Vísir - 18.02.1946, Blaðsíða 7

Mánudaginn 18. febrúar 1946
V 1 S I R
7
(Zutnj ftl. fiiteÁi
6
Þær elskuðu hann allar
„Eg er dóttir aSstoðarprestsins. ÞaS var
liann, sem gaf Jolm og Dorothy saman. Eg
lieiti Mollie Daw, en þér muniS víst ekki eftir
mér.“
En vilanlega mundi liann eftir henni. Mollie
Daw, sem var elzt margra hama fátæks aS-
stoðarprests, sem alltaf hafSi átt viS erfiSleilta
aS stríSa við að sjá fyrir fjölskyldu sinni, enda
laun hans lág og aukatekjur rýrar.
Hann baS hana afsökunar á gleymsku sinni
ög hugsunarleysi.
„Eg hefi veriS aS lieiman næstum tug ára,
cins og þér vitiS.“
„Eg veit þaS. Eg var ekki nema tíu ára þeg-
ar þér fóruS aS lieiman — tæplega þaS, aS eg
held, en eg man vel eftir ySur.“
„Eg gleymi ySur ekki liéðan af,“ sagSi hinn
veraldarvani maSur og svo þögnuSu þau. Skúr-
in var liSin hjá og sólin skein aftur og gestirn-
ir fóru aS tínast burtu. HúsiS var aS tæmast.
„Jæja, þá er þessu lokiS,“ sagSi Heffron og
ósjálfrátt tók liann litlu lieiSarblómin úr
hneslunni.
„Ó, hendiS þeim eklti,“ baS Mollie, „geym-
ið þau — í þeirri trú aS þau færi ySur gæfu.“
Hann hló.
„Svo mikill bjartsýnismaSur er eg ekki,“
svaraSi hann, „aS eg trúi því, aS gæfa muni
falla mér í skaut. En eg vildi mega gefa ySur
blómin, ef þér viljiS leyfa mér þaS.“
„Ó, þakka ySur fyrir,“ sagSi liún og lók viS
þeim titrandi höndum. „Þakka ySur fyrir, eg
a?tla alllaf aS geyma þau.“
Heffron gelck aftur inn í liúsiS. Forsalurinn
var auSur. Menn voru annaShvort úti á tröpp-
unum, farnir, eSa að tedrykkju uppi.
Einkennilegar hugsanir náðu tökum á hon-
um. Honum fannst, aS hann væri einmana, yf-
irgefinn, og enginn hirti um liann. Dálítill hvít-
ur salin-skór lá á rauSu gólfábreiSunni og ein-
liver liafSi kastaS þvi, sem eftir var af blóm-
vendi brúSarinnar á stól rétt lijá..
Já, vissulega var allt um garS gengiS.
Patrick Heffron leit í kringum sig. Þetta
ándartakiS var tiann einn — enginn nálægur,
sem veitti honum eftirtekt.
Hann beygSi sig niSur og greip hvíta rós úr
blómvendinum, sem var þegar tekinn aS visna.
II.
um. Þegar þú þekkir hann eins vel og eg, skil-
urðu þetta betur og dregur fjöður yfir það.“
Hún sneri sér undan skjótlega, en þó ekki
svo fljólt, aS hann tæki eftir, aS varir hennar
kipruSust saman.
„HeyrSu væna mín, tekurSu jjetta svona
nærri þér?“ sagSi hann og kenndi furSu i
röddinni. „Þorparinn, eg skal kenna honum aS
særa ekki tilfinningar lconu minnar."
Hún gerSi sér upp lilátur — ýtti varlega frá
handleggnum, sem bann hafSi lagt um mitti
hennar og stóS upp.
„Jæja, eg býS honum ekki aftur, þaS er allt
og sumt,“ sagSi lmn í léttum tón. „Og Jolin,
heldurSu ekki, að þú verSir aS fara aS koma
þér af staS, annars missirSu af lestinni.“
„Já, eg verS víst aS koinast af slaS. Mér þyk-
ir leitt aS verða að fara frá þér.“
Hann leit á klukkuna.
„Er bifreiSin komin?“
„Hún hefir veriS viS aSaldyrnar góða stund.“
„Ivomdu þá til mín, eg ætla aS kveðja þig.“
Hún liikaSi, en gekk þó aftur til hans og
rétti lionum hönd sína.
„Jæja?“
„Kysstu mig, og segSu, að þú -elskir mig.
Nei, ekki svona kuldalega. Legðu hendurnar
um liálsinn á mér “
Ilún htýddi, en cins og viðutan.
