Vísir - 23.07.1948, Blaðsíða 7

Föstudaginn 23. • júií *-1048
V I S I R
?OOOOOOOOOOOÖOOOC>OOe«XíOOOOOOOOOOí500!S«Sö800£)QOOOpí;
SAMUEL SHELLABARGER
Sraqiatefa
r
2D
ooooooccooooooo
„Til klausturs heilagrar Maríu í Pompósu?“
,,Já, lieiTa minn.“
Ippóhtó melti þetta me'Ö sér nokkura hríð. Ilann hafði
sjálfur hluta tekna. sinna af klaustri þessu, en umliverfi
þes's var fen og foræði, svo að það var engin furða, þótt
Orsíní hefði hrist leitarmennina af sér. En þama var til-
yalið að hafa stefnumót við erindreka Feneyja eða Borgía.
„Hverja lxitti hann þar?“
„Ýmsa menn frá öllum landslilutum — vafalaust eru
þar líka menn frá Feneyjum og Róm.“
„Hvað lieita þeir?“
,.Eg veit það ékki.“
„Til hvers eru þessir fundir lialdnir — hvað er rætt á
|>eim?“ ^
Belli >Tpti öxlum. „Orsíni er hinn mesti refur og lillar
líkur til þess að eg fái aðgjyig að slikum fundum. Það
yeit eg þó, að eg hefi heyrt menn tala mikið um svikara
og Júdas ískariot. Eg skildi ekki, ríð hvað þeir áttu.“
„Humm,“ rumdi í kardinálanum. Hann vissi nóg, þótt
ekld hefði sakað að vita meira. Orsíní sat á svikráðum
við þá. Kardinálinn hrökk við, er Bellí tók aftur til máls:
„Eg get séð svo um, að þér getið liandsamað hann. Fund-
ur verður næst þar eftir tvo daga, þegar veiðarhar fara
fratn. Yið munum taka okkur út úr veiðimannaliópnum
og ríða til Pompósu. Þér ættuð að geta handsamað fjölda
xnanna þann dag.“
„Já, það mun eg gera, ella væri eg enginn veiðimaður.
.. . .. Ser Maríó, eg sé, að það borgai' sig að hafa þig á
launum. Þú ert mér mikils virði.“
Belli hneigði sig, „Eg er auðmjúkur þræll yðar. Hver
eru fyrirmæli: yðar ?“
„HÍaðaðu þcr aftur til veitingahússins, áður en Orsíni
lcenfst þangað og haitu ' jfér saman um viðtál við mig.
Frétti liánn um að þu hafir verið: téldnn,1 reýndu þá að
leika' á háiiri. Láftú mig Vjta þm fyrifætlanir haris við-
vikjandi föriimi til Pompósu.“
„Verið óliræddur, signor míó.“
„En meðal annara orða — livaða samband er milli
Madonnu Kamillu og Orsínís? Ástir éða stjómmál?“
„Orsíní hugsar ekki um annað en stjórnmál og klæki
®f þrí tagi. Hugsið yður stöðu Fjallaborgar og fyrirætl-
anir Valentínos hertoga! Annars veit eg ekki, hvort hann
kemur fram við hana sem bandamann eða hefir liana að
fífli. Hann minnist ekki á það einu orði við mig.“
„Jæja, liann mun leysa frá skjóðunni brá'ðlega.....Eg
þíikka þér, Scr Maríó. Vertu mér trúr og þú munt ekki
harma þa'ð — en svikir þú mig, þá mun dauðinn lieim-
sækja þig fvrr en varir.“
Belli leit til lrimna. „Að hu'gsa sér, að þér skuluð gruna
mig um að sitja á svikráðum við yður!“
Skulilsveinn var látinn fylgja Bclli til dyra og velti
hann því fyrir sér á leiðinni, hvað þeir mundu hafa rætt
svo skemmtilegt, þvi að Belli brosti út að eyrum.
Fjórtándi kafli.
Bellís liélt þegar til krárinnar, en utan dyra hinla'aði
hann við og lagði við lilustir. Frakkar sátu enn að sumbli
og höfðu liátt. Bellí sá þó ekki betur en að gangurinn fyrir
framan almenningssalinn væri mannlaus, svo að hann
bjóst við að komast upp á loftið, án þess að eftir sér væri
telcið. Hann dró höfuðfatið niður að augum og gekk inn.
En rétt i því birtust tveir drukknir, franskir bogiftemi i
íiinuin enda gángsins. Bcllí ætlaði að skjótast framhjá
2>eiin, en þeir slöguðu á hann og héldu, að hann væri þjóf-
ur vegna þess, lxvað hann fór laumulega.
