Vísir - 21.09.1946, Blaðsíða 7

Laugardaginn 21. septcmlier 1946
VISIR
7
JcJep/t
UerfteAheim? *
22
EEISSBGEíKtS aaagffiHEBfflBæ8^BgB9aB«8aBBBBSg>BgSHg«BBMBffiaBa3BgB«B3BBiaE3i.aaB^
sagði ekkert og liann þrýsti lienni enn að scr,
og nýjar kendir, hlýjar kendir vöknuðu i liúga
iians. Þannig stóðu þau um stund, umvafin
kvöldhúminu, meðan rotturnar nöguðu stoðirn-
ar undan byggingunni, sem þau stóðu á, og
stormurinn æddi. Það var eins og henni væri'
þvert um geð að fara, en loks lagði hún af stað
niður þrepin, gPkk yfir gólfið og livarf gegnum
dyrnar.
Hann gekk allt í einu hratt á eftir lienni.
Hann var skyndilega gripinn ótta af tilhugsun-
inni um að liverfa aftur þangað, þar scm h'ún
hjó hverja stund við liættuna, sem stafaði af
liinum vælandi Nicholas, eða þangað, sem hún
varð að vera i návisl hins arma Lichfield Stope.
En hann liikaði aftur. Aætlun lians, jafn einföld
-eg hún var, bjó lienni meira öryggi en nokkuð
annað, sem honum hefði gelað í hug komið.
Það var lieppilégt, að hann liafði ekki látið til
skarar skríða þegar.
Jolin Woolfolk beið þaf til liún var komin
inn í gilskorning gulaldinanna. Þá lagði lianu
af stað i sömu átt og stefndi svo til strandar.
Poul Ilalvard beið hans í fjörunni með kæn-
una og var orðinn næsta órór.
Þeir réru rösklega i áttina til snekkjunnar
Gar, og sóttist vel þótt sjór væri ókyrr.
Á snekkjunni lagði Ijósskímu ixr opinni ká-
etunni —- og þetta ljós boðaði þann fri?> og ör-
vggið, sem framundftn var.
X.
Halvard fór þegar að sinna sínum venjulegu
skyldustörfum, en Woolfolk gerði nákvæma at-
hugun á íám og reiða skipsins og öðrum útbún-
aði skipsins. Hann fór niður til kvöldverðar og
virtist viðutan á svip og borðaði það senx fram
var reitt eins og annars hugar. Að kvöldvei'ði
loknum vafði hann sér ‘ vindling, sem liann
gleymdi að kveikja í, og sat kyrr hneigðu höfði
langa stund, i káetunni, þar sem kyrrðin rilcti.
Þegar Ilalvárd kom til þess að taka af borð-
inu kom hreyfing á Woolfolk. Ilann fór að at-
liuga það, sem var á liillu yfir livílunni, tók
þár hylki nokkurt úr tini, og fór að skoða það,
sem i liylkinu var. 1 fulla klukkustund var
hann ýmist við skriftir eða hann var að lesa
ýms skjöl, sem mörg voru. Þar næst kallaði
hann á Halvard.
. „Eg veið að biðja yður að staðfesta undir-
skrift þessara skjala," sagði Woolfolk og stóð
upp.
Poul Halvard hikaði, en greip þó pennann all-
klaufalega.
„Hérna,“ sagði Woolfolk.
Halvard skrifaði nijög hægt og óstyrkri
hendi og tengdi vandlega livern staf við annan.
Þegar hann var búinn að inna þctta „crfiða“
hlutvei'k al' hendi slóð hann upp. John Wool-
folk settist til frekari skrifta og sá þá, að annar
kjállci Halvards var hláleitur og virtist vera að
luaðhólgna.
„Hvað er að yður í kjálkanum?“ spurði
Woolfolk.
Halvard forðaðist að líta i augu hans og auð-
séð var, að honum var þvert um geð um þetía
að ræða, en þótt Woolfolk væri þögull mátti
‘sjá á svip lians, að liann var ákveðinn í að fá
svar við fyrirspurn sinni.
„Eg hilti þennan Nicholas',“ sagði Halvard
loks, ,,og var eg þá hníflaus.“
„Nú — og hvað gei'ðist?“ spurði Woolfolk.
„Það er eittlivað dularfult við þennan óhræsis
slað,“ sagði Ilalvard alvarlega. „Eins og loft
allt sé lævi blandið. Þér getið hlegið að þessu,
en þetta er nú svona, en arnrna mín skildi
hrafnamál og heyrði þá spá mannsbana, og hún
las úr augum konu nokkurrar, að hún ætlaði að
fyrirfara sér. Og eg veit livað eg syng. En nóg
um þetta. Þegar það dróst að þér kæniuð kipti
eg upp. kænunni. Sá eg þá Uicholas skjólast
milli riinna, og fela sig við og við. Mér tókst að
komast aftan að lionum og sparkaði í hann —
snögglega og óvænt.
Hann hentist fram og brá fyrir sig liöndun-
um, en var fljótur að snarast á fætur. Herra,
það er lýgilegt, en það var ekki sjáanlegt, að
honum yrði meira meint við sparkið en þótt
fluga hefði kitlað hann. Hann æpti: „Farðu
burt“ og pataði með höndunum
'■Eg færði mig-nær honum, en minntist þess,
að hann mundi bera á sér hnif. Eg barði hann í
hjartastað, en hann lióstaði aðeins og bað mig
með grátstafinn í kverkunum að fara á bi'ott.
