Vísir - 28.04.1947, Blaðsíða 4

VISlífc
tMprairfajjftg^ 28. 'æqjrílTM 7
VlSIR
DAGBLAÐ
Útgefandi: BLAÐAtíTGÁFAN YlSIIt H/F
Ritstjórar: Kristján Guðlaugsson, Hersteinn Páisson.
Skrifstofa: Félagsprentsmiðjunni.
Afgreiðsla: Hverfisgötu 12. Símar 1660 (fimm línur).
Lausasala 50 aurar.
Félagsprentsmiðjan h.f.
Til einslds barizt.
TUfoskviiráðstei'inmni er lokið. 1 sex vikur og nokkurum
dögum betur, sátu fulltrúar fjögurra mestu velda
heims á rökstólum og komust að engri niðurstöðu. Þarna
var til einskis barizt, og meðan ráðstefnur sigurvegaranna
fara á þá leið, er óhætt að segja, að hermennirnir, sem
úthelltu blóði sinu, yfirleitt allir, sem létu lífið, hvar sem
var í heimirium vegna baráttunnar við nazismann, hafi
gert það til einskis. Heimurinn hefur ekki fengið frið cnn,
hann lifir enn í óvissu, veit ekkert nema ný styrjöld, enn
ægilegri en sú, sem lauk fyrir nærri tveimur árum, byrji
á morgun. Svo mikið ber enn á milli, ef vel er að gáð.
Osamlyndi í grundvallaratriðum er jafn mikið og *ður —
<ijúpið virðist óbrúanlegt.
Asakanirnar ganga á víxl eftir að ráðstefnan hefur
farið út um þúfur. Hver aðili um sig telur hinn hafa vald-
ið óeiriingunni og vestrænu lýðræðísþjóðirnar hafa borið
Rússum á brýn, að þeir vilji geta „leikið lausum hala“
enn um sinn, farið sínu fram sem fyrr, án þess að hinir
fyrrverandi bandamenn þeirra í stríðinu geti haft hernil
á þeim. Þegar svo þar að kemur, að Rússar þykjist hafa
komið ár sinni nógu vel fyrh- borð eða sjá séi* allt í cinu
hag í að ganga til samkomulags, þá muni ekki standa á
þeim, heldur muni hinum aðilunum, sem verið hafa reiðu-
búnir til samvinnu lengi, vera borið á brýn að vera ósam-
vinnuþýðir og tregir til samninga.
Ráðstefnur bandamannanna eru í rauninni lítið annað
cn skollaleikur. Heilindin eru ekki alltaf í öndvegi, þótt
ekki eigi allir óskorað mól að því leyti, en varla getul’
það verið að ástæðulausu, sem einum aðila er gefið að
sök, að hann telji sér hag í að vera ósamningsbundinn,
svo að liann geti fai’ið sínu fram. Það gengur vitanlega
í þveröfuga átt við þá hugsjón, sem bandameun telja sig
vera að halda í heiðri, þegar þeir skjóta á ráðstefnu, til
að leysa vandamál Iieimsins eða einhvers hluta hans. Þá
er alveg eins gott, að setið sé heima.
Fjórveldin, sem segja fyrir verkum í heiminum, eru
að mörgu leyli eins og stóri strákurinn, sem ræður jafn-
an við alla í sínum bekk og kúgar þá, en verður samt
neðstur og situr eftir, þegar að prófi kemur, af því að
hann skortir byggindin, sem hinir minni liafa, litlu ríkin
i heiminum, sem um langt skeið hafa búið betur að þegn-
um sínum að öllu leyti en hin stóru ríkin hafa gert eða
nokkuru sinni munu gera. Stóru ríkin geta ekki kennt
þeim minni neitt, sem gott er. Þau geta lært af smælingj-
unum, og er þau hafa gert það, verða þau þeim vanda
vaxin, sem þau hafa skapað sér, að stjórna heiminum.
MmælL sem réft er að gefa.
J|linælið, sem bér skal getið að nokkru, hefur að likind-
indum farið frambjá flestum. Þar var hvorki um hálfr-
ar aldar afmæli né heillar að ræða. Afmælisbarnið var
aðeins ársgamalt, en meðan á fæðingu þess stóð og jafn-
vel er menn höfðu aðéins hugmynd um, að það mundi
einhvérntíma í héiminn fæðast, gerðu þeir sér miklar vonir
um hin góðu áhrif þess á heim framtíðarinnar. Það er
öryggisráð sameinuðu þjóðanna, sem hér er átt við.
