Vísir - 11.08.1945, Qupperneq 7

Laugardaginn 11. ágúst 1945
V I S I R
„Dásamlegl!“ sagði Jack de Vere og rödd
lians titraði af aðdáun á meistaranum. „Það1
má sannarlega segja, að þér kunnið að starfa
að stórvirkjum, Brick.“
Þegar hér var komið samræðunum, sem
fram fóru í setustofu milljónamæringsins,
Hamburgers
Palladium-gistiliöllinni, var
skyndilega barið að dyrum-.
„Leansor lávarður er kominn að finna vður,
herra,“ sagði þjónninn, sem kominn var og á
hæla honum kom lávarðurinn.
Ego þekkti þenna unga mann í sjón. Hann
var fölleitur og óhraustur í útliti, feitur og-leti-
legur. Hann liafði aldrei liaft tækifæri til þess
-nð virða hann fyrir sér og hann komst að þeirri
niðurstöðu, að ef ekki væri liægt að uppræta
svikara eins og Brick úr mannfélaginu, þá væru
menn eins og Leansor tilvalin fórnarlömb fyrir
þá. Leansor gerði sér svo greinilega upp virðu-
leik og var svo mikillátur i fasi, að l>að var
greinilegt, að hami var alls ekki vanur að um-
gangast hefðarfólk. Augun voru litil og lýstu
. ogeðsleg'ri ágirnd og undirferli. Hann var að
vísu klæddur dýrindis fötum, en þau áttu alls
ekki lieima á honum.
Brick spratt á fætur og baðaði út öllum öng-
um.
„Verið þér. hjartanlega velkominn, lávarður
. góður!“ sagði hann smeðjulega. „Fáið yður
sæli og vindil að reykja, en fyrst verð eg þó
að kynna yður fyrir hinum kæra vini mínum,
Jack de Vere, sem er samlandi yðar, en er nú
búsettur í Kaliforníu. Jack, þetta er Leansor
Ilávarður, sem eg var einmitt að segja þér frá.“
Leansor lávarður iieilsaði Jack með stuttara-
legri lmeigingu og leit á liann tortryggnislega,
• en settist siðan niður og þá vindil af Brick. Þeg-
ar hann var húinn að kveikja í vindlinum, l^it
j hanu spurnaraugum á Brick.
„Jæja, Leansor lávarður,“ tók Brick eða
Ilamburger til máls og tókst prýðilega að gera
sér upp vandræðasvip. „Mér þykir leitt að verða
að segja yður það, að eg er anzi hrædddur um,
að þér kunnið að verða fyrir talsverðum von-
brigðum af þessum fundi okkar.“
„Við livað eigið þér?“ spurði ungi maðurinn
• og hafði sýnilega orðið liverft við. „Þér lofuð-
Frá mönnum og merkurn atburðum:
„að það eigi alls ekki að hjóða Leansor lávarði
nokkurn hluta af fyrirtækinu.“
„Þarna sjáið þér, lávarður,“ sagði Brick og
lét sem hann tæki sér þetta mjög nærri. Lean-
son var sýnilega enn reiðari en fyrst, er liann
frétti, hver de Vere var. „Þér skiljið, hvernig i
öllu liggur. Eg verð að segja eins og satt er,
að mér þykir þetta sannarlega leiðinlegt. Þetta
er allt saman mér að kenna og mér einum, þvi
að eg þóttist sannfærður um, að Jack mundi
fallast á þessa hugmynd mina. Mér skjátlaðist.
Honum finnst eg liafa verið of fljótur á mér.“
„Það liefir þú sannarlega verið,“ sagði de
Vere reiðilega. „Eg fæ ekki séð, livers vegna
Leansor lávarður eigi að fá að vera með í
þessu.“
„Ileyrðu nú, Jack,“" sagði Brick biðjandi
röddu, „Leansor lávarður er góðvinur niinn og
hefir komið fram við mig á hinn drengilegasta
liátt, meðan eg hefi búið í landi hans. Eg leit
þannig á málið, að úr því að við yrðum hvoi t
sem er að leita til annara ef.tir fjárhagslegum
stuðningi, þá mætti alveg eins láta hann njóta
góðs af heppni okkar og með þvi mótí vildi eg
reyna að sýna nokkurn vott um viroíugu mína.“
„Ilvað hafið þér á móti því, að fé frá mér
verði lagt i þetta fyrirtæki, de Vere?“ tók Lean-
sor til máls og var nú heldur mýkri á manninn,
þvi áð mælska og lof Bricks hafði tilætluð áhrif
á hann.
