Vísir - 21.01.1947, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 21. janúar 1947
V 1 S I R
7!
8 2)apine dn ityjaurier:
Hershöfðinginn hennar.
„Hefir þú áfellsí mig i eyru móður minnar?“
Þau horfðu bæði á niig, og eg vissi, að cg varð að fara.
Eg lagði leið mína út i garðinn og fór að gefa dúfunum,
en ekki var friðsældarlegt lengur í Lanrest. Frá þessari
stundu var sambúð þeirra ill og það bafði sin ábrif á okk-
ur öll. Kit virtist gerbreyttur. Hann var armæðulegur á
svip; við þekktumm bann ekki fyrir sama mann, og Kit
og pabbi voru nú jafnan kuldalegir bvor við annan, en
áður böfðu þeir verið samlyndir. Framkoma Kit gagnvart
föður mínum breyttist nú skyndilega og gerðist liann
all-óvæginn, taldi búreksri í Landrest áfált í ýmsu, og
gerði samanburð á öllu i Lanrest og Radford, þar seiu
Iiann taldi allt betra. Jafnframt var bann svo auðmjúkur
við Gartred, og eg, sem var ung og skorti umburðarlyndi,
sá ekkert göfugt við auðmýkt bans.
Næsta ár bauð hann sig fram til þings fyrir Vestur-
Looe og þau fóru oft til Lundúna, og' böfðum við þvi lítið
af þeim að segja, en þegar þau komu til Lanrest, var allt
með þvingunarblæ, og kvöld nokkurt, er foreldrar mínir
voru að heiman, deildu þeir barðlega Kit og Robin. Þetta
var um miðsumar, beitt í veðri og mollulegt, og eg stalst
úr barnaberberginu niður i garðinn, klædd náttkjólnum
einum. Síarfsfólkið var í fasta svefni. Eg man að eg leið
áfram sem vofa meðfram glugganum. Hjaraglugginn á
gestaberberginu stóð opinn upp á gátt og Ivit talaði miklu
bærra en bans var vandi. Það var sem einbver ill öfl befðu
jnig á valdi sinu, forvitni mín var vakiii, og eg lagði við
hlustirnar.
„Það er alltaf sama sagan,“ sagði banu. „Þú gerir gys
að mér i allra ábeyrn, og nú bróður míns. Eg segi þér,
að eg ætla ekki að sætta mig við þetta framar.“
Eg heyrði, að Gartred liló, og eg sá skugga Ivit á loft-
inu, í flöktandi ljósi kertanna. Þau mæltu lágt um sinn,
en brátt tók Kit aftur til máls, og' beyrði eg glöggt þa'ð
sem bann sagði.
„Þú beldur, að allt fari frambjá mér,“ sagði bann, „að
eg sé svo djúpt sokkinn, að til þess eins að geta liaft þig
nálægt mér og fengið að snerta þig endrum og eins, leggi
eg aftur augun og taki ekki eftir neinu. Heldurðu, að
mér bafi þótt skennntilegt i Stowe, þegar eg kom óvænt
frá Lundúnum bérna um kvöldið, og sá livaða augu þú
gafst Antony Denys? Og liann er maður, sem á uppkom-
in börn, og kona bans nýlega látin. Ertu alveg tilfinninga-
laus gagnvart mér?“
Seinasta setningin var sögð í bænarrómi, en ávallt er
Iiann mælti í þessumm tón vakti það megna fvrirlilningu
í buga mínum.
Gartred bló aftur.
„Og i kvöld,“ sagði bann, „sá eg þig brosa til bróður
míns, sem sat gegnt þér við borðið.“
Eg var orðin dálitið brædd, en var gripin bugaræsingu
og forvitnin bafði mig á valdi sínu. Alll i einu fékk eg
ákafan bjartslátt, því að eg heyrði fótatak að baki mér,
og er eg leit um öxl, sá eg Robin standa við hlið mér í
myrkrinu.
„Farðu inn,“ bvíslaði bann, „farðu inn þegar í stað.“
Eg benli upp i opinn gluggann.
„Það er Kit og Gartred,“ sagði eg. „Hann er þér reiður
af þvi að bún brosli til þín undir borðum.“
Robin slóð á öndinni og bjóst til að fara, en þá æpti Kit
bátt og það var ógurlegt á að blýða, þvi að liann fór að
gráta eins og barn. „Ef þelta kemur fyrir aftur drep eg
þig. eg sver þess dýran eið, að eg drep þig.“
Þá gat Robin eklci stilt sig, skjótara en ör flýgur af
álmi, greip liann stein og kastaði i eina rúðuna, svo að
hún fór i mjöl:
„Vei þér, bleyðimenni,“ kallaði Iiann. „Komdu og dreptu
mig í hennar staað.“
Eg leit upp og sá andlil Kit í glugganum. Hann var ná-
fölur og bver andlitsdráttur bar þjáningu vitni. Gartred
slóð fyrir aftan bann og liðaðist laust bár bennar niður á
herðarnar. Þelta var sjón, sem eg aldrei fæ gleymt, er eg
sá þau standa þarna í glugganm. Og Robin sá bróður minn,
er eg alltaf bafði elskað og dáð mest, gerbreyttan á einu
andartaki, — nú ögrandi, og' svipur bans bar megnri fyr-
irlitningu vitni. Eg fyrirvarð mig fyrir Kit, og fyrir sjálfa
mig, en stcrkasta lilfinning mín á þessari stundu var liatur
í garð Gartred, sem bar sök á því, að í odda skarst milli
þeirra bræðra, og tók það ekki vitund nærri sér liversu
komið var.