I marzlok var ár liðið fró því, að það hélt fyrsta furid
sinn. Mörg mikilvæg mál og viðkvæm fyrir aðila hafa kom-
ið fyrir það, en málflutnirigur hefur ekki verið eins og
memi gerðu sér í hugarlund fyrirfram. Menn bjuggust við
því, að vinnubrögð mundu verða með þeim Iiætli, að stofn-
unin óynni sér virðingu. Raunin hefur orðið sú, að ör-
yggisráðið hefur orðið eiris konar hnefaleikapallur þjóð-
nnna, þær bafa frekar barizt þar en reynt að jafna deilu-
málin æsingalaust og í bróðerni. Hnútur hafa flogið um
borð og þegar sérstaklegá mikið hefur þólt við liggja,
hefur neitunarvaldinu verið beitt miskunnarlaust.
Mönnum þóttu störf Þjóðabandalagsins, oft ganga
skrípaleik næst. Hvað íinnst mönnum þá um öryggisráð-
ið, sem getur enn minria, þegar meira liggur við? Við
stofnun þess er næstum verr farið en heima setið.
Cju^riín Í3. C^reú^öÁ.
- MINNINGARDRÐ -
I dag verður til moldai’
borin frú Guðrún Bi’eiðfjörð.
Guðrún var fædd 13. juli
1880, dóttir hjónanna Bjarna
Bjarnasonai’ hreppstjóra,
Hörgsdál á Siðu og Helgu
Pálsdóttur, prófasts í Hörgs-
dal.
Guðrún fhittist til Reykja-
víkur árið 1902 og giftist
1905 eftirlifandi manni sín-
um, Guðmundi J. Breiðf jörð.
Þau hjónin . eignuðust tvö
böm, Dórótheu, gifta Þor_
steini Ö. Stephensen «g Agn_
ar, kvæntan Qlafíu Boga-
dóttur.
Heimili þeirra Guðmundar
og Guðrúnar bar ávallt svip
hófsemi og liagsældar og
hjónaband þeirra var byggt á
djúpri sainúð og skilningi.
Þegar þeirra eigin börn
voru komin á legg, tóku þau
hjónin fósturbarn, Ágústu,
nú gifta Jóni Bergmann.
Skapgerð Guðrúnar var
þannig farið, að hún var
höfðinglynd kona og hjarta-
prúð, vtri framkoma var
hógiót og glaðlynd í daglegri
umgengni.
Hun vildi allsstaðar koma
fram þannig, að bæta og
fegra lífið fyrir þeim, sem
hún kynntist, og mátti ekkert
aumt vita svo að hún reyndi
ekki úr að bæta. Hún var
tryggur og traustur vinur
þcirra, er áttu við erfið lífs-
kjör að búa, og mörg voru
þau spor, er bún lagði á sig
til þess að bæta böl Siinara.
Með styrkum stuðningi
bins trausta og drcnglynda
eiginmanns varð heimili
liennar til fyrirmyndar í livi-
velna, lireinlæti og um-
hyggjusenri settu svip sinn á
hvern hlut, og livern sem að
garði bar, þótti sjálfsagt að
bera á örmum hinnar rót-
grónu íslenzku gestrisni eius
og hún getur bezt orðið, með
rausn og hlýju hugarþeli,
enda var gestkoma á heimil-
ið nrikil alla tið.
Þegar árin liðu, fann Guð-
rún gleði i umgengninni við
barnabörnin og lieimili
barna sinna, en ósjálfrátt
fyrir öllum varð hennar
heiíniji áfram skjólið þar
sem allir áttu athvarf. Að því
lá hlýhugur alstaðar að og
það varð sem helgidómur.
Guðrún æðraðist aldrei út-
af neinu, Iieldur vildi gera
gott úr öllu og dró ávallt
fram bina betri og bjartari
lilið bvers máls. Það er til
marks um þennan eiginleika
hennar, að enda þótt liún hin
síðari ár hafi ekki verið heil
heilsu, var það engum kunn-
ugt nema liennar allra nán-
ustu og allt fram á hinztu
stund bar liún veíkindi sín
með hinni mestu prýði og
milli þess sem hún mátti
varla af bera, var hún glað-
lynd og gamansöm, til þéss
áð eyða skuggum þeim, sem
þrengdu að líkamlegri heil-
brigði hennar.
Það er mikilf harmur kveð-
inn að heimilinu á Laufás-
vegi 4 við fráfall liinnar ást-
í’iku og góðu liúsmóður.
Sterkur þáttur er slitinn,
Tómrúm er í hennar stað.
