Vísir - 31.01.1948, Blaðsíða 7

Laugardaginn 31. janúar 1948
VISIR
7
með vatnskönnuna, scni var af silfri ger, — og það skrjáí'-
aði í kjólnuni hennar og marraði í sólunum, og liún var
ólundarleg á- svipinn.
„Henni er vist ekki um mig,“ sagði Doreas og leit á
Ridge. „Henni er víst þverl um geð, að eg skulj vera kom-
in liingað.“
„Eg býst við því, enda varla von, að liún sé búin að
álta sig á þvi, að eg kom lieim kvæntur maður, á því, að
eg skuli allt í éinu haf.a cignazt konu.“
• „Og cg er nú sannast að segja ekkj búin að álta mig á
því, að eg skuli vera orðin konan þín. Og eg er ekkerl
ánægðari yfir því.að vera hér, en hún er vfir veru minni
Jiér. Og eg ællaði mér ekki að kúnia hingað, en þar sem —“
Hún var i þann veginn að segja, „þar sem eg á von á
barni,“ cn þagnaði skyndilega.
Henni hafði vitanlega orðið mikið uni það er hún fékk
að vita vissu sína, að hún væri með harng en nú var eins
og hún ælli erfiðara með að sætta sig við Iiversu komið
var, og hafði það þó verið fullerfitt, daginn þann, er liún
fór lil læknisins, og enn erfiðara er hún gekk inn í lesslofu
Hildegarde frænku sinnar í Boston, og játaði fyrir henui
hversu komið var og loks, er þau ræddust við í gistihús-
inu, hún og Ridge. Það var hennj allt til mikillar and-
legrar áreýnslu, en þessa fjórá daga, sem hún hafði verið
á heimili Ridge luiýði lienni virzt það svo fjarri veruleik-
anum, .að þessu væri svona varið.
Ella missti eiltlivað úli i eldhúsinu og glumdi þá í cin-
hverju. —-
Dorcas kipptist við, eins og táugarnar væru i megnásta
ólagi. Hún hnyklaði brúnir, horfði á Ridge og sagði:
„Hvar neyttuð þið máltíðar áður en eg kom?“
„Úti í eldhúsinu,“ svaraðj hann. „Mér fannst einhvern
veginn að þáð væri hjákátlegt, að eg nevtti máltiðar hér
inni aleinn.“
„Ekkj þurfti að breyla lil niin vegna. Það gcrir aðeins
Ellu erfiðára fyrir.“
„Ilvað sem því líður munum við neyta máltíðar hcr,“
svaraði Ridge.„Þetta er einkar snolur baðs!ofa,og skömnm
að láta hana vera ónotaða. Þar að auki ínundi Ella aldrei
sælla sig-við, að við borðuðum í eldhúsinu, henni mundi
finnast það ganga hneyksli næst. Ella er alþýðukona nieð
hugmyndir alþýðufólks.“
„Og vitanlega,“ sngði Dorcas hlíðleg á svip, en þeizkju
kenndj í rödd hennar, og vitanlega megum við ekkcrt
aðhafast, sem hneykslar hana.“
Dorcas var allt í einu orðin eldrauð í framan.
„Og jafnveL— þar sem það lmeykslaði hana, geri eg ráð
fyrir, að við svæfum sitl i hvoru herbergi — verðum við aö
ndla sania herbergið.1'
-----o——
Þau horfðúst i augu þar sem þau sátu, livort sínu meg-
in við borðið, horfðu fast og lcngi.
„Nú, það er þá svona,“ virtist hann hugsa, og glettni
kom 'i svip hans, „þú- ert enn öskureið út af því.“
„Já, eg er það,“ svaraði hún ejdrauð í kinnuni.
Það liafði vitanlega komið lil snarprar sennu milli
þeirra.
Hann liafði símað lil Ellu Wells frá gistihúsinu í Bost-
on, lil jiess að hún yrði húin að j.afna sig, er liann kæmi
lieim með eiginkonu. En þrált fyrir það var Ella álls ekki
eins og hún átli að sér, er þau komu. Ilún var náföl og
lckin til augnanna, og það var sem hún gæti ekki trúað
sinum cigin aiigum. llún-hafði horið þeim mat í skvndi
og svo hafði hún sagt við Ridge:
„Eg hafði ekki mikinn tíiná til. undirbúnings, en cg j
gekk frá öllu sem þezl cg gat i herbcrgi móður yðar.“
„Ilerbergi niönunu, já, vitanlega,“ sagði liann eins og I
viðulan, en jafnvel þá hafðj Dorcas ekkj áttað sig á þéssú. j
Hami iiafði fylgt lienni upp og leitt hana inn í herbergið,
hvit, opin eldstó, hjónarúm úr rósaviði, með lágum stólp-
um, óbreiðurnar gulleilar, isaumaðar, grá gólfábrcða,
veggir með ensku veggfóðri.
