Vísir - 17.01.1947, Síða 7

Föstudaginn 17. janúar 1947
V 1 S I R
7
5 2)aplne cln Yíjaurier:
Hershöfðinginn hennar.
2 '
Þegar Kit, elzli bróðir minn, kom heim til Lanrest með
Gartred sem brúði sína, leit eg bana augum í fyrsta skipti.
Hún var þá tuttugu og tveggja ára að aldri, og eg tíu árá.
Eg var rjæslyngst okkar systkinanna. Percy var yngstur.
Fjölskylda mín var bamingjusöm, við voruni mikið á
ferli, samlif okkar innilegt og frjálslegt. Faðir minn, Jolm
Harris, lét sig veraldleg mál engu skipta, en honum þótti
vænt um hesta sina og veiðihunda og annaðist i kyrrð og
ió sveitarsetur sitt, Lanrest, sem ekki gat mikil jarðeign
talizt, en lá há'tt í skjóli trjáa, gnæfði yfir Looe-dalinn.
Ilúsið var eitt þessara gömlu húsa, sem liafa á sér frið-
sældar og hlýleikablæ ár og síð og alla tið, og okkur þótti
fjarska vænt um það.
Jafnvel nú, eftir þrjá tugi ára, þarf eg' eklti annað en
leggja aftur augun og liugsa heim, og þá er sem að vitum
berist arigan úr sólvermdri ljánni, hægur vindur blæs, og
eg sé vainsflauminn, er stóra hjólið snýst við mylmirnar
í Lametton. Og til mín berst einnig angan af gullnu korni.
Ilvítar dúfur eru á sveimi um loft allt. Eg man vel, áð þær
voru svo spakar að er þær höfðu flögrað um stund vfir
liöfðum okkar konm þær og álu korn úr lófum okkar
barnanna. Sprangandi og kuivandi, dálítið uppbélgdar og
stoltar áttu þær sinn mikla þált í hve allt var friðsældar-
legt og rólegt. Og á síðari árum hefi eg oft hlustað á kurr
þeirra sumarlangan daginn, og það færði mér frið, er aðrir
riðu á brott til fálkaveiða, og eg var þess ekki lengur megn-
ug að fara með þeim.
En þaö er önnur saga......Eg var að tala um Gax tred,
eins og hún leit út, er eg fvrst sá lxana. Hjónavígslan fór
fram i Stowe, á licimili hennar, og við Percy vorum látin
vera lieima vegna einlivers barnalasleika. Það var vitan-
lega barnalegt af mér, en það vakti beizkju í huga mér,
að eg fékk ekki að vera viðstödd lijónavígsluna, enda hafði
vei'ið lálið fullmikið eftir mér, því að aldursmunur á mér
og eldri systkinum mínum var mikill. Þau höfðu hið mesta
dálæti á mér og sama er að segja um foreldra mína. En
livað sem þessu líður var eg alveg sannfærð um, að hrúður
bi’óður míns vildi ekki að nein börn kæmu i brúðkaup
Iiennar, því að kannske væru þau lialdin smitandi sjúk-
dómi. /
Eg man vel, að eg seltist upp i rúminu, augu uiín voru
gijáandi, ^ þv-i að cg haföi mikinn hita, og eg sagði við
möminu:
„Þegar Cecilie giftist vorum við Perey látin halda uppi
sióðanum á brúðarkjólmun“ (Ceeilia var elzta systir mín).
„Og við fórum öll til Maddercombe, og Pollexefens-fólldð
fagnaði okkur vel, og allir voru góðir við okkur þótt við
borðuðum svo mikið, að okkur varð illt.“
Og móðir min gat því einu svarað, að nú væri þelta öðru
visi, Stowe væri alll annar staður en Maddei-combe, og
Grenvilefólkið væri öðru visi en Pollexefensfólkið -— og
þetla fannst mér nú léleg röksemdafærsla — og lxún
mundi aldrei fá afborið það, ef við smituðum Gartred.
