Vísir - 08.12.1945, Blaðsíða 7

Laugardaginn 8, desember 1945
V I S I R
7
Þegar lijónin komu að virkinu, heyrðu þau
hljóðfæraslátt og var virkið uppljómað' Þau
voru stöðvuð augnablik af silalegri rödd, sem
kallaði til þeirra frá varðkofanum við hliðið.
Karlmennirnir kölluðu á móti inngangsorðið:
„Louise“, og vörðurinn sagði þeim að halda
áfram.
Þau gengu þögul vfir grasflötina balc við
limgirðinguna. Ilvert um sig var að velta fyrir
sér á hvern hátt hann, eða hún ætti að heilsa
frú de Freneuse. Þar sem hin fránu augu de
Bonaventure myndu fylgjast með þeim, urðu
þau að sjálfsögðu að heilsa henni með viðeig-
andi virðingu. En þeim myndi reynast erfiðara,
að sýna frúnni fullkomna kurteisi vegna þess,
að hún myndi sjálf ekki vera í neinum vafa um
livert álit þau.hefðu á henni og liún var alveg
eins líkleg til að láta í ljós álit sitt á þeim nógu
'biturt, en samt á þann liátt, að de Bonaventure
ætli erfilt með að skilja það.
Þegar frúrnar höfðu afklæðst yfirhöfnunum
og gengið frá að snyrta sig var koma þeirra til-
kynnt i dyrurn viðhafnarsalsins. Ljósadýrðin
inni fyrir hlijidaði þær. Hundruð kertaljósa
skinu frá stjökum meðfram veggjunum og frá
ljósakrónum, sem hengu í loftinu. Gólfið var
gijáfægt með bíflugnavaxi og bjarnadýrafeiti,
svo að það glansaði engu minna en hinir stóru
speglai', sem fluttir liöfðu verið inn frá Frakk-
landi og köstuðu ljósgeisium yfir salinn hvor
frá sínum enda.
í miðjum salnum stóð frú de Freneuse og'
tók á móti gestum sínum. De Bonaventure stóð
rétt hjá henni. Frúrnar 'tvær, sem komu inn í
þessu, litu hvasslega til hennar. En livíjík ó-
svinna! Iiún hafði enga hárkollu. Hennar eigið
svarta liár flóði í stríðum straumum niður yfir
lierðar hennar, algerlega óliindrað. Hún var
lclædd i ljósbleikan kjól, sem var í mesta máta
óvenjulegur, því að liann bylgjaðist allur til og
frá. Ivjóllinn sindraði umhverfis liana eftir því
sem hún lireyfði sig og liuldi allan likama henn-
ar nema axlir og brjóst, hrjósin áttu þó að heila
liulin af þunnri hlæju. Hún virtist vera i sjö-
unda himni og vissulega hafði hún ástæðu til
þess. Ilún snéri sér að gestunum, sem inn
komu og glampi kom í augu hennar.
„Frú min,“ sagði liún með dýpstu kurteisi,
um leið og frú de Goutins heilsaði henni, „og
þér herra de Goulins, ætlið þér að fella yðar
dóm yfir okkar litlu samkomu. Eg . óttast nið-
urstöður yðar.“
Áður en hirin undrandi maður gat tekið þess-
ari setningu með viðeigandi íéttúð, og starði
aðeins á liana, hafði hún snúið sér að St. Vin-
cent-hjómmum til að hjóða þau" velkomin.
„Kæra frú, hversu vinsamlegt það er af yður
að koma. Og sonur yðar er undirforingi, er það
ekki ?“
Frú de St. Vincent hafði stjórn á skapi sinu
með nokkurum erfiðismunum.
„Ekki ennþá, frú mín,“ sagði hún með undir-
furðulegri rödd um leið og hún iaut djúpt,
„en maður vonast eftir að úr þvi geti rætzt.’“
„Herra minn, en hvað það ldýtur að vera
ánægjulegt fyrir yður, að eiga slíkt mannsefni
fj’rir son.“
- >3; -
Flestir í byggðarlaginu sögðu. að de Bona-
venture ætti strákinn og af: þeim sqkum hefði
þessi setning vissulega getað orðið henni dýr-
kev]>k en sjálf Irúði hún ekki þeirri sögu og
hafðl því sagt jætta aðallega til að gera gys að
de Sf. Vincent-hjónunum. Hún fékk að vita
vissú sinn er hún tók eftir því, að háðir karl-
mennirnir hlóðroðimðu. Þeir gripu fvrsta tæki-
færið lil að losna við að segja meira við hana
og gengu á braut.
