Vísir - 20.07.1946, Blaðsíða 7

Laugardaginn 20. júlí 1946
\ I S I H
7
„Þú elur alltaf svo niiklar grunsemdir,“ sagði
frú Corbie gremjulega,“ og eg vildi óska þess,
að þú notaðir þina eigin hárbursta. Þú veizt,
að eg þoli ekki lvkt af hársmyrslum karla.“
Frú Corbie var enn sannfærð um, að slysið
hafði átt sér stað vegna þess, að ekki var efnt
til kirkjubrúðkaups.
„Ef þau hefðu nú íarið i kirkju að gömlum
og góðum sið,“ sagði hún, „og látið prest gefa
sig saman, hefði þetta ekki komið fyrir.“
„Hvernig geturðu látið þér slíka fjarstæðu
um munn fara?“
„Eg get sannað það,“ sagði hún sigri Iirós-
andi, „því að þá hefðu þau ekið aðra leið, og
þá liefði Weston ekki orðið á vegi þeirra.“
Henni datí ekki i hug, að Weston liafði kom-
ið lil þorpsins og spurzt fyfir um hváíða leið
mundi farin verða, svo að þelta hefði gerzt allt
að einu, þótt kirkjubrúðkaup hefði verið haldið.
„Og' nú verður að fresta brúðkaupinu,“ kvein-
aði frú Corbie. „Mér liafði flogið i hug að stinga
upp á, að Jónatan og Priscilla yrðu gefin saman
á morgun í kyrrþey, en nú verður langur drátt-
ur á því, vegna andláts föður Priscillu. Ó, guð
minu góður, hyert skyldi þriðja ólánið verða.“
Corbie hraðaði sér út úr herberginu. Hann
vár mjög kvíðinn undir niðri, þótt hann viídi
ekki láta á því bera. Hann hafði mikla samúð
með syni sínum og hefði helzt af öllu kosið,
að hann vildi ræða við sig um málið, en Jónaí-
an hafði geiigið til herbergis síns, og hann
áræddi ekki að gera honuin ónæði.
Corbie gat ekki séð að andlát Marsli væri
áfall fyrir neinn, en það var óheppilegt, að það
skvldi bera að eins og ástatt var.
Priscilla var að sjálfsögðu harmi lostin, því
að hún liafði ávallt unnað föður sínum mjög.
Corbie fór allt í einu að hugsa umdivort kona
hans myndi syrgja Iiann, ef það hefði verið
Iiann, sem dó.
Því miður var lítil samheldni og innileiki i
þessari fjölskyldu, og Corbie fannst, að livorki
kona hans eða Jónatan væru honum þakklát
fyrir allt, sem hann hafði fyrir þau gert.
Nú, en hvað stoðaði að sýta. — Iíann fór inn
i borðslofuna og fékk sér whiskyslurk. Drykk-
uriim hressti liann, en hrakspám konu sinnar
gat hann ekki gleymt.
Vitanlega gat þriðja áfallið dunið yfir ... .
Svo lokaði Soames dyrununí á eflir sér og
fór sína leið.
Jónatan fannst biðin löng, þar til liann loks
lieyrði fótatak Priscillu í forsalnum, en þegar
hún kom inn gekk hann ekki í móti henni. Hann
hreyfði sig ekki úr sporum.
Hún var klædd sem vanalega — bar eklci
sorgarband eða klæddist svörtum kjól.
„Þakka þér fyrir að koma,“ sagði hún rólega.
„Það er vafalaust tilgangur þinn, að slíla trú-
lofun okkar,“ sagði Jónatan þegar.
Roðí hljóp i hinar fölu kinnar Priscillu, og
það leið nokkur timi þar til Iiún svaraði.
„Það hryggir mig að verða að segja þér, að
eg get ekki gifzt þér. Eg vona að þú reynir að
fyrirgefa mér. Þetta var á misskilningi byggt
alt frá byrjun. Og eg játa, að eg bcr alla sökina.
lteyndu að fyrirgefa mér.“
Jónatan stundi við en hún liéll áfram:
„Eg Iicfi að minnsta lcosli verið lireinskilin
við þig. Eg liefi aldrei elskað þig.“
„Eg gct ekki séð, að afstaða okkar liafi breytzt
frá þvi sem hún var fyrir einum mánuði,“ sagði
hanh, „þrált fyrir það sem gerzt hefir.“
„Eg veit það ekki. En mér finnst allt brejrtt
eftir andlát Clive og svo föður míns.“
Hann horfði á hana.og hún horfði á hann á
mófi og var ró og' kyrrð yfir henni.