Gartred -— ekkert skipti máli nema hún. Það var mikið
um að vera, mikill viðbúnaður, ys og þys, er vei’ið var að
búa gestahei'bergið undir komu brúðbjónanna. Keypt voru
ný glugga- og veggtjöld og ný ábreiða á gólfið, allt vegna
þess, að Gartred mátti elcki fá tilefni til að ætla að í Lan-
rest væri allt úr sér gengið og fátæklegt. Vinnukonurnar
hömuðust við að gera allt hreint — þær þvoðu og sópuðu,
allt virtist á ringlureið og öllum leið illa níeðari á þessri
slóð. •
Ef þetta hefði alll verið gert fvrir Kit bróður minn sem
var svo elskulegur og hægur, hefði eg ekki möglað. En
það var eins og engu skipti um liann. Það var allt gert
fyrir Garlred. Og eg, eins og börnum er títt, lagði við lilust-
ixnar er vinkonur og þjónar voru að masa sainan.
„Það er vegna þess, að liaan er erfingi Sir Christophers
i Radford, að liún giflist honum,“ heyrði eg sagt i eldliús-
inu þrátt fyrir diskaglamrið.
Eg greip fegins liendi þessa fróðleiksmola og hugleiddi
það, sem sagt hafði verið og einnig svar bryta föður niíns:
„Það er ólíkt konu af Grenvileættinni að sætta sig við
að giftast réttuni og sléltum Harris i Lanrest.“
Þessi orð ollu mér niiklum sársauka og eg taldi þessi
uiiimæli mjög niðrandi fyrir bróður minn, og skildi þau
svo að Kit væri ekki nógu glæsilegur lianda lienrii, en mér
fannsl Ivil friður sýnum og hví skyldi maður af Harris-
ættinni i Lanrest ekki vera jafningi Grenvilemanna eða
kvenna? Það var satt að vísu, að Ivit átti áð erfa Christo-
pher frænda i Radford — en hann átti gríðarstóran liús-
skrjóð hinum megin við.Plvmouth, en eg liafði ekki liug-
leilt þetla að ráði fyrr en nú.
Nú skildist mér i fyrsta skipti, að lijúskaparlíf var ekki
ævintýri, æins og eg hafði gert mér i hugarlund, lieldur
stofnun, viðskipti varðandi eignir, sem tvær ættir gerðu
sín í milli. Varð mér mikið um að uppötva jietta. Þegar
j Cecilia giflisl Jolin Pollxefen, sem hún liafði þekkt frá
barnæsku, hafði eg eklci liugsað neitt út í það, en nú var
allt öðru máli að gegna. Faðir nrimi reið livað eftir annað
til Stowe og sat þar á ráðstefnu langt fram á kvöld með
lögfræðingum, og liami var jafnan áhyggjufullur á svip
og lmyklaði brúnir, svo að mér virtist sem þessi fyrirhug-
uðu lijúskaparáform Ivits væru hið mesta vandamál, sem
varðaði hag lands og þjóðar, og allt mundi fara á ringul-
reið í landinu, ef þau færu út um þúfur.
Eitt sinn, er lögfræðingur var staddur heima, slóð eg á
hleri, og Iieyrði, að Iiann sagði við pabba:
„Það er ekki Sir Bernard Grenvile sem hægt er um að
kenna, að ekki cr hægt að ganga frá öllu. Það er dóttir
lians og hún vefur föður sínum um fingur sér, ef lienrii
býður svo við að liorfa.“
Eg hugsaði um þetta fram og aftur um sinn og sagði
svo Mary systur minni frá því, scm-eg liafði lieyrt.
„Er það algcngl,“ spurði eg, án þess að liugsa um, að
það vakti greniju þeirra sem eldri voru en eg, hvcrsu spur-
ul og bráðþroska eg var, „að brúðarefni deili um sinn
hlul?“
Mary svaraði engu fyrst i stað. Þótt liún væri tuttugu
ára, liafði ekkert mætt á lienni cnn og hún haíði litla lífs-
reynslu, og eg efast um, að hún liafi vitað meira um þetta
en eg. En eg sá áð hún liafði lineykslazt á þessn.
