Vísir - 02.10.1946, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 2. október 1946
V I S I R
7
JcAepb HeryeAkeiwrai ■ i V t niihirlin
9 111 24 l UUlUIUBli * s
bugsaði um það, að liann yrði að fara á brott
nieð Millie þegar, uppráeta hverja minningu frá
þessari slrönd úr liuga liennar. Og þó var það
það, sem liann óttaðist mest, að ei^iðasl vrði að
uppræta úr liuga hennar áhrif hins liðna tima.
Skipabryggjan, sem var að miklu leyti í rúst-
um, var nú beint framundan, og Halvard réri
nú í tiltölulega kyrrum sjó upp að»henni.
„Festu liana vel,“ sagði liann. „Eg fer á br^tt
um stund." 3’
Hann liikaði og bætti svo við:
„Ungfrú Stope mun koma hingað. Ef eg vérð
ekki kominn eftir eina klukkustund, þá róið
með hana út i snekkjuna, svo að hún geti verið
þar í nólt. Ivrefjist þess, að hún fari með yður.
Ef þér lieyrið svo ekkert frá mér, siglið til næstu
hafnar og gefið skýrslu.“
Woolfolk ldifraði upp á bryggjuna og beið
þar svo. Iiann kveikti á eldspýtu til þess að
gcta seð á klukkuna við ljós hennar. Hana vant-
aði tíu mínútur í átta. Hann liafði gert ráð fyr-
ir, að Millie myndi koma nokkuru fyrir tiltek-
inn tíma. Hún myndi að minnsta kpsti ekki
koma of seint.
Það var koíniðamyrkur. Halvard var horfinn.
Það var sem myrkrið befði gleypt liann. —
Mvrkar hugsanir sóltu á — cins og ágengar
rottur í kjallara. Woolfolk var maður vel þjálf-
aður andlega, bafði gott vald á sér og hugsun-
um sínum, en nú olli það truflun í liuga bans
hversu afskræmislegar liugsanir slcutu upp
kollinuin. Andartak var sem örvæntingarfát
ætlaði að grípa liann og hann óskaði sér þess,
að hann væri búinn að koma Millie örugglega
út i snekkjuna.
Þá tók hann sig á. Hann sagði við sjálfan sig,
að hann væri að fá móðursýkiskast. Hann beit
á jaxlinn og bölvaði og sagði við sjálfan sig,
að liann væri engu skárri en Liclifield Stope.
Iíann sá Stope fvrir hugskotsaugum sinum
eins og gráleita vofu, sem Jeið út í sjóinn og
hvarf.
Aftur leit liann á klukkuna og sagði upphátt,
eins og maður, sem ekki trúir sínuin eigin
augum:
„Finnn mínútur yfir átta.“
Fyrri hugsanir skutu upp kollinum aftur, efi
vaknaði í huga lians, skelfilegur ótti.
Hann liugleiddi aftur áætlun sína, í einsök-
um atriðum og heild, og þaulprófaði hana, ef
svo mætti segja og þaulkannaði hana, velti lienni
fyrir sér á hverja lund. Þegar hann komst að
niðurstöðu um liana fannst honuní, að ógerlegt
hefði verið, að gela dottið niður á neilt betra,
i sannleika að þelta eitt væri hægt að gera og
ckkert annað, og enn fannst honu'm að áætlun-
in væri sem gallalaus gripur.
Eittlivert óvænt atvik, til dæmis að Millie
hefði orðið að sinna föður sínum eitthvað, gat
hafa tafið Millie nokkurar minútur. En hver
jninúla leið af annari og Millie kom ekki. Það
var mikið rót i ligga lians, hugaröldurnar skullu
hver gegn aimari, og geisileg reiði vaknaði.
Hann var staðráðnari í því en nokkurn tima
áður að drepa Nicholas köldu blóði og umsvifa-
laust. Tíminn leið, en Millie kom ekki, og reiði
hans hjaðnaði, or hann fór að hugsa málið'frá
öllum liliðum, um það, hvað kynni að hafa
gerzt.
Hann ákvað að bíða ekki lengur. Er hann
gekk liægt fram þóttist hann lieyra nhlli vind-
hrina, veikt óp. Ilann nam staðar þegar, hver
laug var spennt til hins itrasta, er hann lagði
við lilustirnar. Hann heyrði þetta óp óljóst —
eða var það vindurinn — og hann heyrði ekki
nein frekari vein. Wolfolk komst að þeirri nið-
urstöðu, að liann hefði ekki lieyrt ópið með
eyrum sinum, heldur hefði það borizt til hans
með einhverjum dularfullum hætti. Hann æddi
áfram í blindni, þreifandi fyrir sér, þar sem
runnar og trjágreinar urðu á vegi lians. Nú lá
leið lians gegnum hágresi, sem náði í mitti, og
i storminum rispuðu blöðin liann, eins og kut-
ar i hendi hefnigjarns manns. Ekkert ljós var
i húsinu sem lcom skyndilega i ljós.
Allt í einu datt það i liann, að liann yrði að
fara með varúð, því að ef hann kæmi skyndi-
lega myndi það geta valdið þvi, að eitthvað
skelfilegt gerðist. Og nú læddist hann að svöl-
um lmssins. Þegar liann steig á svalarþrepin
marraði í þeim, en það var sem marrið hyrfi
með vindinum.
