Vísir - 31.07.1946, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 31. júlí 1946
V I S I R
7
Ituby M. Ayres
PtinMAAan
„Grunaði ekki Gvend. Dorotliy ætlar sér að
fanga hann vegna auðsins.“
„Áf hverju heldurðu það? Kannske er liún
eins hrifin af honum og þú?“
„Eg þori að veðja um, að það er liún ekki,“
sagði Joan óhikað. „Hún er alltaf að reyna að
ldófesta einhvern, sem er auðugur, þessi gála.
í fyrra var liún á hælum Bandaríkjamanns
nokkurs, en hann varð fljótt leiður á lienni.“
„Þér þvkir víst ekki vænt um Dorothv,“ sagði
Priscilla og hrosti lítið eitt.
„Eg hata hana,“ sagði Joan frjálslega. „Og
hun hatar mig. Frá' konu sem lienni getur mað-
ur húist við öllu.“
„Vitleysa, mér geðjast vel að henni.“
„Þú talar gegn betri vitund,“ sagð Joan ró-
Jask Fleischer og Seymour Fredin:
Seinustu dagarnii í Beilín
áðui en boigin íéll.
lega.
Priscilla fór að hlæja.
„Manstu livað þú sagðir, að hér væru allir
svo vingjarnlegir í gistihúsinu, eins og „ein,
stór fjölskylda“.“
„Það er engin regla án undantekninga,“ sagði
Joan.
Hún setlist á rúin Priscillu.
„Á hann nokkur systkin?“
„Hver?“ spurði Priscilla, þótt hún vissi vel
við hvern hún ætti.
„Hann Corbie minn. Þú ert ekki eins vin-
gjarnleg og vanalega, Priscilla, eg iða af þrá
eflir að fá einhverja vitneskju um liann.“
„Gott og vel,“ sagði Priscilla, sem var að
kemba hár sitt,
„Hann er einhirni. Faðir lians græðir á því
að kaupa svin og nautgripi og slátra og selja
kjotið í búðum símun. Móðir hans er indæl.
Þau eiga stórt og skrautlegt hús, eitt þeirra, sem
eg liata, þvi að þar er allt nýtt. Þau eiga finnn
eða sex bifreiðar og liafa átta þjóna og þ'ernur
á heimili sínu.“
„Er liann trúlofaður?“ spurði Joan af nokk-
iirri óþolinmæði.“
„Ekki svo eg viti.“
Joan andvarpaði, og var auðséð að henni
létti.
„Guði sé lof,“ sagði húii.
Priscilla sriéri sér við og horfði á hana. \’ar
þetta fávisa barn í rauninni ástfangið í Jonatan
—eða var hún að gera að ganmi sínu?“
„Ilann htur út fyrir að vera óhamingjusam-
ur,“ sagði Joan hugsi á svip. „Hann er svo ein-
kennilega einmana — mig langar næstum til
þess að leggja liendurnar um hálsinn á honum
og huglireysta liann.“
„Joan, livað segirðu?“
Priscilla roðnaði upp í hársrætur.
„Já, eg meina það,“ sagði Joan rólega. „Og
eg held, að hann mundi ekki liafa neitt á móti
því.“
Eftir stutta þögn sagði Priscilla rólega:
„Það er dálítið, sem eg ætti víst að segja þér,
Joan.“
„Leystu hara frá skjóðunni,“ sagði Joan eftir-
væntingarfull.
„Þú spurðir mig að því í morgun,“ sagði
Priscilla, „hvort eg hefði nokkurn tíma verið
. trúlofuð.“
Priscilla var allóstyrk í máli.
Joan rétti úr sér.
„Já, eg spurði um það og þú svaraðir játan<ji.“
„Eg var trúlofuð Jónatan Corbie,“ sagði Pris-
■cilla.
Aftur var þögn um stund. Joan starði á hana
undrandi. Svo sagði liún:
„Eg er ekkert hissa á að heyra þetta. Og þú
elskaðir hann ekki.“
Priscilla lnisti höfuðið.
„Nei, það var annar, sem —“
„Hvar er hann?“ spurði Joan.
„Hann er dáinn.“
„Ó, vesalings Priscilla,“ sagði Joan og ætlaði
að umfaðma hana, en Priscilla aftraði þvi hlý-
lega.