„Vertu sæll Jolm. Ilvenær lcemurðu aftur?“
„Annað kvöld ef eg get.“
Hún fylgdi honum lil dyra og stóð í gættinni
umvaffn skini liaustsólarinnar, þar til bifreið-
in var liorfin. Svo andvarpaði hún eins og
henn liefði létt og geklc inn í liúsið.
Ilann var farinn.
Að íninnsta kosti heilaii sólarliring yrði hún
frjáls — hún var orðin þreýlt á atlotum lians
og ástarjátningum.
Hún gekk inn i viðhafnarstofuna og opnaði
alla gtugga, til þess að svalt, lireint loftið gæti
leikið um stofuna.
Tuttugu og fjórar klukkustundir — einn sól-
arhringur. Það virtist ekki mikið í saman-
burði við öll árin, sem voru framundan. Það
voru ekki nema fimm mánuðir liðnir frá því
er hún gekk inn eftir kirkjugólfinu í brúðar-
kjólnum sínum og liorfði framan í Patrick
Heffron.
Frá mönnum og merkum atburðum:
Jotm Morland lagði frá sér síma-heyrnárlóliS
og sneri sér að konu sinni, sem stóð skammt
frá honurn og liorfði á hann. Þau voru stödd
i viðhafnarstofu sinni.
„Það var Pat,“ sagði tiann. „Hann segist ekki
geta komið í miðdegisverðarboð okkar á mið-
vikudagimi.“
Ó!“
Dorottiy gekk að legubekk og settist.
„Getur ekki eða vill ekki koma,“ sagði liún'
stuttlega.
„Vill ekki, býst eg viS,“ sagði liann og Iiló.
„Ilann kemur þvi alltaf svo fyrir, ,að liann ger-
ir aðeins þa& sem liann vill. Kannske liann
liafi fengið girnilegra boð.“
Kona lians handlék stóran denmantsliring,
sem prýddi granna liönd liennar.
„Þetta er ruddalegt,“ sagði liún. „Kemur liann
alltaf svona fram við vini sína.“
„Ef svo ber undir liefir liann nautn af þvi,“
svaraði hann og seltist hjá henni. „Láttu þetta
clcki á þig fá, elskan mín, við bjóðum einlíverj-
um öðrum i hans stað.“
„AS sjálfsögðu, en mér mislíkar, að boðuin
minum skuli alltaf vera liafnaS. Og svo er
liann vildarvinur þinn.“
„En hann er svona gerður — óþjáll slund-
% KvöiWð/a/Nkr
Verkstjórinn: HeyriS þiS mig, piltar mínir. Hvaö
eruö þiö eiginlega aö gerá?
Verkamaðurnn: Viö erum að bera þessa planka
yíir í timburgeymsluhúsi'ð.
Verkstjórinn: En hvar eru plankarnir, ef eg
mætti spyrja?
Verkamaöurinn: Guö hjálpi okkur, Siggi! Viö
höfum gleymt plönkunum.
Prestur nokkur var aö halda ræöu um refsing-
una, sem guö hefir ætlaö mönnum. Já, bræöur og
systur, sagöi hann. Þaö er til ihelvíti — (dregur
úr sitt upp úr vasanum og lítur á þaö) — en viö
skulum ekki halda svo langt strax.
Atvinnurekandinn: Svo þig vantar atvinnu ?
Skrökvar þú nokkurn tíma drengur minn?
Drengurinn: Nei, herra minn, en eg ætti að geta
lært þaö.
Villi litli var í verzlun meö móöur sinni. Af-
greiöslumaðurinn glaf honum súkkulaöi.
ö ° . .
Hvað átt þú aö segja núna Villi minn? spuröi
móöir hans.
Skrifaðu þaö, svaraöf'Villi.
Frá sjónarmiði þýzks hershöiðingja/
Eftír Samuel W. Taylor liðsforingja.
Manteufel hershöfðingi átti að taka Antwerpen, og
Dietrich átti að taka Liége. Þannig mundu lierir
þeirra inniloka tuttugasta og fyrsta brezka herinn,
sem var undir stjórn Montgomerys. Þegar þeh- hefðu
þannig tekið eða eytt heilum liex*, mundi örvænt-
xng grípa Bandaríkjamenn, og yrðu þeir þá aðeins
lítilfjörlegir þátttakendur í stríðimi. Kanadamenn
mundu draga sig út úr stríðinu, og livað flugher
hinna sameinuðu þjóða viðvéki, sagði Iiitler, að
við skyldum vera alveg óhi’æddir, því að þrjú þús-
und flugvélar mundu ryðja sókninni braut.
