Vísir - 19.06.1945, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 19. júni 1945
VISIR

CT

S&/oyd /3, <3)ouq/qs .'
r^id/ríi/íínn

145
.og hafði á honum miklar mætur. Þegar allir
héldu liann dauðan, reis liann á fætur, brosti
og lirópaði: „Eg sé hann!“ Og — eg veit hann
sá hann!“
„Ekki þarftu samt að segja keisaranum þetla,“
sagði senatorinn önuglega.
„Jú lierra! Bleyða væri eg, ef eg þyrði ekki
að bera vitni um þetta, þar sem eg hefi heyrt
það og séð! Því að sjálfur er eg líka kristinn,
herra! Eg get ekki annað!“
Gallíó svaraði engu. Með drúpandi höfði sneri
liann sér liægt við og gekk út án þess að líla
aftur.
Það liryggði Marsellus, live faðir lians varð
fyrir miklum vonhrigðum. Hann gekk í hægð-
íjríi sínum í áttina til laufskálans og var viss
um, að Lúsia biði eftir honum. Það var svo, og
liún stökk á móti honum, er hún sá hann koiíia
og togaði hann með sér af kátinu i áttina til
uppáhaldsstaðarins þeirra.
„Hvað er að?“ spurði liún og hristi á lionum
handlegginn, sem liún hélt i. „Þu hefir þó ekki
verið a"ð rífast við senatorinn?“
„Eg særði liann,“ tautaði Marsellus.
„Vonandi hefir þú ekki verið að tala við
liann um þessa vitleysu þarna i Jerúsalem, sem
gerði þig hugsjúkan!“
„Nei, væna. Eg var að tala við hann um
manninn þaðan — og eg ætti að segja þér frá
lionum líka.“
„Eg vil ekkert um þetta heyra, hróðir sæll!“
sagði Lúsia Ijáðslega. „Eg vil ekki heyra orð
af því! Það er nú kominn tími til, að þú gleym-
ir öllu þessu! .... Komdu Bamho greyið! ....
Leiktu þér við liann, Marsellus. Hann þekkir
þig varla.“ Hún selti stút á varirnar. „Eg þekki
þig svo sem eklii heldur,“ muldraði liún. „Ætl-
arðu aldrei að vera kátur aftur? í gærkvöld
héldum við öll, að þú værir búinn að ná þér.
Eg var svo glöð, að eg ætlaði aldrei að geta
sofnað! Nú ert þú súr á svip!“ Tár glitruðu i
augum hennar. „Æ, góði Marsellus!“
„Fyrirgefðu, systir góð.“ Ilann faðmaði liana
að sér. „Við skulum fara og skoða rósirnar ....
Komdu, Bamho!“
Bambo vappaði til lians og féllst á, að scr
væi i klappað.
Keisarinn liafði verið við hina verstu heilsu
undanfarnar vikur. Snemma í apríl ætlaði hann
að sýna livíhkt karlmenni hann væri og gekk
aleinn i ausandi regni út að höllinni, sem ver-
ið var að reisa austast í skemmtigarðinum og
fekk svæsið kvef, sem hafði mikil og ólieilla-
vænleg áhrif á andríki lians.
Undir venjulegum kringumstæðum hefði Tí-
heríus, sem gætti vanalega hinnar ítrustu var-
færni méð heilsu sína, alls ckki lagt í slika hættu
sem þessa; og ef svo liefði þó íarið, þá liefði
hann áreiðanlega flýtt sér í rúmið og skammazt
og skipað fyrir, að hann væri þegar í síað vaf-
inn allur i heita bakstra og hellt í hann öllum
þeim lyfjum, sem hirðlæknarnir gátu upp-
hugsað.