í yzta horni salsins byrjaði hljómsveit að
leika. Fólkið myndaði hring. Frú de Freneuse
stakk handleggnum undir arm de Bonaven-
tures. Rjóð og heit af hamingju virtist lnin
vera yngsta konan í salnum, þrátt fyrir aldur
sinn og þroska. Hún hreyfði sig tigulega í dans-
inum og augu hennar ljómuðu. Raoul, sem var
að dansa við Denise de Chauffours, brosti, er
augti Iiaiis mættu augum frú de Freneuse. Þess
á milli var hann að bollaleggja og' gera áætl-
anir. Dansinn var enn uppáhaldsskeinmtun
hans. Hann minntist sjálfs sin, eins og liann
var kvöldið i Kebec; þegar hún ’hafði verið að
sýna honum það Iiclzta og hann hafði verið að
spyrja hana um frú Charles Tibaut. Hún virt-
ist ekki vera neitt eldri nú eða breytt á neinn
hátt, nema livað liún var veiklulegri og fölari
en hún álti að sér. Ilann andvarpaði þungt. Frú
de Freneuse hlaut að hafa tekið eftir því, þvi
að hún leit í áttina til hans og brosti og það
var eitthvað þýðingarmikið við þetta hros.
Denise tók eftir hvernig honum myndi vera
innanbrjósts og þrýsti hönd hans með liluttekn-
ingu. Hann leit afundinn framan í hana. Hún
tók eftir að hann leit rannsakandi í kring um
sig, að hann'var altaf að lita við og gá að ein-
hverju. De Goutins, sem stóð við arininn, horfði
soltnum augum i áttina til de Freneuse.
Dc Goutins var annars að hugsa um bréfið,
sem Iiann hafði ritað ráðherrunmn i Frakk-
landi. Þar hafði hann farið þess á leit, að „mál-
efnuin frú nokkurrar de Freneuse“ væri gef-
inn meiri gaumur. Siðan hafði hann gefið hitt
og þetta í skyn, sem leitt gæti til alvarlegrar
niðurstöðu. Það rýkur ekki nema glóð sé und-
ir. Ef honum lækist að þyrla upp nógu miklu
af reyk í kring um hana gat vel svo farið, að
þeim háu herrum tækist að lokum að finna
hvar eldurinn leyndist. Eldur, eldur. Með lilæj-
andi ósvífinni léttúð hafði hún tendrað eld í
honum sjálfum, sein aldrei myndu kulna. Ef
liann aðeins gæti komið því til leiðar, að lienni
væri misþyrm t, hún yrði brennd. Hann skyldi
ekki telja eftir sér svitadropana til að koma þvi
til leiðar og g'laður skyldí hann hjálpa til við
að taka liana af lífi. Þá gæti ef til vil farið svo,
að á meðan að hann væri að horfa á likama
henriar brenna, nakinn í sólskininu og gæti á
þann hátt svalað fýsn sinni, að sá ejdur, sem
í honum brann stöðugt, dæi út og' hann féngi
frið.
AKVdlWðKl/m
Hún: Svo að þér særðust í styrjöldinni. Hvar
særðust þér ?
Uppgjafahermaöurinn: Eg fékk skót í mig i
Dardanellasundi.
Hún: Ó, það hlýtur aö vera hræöilega aö fá
skot i sig þar.
Glæpamaöurinn viö bankagjaldkerann: Þú verö-
ur að flýta þér. Veiztu ekki aö bíllinn minn má
aðeins standa fyrir utan bankann í io mínútur?
■%
Ókumtúgur maður á leit menntaskóla nokkurn
vera geðveikrjihæli. En þegar bann komst að mis-
tökuiii sínum sagði hann: Eiginlega er ekki mikill
munur á menntaskóla og geðveikrahæli.
Jú, þajH er töluverður rnunur, sagöi dyravörður-
inri. Iíérna þurfa menn að sýna hæfileika sína, áður
en þeir komast út.
Frá mönnum og merkum atburðum: |
Við bjöigíiðism stócmenimm — f
Eítir Meyer Levin.