„Það er indælt,“ hafði Dorcas sag't og hann hafði tekið
undir það og sagt:
„Já, víst er það það.“
Og svo hafði hann 4'arið, en hún haí'ðj afklælt sig og
farið — baðherbergið var næst svefherberginu og innan-
— Samsærið.
Frh. af 2. síðu.
snerust gegn honum? Ennþá
var hann þjakaður af tilhugs-
uninni uni tvennaf vigstöðv-
ar.
í liinnj glæsilegu kanzlara-
höll j Berlin og „Arnarhreiðr-
inu“ í Berchtesgaden, braut
Irann heilann um þelta og tók
sLðan ákvörðun. Ilann ætlaði
að mola Rússann, meðan
hann hafði óbundnar hendur
í vestri.
Ilinn 18. desember 1940
tilkynnti hann hershöfðingj-
um sinum hernaðaráætlun
Hitler Iokið árásarfyrirætl-
ununi sínum varðandi Rússa
og nu stcfndi hann að lieims-
yfirráðum. Ilann byrjaði að
leita hófanna hjá Japönum.
Ilinn 27. marz hófust viðræð-
ur hans og Matsuoka, liins
Nú var langt liðið á þann
undirbúningstíma, er Hitler
hafði talið nauðsynlegan
undir innrásina í Rússland.
Orðrómur var sífellt á kreiki
um liðssafnað Rússa og.
Þjóðverja í landamærahér-
lipra utanríkisráðlierra Jap- uðunum. Hin örlagarika sum-
ana, í'Berlín. Ilitler hvatti ar fór í liönd.
Japana til jicss að hefjast J IIinn22. júní lauk tveggja
handa og hann lofaði að ára diplóniatískri vináttu
berjiást við Rússa og Banda- Rússa og Þjóðverja. Ribben-
ríkjamenn ef Japanar ætlu í trop fól Schulenburg að
liöggi við þessar þjóðir.
ganga á fund Molotovs og.
„Barbarossa'1, sem telja verð-. við öllu búnir. Þetta skildi
ur eina stórkosilegustu liern- Matsuoka mjög fljótt. Þjóð-
í skýrsju um viðræðurnar færa lionum mikilvæga yfir-
segir á þessa leið: lýsingu.
„Þjóðverjar höfðu nánarj
gætur á Rússum og þeir voru Rliggar ásaka6ir_
í henni voru fram settar
i ýmislegar asakanir á hendur
aðaráætlun sögunnar. Að.verjar ætluðu ekki að egna Rússum> varðandi sanmings-
sjálfsögðu hvíldi hin mesta Rússa á móti sér að fyrra rof og undirróður gegn Þjóð-
öHum ráðagerð- j bragði, en ef stefna RÚSsa j verjupi) þenslu \.ússneska
væri ekki i samræmi við það, liersins . vesturáttj hvenær
sem „der Lúhrer taldi rétt, sem færi gæfjst og lilraunir
til þess að útbreiða komm
o
leynd vfir
um. Þetta var sannarlegl
eyðileggingaráform, þar scm
vænzt var nokkurrar hjálpar
frá Finnum og Rúmcnum.
Skyldi rauða hernum tor-
tinit á 3600 km. langrj víg-
línu og allt Rússland vestan
N'olgu Irertekið. Enn hafði
fíminn ekki verið ákveðinn. í
leyniboðskap Hitlers til hers-
höfðingjanna var svo að orði
kveðið, að það væri fyrir öllu,
að órásaráform Þjóðverja
kæmust ekki upp.
En áður en unnt var að láta
lil skarar skríða, þótti Hitler
nauðsyn bera til að tryggja
syðri fylkinga.rarm sinn með
því að treysta aðstöðu Þjóð-
verja á Balkan. í Moskva
gerðust menn æ torlryggnari
í garð Ilitlers.
Rússum
berst njósn.
Ilinn 7. janúar 1911 skýrði
Schulenburg frá }>ví í skeyti,
að Molotov hefði látið hafa
eftirfarandi eftir sér: „Sam-
kvæmt skýrslum, er okkur
liafa horizt, liafa Þjóðverjar
dregið saman mikið lið í
Rúmeníu og eru þess albúnir,
uð brjótast inn j Búlgaríu og
að Dardanellasundi. Sovét-
stjórnin laldj ,J^að.skyldu siiia
að vekja alhygíi á því, að íneð
nærveru erlendra herja i
Búlgaríu eða við Dardanella-
sund væri hagsmnnum Rúss-
lands stefnt í hætlu.“
Rihbentrop sváraði af
hólfu utanríkisráðuheytisins
]>ýzka: „Það er ófrávíkjanleg
ætlun þýzku stjórnarinnar
. að leyfa ek-ki undir neinum
kringumslæðmn, að brezkt
lierlið takj sér bækistöðvar á
Grikklandi.“
Nú voru alburðirnir á
Bálkan konrnir á flugstig.
