Vísir - 22.08.1945, Qupperneq 7

Miðvikudaginn 22. ágúst 1945
V I S I R
Frú de Perrichet var ekki mikiö hrifin af hin-
um nýja tíma frekar en bóndi liennar. Hvað
sem menn myndu uppgötva af nýjum hlutum,
máske hinum undursamlegustu hlutum, myndi
hlutverk konunnar alltaf verða hið sama. í
staðimi fyrir að vera að keppast við að byggja
skip, sem gæti gengið 7 mílur á klukkustund
væri karlmönnunum nær að reyna að koma því
til leiðar, að neyzluvatnið rynni sjálflcrafa inn
í hibýlin, eldarnir kynntu sig sjálfir, eða að
smjörið strokkaði sig sjálft, það væri svolítið
vit í því. En allur jjessi hraði, þessi endalausi
hraði, hafði aðeins þá einu þýðingu að slæmar
fréttir bárust fljótar en áður.
De Callian greifi, til dæmis, myndi nú geta
fengið Iey.fi tií að handtaka hann á helmingi
sh'ttri tíma en þegar hún var ung. Og hun var
ekki i neinum vafa um að liann mundi gera það.
Þótt hún hefði aldrei sagt bóndanum frá þvi
og myndi aldrei gera, hafði greifinn gengið á
eftir henni sjálfri með grasið i skónum og þólt
lengi lifi í gömlum ijlæðum vissi hún, að stráka-
pör Raouls myndu vera greifanum kærkomin
átylla til þess að ná sér niðri á honum, ekki
einungis vegna þess, að strákurinn hafði kom-
ið að greifanum undir slæmum kringumstæð-
um, sem greifinn mvndi aldrei fá að upplifa
með henni sjálfri, heldur og af því að Raoul
var sonur liennar. Ilún stundi þungan. Fyrir
tultugu árum hafði de Callian greifi verið Íag-
legur, hár og glæsilegur eins og de Bonavenlure
mágur hednar. Ó, hversu misjafnt er gæðunum
skipt.
ó, droltinn minn. Hvílíkar hugsanir. Hún
signdi sig og lokaði augunum, en þrátt fyrir
Jæssar liugleiðingar fór lmn að hugsa um út-
búnað Raouls, Jjrjár buxur, fjórar skyrtur ....
Raoul var orðlaus af þakldæti i garð móðúr
sinnar. Meðan hann sat í einskonar stofufang-
elsi með reiði foreldra sinna yfir Iiöfði sér,
eyddi hann mestu, af tímanum til að hugsa um
það sem framundan væri. Vanina og greifinn,
María Drouin, Henry og Pierre svifu honum
allan tímann fyrir hugskotssjónum. Þetta hlaut
að kosta ákærur og jafnvel fangelsi. Afleiðing-
arnar höfðu gert bann óttasleginn, ekki sízt
vegna þess, að eldra fólkið virtist allt ráðþrola.
Eini Ijósi bletturinn í Jjessu öllu saman var
það sem frændi hans hafði sagt um hið Nýja
Frakkland, „Afríkusólina“ og hinn konunglega
flota.
Nú var Raoul á förum. Seinna myndi hann
koma til baka í einkennisbúningi á sínu eigin
skipi, og J)á skýldí Vanina naga sig í handar-
bökin?
Ef til vill yrði Jjetta í síðasta skipti, sem Raoul
sá sólina ganga til viðar í Frakklandi. Honum
varð hugsað til Pierre Denys de Bonaventure.
Raoul hafði heyrt, að hann væri fæddur 1659.
Ilann hlaut að vera 32 ára. Hann var fæddur i
hinu Nýja Frakldandi á stað, sem hét Trois-
Biviéres1). De Bonaventure hafði gengið i
franska flotann. i fyrra hafði hann verið gerð-
ur yfirmaður freigátu i Rochfort. Nú var hann
yfirmaður herskips við strönd Akadiu. Mikill
maður......
ÞRIÐJI KAFLI.
„Afrikusólin“ lét úr höfn um hádcgisbilið.
Raoul hafði slaðið á þiljum uppi siðan i dög-
un, gefið gætur að Jjví, sem flutt var um borð
og talað við hvern, sem á hann vildi hlusta.
Þetta var fagur vormorgun. Sjórinn var blár
og sléttur í sólskininu og handan við víkina
voru lágar Ijæðir, klæddar dökkum kyprusviði
með olíutrjám á strjálingi. „Afrikusólin“ tog-
aði mjúldega i akkerisfestarnar, eins og kona,
sem neniur staðar, til Jiess að skiptast á orðum
við elskaðan vin. Þarna voru tvö önnur skip,
sem áttu að verða „Afríkusólinni“ samflota,
„Vöriin“ og „Gullfálkinn“. En „Afrikusólin“
var stærst og hezta sjóskipið.
