Vísir - 22.07.1947, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 22. júlí 1947
S. SHELLABARGER
ixans, lijálpað trúvillingi, sem hann hefði átt að framselja.
Vei’st var þó, að liann hafðí rofið lieit það, sem hann
liafði unnið í kirkjunni úm morguninn.
Hann gekk í þungum þönkum til Kampeadors, steig á
bak og reið í átt til byggða. Hann fann allt í einu til svengd-
ar. En heim gat hann ekki fax-ið strax, því að hann varð
að láta svo sem hann liefði tekið þátt í leitinni af kappi.
JSÚesli matsölustaður var hin illræmda Rosario-krá. Hon-
um kom til liugar, að heimsókn þangað gæti orðið afsök-
un fyrir sig gagnvart de Silva og mönnum lians.
Hann reið greitt niður brekkurnar, skap hans fór slcán-
andi, liann tók að syngja og senn var hann kominn niður
fyrir gróðurmörk og inn í gisinn skóg. Allt í einu fi’ísaði
Kampeador og hljóp út undan sér. Pedro leit um öxl og sá,
að hesturinn lxafði lu’æðzt rauðár og svartar flíkur sveita-
stúlku, sem lágu i gi-asinu. Skammt frá lá veiðihundur.
Hánn lxafði verið skorinn á háls og var sýniléga ekki löngu
dauður.
„Hvei fjárinn !“-varð Pedro að orði.
Hann sá, að gx’asið var bælt þai’na umliverfis og slóð lá
inn á milli trjánna skammt frá. í sama mund heyrði lxann
óp úr sömu átl og reið á hljóðið. Brátt heyrði hann konu
kalla angistarröddu: „IIjálp!“ og’ urn leið karlmann hlóta
og formæla.
Petro keyrði hest sinn sporum, sinnti ekkert greinun-
um, sem slógust í andlit hans og í’eið inn í- í’jóður, sem
þarna var rétt hjá.
„Hjálp!“
Stúlka, sem var aðeins klædd skóm, sokkum og skyrtu,
stóð með reiddan hnif andspænis tveimur hax’ðleitum,
ruddalegum mönnum, sem lningsóluðu um lxaixa og
reyndu að ná færi á lienni. Þeir báru einkenni de Silva-
ættarinnar. Annar þeirra var sýnilega sár, því að liann
lxélt um aði’a öxl sína. Bölvaði hann hroðalega, en liinn
glotti þögull og béið færis á að stökkva á stúlkuna. Hár
liehnar flaksaðist í blænuin, skyrta lxennar var rifin, en
stúlkan var bersýnilega staðráðin í að verjast, meðan hún
mætti.
Ilún hörfaði undan og snéri sér við um leið og Pedro
lcom að. Ilann sá, að þetta var Katana Pei’ez.
Iiann hafði séð á andartaki, hvernig máluin var háttað
og nú réðst hann fram — altekinn löngun til að lenda í
bardaga. Ilann sló annan manninn af heljarafli í andlitið
með keyri sínu, svo að blóð stökk um hann allan, en
Kampeadoi’, sem liafði fengið uppeldi gunnfáka, reis þeg-
ar upp á afturfæturna og barði frá sér með framfótunum.
Sá, sem Pedro réðst á, féll með ópi miklu, en brölti síðan
á fætur og flýði inn á milli trjánna. Félagi liaiis flýði í
liina áttina, en Pedro veitti honum eftirför og veitti hon- •
uin sániskonar ráðningu og hinum.
Pedro reið aftur inn í rjóðrið um leið og stúlkan leitaði
lxælis í runnunum handan þess. Hjarta lians sló liraðar,
er liann horfðiá eftir henni, því að áður hafði liann ekki
gefið sér tíma til að virða liana fyrir sér, en svo hvarf hún
bak við runnana.
„Hæ, Katana,“ kallaði lxann og reið á éftir lieniii. „Ertu
ómeidd ?“
Röddin, sem svaraði honum, lxar þess vott, að stúlkunni
var mikið niðri fyrir. „Farið þéi’ burt, senor. Farið burt!“
„Ilvet’ andskotinn! Þetta er laglegt þakklæti!“
„Heyrið þér ekki, livað eg segi? Gerið það fyrir mig
að fara!“
Hann reið1 kippkorn frá. „Yertu éxln-ædd. Yertu kyrr
þa-rna. Eg skal ná í kjólinn þinn.“
Ilann reið eftir kjólnum, liengdi íxann á grein og snéri
sér síðan undan, eins og hún bað hann um. Minútu síðar
kbm Katana út úr runnunum. Hún hafði reynt að hagræða
lxári sínu og var klædd að nokkuru leyti, en það gerði
ekkert til, þótt þún væri ekki sem bezt til fai’a og glóðai’-
auga væri að myndast á öðru auga hennar — liún var
jafn-fögur sem áður. Ef til vill fór henni vel að vera
þannig til reika. En það mátti ljóslega sjá á andliti lienn-
ar, að hún var feimin.