Rúmenía, Ungverjaland og
Búlgaria voru orðin hólfgild-
íngs bandamenn Þjóðverja
og hringurinn þrengdist óð-
mn um Júgóslaviu. En hinn
27. mai'z varð hvlting í land-
inu og hin þýzksinnaða stjórn
Páls prins hrökklaðist frá
völdum. Júgóslavar ákváðu
að berjast fyrir frelsi sínu.
Hitler og
heimurinn.
Er hér var komið liafði
ællaði hann sér að mola þá.“
Hinn 4. april kom fyrir
væntur og • áhrifaríkur al-
burður: Mololov kvaddi
Sehulcnburg á sinn fund og
tjáði lionurh, að Rússar og
Júgóslavar liefðu gert með
sér griðarsáttmála, sem strax
yrði undirritaður. I þvj sam-
handi á Mololov að hafa sagt :
„Ákvörðun Sovétstjórnarinn-
ar um griðasátlmálann var
einungis tekin vegna einlægs
friðarvilja Rússa. Sovét-
stjórninni var ljóst, að þýzka
stjórnin bæri einnig ]>ennan
friðarvilja í brjósli og vildi
lieldur ekki, að styrjöldin
hreiddist út.“
Tíminn var
óheppilegur.
„Eg svaraði Mölotov,“
skrifar Schulenburg, „að eg
áliti, að Sovétstjórnin hefði
valið mjög' ólieppilegan tíma
til slíkra samningsgerðar.
Stefna júgóslavnesku stjórn-
arinnar væri afar óljós og af-
staða hennar til Þjóðverja
fjandsamleg.“
Tveim dögúm síðar var
þýzka hervélin enn sett af
stað, að þessu sinni gegn
Júgóslövum og Grikkjum.
Selmlenburg var sagt að iil-
lcynna Molotov þetta og gaf
hann hinar venjnlegu skýr-
ingar, að Þjóðverjar óttuðust
innrás Breta á Balkanskaga.
Ilann simaði eftirfarandi til
Berlínar um áhrif þau, er
-frcgnin um innrás Þjóðverja
liefði liaft i Moskva:
„Eflir að cg hafði tilkynnt
Molotov um hernaðaraðgerð-
irnar, endurtók liann livað
eftit' annað, að þetta væri
mjög liörmulegt.“ ,
Grímunni kastað.
Héðán i frá kólnaði mjög'
vináttan og varð þess jafnvel
vart lit á við. Brátl tóku
Rússar að mótmæla kröftug-
lega ýriisu 1 ofbeldi', er þeir
löldu Þjóðverja háfa beitt it,
landamærum S'ovét-Rúss.
lands. A svipaðán liátt komu
frám mótmæli Þjóðverja um,
að rússnéskar flugvélar
flýgju nær daglega inn yfir
þýzkt land.
únismann frekar í Eyrópu.
Að lokuin segir í yfirlýs-
ingu Þjóðverja: „Der Fúhr-
er“ hefir þess vegna ákveðið
að snúast gegn þessari ógn-
un með hverjum þcim ráð-
um, er tiltækileg eru.“
I dögun, morgáninn eftir,
hóf meginhluli herja þýzka
íikisins, um 180 herfylki,
hina miklu sókn inn á ómæl-
isvíddir Rússlands. Ilinn
lnikalegi liarmleikur manri-
drápa og tortímingar var liaf-
inn, er leiddi til dauða Ilitlers.
og hruns Þýzkalands.
Bréfið til Mussolini.
Þegar liér var komið sögu,
virtist Ilitlei' ekki vera í
neinum vafa um úrslitin. I
hréfi til „il Duce“ lítur liann
björtum augum á aðstæð-
ur allar, en leynir þvi ekki,
að hann hafi nú tekið að sér
óskaplegt verk og erfitt. En
hann hafði þó byrjað á verki,
sem liann liafði lengi langað
til að vinna.
Hitler skrifaði Mussolini
m. a. á þessa leið: „Að lolcum
vil eg bæta þessu við, Duce..
Eftir að mér tókst að taka
þessa ákvörðun, finnst mér
cg vera andlega frjáls á ný.
Samvinnan við Sovél-Rúss-
land var mér oft örðum, enda
þótt hún h'afi verið af hcilum
hug af minni hálfu um end-
alcga lausn. Einhvern veginn
virtist mér liún vera í mót-
sögn við uppruna minn, hug-
sjónir mínar og fyrri skuld-
hindingar. Nú er cg l'egiim
að v.jva laus við þell i lmgar-
str;ð og kvöl.“
llergmái
Framh. af 4. síðu.
mótmæli gegn mæðiveikivöm-
iinuni .og‘jíijndafelág ftcykja-
víkuv faj-i írjim: á ^tpngn agþ-
iu.u-skammt.„LoksFelir Aliuka-
fplag' Hafnarfjarðar 'gert álykt-.
un, þar sem farið cr hörðuni'
ofðam um fjandsamlcg fnun-
vörp Péturs Öttésén og ileiri
þingmanna, er miöa aö því aö'
rýra líískjör meölima þess“.