„Eg elskaði Clive — og hann elskaði mig.“
Jónatan hló kaldranalega.
„Þú sagðir mér citt sinn, að það væri enginn
annar. Og einkennilegast var þetta, þar sem þú
varst strax reiðubúin til að varpa lienni fyrir
borð, vegna auðs míns.“
„Þú getur sagt þetta með fullum rétti, og eg
skil vcl, að þú vilt ekki tclja það mér til afsök-
unar, að eg var að hjálpa bróður minum.“
Eftir slutta þögn tók Jónatan til máls:
„Ilvað hefirðu i hyggju?“
„Eg veit það ekki. Eg gerði boð eftir þér
vegna þess að eg vil segja þér hvernig í öllu
liggur. Þú veist að sjálfsögðu, að húsið er veð-
sett, en húsgögnin eru mín eign, og málverk,
Holbein-málverk, að eg held, sem pabbi geymdi
haj^fi^gér. Þegar eg hefi sclt það get eg greitt
þér ftim^ sem þú lagðir fram lil þess að greiða
skuld Ilughs. Eg vissi ekkert um málverkið
fyrr en eftir andlát pabba — ella hefði eg selt
það upp í skuldina. Eg get vafalaust selt það
fyrir meira en eg skulda þér —“'
16. KAPÍTULI.
Það leið heil vika þar til Jónatan og Priscilla
liittust aftur — ef ekki eru taldar nokkurar
mínútur, er hann stóð við hlið hennar hjá gröf
íöður hennar..
IJann hafði ekki gert neina tilraun til þess
að ná tali af henni, og þegar liún loks gerði boð
eftir honum, fór liann lengstu leið til Moorland
House, eins og hann vildi fresta sem lengst því
viðtali, sem nú mundi fram fara.
Hann vissi inæta vel livað hún mundi segja
við hann.
Ættingjar Clive Westons voru komnir til
þórpsins til þess að sækja lík lians, og stóð til
'að það yrði grafið í ættargrafreit Westonættar-
innar. 1 ;
í trjágöngunum löngu, sem lágu að Moorland
Iiouse, var eyðilegt um að litast, en enn gat þar
að lifa hjólför margra vagna, þvi að margir
komu til þess að fylgja Marsh til grafar.
Soames opnaði dyrnar og bauð honum inn í
lesstofuna, og þegar Jónatan sagði nokkur orð
i samúðar skyni, vegna fráfalls gamla liúsbónd-
ans hans, svaraði Soames í-ólega:
„Húsbóndinn var gamall maður og allir mun-
um við deyja.“
Prófessorinn: Og hvað ert þú eiginlega að gera
hér í skólanum?
♦
Nemaudinn : Eg ætla'ði einmitt aö fara að spyrja
þessarar sönni spurningar.
♦
Maður nokkur, sem var ekkert sérstaklega fríð-
ur, sagði eftirfarandi sögu af sjáfum sér: „Eitt
sinn er eg sat með litlu stúlkuna mína fyrir franian
spegil, spurði hún:
Bjó guð mig til pabbi?
Já, elskan niin, svaraði eg.
Bjó guð þig líka til ? spurði hún aftur.
Já, auðvitað væna min, en af hverju spyrðu?
Mér finnst honum hafa farið fram upp á síökastið,
svaraði íitla stúlkan eftir að hafa horft á mig sturid-
arkorn.
♦
Kennarinn: Leiðréttið þessa setningu: Það var
eg sem helti blekinu niður.
Nemandinn; Það var ékki eg, sem helti niðúr.
blekinu.
Drengurinn, sem ríkir í Shangri4a.
Eftir A. T. Steele.
fagna lijá þjóðinni. Hann er ekki einungis dáðnr
sem guð á jörðinni, heldur sem gæfuríkt barn og
elskulegt. Eins og sakir standa eru öll völdin í hönd-
um öldungs nokkurs, meðan drengurinn er að kom-
ast til vits og ára. Þégar drengurinn er orðinn sex
eða sj.ö ára tekur hann við stjórninni og hefur hann
þá meiri ítök hjá fólkinu en nokkur annar þjóðar-
leiðtogi.