„Nei, nei, þetta er ekki eins og þú heldur, að
minnsta kosti — eg skil það ekki,“ bætti hún
við dapurlega.
Joan starði á hana undrandi.
„Eg liefði kannske ekki átt að segja þér frá
þessu,“ sagði Priscilla, „en ef þér þykir vænt
um Jónatan Corbie —“
„Blessuð vertu, eg liefi orðið hrifin af mörg-
um. —- Það skiptir ekki máli. En er ekki ein-
kennilegt, að við skyldum hitta liann hér í
Sviss ?“
„Það er ógurlegt.“
„Það eru forlög, það er mín skoðuiv,“ sagði
Joan. „Vesalings herra Corbie.“
„Þú mátt ekki segja neinum frá þessu, Joan,
þvi verðurðu að lofa mér. Eg vil ógjarnan, að
nokkur fái vitneskju um þetta.“
Eg skal ekki segja neinum frá því. En nú
skil eg betur hvers vegna liann talaði ekki við
þig í kvöld eða leit á þig. Vesalings maðurinn.“
„Vertu ekki að aumka hann. Hann hefir jafn-
að sig furðu fljótt.“
„Ekki er eg nú yiss um það. Hann er ekki af
þeirri manntegund. Dorothy yrði alveg æf ef
hún vissi þetla.“
„Hún má enga vitneskju um þetta fá. Eg liefi
sagt þér frá þessu í fyllsta trúnaði.
„Eg veit það, en mikið væri gaman að segja
lienni írá því.“
Klukkan á arinhillunni sló tvö. Joan geispaði.
„Nú vil eg lara að liátta. Við verðum að fara
snemma á fætur á morgun. Herra Sawyer ætlar
að veita þér tilsögn í að fara á skíðum.“
,Vesalings lierra Sawyer.“
,Hann fagnar yfir að fá tækifæri til þess að
veita þér tilsögn. Þvi iriáttu trúa. Segðu mér,
Priscilla, ertu leið yfir, að við komurn liingað?“
„Já, að vissu leyti.“
„Ertu að hugsa um lierra Corbie — eg á við,
er það vegna þess að hann er hér?“
„Já.“
Joan liorfði á hana alvörugefin á svip. —
Priscilla leit i augu hennar um leið og liún svar-
aði.
Alll í einu sagði Joan:
„Eg gæti bezt trúað, Prisciila, að þú hafir í
raun og veru aldrei orðið ástfangin, aldrei elsk-
að neinn, livorki herra Corhie né neinn annan.“
„Gerir þú þér gre'in fyrir hvað það er, að vera
raunverulega ástfangin?“
„Nei, ef til vill ekki,“ sagði Joan og smevgði
aftur á sig inniskónum, sem hún liafði sparkað
frá sér, „en það legst í mig, að það eigi eftir
að koma fyrir þig.“
„Nei, eg vona, að til þess komi ekki.“
haupt óskaði honum til hamingju með dagirin, en
Hitler þakkaði honum dræmt og sagði: „Já, allt fer
vel að lokum. Annað sagði hann ekki, meðan verið
var að klippa hann.
Ýmsir helztu menn stjórnarinnar og herforingj-
ar komu einnig til þess að flytja honum heillaóskir
sínar. Meðal þeirra, sem komu að heimsækja Hitler*
í loftvarnarbyrgi hans var Ribbentrop, Göbhels og
Himler og færðu þeir honum hamingjuóskir, sem
liljóta að hafa hljómað nokkuð innantómar eins og
stóð ó. (Himler fór burt úr Berlín seinna uin dag-
inn til herstöðva sinna í Norður-Þýzkalandi og lcom
aldrei aftur til baka).
Þannig leið afmælisdagur Hitlers í rústum Berlín-
ar, höfuðborg þúsundára ríkis Þýzkalands. Meðan
Rússar brutu sér braut í gegnum uthorgir Berlínar
og stórskotahríðin dundi á Kanzlarahöllinni, vörðust
þýzkar hersveitir í götuvirkjum, liersveitir, sem
voru skipaðar síormsveitarmönnum, þjóðvarnarliðs-
mönnum og liðsforingjum. Götuvirki þessi voru hú-
in til úr járnbrautarteinum, sem hlaðið var í kesti
við hrýr og götumót, síðan var þiljað á þá með
timhri og fyllt í milli með grjóti og allskonar rusli.