Það er lrið harða lögmáí til-
verunnar sem enginn brýtur,
að einn af öðrum verður að
yfirgefa lrið jarðneska lif. Éri
hún mun lifa áfram í nrinn-
ingu ástvinanna vegna verka
sinna, eins og hún hefði að-
eiris liórfið frá um stund.
Hinir fjölmörgu vinir og
kunningjar syrgja innilega
fráfall Guðrúnar, en blessá
af heilum liug minning henn-
ar. H. J.
Hfeðferð brtt.
við fjárlaga-
frumvarpið.
A laugardag. fúr fram at-
lwæðcigreiðsla um brlt. við
fjárlögin á Alþingi, en at-
kvæðagreiðslan um sjálft
f járlagafrumvarpið fer fram
á miðvikndag.
Tillögur þær, sem fjár-
veitinganefnd öll eða ineiri
Iiluti hennar stóðu að, voru
allar samþykktar. Fýrri-
nefndu tillögurnar voru í
hækkunar átt, en hinár um
15% lækkun á útgjöldum
til verklegra framkvæmda.
Fleslar brtt. einstakra þirig-
manna voru felldar.
Fjárlögin verða með þessu
móti rekstrarhallalaus,
rekstrarafgangur 5,7 millj.
króna, en greiðsluhallinn
verður 17 millj. kr.
BERGMál
Alvara æskunnar.
„Stud. jur." skrifar eftirfar-
andi: „Eiginlega verö eg aö
biöja þann, sem þessum oröum
mínum er fyrst og fremst beint
til, afsökunar á því, hve lengi
eg héfi Iátiö drágast að taka til
máls. Því veldur ýmislegt, m. a.
þaö, aö eg h’efi verið að bíöa
eftir því, aö einhver mér fær-
'ari 'tæki til máls. En svo aö eg
komist aö efninu, þá ætla eg aö
minnast lítillega ui þaö, sem
sagt var í síðasta tbl. Heilbrigðs
lífs, tímarits Rauöa krossins,
og mun vera eftir ritstjórann,
um alvÖru æskunnar, eöa kann-
ske öllu heldur, hversu hátíö-
lega æskumenn vorra daga líta
á sig.
Dæmið, sem. tekið var.
Höfundúrinn tekur dænii —
nrynd af Stúdentaráöi Háskóla
íslands, þar sem níu piltar sitja
viö borö, alvarlegir á svip, eins
og allar áhyggjur þjóöarinnar
hvíli á þeim. Eitthvaö þessu
líkt var tekiö til orða, að mig
minnir. Eg á því miður ekki
blaðið lengur, en fer varla langt
frá því rétta.
Hvernig áttu þeir að vera?
Ég hefi tekið eftir því, aö
ritstjórn háttvirts tímarits hef-
ir jafnan margt á hornum sér.
Sumt er vel mælt og rétt, en
annað út í loftið, eins þaö, sem
eg geri hér aö umtalsefni. Vildi
höfundur klausunnar heldur, að
piltarnir væru hlægjandi eins
og hugsunarlausir kjánar eða
eitthvað þ. u. 1., úr því að þeir
mega ekki vera alvarlegir? Eg
hefði gáirian af aö sjá, lrvaða
orö þeim hefðu verið valin, ef
þeir heföu verið þarinig á
myndinni.
Hvernig áður?
Voru jnenntamenn , ékki’ oft
alvarlegir á myndum áður og
án þess að þeir biöu tjón af
því? Mér/er nær aö hakla,..aö
þeir, sem kosnir hafa veriö í
Stúdentaráð, síöan þaö- var
stofnaö, liafi frekar litiö á það,
sem viröingarstööu. þar sem
ekki væri viðeiggndi aö vera
glottandi eins og hálfbjánar. —
En þótt eg hafi nú sent „H. L.“
þetta svar, er þó líklega á-j
stæðulaust aö taka þessu nöklri
í tímaritinu svo hátíðlega, Með
þökk ifyrir birtinguna.“
Æskan fyrr og nú.
Eg minnist þess að hafa rek-
ið mig á þessa umsögn Heil-
brigðs lífs fyrir nökkuru. Mér
fannst þá aö hún væri í ósam_
ræmi við það, sem margir hakla
fram, að æskan nú sé miklu
hugsunarlausari og skemmt-
anafiknari en æskan fyrr á
árum, eu hún kann þó-kannske
að steypa yfir sig hjúp alvöru
ög hugsunar, er við þykír þuffa.
Þaö er líka rétt og mér finnst'
það e-iga vel við ú þessari um-
ræddri mynd.