„Þax-na munaði litlu að illa færi, Senor. Þér komuð á
siðustu stUlldu.“ ;• 4 ••)(’.> 1 ;i: "•)!.'■ •((;’’ ul’
„Hvað kom eiginlega f-yrir, Ivátana?“
Hún sagði, að er liún hefði komið frá kirkju, hefði gest-
gjafinn, Saiicho Lopez, beðið hana að léita geitar, sem
V I S I R
7
týnzt liafði. Meðan hún var að leita,* höfðu menniinir ráð-_
iit á íiária.' '0;!i
„Þelvkir þú ’þá?“ spuí’ði liann.
„Nei, sannat’lega ekki! Þcit' eru aðkoiriiwiiennt.— það
mátti greiria á inæli þeiri’a. Þeir sögðust vera í þjónristu
senoi’s de Silva og kvgðust vera’ að leita að einhverjum
vesalingi, sem er þjóníi hans. Eg vona að honum lakist að
sti’jiika.“ , ,
. Þessi orð yoru.eins og smyrSl á slæma samvizku Pedros.
„Áfram. Iivað gerðist svo?“
„Arinar fór að verða nærgöngull. Eg rak dónanum löðr-
ung.“
Reiðin sauð í henni, er liún minntist þessa og röddin
varð liás.
„Og þá?“
„Það veit trúa mín, að það eru til sannkölluð þrælmenni
í þessum lieimi. Þeir siguðu hundunum á mig og hlógu að.“
„Ðjöfullinn sjálfur!“ urraði Pedro.
„En þeir hlógu ekki lcngi. Kjóllinn slitnaði utan af mér
einhvern veginn, en mér tókst að bana öðrum hundinum
og rak liinn á flótta. Eg býst við, að liann ýlfri lengi eftir
þetta.“
Yið þetta reiddust mennirnir syo, sagði hún. að þeif
réðust á liana, kefluðu hana og báru liana inn á milli
trjánng. Hún lézt vera i öngviti, en er hún sá sér færi, greip
hún rýting annars þeirra úr belti Iians, rak liann á kaf i
öxl lians og i uppnáminu, sem af þessu varð, tókst lienni
að losa keflið úr munni sér.
„Eg bað heitará til Guðs en noklcuru sinni i kirkju. Þá„
komuð þið Kampeador allt í einu í Ijós. Eg má ekki liugsa
um það, sem þeir sögðust ætla að gera við mig, áður en
þeir dræpu mig.“
„Djöfullinn sjálfur!“ tautaði Pedro. „Eg vjldi, að eg
hefði verið vopnaður sverði.“
„Nei, það var betra, að svona fór. Eg tala við Manuel
um þá.“
Pedro rak upp stór augu. „Hver er hann?“
„Bróðir minn. Munið þér ekki eftir horium ? Hann vinn-
ur i fangelsinu. Við eigum vini — menn, sem aðeins eru á
ferli að næturlagi og hjálpa okkur.“
Þau ræddu ekki frekar um þetta, en Pedro hefði gjarnan
viljað drepa þessa tvo þrjóta Katönu vegna. Þá greip hún
alll í einu annari hendinni fyrir niunn sér.
„Almáttugur! Hvað um de SilVa?“
„Nú — livað um hann?“
„Hann er ríkur og voldugur,“ sagði hún í lágum liljóð-
um. „Eg drap einn liunda lians. Við særðum irienn hans.
Alináltugur! Hvað gerir liann við okkur?“
Hún var lirædd, en Pedro talaði kjark i liana, benti
lienni á, að hún hefði aðeins varið hendur sínar og gæti
skotið máli sinu til dómstólanna. En hún taldi ekki til
mikils fyrir sig, umkomulausa stúlku, að reyna að keppa
við höfðingjann. Þá réð Pedro henni til að leita á náðir
sínar — hann liafði gaman af að láta dálítið mannalega.
Ivatana þakkaði honum. Allt í einu fundust lionum var-
ir liennar ómótstæðilegar og liann dró liana að sér.
„Nei,“ sagði hún og snéri sér undan kossinum.
„Hvers vegna ekki, Katana? Þri liefir kysst mig áður.“
„Já, en eg vil það ekki núna.“
Hann fékk hjartslátt, af því að lionuni fannst einkenni-
legur blær á rödd hennar.