Eg sneri mér við og bljóp burt, lagði bendurnar yfir
eyrun til þess að heyra ekki meira, og skreið upp í rúm
mitt og breiddi yfir böfuð mér. Eg óltaðist, að er dagur
rynni, mvndu þau öll finnast vegin, bræður mínir og Gart-
red. En eg fékk aldrei vitneskju um bvað frekara gerðist.
Dagur rann og allt var eins og áður, að því er virtist, en
skömmu ellir að morgunverði laulc, reið Robin á brott,
og kom ekki heim aftur fyrr en þau voru farin til Rad-
ford, Kit og Gartred, en það var fimm dögum síðar. Hvort
nokkur annar í fjölskyldunni en eg komst að því, sem
gerzt liafði, fékk eg aldrei vitneskju um. Eg þorði ekki að
spyrja neinn, og við bárum ekki lengur sama traust bvort
til annars, eða siðan er Gartred giftist inn í ætt okkar.
Hvert okkar um sig geymdi sin leyndarmál og trúði eng-
um fyrir neinu.
Arið eftir 1623, geisaði bólusóttin og fór um allt Corn-
wall sem eldur í sinu, og á flestum heimilum áttu menn
um sárt að binda af völdum bennar. í Liskeard læstu menn
dyrum sinum og kau])menn setlu blera fvrir glugga sína.
Þeir þorðu ekki að gera nein viðskipti við almenning vegna
smitbætlunnav.
í júnímánuði veiktist faðir minn og lézl eftir nokkra
daga, og við vorum vart búin að jafna okkur eftir þetta
áfall, þegar okkur barst fregn um það frá frænda okkar i
Radford, að Kit befði veikzt af bólusótt, og að vonlaust
væri um bata lurns.
Þeir feðgarnir dóu með nokkurra vikna millibili, og
Jo, menntamaðurinn, tók við stjórn beimilisins. Við vor-
um öll sorgbitnari en svo, að við fyndum til mikillar sam-
úðar með Gartred, sem bafði flúið til Stowe, undir eins og
bólusóttin fór að breiðast út, en þegar erfðaskrár föður
mins og Kils voru lesnar, fengum við vitneskju um, að
þólt Lanrest félli i eigu Jo, og Radford síðar, átti Gartred
að njóta teknanna af liinum miklu beitilöndum í Lametton
og af mylnunum, meðan bún lifði.
Hún kom ásamt Bevil bróður sínum, lil þess að vera
viðstödd, er lestur erfðaskránna færi fram, og jafnvel
Smælki.
1 borginni Compton í Kali-
forníu eru vangadans og „jit-
terbug“-dans stranglega bann-
aðir meS lögum. Fyrirmæli tim
þetta voru sett 1926, og má enn
finna reglugerðir í lagabókum,
sem banna slikt framferSi. Sér-
ltver dans, sem felur í sér kippi
eða hristing á líkamanum, er
stranglega bannaöur.
Einnig veröa dansendurnir
aö fara eftir mjög ströngum
reglum í dansinum, eins og
eftirfarandi sýnir.
„Karlmaðurinn skal hafa
hægri hönd sína á milli axlar-
línu og mittislínu dansmeyjar
sinnar; vinstri hönd hans sé
útrétt og haldi hægri hendi
dansmeyjarinnar. Vinstri hönd
sina skal dansmeyjan leggja á
hægri handlegg eöa öxl dans-
herrans.“
Lögregluskýrslur sýna annaö
tveggja, aö lögunum hefir veriö
nákvæmlega hlýtt, eöa, aö eng-
inn hefir að minnsta kosti ver-
iö handtekinn fyrir að brjóta
þau.
Elzta prófunarkerfi, sent
þekkist, er keríi það, sem notað
var í Kina 115 f. Kr., til þess
að velja vfirmenn við ýms dag-
leg störf.
Járnbrautarfélag eitt í Eng-
landi, sem stofnað var 1848 og
hefir því starfað samfleytt í hér
um bil heila öld, er talið vera
elzta starfrækta járnbrautafé-
lag heimsins.
I Pittsburg í Bandarikjunum
var haldin merkileg sýning á
ýmsum úrum og klukkum, sem
notaðar voru fyrir nokkrum
öldum. Þar voru úr, allt frá
sólarúrum 14. aldarinnar til
hins gimsteinum prýdda úrs,
sem Napóleon gaf Jósefínu
drottningu. í klukku Jósefintt
eru 1.741 perla, 158 blágrænir
gimsteinar og auk þess er
hljóðfæri komið fyrir á úrinu.
Auk þess var á sýningunni
svissnesk borðklukka, prýdd
. gullfugli, sem syngur og hreyfir
vængina, nefið og stélið. Og svo
var þar „blindraúr“ sem hafði
vísana aö utanverðu.
C. & SutmtgkA:
- JARIHM -
Jake skaut á. Toglal í svo mjklu
fáti, að þátf ‘skoíxð' ítæfði, " veitti það
ekki banas'ár. Toglat ryðst áfram og
er nú orðinn sýnu reiðari en áður.
?>:?“} 8“í>'.. ifTiiÞ j •' rr?■>/í
En Jake, sem e.r ekki sériega hug-
djarfur, þegar til kastanna kemur,
og veit auk þess, að þeir munu ekki
geta varizt hinum .saer.ða og, reiða ;apftm
tekur til fótaijua inn í ruuiir.- :. rv
Toglat snýtr sérnþá að Don og ætl-
ar auðsjáanlega að ráðast á hann. Don
liafði tapað byssu sinni i fátinu, er
. þeir urðu apans varir og er þvi vopn-
Tatis. -ii
Á siðasta augnabliki áttar Don sig
þó og stekkur upp í tré, sem stend-
ur rétt bjá honimi. Það mátti holtlur
ekki seinna vera, þvi áð hpinn .vai*
koniinn alveg að trénu.