Að lokum leið svo að því, að eg fengi áheyrn
hjá drengnum Dalai Lama. Eg liafði eytt heilum
degi í undirbúning í að búa um þær lítilfjörlegu
gjafir, sem eg ætlaði að færa drengnum. Að morgni
ákveðna dagsins, lagði <*g og þjónar mínir á hesta
okknr og riðum til híbýla Dalai Lama. 1 fylgd með
okkur voru Ringang og Tsarong. Voru þeir klæddir
hinum skrautlegu kápum sínum. Höfðu þeir greitt.
hár sitt í hnút uppi á höfðinu og komið því fyrir
i litlum gulldósum, cn það gera háttsettir embætt-
ismenn í Tibet vanalega. Jafnvel fylgdarmaður
minn hafði greitt hár sitt á sama hátt og vafið um
það silki borða.
á hverjum morgni, að undanteknum laugardags-
morgnum, kemur hirð Dalai Lama saman stund-
.vislega kl. 9. Pílagrímar og munkar eru þar þá
venjulega svo hundruðum skiptir og fá blessun sína
frá hinúm dáða trúarbragða foringja. Sumir þeirra
manna hafa ferðazt hundruð, jafnvel þúsundir mílna,
eingöngu til þess að fá að eyða nokkrum augna-
blikum i návist hans. Auk þeirra eru aílir fulltrúar
þingsins, scm eru munkar, skyldugir til að vera við-
staddir þessar athafnir. Þegar við komum, voru þeir
búnir að koma sér fyrir.
Munkar gengu um beina fyrir okkur þar sem við
sátum flötum beinum og drukkum te. Nú var
skanimt að bíða Dali Lama.
Kliður barst til okkar frá herberginu, sem Dalai
Lama tók á móti gestum og vissum við þá, að hann
var kominn. Hinar lítilfjörlegu gjafir mínar, sem
voru litil silfurskál og nokkrir koparskildingar, voru
afhentar honum' fyrst. Skömmu síðar var okkur til-
kynnt, að við mættum gangg, í bæinn. Eg gekk inn
um illa upplýst herbergi milli raða af sitjandi munk-
um áleiðis að hásætinu, þar sem drengurinn sat.
Það var lágt undir loft í herberginu og var það
skraullegra en eg hafði búizt við. Það var lagt fer-
hyrndum steinum og var hver þeirra skrýddur mynd
af Buddha. A veggjunum héngu silkidreglar, sem.
einnig voru útflúraðir með myndum af Buddha.
Drengurinn, sem ræður ríkjum í Tíbet, sat alvar-
legur með krosslagðar fætur í hásæti sínu. Um höf-
uðsér haíði hann vafið heiðgulum borða, en að öðru.
leyti var hann klæddur .eins og háttsettir embættis-
menn landsins. Hvítir silkiklútar lágu þvert yfir
fætur hans. Þegar eg nálgaðist hásætið brosti dreng-
urinn íbygginn og bauð mig velkomilm í huganum.
Er eg stóð við fótskör hásætisins, breiddi eg úr
hvíta klútinum, sem mér hafði verið gefinn.
Herbergjastjórinn, sem var mjög fríður munkur,
lagði lítinn hlut í klútinn. Það var kringlótt kúla
og átti að tákna jörðina. Síðan rétti eg þetta til
drengsins, sem í hásætinu sat. Á skömmum tíma
voru mér afhentir ýmsir smáhlutir, sem hver hafði
sína sérstöku merkingu. Þá hluti rétti eg drengnum
ennfremur. A nokkrum sekúndum var þessu lolcið.
Eg gekk aftur á bak nokkur skref og síðan til hægri,
séð frá hásætinu. Þar var sama athöfnin endurtekin,
en að þessu sinni sat enginn í hásætinu. Ríkisstjórinn
var fjarverandi. Kyrtill hans og höfuðbúnaður lágu
í sætinu. Þau voru notuð í fjarveru hans.
Aðstoðarmaður nokkur fylgdi mér niður á milli
áheyrandanna og þar settist eg með krosslagðar
fætur á meðal munkanna. Te og aðrar hressingar
voru mér færðar. Eg mundi nú eftir þeim ráðlegg-
ingum, sem mér höfðu verið látnar í té og sötraði
aðeins lítilsháttar á teinu og borðaði lirísgrjónin,
sem fram voru borin með því, með fingrunum. Á
meðan á borðhaldinu stóð, þögðu allir.
Að þessari athöfn lokinni, byi-jaði drengurinn að'
blessa allan fjöldann, sem beið utan dyra. I fullar
tuttugú mínútur gehgu pílagrímarnár framhjá og
feugu allir að sncrta á þeim heilaga. Meðal pílagrím-