Vísir - 16.08.1948, Blaðsíða 7

Mánudaginn 16. ágúst 1948
VÍSIB
KMOQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQOQQQOOOQOOOQCXX.*
SAtVítUEL SHELLA.BARGER ;
Sraqiarefiur
4D
iQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQ
leggja af stað án tafaiyef liann ætti að komast út úr borg-
inni.
„Eg harma, að eg skuli hafa tafið þig, bróðir.“
Hann hafði ekki tekið eftir þvi, er garðshliðinu var lok-
ið Uþp og vissi ekki fyrr en Lúsía stóð fyi*ir framan liann.
„Eg dró aðeins brottförina, til að falla á bæn og biðja Guð
um að segja mér, hvort eg gerði rangt í að fara. En Hann
sagði mér, að svo væri ekki.“
Hún hafði þegar náð tökum á Bellí, eins og daginn áður,
éh hann gat þó ekki annað en liugleitt, hvort þau mundu
,verða liandtekin vegna bænalesturs hennar.
„Hvar er Orsini?“ spurði hún.
„Hami tafðist, en við verðum að fara þegar, án þéss
að biða eflir honum. Tíminn er naumur.“
Bellí var alveg á nálum meðan hann skýrði fyrir henni,
að hún yrði að gera sér að góðu að sitja í hnipri i annari
köi-funni, meðan liann slyppi út úr borginni, en hún tók
því með hinu mesta jafnaðargeði. Ifann bað hana um að
Ixraða scr ofan i körfuna, því að ella kæmist kannske upp
um þau.
„Svona, svona!“ Hún lagði hönd sina, létta sem fis, á
öxl hans og brosti aftur. „Vesalings bróðir minn! Þú ert
Öttasleginn og áhyggjufullur, en vertu alveg rólcgur. Fg
segi þér, að ekkert er að óttast....Og nú skuiui i við
leggja af siað.“
„Ef yðar náð vill gera svo vel að fara aðeins neðai í
köi'funa, þá gc' eg lagt þetta ofan á yðir, til þess að þér
Sjáist ekki.“ Hann hikáði. „Væri það of djarft-------—
Má eg biðja yður — -------“
„Hvað liggur þér á hjarta??
„Má eg kyssa liönd yðar ? Vlljið þér blessa mig?“ Hann
laut að henni og kyssti á fingúrna, sem héldu um röndina
a körfunni, en hún gerði krossmark fyrir honum Siðan
bteiddi liann vandlega yfir lrana og ioks iét harin lokið
á körfuna. '•
Allur ótti og efasemdir voru horfnar úr hug lians, er
hann tók taum asnans og hélt beinustu leið til næsla borg-
arhliðs. Honum fannst eitthvað hafa náð tökum á sér.
Hann vissi, að enginn mundi stöðva ferð sina og verðirnir
sinntu lionum ekki, þegar hann hélt úi úr borginni.
Furðanleg tilfinning kom yfir liann.'Hanu, Maríó Belli,
anorðingi og svikari, hafði átt lxhit að kraftaverki.
Þrítugasíi og annar káfli.
Það kom stundum fyrir Andrea — svo sem þeima dag
.— að hann varð Zappó aftur. Það var þegar alvikin tóku
í>f honum ráðin. Ef til vill veitti múgurinn, sem elli hann
<og verði hans enga atiivgli muninum á munnsöfnuði
ihans og lrinu fræga nafni lians. Honum var lika alveg
tiætl að standa á sama, þvi að yfir hann rigndi g> jóti, mold
og taðkögglum, svo að hann var siður en svo glæsilegur
útJits. Þegar komið var inn í kastalagarðinn og foringi
varðflokksins sté af baki, sneri Andrea sér að honum
xneð þjósti og mælti:
„Vitið þér, liver eg er?“
„Orsiiii, skilst mér,“ svaraði foringinn. „Það er fullt af
Jþví liyski. Eg Jieiti Kölorina. Sú ætt ér Jíka fjölmenn, en
hvorugur olíkar er Jiöfuð ættár sinriar, sVo að yður er
alyeg óliætt að lælvka seglin.“
„Eg endurtek — vitið þér tiver eg er?*‘ Til allrar óham-
ingju hafði Andrea ekki spegil á sér. svo að liann gat ekki
gert sér i liugarlund, íiversu illa Jiáijn Vár i'l rcika. Það
er erfitl fyrir mann, sem dreginn liefir verið i gegnuni
lökræsi, að vera virðulegur í fasi.