Hann ýtti mér frá sér — og eg félck þá þetta
’nögg.á kjálkann. Nú, það var tilgangslitið að
berja á honum, eg hefði eins vel getað bai'ið á
úttroðna kýrvömb. Og það sem eg sagði hafði
engin áhrif á hann, og var það þó ekki valið af
betri endanum. Og brátt fékk eg nóg af þessu.“
Halvard þagnaði skyndilega. Hann varð enn
FaiiS í séðui fzá Höfn í HomafizÖi.
og fer upp í Ifojuna mína. Það er notalegt að éta
hrúts-kjamma liggjandi í hlýrri koju og þamba
mjólk með.
Ct frá því sofna ,eg svefei hins saklausa blaða-
rnanns, - sæll og saddur!
kni hádegið vakna eg við það að cinhver kem-
ur niður. Það er Ánton. Hann ætlár að fá sér bita.
„I-ívernig gengur?“- s]>yr eg á meðan eg er að
skríða fram úr kojunni.
„Alveg prýðilega!“ svarar Anton. Og eg fer upp.
Allt er við hið sama. Fiskmergðin svipuð á lín-
unni og veðrið svipað. Ef lil vill lítið eitt snarpari
kaldinn. Vel hálfnað að draga.
Og þannig líður dagurinn, svo að ekkert ber til
tíðinda markvert. Um þrjú-leytið dimmir í austi'-
inu, svo að ekki sér norður fyrir Hornið (Vestur-
Horn), en það blasir við okkur drungalegt beint
til norðurs. En þetía er aðeins él.
Lestin fylltist og ofan á hana er komið fyrir hólfi.
Og það er fyllt og svo þillarið. Stamparnir eru
hafðir fram á. Mér sýnist, að Auðbjörg muni varla
geta tekið mikið meira, þegar verið er að draga
seinustu línuna. En piltarnir segja, að það hafi þó
oft kornið fyrir, að rneira hafi verið á hana látið.
Engu að síður sé þetta þó góður afli. Mikið var!
„Og þú hefir verið heppinn, Theodór, bæði með
aflann og veðrið, — því að héðan af nær það okk-
ur ekki, þó að hann skelli á með austanstoi'm,“
segir Ásmundur.
Mér þykir vænt um þetta allt. Fyrst og fremst
það, að þegar til kemur, hefi cg ekki orðið þeim
Auðbjargar-mönnum til óhappa. Og í öðru lagi hitt,
að ekkert varð úr austanveðrinu. Eg er ekki viss
um, að mikið hefði orðið úr mér í miklu óveðri.
Klukkan hálf-fimm erum við búnir að draga. Og
strax er sú góða Kelvin-vél sett á fulla ferð og
Auðlxjörgu stefnt til lands. Við höfum vind og sjó
á hlið, en straum á móti, og skútan er þung. En
hún er vel lifandi á bárunni og fer vel í sjó.
Við tökum eftir tveim bátum, sem koma vestan
að. Það mun hafa vakað fyrir Ásmundi fyrst, að
kcppa við þá og reyna að vera á undán þeim. En
liann sér þrátt, að það er vonlaust. Þeir eru svo
langt á undan.
Mikill straumur í ósnum og álunum og eflaust
erfitt að stýra. En allt gengur þetta eins og í sögu
hjá okkur á Auðbjörgu.
Klukk^n 5,15 síðdegis rennum við -upp að „Haf-
þór“, en hann liggur utan á fisktökuskipinu „Sleipni“
við Álaugarcyjar-bi'yggjuna. Og þar eru fleixi bát-
ar, sem að lxafa k.omið á undan okkur. Uppi á
bryggjunni er Kristján Imsland með alla sína fjöl-
skyldu. Þau cru að sækja mig á lítilli kænu. Og
okkur á Auðbjörgu er fagnað — því að það má
sjá minna en það, að Auðbjörg er lilaðin. Iiún ligg-
ur cins og fleki á sjónum.
Eg kveð Ásmund og piltana með kærleikum. Þetta
hefir vei'ið skemmtilegiir sólarhi'ingur. Tæpa tutt-
ugu klukkutíma höfum við vei'ið í róðrinum.
cSumugkA: — TAUZAIM — '
Turzan og Mugambi-niennirnir veittu
því ekki eftirtekt, a?5 Erongo laumaðist
i burtu frá þeim. Hann komst því inn
i liið skuggalega frumskógarþykkni ó-
séður. _
Pa vikur sogunni að apanum, Nlcima
litla. Hann var sannarlega í góðum
liöndum hjá Jane. Hún bjó um sár
lians og lijúkraði honum alúðlega og
vel, svo að honuni batnaði fljótt.
Nkiina Iitli fann ekki lengur eins
mikið til í sárinu, og hann fór fljót-
lega að ókyrrast út af því, að Tarzan
vinur hans skyldi ekki vera kominn
aftur til Jane og hans.
Nkima varð svo eirðarlaus, að hann
fór að hreyfa sig og reyna krafta sína.
Hreyfingarnar ollu lionum ekki veru-
legum sársauka, og skyndilega stökk
liann upp í tré og hvarf.