„Garlred er einkadóttir,“ sagði hún loks, „eg ef lil vill
Smælki.
borginni Des Moines i
Bandarikjafylkinu Iowa, vildi
svo til, að frú Irene Novte
Smythe, 29 ái’a ah aldri, skýrði
héraðsdómaranum þar, C. Edr
win Moore svo frá, að hún ósk-
aði eftir skilnaði, sökum þess
að eiginmaður hennar, Nate,
léti hundinn þeirra sofa hjá sér,
' en hún yriri að sofa á legu-
bekknum.
„Eg hefi ekkert á móti þvþ
að hundurinn sofi í húsinu, en
mér geðjast ekki að, að hann
sofi. í hreinu rúminu mínu,“
sagði hún. „Eiginmaður minn
tekur hundinn fram yfir- mig,
svo að eg kýs heldur að búa
ekki með honum.“
Hún kvaðst ekki óska eftir
neinu framfærslufé eftir skijn-
aðinn; aðeins „þeim munum,
sem tilheyrðu mér persónulega,
að unaanskildum hundinum,“
sagði hún.
Frú Smythe fékk skilnað.
Það var ástæðá til íagn-
aðar, þegar herra og frú
Halmer Durbin frá Covington,
Ky. í Bandaríkjunum eignuð-
ust stúlkubarn, vegan þess að
það var i fyrsta sinn í 55 ár,
sem stúlkubarn fæddist í Ður-
bin fjölskyldunni, en hún er
dreifð um öll Bandarikin.
. Stúlkur almennt í Vinarborg
eru sagðar hafa sæmilegan
möguleika á að finna sér eigin-
mann, ef þær bíða í 20 ár hér
frá.
Það er-skortur þar á karl-
mönnurn. Tölmy hjá yfirvöld-
unum sýna, að af allri íbúatölu
borgarinnar. sem er 1.612.177,
eru 93S.501 kona. Eftir verða
673.676 menn •— hlutfallslega
18 konur á móti 12 karhnönn-
uni.
U pp 1 ý s ii iga skri f sto fa h.efir
skýrt svo frá, að kona, senr vill
bíða Lnokkura áratugi, geti haít
von uni að ná í mann. í maí
1946 fæddust í Vin 476 svein-
börn en aðeins 395 meybörn.
Upplýsingaskrifstoían hefir
skýrt svo frá, að „ástand þetta
veröi jafnað, ef það heldur á-
fram til ársins 1966.“
£. (?. Sunoucfk'Ai
TARZAN - .
En nú kom Tina auga á hvað TaV-
z$n; ætlaðist fyrir og varð .ákaflega
(Htaslegin-.-Auðvitað vildi hún ckkj, að
Kila yrði drepin, þar sem mikil vin-
átta hafði myndazt á milli Kungus og
apy.njunnar. A_ ..... . .
Tina kallaði þess vegna itl.Tarzans
' i miklum flýti: „Dreptu hana ekki.
Hún cr hinn nýi’maki Kungus.“ Tar-
zan skildi ekki hvernig í þessu lá, en
lét þó apynjuna lausa.
„V> ■ -. N, i : • ,
Apynjan ivua var ckki sein a ser
að hlaupa tii móts við. Kungu. Urðu ;
Iiarna auðvitáð nriklir fagnaðarfundir. j
Tarzan tók vel eftir innileik þeim; sem
Kungu og Kila
þau JúllusJL....
sýndu hvort öðru, er
iicum (viiiiaui iii iiiiu aiiui og spuroi:
„Og hver er Kungu?“ Áður en Tina
gat svarað honum, brauzt Kungu út
úr runnunum og þá sagði Tina: „Þarna
er hann kominn.“ '