1 fyrslu sá liann ekkert ljós. Hann komst að
raun um, að forstofudyrnar voru lokaðar. Þá
varð hann var örlítillar skímu úr glugga á
iiægri hönd, en hlerar voru fyrir þessum glugga.
Hann lagði enn við hlustirnar, en ekkert liljóð
barst að eyrum lians. Þögnin var skelfilegri en
þótt neyðaróp hefði heyrzt, fannst honum.
Jolin Woolfolk tók skammbyssuna úr vasa
mSABINN SAGÐI NEI.
EFTIR H. L. MERILLAT, KAPTEIN.
fyrir þá og land þeirra að gefast upp. Þeir voru nú
orðnir mjög ákafir að fá að hjálpa olckur.
Ag.ana majór, sem tekinn var höndum illa særður
á fæti og fékk læknisaðgerð í amerískri sjúkrastöð
á orustuvellinum, var náinn vinur Watanabc majór,
foringja liins innikróaða liðs, og einnig skólabróðir
hans úr japanska herskólanum. Tveir aðrir japansk-
ir yfirmenn úr setuliðinu vildu fara aftur til varna-
stöðvanna, til þess að tala við vini sína.
Tveir sjóliðsforingjar og Oda liðþjálfi, ásamt
tveimur japönskum yfirmönnum, sem voru stríðs-
langar, fóru 13. júní í báti, útbúnum með hátalai'a,
til Jiess að kanna voga og strendur japanska varna-
svæðisins. Þeir fóru frá einum tanganum til annars
og kölluðu til japanskra borgara og koranskra
virinuþræla að koma að sjónum til að verða fluttir
burtu. Þessar tilraunir báru engan árangur. Tveim-
ur dögum síðar fóru sömu mennirnir aftur í inn-
rásarbáti, mcð landgöngubrú, sem látin er falla
niður í fjöruna. Þegar þeir komu inn á vík nokkra,
er var girt háum klettum og að því er virtist með
algengilegri fjöru, fór Osborn úr fötunum og renndi
sér út fyrir borðstokkinn niður í sjóinn. Hann var
aðeins með létta húfu á höfðinu, og í 'henni hafði
hann þrjár léreí'tsræmur og boðskap til foringja
japanska liðsins. Hann synti upp í mannlausa fjör-
'una, og enginn veit hve mörg ská eugu liafa þá
fylgt honum. Hann fann þrjár bambusstengur,
stakk þeim ofan í sandinn og festi hvítt flagg á
hverja þeirra.
I klauf á cinni af stöngunum setti liann boðskap
lil Japananna um, að ef þeir vildu ræða málið, skyldu
þeir taka niður eina af hvítu dulunum. Ef tvö af
flöggunum voru tekin niður þýddi það, að þeir væru
ekki tilhúnir til viðræðna og vildu lengri tíma, til
Jiess að atliuga málið. Ef ekkert flagganna yrði tek-
ið niður myndi Jiað tekið sem merki um, að Jap-
anarnir liefðu engan áhuga á að ræða málið. Einn
af japönsku yfirmönnunum í ameríska bátnum tal-
aði í gegnum hátalarann og ávarpaði foringja jap-
anska liðsins með nafni. Svo beindi liann orðum
sínum lil annara kunningja sinna í setuliðinu og
sagði Jieim fréttir af vinum Jieirra í liöndum Amer-
íkumanria. Því næst notaði hann alla mælsku sína
með fagurgala, liáði, bænum, skömmum og fortöl-
um til að fá ])á niður í fjöruna til samkomulags við
Ameríkumennina. En aftur náðist enginn árangur.
Næsta morgun synti Oshorn samt aftur inn að
fjörunni og sá Jiá, að tvö af flöggunum voru liorfin,
ög að blaðið með boðskapnum, án nokkurs svars,
hafði verið sett á aðra bambusstöng. Þetta merki
um áhuga Japananna á málaleitaninni örvaði Amer-
íkumennina svo upp, að þeir héldu áfram að sigla
fram og aftur meðfram ströndinni. Þeir fóru upp í
fjöruna hér og þar og endurtóku ávorp sín, og stöku
sinnum sáu Jieir eyjarskeggja, einn og einn eða í hóp-
um. Undantekningarlaust lögðu eyjarskeggjar á
flótta, er Ameríkumenn nálguðnst.
Þann 19. júní gerðu Ameríkumenn síðustu til-
£ SuncuyliAi
— TARZAN
Tarzan var lieldur óþolinmóður ýfir
þvi, hve striðsmennirnir voru seinir
á sér, svo að hann sveiflaði sér i átt-
ina þangað, sem Pedro ruddist áfram
eins og hann liafði krafta tíl. En nú
þraut krafta hans smátt og smátt, svo
að búast mátti við, að hann gæfist
upp þá og þegar.
Er Pedro sneri sér við, sá hann eitt-
hvað koma á eftir sér, en það var
Tarzan. Pedro sá ekki greinilega hver
það var, sem þarna var á ferð, en'
hélt, að það væri eitthvert dýr.
Pedro, greyið, var orðinn örmágna
af þreytu, og i örringlan sinni tók
liann nú á siðustu kröftunum, sem
liann átti til. Honum tókst að miða
byssu sinni i áttina til Tarzans og
lileypa af.