En í þcssu tilfelli hafði keisarinn orðið ung-
ur á ný — eða gengið í harndóm og setið renn-
votur inn að slcinni lijá Díönu í raka loftinu í
nýju höllinni. Síðan hafði hann gengið ofur-
hægt til baka til Jovis og þótzt hafa líkað rign-
ingin ágætlega og neitað, að sér væri hjálpað,
En til allrar óhamingju hnerraði hann ofsalega
heint framan í herbergjstjórann, um leið og
hann hélt þvi fram með miklum tilburðum, að
hann væri alheilbrigður. Allt þjónustufólkið
var nú sammála um, að Díana ætti ein sök á
þessari slysni — og mörgum öðrum heimsku-
pörum af liálfu liins aldraða keisara.
Hin fagra Díana var nú farin að valda mönn-
um ærnum heilabrotum. Fyrstu vikurnar eftir
komu hennar til Kapri voru allir himinlifandi
yfir þvi, hve Tíberíus yngdist upp við komu
hennar, nema Júlía keisaradrottning, sem var
að sálast úr afbrýði. Ást hans á Diönu gerbreytti
honum til hins betra. Hann var svo barnalega
Frá mönnum og merkum atburðum:
var steinhættur að híta fólk. Og-þótt áður hcfði
hann gert öllum gramt í geði með því að vafra
um eins og argasta úrhrak til fara, þá var liann
nú farinn að lofa þeim að raka sig nærri því á
hverjum morgni og hafði fengið mikinn áhuga
á klæðaburði sínum.
Allir þeir liöfðu fagnað þessari breytingu
mjög, sem gegndu einhverri stöðu í sambandi
við keisarann, og það var næstum hver maður á
Kaprí; ráðgjafar, söngvarar, læknar, dansmenn,
garðyrkjumenn, bruggarar, klæðskerar, stjörnu-
spámenn, sagnaritarar, skáld, matreiðslumenn,
varðmenn, trésmiðir, steinhleðslumenn, mynd-
höggvarar og nærri því liundruð þjóna, frjálsra
og í ánauð. Því lengur sem þeir gátu haldið líf-
inu í keisaranum, þvi hetra fyrir eigin afkomu
þeirra, og þvi ánægðari sem hann var, því auð-
unnara var slarf þeirra og umsjá með lionum.
•Því var eðlilegt, að Díana væri vinsæl. Skáld-
in þar settu saman íhurðarmikil ljóð til að
lofa fegurð hennar, sem var mikil, en heldur
tók að bera á oflæli er þcir hófu upp til skýj-
anna hið blíða og ljúfa lundarfar hennar, þvi
að liún var heldur fljót lil og sat alls ckki á sér,
ef henni þótti.
■ En er tímar liðu fram var það farið að berast
út, að keisarinn oftæki sig alveg á þessum elt-
ingaleik við Diönu. Hann var á hælunum á
henni frá sólarupprás til sólarlags, þrammandi
um allar götur í 'eynni i hvaða veðri sem var
og hljóp lafmóður upp og niður stigana í hinni
nýju og íburðarmiklu höll hennar, sem átti
jafnlangl i land og fyrir sex mánuðum, þótt
lmndrað vanir smiðir hefðu unnið við hana af
öllum kröftum livern einasta dag. Aldrei gátu
þeir gert honum til hæfis. Skrautleg cldstæði
lét liann þá rifa niður og byggja upp aftur
hvað eftir annað. Skrautmáluð gólf og veggir
voru rifin upp og máluð á nýjan leilc. Og dag
nokkurn hafði gamli maðurinn sagt önuglega,
að hann hefði litla trú á því, að verkinu vrði
nokkrn tima lokið ,og þótt sagl væri liugsunar-
laust, rættist spáin samt.
Um skeið höfðu menn nokkura samúð með
Diönu. Þótt enginn vissi hug hennar til hlítar,
— því að liún var nógu skynsöm til að trúa ekki
þeim fyrir leyndamálum sínum, sem stóðu i
sambandi við þessa gróðrarstíu kjaftaslúðurs,
ástamakks og undirferli, — þá gátu menn sér
þess til, að hinni fögru stúlku væri haldið þar
gegn vilja hennar. Þessu var til sönnunar, að
Diana grét ávallt sáran, cr móðir liennar fór
aftur, en Pála koih í heimsókn til dóttur sinnar
á nokkurra vikna fresti. Að ýmsu levti gæti
það'verið þægilegl að vera efthlætisgoð, sem
öll athygli keisarans beindist að, cn til lengdar
hafði það ýmsa annmarka.