„Hver djöfullinn!“ orgaði annar Fralckinn. „Hér er
þjófurá fer'ðinni! Hann ætlar sér að stela úr herbergjum
okkar! Italski hundur! Láttu mig sjá framan í þig.“
Belli yarð ekld ráðafátt. Ilann nam staðar og svaraði
á fr.öuslcu: „Sjálfpr gétur þú y^rið ítalahundur. Gelur
Saviojbái eþívþféngið áð.ogáftgais ul herbérgis síils,j|n' .^ess
; ð vci a kall^vtui' þjófur? Hvéijskonar kurlcisi crj
Fraldcanum Téllus t héndurj jer liann var ávai-pl
fröúsldtiVvildi. þegar yingasf við Bellí og bað hannijurir að
di’ékka Wéð þeim félöguhi. Bé.líí var alveg á nálum, en
kvaðst þurfa að fara til herbergis síns fyrst. Hann kæmi
aftur að vörmu spori, ,i;’'
?*
~.ipeímJrr •
ðúr: á
• Hann vonaði, að þeir mundu gleyma sér þegar, en rétt
í þessu birlist þríðju maðurinn í veitingastofudyrunum.
Beiíi kaimaðist þegar við hann, því a'ð þetta var Pierre Ter-
rail de Bayard, sem kallaður var „Sporinn“ og þótti einn
Vaskasti riddari de Lignj's greifa.
„Hver minntist á Savoj?“ spurði liann vingjarnlega.
„Þar liefi eg lifað margar góðar stundir. Hver Savoj-
búi------“ Hann liorfði á Belli og rak allt í einu upp stór
augu. Marius de Montbel!“ sagði liann svo, for-
viða og fyrirlitlega.
Hann liafði varla sleppt orðinu, þegar Bellí tók undir
sig slökk mikið til dyra, en annar bogmannanna, sem
höfðu slagað á liann, náði tökum á honum og liélt honum.
Belli greiddi honúm þungt höfuðhögg, en maðurinn sleppti
ekki takinu að heldur og liinn greip nú fyrir kverkar Bell-
ís aftanfrá. Mátti hann sig þá ekki hræra, enda ruddust
nú margir Frakkar út úr drykkjustofunni og réðust á
liann. Ilöfðu þeir lieyrt nafnið Mariiis de Monthel og
þurfti ekki nieira til.
Mildl hreyting varð á Bellí, þegar liann sá, að mót-
spyrna var til einskis. Kænskusvipurinn hvarf af andliti
hans og í stað hans kom svart hatur. Hann rétti úr sér,
snéri sér að Bayard og horfðist óragur í augu við liann.
„Já,“ sagði hann fullur fyrirlitningur. „Eg er Maríus
de Montbel! Og eg þori að horfast i augu við livern ykkar
sem er. Þið eruð slíkár bleyður, að þið láti'ð þý ykkar
halda mér, þótt eg sé vöpnlaus.“ Ilann sleit sig lausan og
gekk skrefi nær Bayard. „Fáið mér sverð. Hver vill vera
fyrstur? Eða ætlið þið að láta slátrara ykkar vinna á mér
í sameiningu?“ Hann hrækti. „Þai'na er hólmgönguáskor-
un mín. Hver þorir að mæta mér?“
Hafi Belli vonazt til þess, að þeir dræpu liann þegar,
þá var'ð hann fyrir vonbrigðum. Kurr heyrðist úr liði
Frakka, en Bayaard liafði orð fyrir þeim og sagði:
„Enginn lieiðarlegur máður berst við svikara.“ Hann
sriéri sér að hogmönnunum. „Hver leyfði ykkur að sleppa
fanganum? Ilaldið horium og færið inn i veitingastofuna.
Seljið verði við dyrnar. Við eigum verk fju'ir höndum,
sem við vei'ðuin að ljúka.“
Belll liafði ekld þólt mikill vandi að leika á Ippólitó
kardinála, en þarna var ekki liægt að beita klækjum eða
blekkiugum. Þeh’ voru búnir að dæma hann til dauða í
samræmi við venjur þær, sem giltu í landi þeh-ra um lieið-
ur manna. Engar afsakanir yrðu teknar til greina. Bidd-
ararnir settust við langt borð, Bellí stóð liandan þess i
böndurn og bogskytlurnai’ að baki honum. .
Ilann stóð teánréttur og horfðist óttalaus í augu við
hvern af öðrum. Þanra var Pierre de Bellabre, bezti vin-
ur Bayards, en út frá þeim sátu Antoine de la Villette,
Jacques de Monteynart og Georges de Saint-Gilles — allt
vaskir menn. Bellí afréð að láta þá ekki sjá á sér neinn
ótia.
„Eg' sé, að vinur okkar er ekki fegurri en er fundum
okkar bar síðast saman,“ mælti Jacques de Monteynart.