Raoul skoðaði skipið hátt og lágt, allt frá
skut, Jjar sem yfirmenn bjuggu og fram i stafn,
J>ar sem vistarverur háseta voru. Hann hafði
verið settur í litla káetu með liðsforingjum
tveimur, sein liétu Famoisy og Nantes. Hann
var sjálfur ritari skipstjórans.
„Þú ert enginn sjómaður og þú erl heldur
ekki hermaður. Það mundi ekki vera hægt að
nota J)ig fyrir vikapilt eða J)jón, þólt við reynd-
um það. Yfirleitt má segja, að: J)ú sért ekki til
neins gagns og eg veit ekki, undir livaða lið
eg á að færa þig á skipinu. . .. . Jú, nú veit
eg það — þú ert ritari minn. Það v^it eg, að
kóngurinn rekur upp skellililátur, Jjegar hann
liejTÍr um Jiað, en de Pourtcharlrain verður
alveg vitlaus af bræði. Ilann lieldur að eg sé
búirin að fá mikilmenriskubrjálæði!“
De Bonáventure hafði verið önnum kafinn
frá því, að Raoul kom um horð, svo að hann
hafði ekki haft tima til að tala við hann. Raoul
hafði haft lítinn pinkil meðferðis og í lionum
voru ýmiskonar dýrgripir hans, sem liann hafði
ekki viljað skilja við sig og láta stinga niður i
kistuna stóru, sem irióðir hans liafði gengið
frá. Ilann gat gert J)að seih hann vildi og skoð-
að sig um.
Það var eins og allir hefðu lagt niður vinnu,
lil l)ess að sjá þegar skipin léttu akkerum.
Hafnarbakkarnir voru þaktir hermönnum,
verkamónnum, slæpingjum, prestum og kon-
um af öllum stigum, alll frá systrum kardinál-
ans niður i berfættar fiskimannakonur. Allir
töluðu, kölluðu hlóu og bentu, köstuðu blóm-
um til sjómannanna, sem voru að stíga á.skips-
fjöl, og kysstu elskhuga sína kveðjukossunum.
Raoul hafði aldrei séð annað eins. Hann hallaði
sér út yfir borðstokkinn og gaf gætur að fólk-
inu.
Frá mönnum og merkum atburöum:
AKVikWÖKVm
■Jf
1) Heitr nú á ensku Three Rivers.
Ekki alls fyrir löngu fæddist frú Albert Labelle
i Hampden i Bandaríkjunum niunda dóttirin. Hún
á engan son.
„NemiS staðar, horfið í kringum yður og hlustið.
Þcssi fáu orð fela i sér sögu karlmannsins,“ sagði
hann.
„Nú, hvernig stendur á því?“
„Þú sérð fallega stúlku, og auðvitað ncmur ])ú
staðár. Síðan lítur þú i kringum þig og þegar þú
ert búinn að þvi þá kvænist J)ú henni. Állt sem þú
gerir eftir það er að hlusta.“
Móðirin : „Eg vil ekki hafa það, að })ú sért með
þessari stúlku. Mér.hefir verið sagt að hún sé allt
oí „villt“.“
Sbnurinn: „En sú vitleysa. Það egta allir náð
henni.“
<%■
Slátrarinn : „Hvers vegna ert þú að hlaupa, dreng-
ur minn ?“
Drengurinn: „Eg er að koma í veg fyrir að tveir
strákar lendi í slagsmálum.“
Slátrarinn: „Og hverjir eru það?“
Drengurinn: „Hann Jónsi og eg.“
Milli So og 90% af þeim amerísku hermönnum,
sem særðust, er innrásin í Normandie var gerð,
íengu læknishjálp IO minútum eftir að þeir særð-
ust.
♦
„Mér þykir fyrir þvi að heyra að verksmiðja
þin hafi brunnið til kaldra kola. Hvað var það, sem
þú framleiddir?“
,,Slökkvitæki.“
Árið 1854, þegar Mutual liftryggingafélagið i
Bandaríkjunum var stofnað voru iðgjöld kvenna
50% hærri en karlmanna. Ástæðan var sú, að lækna-
vísindin höfðu þá ekki dregið úr liættunni við
barnsfæðignár.
♦
Dómarinn: „Þessir tveir menn voru að berjast
með stólum. Gerðuð ])cr ekkert til að skerast i leik-
inn ?“
Vitnið: „Nei herra dómari. Það voru aðeins tveir
stólar i herberginu.“
Robert S. Wilson, vara-forseti Goodyear-hjól-
barða- og gúmmífélagsins heimsfræga tilkynnti að
i júlíbyrjun 1944 hefði verið búið að framleiða
10 milljónir af gerfigúmmí-hjólbörðum, sem eru
næstum eins góðir og ekta hjólbarðar.
Irtnrásin mihla.