„Hvers vegna ekki?“
„Reynið að geta yður til um orsökina. Ef þér getið rétt*
til, þá skal eg gefa yður koss.“
„Er það vegna þess, að þú kannt ekki við mig.“
„Nei.“
,.Af því, að jiii ert trúlofuð?“
„Nei — —“ Guð almáttugur! Bogi vara hennar, sperting
líkama hennar við handlegg lians kveikti eld í æðum lians.
„Djöfullinn liafi j)að!“ ságði hann. „Eg gefst upp!“
Hann kyssti liana samt, beint á ninnninn. Húri veitti
ekki mótspvrnu, en endurgalt j)ó ekki kossinn.
„Svona nú,“ sagði !iún að lokum.
Hann sleppti lienni og velli þvi fyrir ser. Iivað kónur
væri einkennilegar. Honum kom ekki lil hugar, að karlar
gætu einnig verið einkennilegir.
„Eg verð að komást heim,“ 'sagði hún siðan, „og segja
Sancho Lopez livað gerzt liefir.“
„Yið förum þá saman á Kampeador.“
„Á eg að taka j>að sem boð?“
Ilann skildi ekki, livers vegna hún varð svona æst allt
i einu.
„Vitanlega.“
í Hanii stð á bak Og rétti liénrii liönd sína. IIún stökk léttiw
íégá á'baté íjh-ir aftán"!iánriliÖg liélt öðriun hantilegg utari
um hann. Kampeador dansaði, til jiess að sýna að hann
munaði ekki mikið uin að liafa þau bæði á bakinu.
„Þetta hréf er of þurigt,“
sagSi póstafgreiðslumaöurinu
við Mclntoch. „Þér verðið að
setja aunað frímerki á það.“
„Hvað eruð þér að segja;. Og
gera það enriþá jiyngra."
- Skip, sem ’fara um Suez-
skurðinn, sem er um 160 km.
langur, verða að liafa nægilega
stór stýri til Jxess að geta breytt
stefnu á augabragði. Ef stýrin
eru of litil, verður að bæta við
þau.
Talið er, að meira en 40%
af jarðsvæði Rússaveldis sé á-
vallt frosið, en það svæði er
tvisvar sinnum stærra en 23
Evrópuríki.
„Þti segist elska frið, og svo
hendirðu múrsteini í hann
Jón?“
„Já, hann var líka mjög frið-
sarnur ertir að eg henti steinin-
um í hann.“
„Mér liöur alltaf illa nóttina
áður en eg fer i ferðalag.“
„Þvi ferð'u þá ekki á stað
einum degi fyrr.“
•
„Svo þið ætlið ekki til Par-
isar í ár?“
„Nei, jxað er London, sem við
ætlum ekki til í ár. 1 fyrra var
það Paris, sem við fórum ekki
til.“
Athugaseifid -
í í'itstjórnargrein i Vísi 12.
þ. m. segir svo m. a. um full-
trúa Blaðamamiafélagsins á
blaðamannaþinginu í Prag:
„. . . . reyndust íslenzku
fulltrúarnir hinir fylgi-
spökustu austrænu öflun-
um á jiinginu. Þeir liafa
þó elvki haft liátt um það,
hvorum Jieir hafi fylgt að
málum, enda liöfðu Jxeir
ekkerb umboð frá félagi-
jiví, seiii kostaði för Jicirrii
að mestu leyti, lil þess að
greiða atkvæði i nafni
þess.“
Við þetta er það að atliuga,
að fulítrúarnir liöfðu fullt
umboð frá Blaðamannafélag-
inu, og liafði afstaða Islands
til dagskrármála einmitt
verið rædd, áður en þeir fóru
af stað. Fulltrúarnir tóku
saman ítarlega skýrslu uin
þirigið, og var hún lesin upp
á almennum fundi í félaginu.
Engar atliugsemdir komu
frajri frá félögum um skýrslu
Jieirra eða framkomu, livorki
á fundinum né síðar. Það eru'
því ómakleg ummæli að þeir
hafi nokkuru viljað leyna.
Af skýrslu Jieirra verður lield-
ur ekki séð, að þeir hafi ver-
ið „fylgispakir liinum aust-
rænu öflum“, því að liún ber
það mcð sér, að þeir hafa yf-
irleitt haft samráð við hin
Norðurlöndin um atkvæða-
greiðslu iog kosningar.
! ’ Með jiökk fyrir birtinguria.
Bjarni Guðmundsson.
form. Blaðamannafélagsins.