í kastalanum næst lierbergi Paul Renaud, fyrrver-';
andi forsætisráðherra Frakklands. Undir morgun?
heyrði Reynaud, að tvö skot riðu af. Aðal-„böðull-
inn“ í Dachau hafði i'ramið sjálfsmorð. Hann hleyptií
af skoti i brjóst sér, og þar næst i liöfuð sér. j
Menn þeir, sem voru með Waiter á flóttanum,
samstarfsmenn vitanlega, gerðu margar tilraunir ti 1
þess að fá líkið grafið daginn eftir. Áform þeirra
var að grafa hann í kirkjugarði litla þorpsins, sem
var þarna skammt frá, hinum megin við kastala-
brúna, en borpspl'esturinn neitaði liarðlega, að lík
stormsveitai’manns væri greftrað í vígðri jörð. Þá
olli það erfiðleikum, að ekki var unnt að komast
upp stigann í kastalanum með líkkistu, svo að þeir
urðu að bera líkið út umvafið laki, og var svo
gröf tekiri rippi í hlíðinni. Voru þeir, sem að þessu
unnu, allsúrir á svipinn og gramir yfir þeirri breyt-
ingu, sem orðin var ,i framkomu manna gagnvart
þcim. Þegar flokkur þessi frétti, að Bandaríkjamenn
nálguðust, flýttu þeir sér lengra upp i Alpana.
Wimmer hafði fengið fregn um það, að við vær-
um rúmlega 30 kílómétra frá Vörgl. Hann kvaddi
nú starfslið sitt, og lét bera koffort sitt út í bifreið,
og lagði svo af-stað ásamt konu sinni, en skildi
eftir fimm eða sex varðmenn til þess að gæta fang-
anna. Varðmenn þessir buðust til þess að vera eft-
ir, vafalaust í þeirri vori, að fangarnir mundu biðja
þeim griða.
En Wimmer aðhafðist anriað en það, sem að fram-
an var frá sagt, áður cn hann lagði á flótta. Hann
fór á fund ungs stormsveitarkapteins, sem var ný-
kominn heim og var búinn að leggja einkennisbún-
inginn til liliðar og gekk í borgaralegum ldæðnaði.
Kapteinn þessi hafði fengið lausn úr hernum, að því.
er sagt var, en sjálfsagt mun hitt réttara, að hann
hafi veitt sér lausn sjálfur. Bað hann kapteininn.
að líta eftir föngunum, og gerði þetta allt flóknara,.
og afleiðingin varð, að nokkru síðár gerðist sá furðu-
legi atburður, að kapteinn úr stormsveit barðist í
kaslalanum með Bandaríkjamönnum gegn storm-
sveitarmönnum, sem réðust á kastalann. Kapteinn
þessi tók vafalaust þá ákvörðun, að berjast með
Bandaríkjamönnum, af því að hann taldi meiri Iik4
ur fyrir því, að hinir síðarnefndu nmndu bera sig-
ur úr býtum en fyrri félagar hans. Þegar Itter-kast-
ali var að lokum örugglega á okkar valdi, hljóp
þessi stormsveitar-kapteinn herbergi úr herbergi
með sveittan skallann og bað fyrrverandi fangana,.
sem þarna voru, að votta skriflega, að hann hefði
tekið þátt í vörn kastalans, að hann hefði barizt
fyrir frelsi og öryggi þeirra.
En víkjum nú aftur að björgunarsveitinni, sem
var á leið til kastalans. Hún hafði numið staðar,
er vafasamt þótti að him gæti rutt sér braut til
Vörgl, án þess að fá liðsstyrk. En það var annar
herflokkur á leið þangað og kom úr norðurátt. Þetta
var skriðdrekaflokkur úr 12. ameríska skriðdreka-
herfylkinu, og hafði hann samstarf við 36. fótgöngu-
liðsherfylkið. Það var ungur og dugandi liðsforingi,
sem stjórnaði þessum skriðdrekaflokki, John Lee,.
frá Norwich i New York-ríki. Lee kapteinn var þarna
ekki til þess að bjarga fyrrverandi forsætisáðherr-
um og hershöfðingjum. Hann hafði annað hlutverk
með höndum, og það var blátt áfram að „hreinsa
til“ á þjóðveginum eða í grennd við hann, þ. e. að
afvopna þýzka lierflokka o. s. frv. Hann fór fyrir
flokki sinum, sem hafði allmarga skriðdreka til uin-
ráða, og hafði flokkurinn þegar tekið nokkur hundrir
uð fanga. John Lee beitti óvanalegri aðferð, en húá
bar ágætan árangur.
Hann tilkynnti blátt áfram, að stríðinu væri lok-
ið og menn ættu að varpa frá sér vopnunum og
gefast upp. Og þeir voru margir, sem það gerðu,
af þeim, sem um veginn fóru, því að flestir gáf-
ust upp mótspyrnulaust. En það var flokkur storm-
sveitarmanna,'sem leitað hafði upp í fjöllin, er kom
aftur og gerði árás á kastalann, og í vörninni kom
skriðdrekaflokkurinn við sögu, því að hann bar þar
að, og svo björgunarflokkurinn. Lauk þeirri viður-
eign með fullum sigri Bandaríkjamanna, og loks var
hinum tignu mönnum bjargað.
*