„Nú, liver eruð þér eiginlega?“ svaraði de
Vere og var ekki laust við, að liann hefði gaman
af þessum samræðuin. „Nafnbætur og litlar eru
einskis virði í minum auguin. Þac, sem mig
langar til að vita, er livers konar menn Ham-
burger hefir komizt í kynni við, meðan hann
hefir verið hér á landi. Hann er fjárans kjáni og
hefir alltaf verið það. Kann ekki að velja sér
menn til að umgangast. Eg hýst við þ' íýað hann
liafi talað af sér í stað þess að þegja eins og
Kraifaverkið í Umanarsuk.
Eííir* Robert E. Coftman.
kalinn á fótum og'við Snow vorum ekki miklu het-
ur á okkur komnir.
En hvað sem þessu leið vorum við rólfærir enn
og sæmilega hressir andlega, eftir atvikum.
Eftir þetta var íneginbarátta okkar háð gegn því,
að drungi eða jafnvel svefnsýki næði tökum á oltkur.
Á áttunda degi var sólskin og við gerðum okkur
ljóst, að við ættum að sópa burtu snjónum, áður
en hann hráðnaði og pollar mynduðust í dvalarstað
okkar. En okkur skorti áhuga og orku til þess. Við
hölluðum okkur tíðast upp að klettaveggnum og
horfðum út á sjóinn, borgarisinn, skýhnoðrana —
og hiðum eftir skipum og flugvélum, sem ekki komu.
Allt í einu kallaði Greenaway:
„Skip!“
Á næsta augnabliki lágum við állir fram á brún
og störðum út á sjóinn, og nú vorum við allir sam-
mála.wm, að það væri blekkingarsýn, sem við blasti.
1 þetta skipti vorum við sannfærðir um og sam-
mála um, að við sæjum siglutré og stjórnpall, og
að skipið væri á hægri siglingu norður á bóginn,
móti straumnum.
Nei, í þetta skipti gat ekki verið um að ræða borg-
arísjaka, sem líktist skipi. Það var tilgangslaust að
gefa' spegilmerki, því að ský hafði dregið fyrir
sólina. En við skutum stjörnuskotum. Ekkert gerð-
ist. Skipið livarf. Enn ein blekkingarsýn, hugsuð-
um við.
Á níunda degi drógum við enn úr matarskammt-
inum. Hver okkar fékk nú aðeins eina maltmjólkur-
töflu þrisvar á dag. Með þessu móti gætum við dreg-
ið fram lífið enn eina viku. Okkur hafði viljað það
óhapp til, að bygg-sykurtöflurnar eyðilögðust. Vatn
komst að þeim og þær leystust upp. Við höfðum
drukkið löginn og næstum etið umbúðirriar, sem
töflurnar voru í.
Við vorum riú orðnir mjög máttfarnir. Klukku-
stund á klukkustund ofan sátvim yið cða jágl'uu
steinn og þér hafið verið svo hepphm aS Iieyra eins og { ’éíðslll, hvorld vakandi né sofandi, í ein-
hann.“ ^ ^ hverJu athafnaleysis- eða deyfðarmóki*
Að morgni tíunda dagsins var dálítið sólskin, og
„Þelta er langt frá öllum g,annleika!“ svaraði
Leansor og rauk upp í reiði, en Brick gekk þeg-
ar á nrilli og reyndi að sefa þá.
Svona nú drengir,“ sagði hanu, „þið megið
uð að sýna mér sýnishornin í dag. Yður er eflómögulega hleypa þessum fyrsta samciginlega
l ...’ll ...’A' 1... A „í 1 ^.n n A fnn/li ol/l/nr nnn WirDrniff \7oari qA \ í /N lifnrn
til vill verr við það, af því að þessi ókunni mað.
vur er staddur liérna?“
Það mátti skilja það á orðum og málrómi
Leansors, að hann ætlaðist til þess af Jack de
Vere, að honum skildist, að nærveru h.ans væri
eklti óskað. En de Vere lét sem hann lieyrði eklci
vorð lávarðsins.
„Eg er hræddur um, að það sé einmitt þessi
vinur minn, sem veldur þessum vandræðum,“
sagði Brick og lézt vera mjög hnugginn. „Eg
sagði yður frá því, hvernig þessi öðlingur hefði
bjargað lifi mínu í Dead Horse-dalnum og fyr-
ir bragðið hefði eg gert liann ,að meðeiganda
mínum í dahnun. Nú er það komið á daginn, að
eg hefi bundið mig heldur meira en eg ætlaði
mér, eða að minnsta kosti liafa lögfræðingarmr
séð svo um. Málið stendur því þannig, að eg get
ekki gert neitt, nema með fullu samþykki
Jacks.“
„Mér kemur ekki til hugar, að kaupa hans
hluta í dalnum,“ sagði Leansor og gaut augun-
um illilega til Jacks.
■ Brick liló.