Smám saman hafði myndazt einskonar liclgi-
sögn um, hvað Díana hvggðist fyrir. Herbergja-
stjórinn hefði hvislað því í eyra varðforingj-
anum, að hin laglega dóttir Gallusar hershöfð-
ingja væri ástfangin í syni senators Gallíó, en
vonlaust væri samt, að sá ráðahagur tækist, því
að hinn ungi herforingi væri geðveikur og hefði
verið laumað úr landi. Þetta barst brátt um alla
eyna.
Enginn lét sig meira slcipta framtiðaráætlanir
Díönu cn Júlia og tókst benni að komast
yfir hvert það hréf, sem henni var senl og frá
henni fór, Og menn héldu hana senda Gajusi
afrit af öllum þessum bréfum, því að í hvert
sinn, sem bréf kom frá Diönu eða fór frá henni,
sendi hún sérstakan sendiboða með skrá . til
prinsins.
Ekki hafðu Gajus komið lil Kaprí þann vel-
ur. En vegna lasleika keisarans taldi liann sér
skylt að koma í lok aprilmánðar; kom Iiann
með oflátungslega miklu fylgdarliði, var þar i
viku og þóttist harma ]>að mjög, hve slæm
væri heilsa gamla mannsins. Ekki var liryggð-
in samt svo mikil, að hann nyti ekki gleðinnar
i næturveizlunum, sem Tiberius lét halda.
Við þau tækifæri var varla hægt að segja, að
keisarinn væri glæsilegur. fulltrúi keisaraveld-
isins, Svo var hann þreyttur eða máttfariim,
i því, sem hann át og drakk, heldur einnig í því,
sem hann sagði og gerði. Nú varð keisarinn
örsjaldan áberandi drukkinn. DutlungaköSt
fekk hann ekki eins oft og ekki eins ofsaleg.
Þegar hann varð vondur, kaslaði hann ennþá
í ráðherrana, því sem hendi var næst. En liann
ákafur að gera allt henni til hæfis, að hánn
ástundaði nú meiri bindindissemi ekki aðeins»|að hann hélt varla höfði og ýmist dottaði með
liöfuðið niður á bringu eða reis upp og brosti
tilgerðarlega og dottaði aftur. Hægra megin
við hann lá Júlia gamla skreytt hárkollu og öll-
um regnbogans litum í andlitinu, logaði öll af
gimsteinum, en var undarlega föl. Hún gaf
engan gaum keisaranum, en brosti flírulega til
„Við emm fil frásagnai"
Þeir reyndu á margan hátt að drepa í okkur
kjarkinn, til dæmis með því að segja okkur, að
mikil sjóorusta licfði vcrið háð og handaríski flot-
inn væri á mararbotni. Daginn eftir var búið að
festa upp blað, sem á var letrað kvæði, þar sem
skopazt var að fullyrðingum Japana um sigur í
Coralhafs-orustunni.
Efni kvæðisins var í stuttu máli þetta í bundnu
máli:
„I Tokyo þ. 21. júní var tilkynnt í aðalbækistöð'
hinnar keisaralegu japönsku herstjórnar, að Banda-
ríkjaflotanum hefði verið sökkt. — I Goralhafs-or-
ustunni, sem háð var fyrir hálfurn mánuði, var
sökkt 10 amerískum orustuskipum og 49 kafbát-
um, en tjón Japana var mjög lítið — í sannleika
sagt svo lítið, að það tekur ekki að minnast á það.
En vcr tökum hér frarn, hvert tjón Japana var, svo
að allur heimurinn megi vita, hversu heiðarlegur er
tilgangur vor:
Sex bréfdúfur, sem sendar voru fram til þátttöku
í orustunni, komu ekki aftur til stöðva sinna.“
Engan Japana hötuðum við eins og Hashimoto,
scm við kölluðum „Cæsar litla“, .sem fyrr var get-
ið. Hann var nýbúinn að fá liðsforingjatign og var
var ákal'lega hégómlegur og hrokafullur eftir þessa
upphefð, og var þó ekki á slíkt bætandi.