„Já, það held eg. Þér eruð an<iskolans Este-rijósnari og
<eg veit, hvérnig-fara á með slika kauða.1' I'oringhin snéri
sér að mönnum sinum. „Leggið mehn þessa i járn og
setjið þá í svarthölið, unz lögmaðuriiin hefir tóm Ll að
sinna niáli þeirra.“
„Guð hjálpi yður,“ inaélti Aridvea þúnglega. „Eg gaf
ýttur tæ'kifæri til að bæta ráð yðar.“ Nú hafði rödd lians
nókkur álirif,, þrátt fýrir útlit hans.
„Var það? Eg er.yður þakkláturL“
„Það er óþarfi. f>að verðttr ekkgrt ivið þvi gert, ef Guð
hefir gleyínt að géfa yður vitið. Éllá hefðuð þér liklega
vitað, að Andréa Orsíni er einn af hclztu höfuðsmönimm
Sesars .Böi
irgia. „
w.t'.vtr. srifcv
•Wri'
'SÖW-flRÍ
Það hafði tilætluð áhrif að riefna riafn herlogans, sém
var yfirhershöfðingi Páfastólsins. Kólonna ræskt*, sig,
skipaði mönnum sínum að biða og varð skrfidilegá hirin
kurteisasti við Andrea: „Eg hið yður að afsaka, ,.að eg
skyldi halda, að þér væruð i þjónustu Ferföru.“
„Eg get verið i þjónustu béggja þessara aðila,“ svaraði
Andrea, „en slík mál ræðir maður ekki í votta viðúrvlst
eða undir berum liimni.“
„Satl er það. Eg bið yður afsökunar. En livað átti eg að
gera? Þérskiptið livað eftir annað um nafn á örfáum mín-
útum, eruð ekki frá sömu horg nema nokkurar mínútur
í einu. Hva'ð álti eg að gera og livað er nú til bragðs að
taka ?“
Andrea sá, að liann var þegar að ná yfirhöndinni. „Eg
skal segja vður það. Þér verðið að hafa mig í lialdi, unz
lögmaðurinn lætur mig lausan, en verðið að sjá svo um,
að eg nái fundi hans fljótlega og gera mér kleift að snyrta
mig nokkuð áður. Eg heiti yður ævaiandi vinfengi mínu
fyrir.“
„Herra minn,“ svaraði Kólonna og hneigði sig, „eg
ætlaði einmitl að fara að bjóða vður livort tveggja. Eg
mun ljá vður þjóna mína án tafar......Þið þarna verðir,
losið böndin af höfuðsmanninum. Levfið mér síðan að
fj’lgja yður.“
Kaupmaðininn rak nú upp ámátlegt vein og spurði,
hvað ætti að verða um sig, hann tiefði verið handtekinn
alsaklaus.
Ivólonna hlevpti hrúnum. „Mál þitt verður tekið fyrir,
þegar að þrf kemur. Þú hefir stofnað til óspekta og lilýtur
makleg málagjöld. Setjið hann i svartholið, piltar.....
Orsini höfuðsmaður, þjónn yðar.“
Þannig er lífið! Hinir tignu menn gengu hrott saman.
Hálfri stundu síðar var Andrea albúinn til fundar við
lögmanninn, Júlíó Vettórí, og fvlgdi Kólonna höfuðsmað-
ur honum þá til herhergja hins tigna emhættismanns.
Andrea hugleiddi, að Belli ætti alla sök á þessu með þvi
að liann stakk upp á, að kaupmanninum yrði mútað.
Sjálfur hafði liann ætlað að ná fundi lögmannsins og þá
heí'ði málið að líkindum fengið hinar beztu lyktir. Enn
mætti reyna það bragð. Hann brosli með sjálfum sér, er
hann liugsaði til þess, að uppþot liefði þurft til þess að
hann næði fundi lögmanns. Bezt væri þó, ef hanri gæli
snúið ósigri í sigur á þessum fundi þeirra!
En hvað skvldi Bellí aðhafast? Hann mundi að likinduin
forða sér úr horginni — væri liklega þegar lagður at' stað
íil RómaboVgar. Hann vissi, að Andrea átti að halda tii
liallar Sandeós senchherra i Páfagarði og þar mundi hann
að likindum biða komu húsbóndá sins. Andrea ætlaði sér
heldur en ekki að guma af dugriaði sinum við Belli, ef
honum tækist að leika á lögmanninn.