„Eg er hræddur um, að þér fáið alls ekki
tækifæri til þess, jafnvel þótt þér’ væruð lil í
það. „Jack er nefnilega algerlega á móti þvi að
taka yður í félagsskap okkar á nokkurn hátt.
Hann er þeirrar skoðunar, að jafnskjótt og
verðbréf hækka aftur í New York, munum við
geta fengið allt það fé að láni þar veslra, sem
okkur vanhagár nú um og fyrir hragðið finnst
honum engin ástæða til að liraða sér við stofn-
un námafélagsins. Ilann var einmitt að segja
við mig, þegar þér komuð inn, að gullið væri
búið að vera í jörð þarna í þúsund ár og það
mundi ekki hlaupa á brott, þótt við séum ekki
með neitt óðagot. Er læta ekki rétt skilið hjá
mér, Jack?“
De Vere kinkaði kolli, og var sýnilega hál-
reiður vegna komu Leansors.
„Það er mín skoðun, Hamburger,“ sagði hann,
fundi okkar upp. Hvernig væri það, að við litum
sem snöggvast á sýnishornin, meðan þið eruð
að sefast? Hver veit nema við getum tekið mál-
ið til umræðu á ný, þegar þj|5 eruð búriir að
mella þetta dálítið og þú, Jack, ert búinh að
lcynnast Leansor lávarði hetur. Hvað segið þér
við því, Leansor lávarður?“
AKWlWðWm
Leverett Saltonstall, öldungadeildarþingmaður
frá Massachusetts-fylki, seih áður var fylkisstjóri
þar, mun vera^eini maöurinn í Bandaríkjaþingi, sem
hefir hálsbrotnaö. Kom þaö fyrir hann á unga
aldri, er hann féll af hestbaki.
í Texas-fylki í Bandarikjunum eru 35.000 km. aí
járnbrautum. Er það meira en í nokkru öðru fylki í
Bandáríkjunum.
Óbreyttur hermaöur í Bandaríkjunum, George
Sliaw, á vekjaraklukku Tíf sitt aö launa. Geklc hann
meö klukkuna í brjóstvasa sínum, er hann lenti í
vélbyssuskothríð. Klukkan stöðvaði eina kúiuna --
og kúlan klukkuna.
Ivennarinn : ,,Jón minn, getur þú sagt mér hverju
kötturinn kiæöist?“
Jón : „Hverju kötturinn klæðist?"
Kennarinn: „Tvr hann meö fjaðrir eða cr h.ann i
ullarreifi ?“
Jón: „Veslings kennarinn! Haíið þér aldrei séð
kött ?“
Encyclopedia Brittannica segir að „kattargarnir“,,
sem eru notaðar í fiölustrengi séu alis ekki úr kött-
um, heldur séu þær geröar úr innýflum sauöfjár,
hesta eða asna.
við skriðum fram á syllubrúnina, til þess að láta
sólina hlessaða verma okkur. Meðan við lágum þar
flaug Tjögurra hreyfla sprengjuflugvél yfir höfðum
olckar svo lágt, að við sáum hana greinilega. Við
reyndum að skjóta rakettum, en vitanlega var það*
tilgangslaust. Flugmennirnir gátu ekki hafa séð eld-
rákina i sólskininu. Og sprengjuflugvélin var óðara
horfin.
Við vorum aftur einir. Eg veit ekki hvað félagar
mínir hugsuðu, en eg segi fyrir mig, að mér fannst
eg hafa drukkið til hotns úr bikar örvæntingarinnar.
Og þó, hvernig sem allt velktist, er eins og ein-
hver vonarneisti lifi. Menn þrauka meðan nokkur
lífsvon er. Við töluðum saman um stund, bugaðir
menn, næstum með grátstafinn í kverkunum, en
hver um sig reyndi að stappa stálinu í hina, —
hver um sig reyndi að lcyna vonbriðgum sínum
og örvæntingu.
En við vorum ekki lengur færir úffi flð gegna
þessu hlutverki.
Sólin var í þann veginn að hverfa, en enginn
okkar hafði lireyft sig. Ron var að svipast um eftir
snjó til að svala þorstanum, en kallaði allt í einu:
„Skip!“
Alveg eins og Greenaiway stundu áður.
Og nú trúðum við ekki á þ'etta, en Ted og eg,
éins og þeir, sem grípa í seinasta hálmstráið, höll-
uðum okkur fram og fórum að horfa_ í sömu áít
og Greenawav.
Erigirin okkar man greinilega hvað gerðist eftir
þetta.
Við skutum seinustu stjörnuljósum okkar og rak-
ettum. Við gáfum spegilmerki. Við sáum — okkur
sýndis’t báti vera skotið út. Honum var lagt frá
skipinu. Við sáum árarnar lyftast. Nei, það var
víst enn ein blekkingarsýnin.
Nei, þetta var vissulega báturl