið
( riki sitt ekki vera i lieiminum. En þetta er mein-
ingarleysa. Finnst þér ekki?“
„Meiningarleysa væri það, ef eg segði það,“
svaraði Marsellus. „En ef maður, sem verið hef-
ir utan þessa lifs og gæti komizt liingað aftur
þaðan sem — sem liann var — gæti hann auð-
vitað átt konungsriki þar.“
„Skelfileg vitleysa er þetta hjá þér, Marsell-
us, “ sagði Pálus. „Eg skal koma þér til hjálp-
ar,“ hélt liann áfram lítið eitt drafandi. „Þú ert
geslur minn, og eg verð að vera kurteis. Ef
það er svo —, að einhver ■ dauður maður, —
sem á eilthverl annars konar riki — hafi kom-
ið aftur til lífsins -— og taktu nú eftir, eg velt,
að svo er ekki, — en ef það væri svo, — þá
vildi eg lieldur, að það væri þessi Jesú, heldur
en Kvintus eða Jóhannes eða Pílatus — eða
Gajus, sem er hálfvitlaus og Júlja gamla gaut.“
Hann hló ofsalega að vitleysunrii í sjálfum sér.
„Eða Tiþeríus gamli! í nafni guðanna! — þegar
Tmeríus gamli deyr, þori eg að veðja, að liann
verður svo steýidauður, að liann lifnar ekki við!
Ætlar þú annars að fara lieim og segja gámla
asnanuni þessa sögu? Hann trúir lienni, vertu
Frá mönnum og merkum atburðum:
Leystir úr haldi i Amiens.
Eftir W. B. Courtney og Betty Winkler.
svæðið 10 mínútum siðar cn annar hópurinn, og
þá skyldi sprengjum varpað á þá staði, sem hæfa
varð, en liinum liópnum liafði ekki tekizt.
Áhöfn huerrar flugvélar am sig hafði sínu
ákveðna hlutverki að gegna.
Ef vel tækist að varpa sprengjunum úr flugvél-
um fyrstu tveggja hópanna gátu flugvélar þriðjai
hópsins bara baldið heimleiðis og flugmennirinirt
komið heim aftur með sprengjurnar. Þær mundu;
fá merki frá Pick, sem yrði í einni flugvelinni ?.
fyrsta hópnum, en liún átti að „doka við“, til þess<;
að atliuga mætti hver árangurinn yrði af árásum
fyrstu tveggja líópanna. Allar aðrar flugvélar áttu
að fljúga heimleiðis þegar í stað, er búið var að
varpa sprengjunum, þ. e. allar flugvélarnar nema.
kvikmyn dunar-flugvélin, og svo flugvél Picks, sem,
fyrr var gctið. Kvikmyndunarvélin átti að bafa sig
eins mikið i frammi og frekast var unnt milli þess,'
er sprengjunum var varpað niður.
Hér var um að ræða loftárás, sem framkvæmaj
varð af meiri nákvænmi en dæmi voru til áður.
Hver spreugja varð að liæfa sinn stað —< á tilsett-
um tíma. Alll var undir nákvæmni og samvinnti
komið. Nákvæmni, sem mætti líkja við léttleika og|
afl dansmeyjarinnar, cr lær liennar snerta leik-í
sviðið.
Eg liorfði á cftir piltunum, er þeir flýttu sér út
— og að flugvélum sinum. Einkennilegum glömp-
uni brá fyrir í gáfulegum augum þeirra. Ilver and-
litsdráttur bar því vitni, að þeir voru ákveðnir í
að standa sig. Og andlitssvipurinn allur bar með
sér, að þeir voru lireyknir af að vera, i hópi þeirra,
sem höfðu fengið -svpna mikilvægt hlutverk til að
inna af höndum. — Hríðaryeður var og vart sást'
handa skil. Um 100 ínetra bil var milli flugvýla og
það sást ekki frá neinni flugvél til annarrar, né
heldur sást lil jarðar, fyrr en strendur Énglarids
voru að baki.
Nú skipuðu flugvélarnar sér í fylkingu og Typ-
hoon-flugvélarnar komu á vettvang.
Og þegar hver flugvél hafði tekið sér „stöðu“ í
sínum hóp var flogið inn yfir Frakkland,vtil þess að
gera hina mikilvægu árás úr mjög lítilli liæð á fang-i
elsið i Amíens.
Sprengjuruar, sem Mosquitoflugvélarnar liöfðu
meðferðis, voru tímasprengjur, — þ. e. tímasprengj-
ur sem sprungu 11 sekúndum eftir að þeim var
varpað. Var það gert lil þess, að flugvélarnar hefðu i
„hársbreiddar-tækifæri“ lil þess að komast hjá að
laskast sjálfar af völdum sprengjanna.
Iredale flugforingi, sem stjórnaði öðrum flugvéla-
hópnum, er flaug yfir aðalþjóðveginum til Amiens,.
sá berum augum, er sprengjúr flugvélanna i fyrstaí;
hópnum lentu á múrveggjunum -— og flugvélarnar
lialda heimleiðis.
Áköf skothríð úr loftvarnabyssum var byrjuð og
þýzkar orrustuflugvélar voru byrjaðar að reyna að
rjúfa „hring“ Tytihoonflugvélanna.
„Mér var mikill vandi á liöndum og félögum mín-
um“, sagði Iredale. „Við máttum ekki koma of
snemma, því að sprengjur flugvélanná úr fyrsta
liópnum urðu að vera búnar að valda þvi tjóni,
sem þeim var ætlað. Og við máttum ekki koma of
seint, þvi að reykur og rykský mundu þá liylja allt
sjónum voruni. Siðast en ekki sízt, við urðum að
skipta okkur í tvo liópa, til þess að hæfa báða að- :
alenda byggingarinnar, og við urðum að gæta þess
vandlega að fljúga irin yfir fangelsið i hæfilegii .
fjarlægð liver flugvél frá annarri, til þess að ekki
kæmi til árekstra, sem liætt vai1 við, i reyk og ryk-
skýjum, þegar flogið er með miklum liraða yfir
mjög takmarkað árásarsvæði.
Útreikningur okkar, að því er réttan tíma snerli,
til þess að varpa niður sprengjunum, hlýtur að liafa
verið hárréttur. Að minnsta kosti sáum við greini-
lega aðalbygginguna gegnum reykinn og eftir at-
huganir okkar á fangelsislíkaninu vissuin við ná-
kvæmlega livar sprengjunum skyldi varpa — og
það gerðum við. Þær komu niður þar sem til var
ætlazt. — Hinar þrjár flugvélarnar, sem voru und-
ir minni stjórp, hæfðu hinn ehda byggingarinnar,
eins og til var ætlazt. Svo skipuðum við okkur i
fylkingu í lofti og flugunii lieimleiðis. - -