Vigin voru oft 15 feta há og tíu fet á þykkt. Niður- __
grafnir skriðdrekar voru einnig notaðir til þess að
tefja sóknina. Hjá Kanzlarahöllinni voru meira að
segja svalirnar, þar sem Hitler tók áður við fagn-
aðarlátum fjöldans, breytt í vélbyssuhreiður og allt
þiljað af með þykkum viðartrjúm og aðeins litlar"
rifur fyrir byssu-hlaupin. 1 garðinum kringum Kanzl-
arahöllina, beint fyrir framan hinn vandaða mót-
tókusal nazista, voru nokkrif gamlir skriðdrekar úr
fyrri heimsstyrjöld og hrynvarinn vagn.
AÁKv0idvðmm
msm._________
Hvers vegna kemur þú of seint i skólann i dag,
spuröi kennslukonan.
Eg biö yöur að afsaka, sagði drengurinn, eri eg
lagöi svo seint af staö aö heiman.
Og hvers vegna gazt þú ekki fariö fyrr af stað?
Vegna þess, að það var orðið of seint að fara
fyrr, svaraði drengurinn.
Móðirin: (við dóttur sína, sem var að ljúka bæn-
um sínum) : Þú baðst guð að blessa mömmu og
pabba, afa og ömmu, en hvers vegna baðst þú hann
ekki að blessa hana Siggu frænku?
Dóttirin: Eg held að það sé ekki kurteisi að
biðja um svo mikið í einu.
Eftir hraðriturum.
Þetta voru endalok nazismans. Allar stjómarbygg-
ingar voru í rústum í kringum síðasta athvarf Hitl-
ers. Allstaðar, að undanskyldum nokkrum einstök-
um trjám og nokkrum úthverfum, sáust aðeins
bi-unarústir og evðilegging. Flestar götur voru ófær-
ar vegna braks og úr húsunum og sprengjukúlur
Rússa juku jafnt og þétt ó eyðilegginguna. Mitt á
meðal sundurskotinna trjáa Tigergarten lá á víð og
dreif það, sem eftir var af flughernum, brunnið eða
ónýtt. Nætur og daga hafðist fólkið við neðanjarð-
ar í loftvarnarbyrgjum, kjallörum, neðanjarðar-
brautum eða jarðgöngum og fór hvergi nema þegar
það þurfti, að flýja undan Rússum.
Allar hernaðarframkvæmdir voru orðnar- miklum
erfiðleikum undirorpnar. Umkringdir af Rússum
á alla vegu, var hinum siðustu verjendum hægt og
bítandi skipt niður í smáhópa og voru þeir smám
saman hraktir í áttina til Kanzlarahallarinnar í
hjarta borgarinnar. Stundum var hægt að lcomast
að næturlagi til Gatow og Staaken flugvallanna og
tóku þá stundum flugvélar sig upp að næturlagi og
flugu með háttsetta menn til staða, sem þeir voru
að mestu leyti öruggir.
Göbhels hafði einu sinni komið með þó tillögu,
að breikka Austur-vestur hrautina í Berlín — en það
er breið trjágata, þar sem nazistar gengu eftir til
hersýninga í Tiergarten — til þess að hægt væri að
láta flugvélar lenda þar, en Hitler þvertók fyrir það
og leyfði aðeins að fella nokkrar götulugtir, en tréin
mátti eklci snerta svo Tiergarten yrði ekki eyði-
lagður.
Þann 20. apríl kl. 11 f. h. kom fyrsta rússneska
sprengikúlan fljúgandi niður á Unter den Linden
og hitti Rauða Kross hifreið beint fyrir framan hið
fræga Adlon Hotel. Margir særðir og fallnir láu á
götunni, og hinir særðu voru bornir inn í gistihúsið,
en því hafði verið breytt í bráðabirgða sjúkrahús.
Aðrar sprengjur Rússa féllu niður í nágrenninu
og stjórn Hitlers flutti sig undireins neðanjarðar
bókstaflega. Síðan, kom hún aldrei upp á yfirborðið
nema til þess að fá sér ferskt loft og aðeins fáar
mínútur í einu.
Síðasta virki Hitlers.
Anddyrið inn í jarðhús foringjans er stevpubygg-