„Ef dæma má af svip hans, horgar sig ekkí að gerast svik-
ari. Hann virðist búa með rottunum. Eg hefði ekki þekkt
liann, ef eg vissi ekki, að ekki er til annar maður honum
jafn-ljótur.“
Bellí vissi, að hann ætti að láta svo sem hann lieyrði
þetía ekki, en livæsti samt: „Hórusonur og hugleysingi!“
Monteynard hló, en Bayai’d bannaði þeim að liæða
Bclli frekar og sagði:
„Vegna þeirra félaga okkai', sem tóku þátt í orustunni
við Fornúóvó, er rétt að taldar séu upp sakir á liendur
irianni þessum, Marius de Monthel. En þar sem eg er góð-
vinui' Jacques de Monthel, bróður hans, óska eg þess, að
de Bellabre skýri frá málsatvikum.“
Béllabre kinkaði kolli og tók til máls: „Þegar Karl kon-
ungiu’ vqy afréð fyrjr sex árum að snúa aftur til Frakk-
iands': er; við liöfðum lágt Napóli undir okkur, komumst
við í liann lcrappan fyrir norðan Flórens. ð'ið liöfðum skil-
ið eftir lið til að gæta vinninga olckar, en auk þess voru
Feneyingar, baiidamenn Milanós, okkur erfiður ljár í
þúfu og' vörnuðj.i okkur vegarins. Allt lék í lyndi norður
til Fáórens, en konugur og íoringjar hans höfðu áliyggjur
af fcrðinni yfir fjöllin handan þeirrar borgar.....Þetta
er á aílra vitorði. Liklega er ykkur öllum einnig það kunn-
ugt, að maður þessi,“ liann benti á Belli, „reyndi að svíkja
lierinn i hendur markgreifanum af Mantuu, sem var hers-
höfðingi í liði Feneyinga. Hann skrifaði markgreifanum
og skýrði honum frá ölíum högum oklcar og erfiðleikum.
Þvi miður náðist hanri ekki, ella Tiéfði liann vei'ið liengd-
rir’í allra augsýn. Ilann leitaði á náðir markgreifans.“
Bellabre leit af Bellí sem snöggvast og litaðist um i
hépnum. : ;
„En manni þessum nægð'i ekld að svíkja okkur einu
fiúúitíiþyþiígi.það, sem=,fig mun. segja ykkup nú, liefi eg
—SmælkS—
Gert er ráS fyrir a'S nota
þurfi ioo tegundir af vatni í
hinu nýja fisksafni (aquarium)
sem reisa á í New York borg.
Fiskar í búri þola ekki annaS
vatn en þaS sem þeir liafa van-
izt. Þarna verSa 40 dælukerfi
sem dæla vatninu gegnum síur
og loftgeyma, 60 vara-vélar
verSa þar, sem eiga aS sjá um
aS hinar mismunandi tegundir
af vatni hafi alltaf hæfileg hita-
stig og fái í sig nauðsynleg
efni.
Vitur dómari. — Lord Mans-
field var staddur í einu af
greifadæmunum í dómsum-
dæmi sínu og var þá fátækri
konu . þar stefnt fyrir galdra.
Voru íbúarnir æfir mjög í
hennar garS og.báru sum vitni
þaS, aS þau hefSi séS hana
ganga í lofti og hefSi höfuS
liennar snúiS ni'Sur en fæturnir
upp. Lord Mansfield hlustaSi
meS mestu rósemi á vitnisburS-
inn, hann sá aS fólkiS vár
æst í skapi og aS ekki mundi
hyggilegt aS ýfa þaS meira og-
hann ávarpaSi þaS á þessa lei'S:
„Eg efa þaS ekki, aS kona
þessi hafi gengiS í loftinu og
aS fætur hennar liafi snúiS
upp — eg efa þaS ekki fyrst þiö
hafið öll séS þaS. En koijan á
þvi láni aS fagna aS v.era (fædd
í Englandi eins og þiS ,og eg.
ÞaS er því ekki hægt aS dæma
hana nema samkvæmt lands-
lögum og ekki liægt aS refsa
henni nenta samkvæmt þeim.
E11 eg þekki nú engin ensk \ög
sem banna mönnum. aS ganga.
í lo.ftinu og t.neS fæturna upp á
vjS.. VýS höfum öll rétt til þess
aS. gera þaS aS ósekju. Eg sé
þyi enga ástæ'Su tjl málsóknar,
og konan má fara heim til sín
þegar hún vill.“
MnAAyáta hr. 616
Lárétt: 1 Dcplar, 6 ull, ,7
slá, 8 ágætan, 10 frumefni, 1L
straumkast, 12. södd, 14 ,út-
tekið, 15 þramma, 17 vafða.
L.óðrétt: 1 Fúamýri, 2 frjð-
ur, 3 dilkui’, 4 lilaut, 5 ræfil-
inú, 8 strætið, 9 sjávardýr, 10
dýramál, 12 flugur, 18 kenn,
ing, 16 skáld.
Lausn á krossgátu nr. 615.
Lárétt: 1 Dögurði, 6 al, 7
N. E., 8 rakan, 10 sú, 11 aus,
12 mæta, 14 M. T„ 15 uns, 17
ertur.
Lóðrétt: 1 Dal, 2 öl, 3 U.ua,
1. reka, 5 irinsti, 8 Rútur, 9
aum, 10 sæ, 12 mó, 13 ant,
í6 s; u
o i