Undirbúningur árásarinnar var þegar hafinn af
fullum krafti. Mér tókst að ná í nokkra skriðdreka
til viðbótar við þá, sem eg þegar liafði fengið.
Mér liafði einnig verið lofað benzíni, sem mundi
verða nægilegt fyrir fimm hundruð kílómetra sókn,
en eg fékk ekki nema hinn venjulega tvö liundruð
kílómetra skammt. Þessi skammtur gat ckki dug-
að nema eins og' hundi’að Idlómeti’a í hinum erfiðu
fjalllendum Ardenna- og Eifel-svæðanna. Mér var
sagt, að brezkar flugvélar lxefðu hæft stóra járn-
brautarlest, sem hlaðin var benzíni, og væri það
orsök þessa benzínskorts.
Við liéldum til vígvallanna 15. desember og flutt-
um skriðdrekana á járnbrautarvögnum, til þess að
spai’a benzín. 17. desember konxum við til Drau-
feld, án þess að hafa orðið fyrir neinunx áföllum.
Eg vai’ð nú að taka ákvörðun um, hvort eg ætti
heldur að lialda beint i áttina til Bastogne, eftir
vegi, sem var ósléttur og illur yfirferðai’, eða
leggja lykkju á leið mína og fara eftir vegi, sem
var sléttur og óskemmdur. Þar senx eg áleit, að
nxjög nxikilsvert væri að koma óvinunum á óvart,
valdi eg beinu leiðina.
Mótspyrna óvinanna var litil, og um kl. 7 um
moi’guninn hófum við árásina á Bastogne. I fyrstu
leit svo út, að árásiix mundi bera tilætlaðan áraixg-
ur, en allt í einu liófu óvinirnir gagnsókn og hröktu
okkur til baka, eftir að hafa valdið okkur stórkost-
legu tjóni.
Eg sá, að við yrðum að reyna að konxast hjá
borginni. Eg skipti her mínum, skildi 901. þýzka
skriðdx’ekaherfylkið eftir gegnt Bastogxxe, en hélt
sjálfur með meginhluta Iiersins eftir Marche-vegin-
um, senx liggur fyrir sunnan borgina. Manteufel
hershöfðingi kom sjálfur til þess að tilkynna mér,
að Dicti’ich hershöfðingi hefði tekið Liége, og 200
flugvélar Ixandamanna hefðu verið skotnar niður.
Eg frétti seinna, að þetta liefðu verið helber ósann-
indi. Morguninn eftir sendi eg liðsforingja inn í
Bastogne nxeð uppgjafarkosti. Svarið, sem eg fékk,
er nú orðið heimsfrægt.
Það var: „Þið ex’uð bilaðir.“
Skeyti konxu í tugatali frá yfirherstjórninni, þar
sem eg var hvattur til þess að lialda áfram, —
fótgangandi, ef benzínið brygðist —, bara lxalda
áfram. Skap mitt batnaði ekki, þegar mér var til-
kynnt, að birgðasveitir mínar hefðu verið Ixraktar
úr stöðvunx sínum. Eg held, að Leon Degrelle og
hópur quislinga hafi þá þegar verið komnir, til
þess að taka við stjórn Belgíu. Eg óskaði með sjálf-
um nxér, að hei’naðarundirbúningurinn hefði vei’ið
eins nákvæmur og það, sem stjórnmálunum við-
konx. Án nokkurrar alvarlegrar mótspyrnu kom-
umst við fram hjá Bastogne.
Gagnsókn þýzka lxei’sins hélt áfram í nokkra
daga, í skjóli illrar veðráttu. 24. desember
hafði herinn sótt fimmtíu nxílur inn í Belgíu,
og hafði nærri komizt að ánni Meuse, þegar
veðrið batnaði skyndilega. (Skýrsla banda-
manna).
'Á aðfangadagskvöld jóla fékk eg tilkynnhigu um,
að alger eyðing vofði yfir annarri skriðdrekasveit-
inni, sem var stödd fyrir norðan hei’sveitir mínar.
Var mér skipað að gera áhlaup á Humain og Buison-
vijle. Mér tókst að hernema Humain.
!Á jóladag birti til og eg gat séð svifflugvélar, sem
flugu í áttina til Bastogne. Var þar augsýnilega
varalið á ferðinni. Baksveitir nxínar höfðu orðið
fyi’ir miklu tjóni vegna loftárása. Árás var gerð á
eina loftvarnarsveitina og varð hún fyrir miklu