En Kólonna benli honum á, að erindið væri kannske
ekki alveg eins auðsótt og hann taldi. „Eg ætla mér alls
eliki að reyna að forvitnast um erindi yðar,“ mælti hann
við Andrea, „en eg skal segja yður, ef það er sait, sem
múgurinn hélt fram, að engum liér er annai’a um Systur
Lúsíu en einmitt lögmanninum. Alessandró da Fíóranó
gerðist meira að segja svo djarfur, að reyna að rriúta hon-
um. Á þessari spillingarinnar öld er það mikill heiður að
vera undir slikan mann sem Júlíó Veltórí gefinn. Heiðar-
legri mann getur ekki.....“‘
Andrea hugsaði málið meðan Kólonna lét dæluna ganga.
Hónum leizt ekki á það, ef ekki væri liægt að múta karl-
inum.
„Mig hefir lengi langað til að kynnast Júlió Vettórí."
sagði hann siðan. „Eg skil nianna bezt, hvers vegna hann
.liefir ekki getað tckið svo svivirðilegu tilboði. Hefir hanu
starfað lengi hér i Víterbó?“
„Hann iioi'ði átt að hækka i tign fyrir löngu, en horg
vor græðir á dvöl hans. Sannleikurinn er sá, að Páfastóll-
iim gerir sér'ekki fýlliléga Ijóst. hvér afburðamaðiir hann
er. Það kemur sér vel fyrir Víterbó en er gremjulegt fvrir
];ann sjálfau.4'
,.Það skjheg," niælti Andrea og gladdist nú, þvi að hann
þóttisl hofa fundið lciðina að hjarta hins he:ðarlc!ía em-
l.'æltismanns. „Það er þvi miður alltoi' sýddga'Tt. að góður
maður uppskeri þau laun, sem hann verðskuldar! ....
Nú, þetta nnm vera móttökusalur lians.“
Varðmenn luku upp hurðinni og An.lrea gekk iim i
langan fornan sal. Við horð fyrir enda hans sat dökk-
klæddur maður með kónganef og einbeittur á svip. Andrea
fannst ofstækissvipur á manninum og virti hariri Vandlega
j fyrir sér.
i „Yðar ágæti,“ tók Kólonna til máls, ,*eg hefi þanri heið'-
| ur að kvnria yður Andi*ea Orsíní, sem eg minntist á við
.yður. Ilann var handtekini^ vegn^i gFunsemdar um, á<ý
.t“. Smælki—
Cecil B. De Mille, eiiyi kunn_
asti leikrfjóri. i IfoUywoocl hef-
ir nú nýja kvikmynd a prjón-
iitnnn, er hann nefnir ^Sjmson
og Dalilah". Hedy Lamarr á a'S
leika kvenhlutverkiö, en Victor
Mature karlahlutverkiö.
Filipus, hertogi af Edinborg,
maöur Elízabetar ríkisarfa
Bretlands, var nýlega geröur aö
heiöursborgara í London og
jafnframt var hann tekinn í
viröulegan félagsskap Kristi.
legra fisksala í London. Um leið
var honum sýndur sá heiöur aö
veröa aöstoöarmaöur tengda-
fööur sins, Georgs sjötta kon-
ungs, eöa eins og það er kallað
á erlendum málum „aide-de-
camp“, en hann á að aöstoöa
konunginn viö ýmisleg opinber
og hátíðleg tækifæri.
Nýgift kona viö bónda sinn:
„Elskan mín. Viltu lána mér
100 krónur og láta mig aðeins
fá 50 krónur af þeim. Þá skuld-
ar þú mér 50 kr. og eg skulda
þér 50 og þá eru okkar reikn-
ingar sléttir.“
tírcMcjáta wk 632
Lárétt: 2 Smáferðir, 6 ó-
hreinindi, 7 tveir eins, 9 tveir
eins, 10 slóttug, 11 gagnleg,
12 tveir eins, 14 fornafn, 15
liljóm, 17 mannsnafni.
Lóðrétt: 1 Sjúkdómur, 2
tveir eins, 3 veiðarfæri, 4
leikur, 5 sérviska, 8 dans, 9
, veltu*, 13 fljót, 15 fangamark,
16 frumefni.
Lausn á krossgátu nr. 631.
Lárétl: 2 Flagg, 6 rif, 7 fæ,
9 Fa., 10 ess, 11 rán, 12 Na.»
14 K. N„ 15 lak, 17 taiigá.
Lóðrétt: 1 Véfengt, 2 Fr,
3 lið, 1 af, 5 giannur, 8 æsa,
9 fák, 13 sag, 15 L.U., 16 K.A.
Vindralstöðvar
3'1 volta, ásamt glerraf-
geymum. — Aðeins örfá
sivkki fyrirlíggjandi.
\ ELA- OG
ÍÍAFTÆIUAVERZLUNIN
Tryggvag. 23. Sími 1279.
Snni 5113
•.'VNotið sendiferðabílft.
ö... Sendibtlastpðin.

''Zfcl*