Mesta „hættuspil" veraldarsögumtai?,
Eftir C. S. Forester.
Klukkan níu mínútur yfir fimm komu Frakklands -
strendur í augsýn, — alveg á sömu mínútu og for-
ingjaráðið hafði ætlnð, og á þeirri stundu, eins og
einnig var fyrirfram ákveðið, hófst skothríðin mikla
úr fallbyssum herskipa, sem búin, voru að taka sér
stöðu á 160 kílómetra löngu svæði. Skotum, sem
vógu samtals 200 smálestir, var skotið á stöðvar ó-
vinanna á mínútu liverri.
Hið furðulega hafði gerzt —
Hið furðulega liafði gerzt, að Þjóðverjar höföu
sofið á verðinum — ])eir höfðu ekki getað komizt
á snoðir um, að innrásarflotinn hafði lagt úr höfn
á Bretlandseyjum, né heldur, að hann var komirin
í námunda við Frakklandsstrendur.
Meðal fyrstu fanganna, sem bandamenn tóku
þenrian dag, var þýzkur undirforingi úr strandvarna-
liðinu. Stöð hans varð fyrir skotum herskipanna og
var þrýstingurinn svo mikill í svefnstað hans, að
rúm hans tókst á loft og undirforinginn fékk ó-
vænta smáferð i lofti. Þelta var í rauninni næg
sönnun þess, að í þessari stöð áttu menn sér ekki
neins ills von. Og svo var hvarvetna. Eisenhowcr
yfirhershöfðingi og foringjaráð bandamanna höfóti
séð rælast þá miklu von alli'a foringja, að korna
fjandmönnunum á óvart, er mest á reið, og það
fjandmönnum, sem voru betur æfðir og undirbúnir
hernaðarlega en dæmi voru til um her nokkurrar
þjóðar, — her, sem hafði hinn bezta útbúnað i hví-
vetna.
En nú foru Þjóðverjar að bíta frá sér. Þeir hófu
gagnskothríð mikla úr fallbyssunum í strandvirkj-
um sínum, en fallbyssur þessar höfðu allt frá sex
þumlunga hlaupvídd. Það voru þessi strandvirkj,
sem skotin úr fallbyssum stóx-u Iierskipanna áttu
að mala mjölinu smærra.
Ótal einvígi voru háð —
Ótal einvígi voru háð milli herskipa og strand-
virkja. Það var ekki nema um tvennt að ræða: Vega
eða vera veginn, eins og sagt er, — allt var undir
því komið, að geta þaggað niður í fallbyssum þess-
ara virkja, áður en þær gætu grandað herskipnm
bandamanna. Eftir nokkur augnablik sáust vatns-
strókar skammt frá herskipunum, en vatnsstrókor
þessir mynduðust, er skotum fór að rigna niður í
nánd við herskipin. Herskipið alkunna — Scorpiori
— sigldi svo nálægt ströndinni, að það var ekl<i
nema í hálfs annars kílómetra fjai'lægð frá henni,
til þess að skjóta úr 4.7 þuml. fallbyssum á strand-
virkin. Cr þeirri fjarlægð sáust strandvirkin greini-
lega. Margir bi'ezkii', amerískir, norskir og pólskii
tundurspillar skutu á strandvirkin á aðeins 700
metra færi. —
Nú var svo komið, að í varnarlínu Þjóðverja á
ströndinni virtist allt í björtu báli, svo að vitnað-
sé í orð amerísks liðsfoi’ingja. Reykjarmökkurirn
var eins og gul þoka, sem lagði á sjó út, og þeir,
sem á skipunum voru, fengu hóstakviður. Korvett-
urnar og tundurspillarnir virtust taka kippi, þegar
skotin dundu úr orustuskipunum.
Þegar skothi'íðin var að ná hámarki, komu þxór
þýzkir tundui'spillar út úr Signuósum og fóru hralt,
— til þess að kynna sér, hvað urn væi'i að vera, -
og var það enn ein sönnun þess, að þýzka her-
stjórnin vissi ekki hvað var að gerast, — vissi ekki,
að bandamenn höfðu byrjað innrásina að Þjóðverj
um óvöriun. Sjóliðarnir á tundurspillunum sáu rétt
sem snöggvast flotann mikla —- og lögðu svo á
flótta sem hraðast, og var skotið á þá af fallbyss-
um brezki'a hei’skipa, sem þó hættu ekki skothríð
sinni á strandstöðvarnar.
Njósnaflugvélar bandamanna höfðu fjöldamargai"
orustuflugvélar sér til verndar, en þýzkra flugvéla
varð ekki vart, og njósnaflugvélunum tókst að inna
sitt hlutverk af hendi, svo að skyttúrnar á herskip-
unum máttu sem bezt við una, en hlutverk þeiria
var að njósna um árangur skothríðarinnar og ge.fa
skyttunum ýmsar mikilvægar bendingar.