Hashimoto hafði gaman af að ávarpa okkur og
byrjaði þá vanalega með því að segja:
„Eg, Hashimoto lautinant“, og endurtók þetta
hvað eftir annað. „Eg, Hashimotö lautinant, geri
þetta af umhyggju fyrir ykkur .... Eg, Hashimoto
lautinant, mun koma sanngjarnlega fram við ykkur.“
Hashimoto var vafalaust einn af ljótustu mönn-
um i heimi — ljótur Japani, og hann var mildu
Ijótari en Japanar eru vanir að vera, og eru Jap-
anar þó yfirleitt óíríðir menn. En hann var karl-
mannlegur. Hann var sterklega Byggður, eins og all-
ir japanskir gíímumenn, svíradigur mjög og herða-
breiður. Fæturnir stuttir, gildir og sterklegir.
Það var eins og Hashi, en svo nefndum við hann,
væri alltaf að verða mislyndari, og oft fataðist hoji-
uni sýnilega. Hann varð olt öskureiður af cngu til-
cfni og eftir á iðraðist hann og reyndi að bæta úr
öllu saman. Hann drakk talsvert mikið og var þá
vart með sjálfum sér.
Það var eitt sinn, er þannig stóð á, að fangi, sem
við getum kallað Jim, stal tveimur sardínudósum
úr eldhúsi Japana, og — var staðinn að verknaö-
inum.
Sardínudósirnar voru tómar og Jim ætlaði að notn
jjær til þess að gera við ofn 1 skála okkar.
Litli Cæsar vildi láta þetta líta svo út, sem Jim
korpórall liefði stolið þessu til að útbúa sér tæki
til að klippa sundur gaddavír í því skyni að kom-
ast uiidan. Jim taldi margt fram sér til afsökunai*
og til þess að fá Cæsar litla ofan af firru sinni.
Jim var dreginn inn í aðalbækistöð Japana og
sviptur klæðum. Hann fékk ekki einu sinni að halda
mittisskýlunni. Þarna var honum skipað að standa
í hermannsstöðu. Og svo hóf Ctesar litli að beita
hann liinum þrælslegustu Judo-brögðum. Hóf haim
á loft, varpaði honum til jarðar, sló hann með flöt-
um lófanum, sparkaði í hann, — jafnvel ti-aðkaði
á andliti hans, þótt hann væri í leðui’stígvélum.
Eftir klukkustund fóru þeir með hann inn í eld-
hús Japana, þar sem gripdeildin átti sér stað, og þnr
varð hann að sýna, hvernig hann hafði hagað sér,
er hann stal þessu. Að svo búnu var hann fluttur í
aðalbækistöðina, og Cæsar litli tók' til við mis-
þyrmingar sínar á nýjan lcik. Cæsar litli hafði bætt
á sig, meðan Jim var í eldíiúsinu, og nú var farið
harkalegar mcð Jim cn nokkur okkar hinna liafði
nokkru sinni orðið fyrir.
Hashi hélt áfram í fullar þrjár stundir eða fram
undir miðnætti. Það cr erfitt fyrir menn almennt.
að gera sér fyllilega ljóst, hversu ægilegar slíkar mis-
þyrmingar eriu Þér lesið um þetta, en þér getið ekki
gert yður í hugarlund, að þetta geti bitnað á fem-
hverjum, scm þér þekkið vel. En ef þér yrðuð sjúlf^
ur fyrir þe'ssu, eða sæjuð vin eða félaga þannig leik-
íiin, munduð þér skilja þetta til fulls. ( (
Jim var un'gur piltur, frá Yonkers, knattspýrpui
.maðm- góðui’, af pólskum ættum, laglegur, þrek-
mikill og vel byggður, en eftir þá útreið, sem lianrt