Vísir - 13.12.1948, Blaðsíða 7

V I S I R
7T
Mánudaginn 13. deseniber 1948
!HIII(ll!l!IIIIISIII88l9II8!imil!IIIIIllI8IÍiIlS!gBmmillilimiHIIH|
EE Læknir Uictoria IkIují ; S
sj eða s
§| eiginkona jH
H 14.
riiiiiHiiHiHiHHimmiHiHiHHimmmiiiBsmimiHimiBiiiiBiiii
liiið livasslega. ;,0g ef þér haldið, að eg liafi lært til læknis
mér til skemmtunar, ættuð þér að afla yður sannari vitn-
eskju um mig. Og' bíða þangað til með að koma með ó-
svífnar, fljótfærnislegar atliugasemdir.“
„Já, en hér sit eg nú og híð eftir að fá þessa vitncskju,"
sagði hann ási þcss að láta ávítur hennar hið minnsta á
sig fá. „Segið mér nú alla söguna:“
„.Tæja, móðir mín lézt, er hún liafði alið mig í þennan
heim, — hennar örlög urðu hin sömu og móður heiinar
er mamma fæddist,“ sagði Rósalinda og kom sér betur
fyrir í faðmi hans. „Mig dreymdi allt frá barnæsku fagra
drauma um að menntast og ná langt á þeirri hraut, og
einkum að verða þess megnug, að hjálpa konum til þess
að ala hörn í heiminn, án þess að það hefði liæltulegar af-
Ieiðingar fvrir þær. Og þegar faðir minn kvongaðist aftur,
slúlku, sem aðeins var nokkuiiun áriun eldrken eg, ger-
hreyttist allt heima. Hún ól honum son — tvo syni réttara
sagt — og því engin furða, þótt eg væri ekki í eins miklum
rnetum og áður. Mér var að minnsta kosti ljóst, að mér
hentaði hezt að halda á braut úr föðurgarði. Faðir minn
var mér sammála, því að heimilisfriðinum var ekki fyrir j
að fara, þegar við Undina vorum báðar heima, en raunar
hvgg eg, að faðir minn hefði helzt kosið, að eg hefði gifst.
Eg hafði verið kynnt við hirðina og skemmti mér prýði- 1
lega samkvæmistímann þann vetur og margir urðu til !
þess að biðla til mín, og þeirra meðal menn, sem faðir 1
minn leit með velþóknun á. En — eg' lagöi sem sé ekki
út á þá braut “
„Það var hyggilega gert af áður. Það er miklu meiri al- |
vara en svo á ferðum, þegar út á þá braut er farið, en að j
taka ákvörðun um það aðeins til þess að losna við stjúp- j
móður sína“, sagði Andrew alvörugefinn. „Og' svo veitti 1
faðir yðar yður levfi til þess að lesa til læknis.“
„Já, liann greildi refjalaust allan kostnað af námi mínu, 1
og jafnvel eftir að eg lauk prófi, liélt hann áfram að láta !
mér í té nokkurt fé mánaðarlega, þar til illskan hljóp í !
Undinu, og afleiðingin herjans fjölskyldurifrildi. Þá tók
eg saman pjönkur mínar og kvaddi kóng og prest. Eg
flutti til móðurbróður mins og konu hans, Monicu frænku. 1
Þau eru barnlaus og voru fegin því, að eg fluttist til þoirra, |
svo að nú finnst mér næstum, að þau séu mér kærari en 1
faðir minn. Og ef þér nú, eftir að hafa heyrt þetta, kallið
mig vesalings rilóa stúlku, af því að eg hefi góða stöðu og'
400 pund á ári, — þá þér um það. Annars vildi eg minna
yður á, að eg er næstum eins há i loftinu og þér og veg
130 pund.“
„Það er í réttu hlutfalli við hæð vðar,“ sagöi hann, eftir
dálítinn hugarreikning. „Já, eg minnist þess, að eg eilt
sinn hugsaði um yður scm óvanalega aðlaðandi unga
stúlku, og eg á dálítið bágt með að trúa því, að þér halið
erft alla þessa góðu eiginleika, sem frásögn yðar ber vitni.
Eg lit svo á, að fjögur hundruð pund á ári, sé eigi lítið fé
fyrir stúlku, sem yður, þar sem þér hafið vafalaust gotl
kaup að auki, — jafnvel þótt tekið sé tillit til j>ess, að þér
séuð vanar allsnægtum og kunnið að líta á þetta fé scm
auðvirðilega vasapeninga. En mér þykir leitt að heyra, ef
kastast hefir í kekki milli yðar og föður yðar. ef yður þvk-
ir vænt um liann. Hvernig stóð á j)ví, að stjúpa yðar fór
að ybba sig?“
Ilann varð þess var, að hún ein.s og kipraði sig saman
við hlið han.s.
„Æ,“ ságði hún dáh’tið hikandi, ..það var karlmaður
með í leiknum. Eg vár ung og hagaði mér’ heimskplega.
og vel má vera að pabbi !iaH verið einræðissinnaður um
of. Eg held næstum, að afstaða hans og framkoma ha ’i
yfirleitt verið þannig, að eg varð þrá og skorti alla nær-
gætni. Hvað sem um það er, tókst Undinu að lokum að
télja pabba trú um, að eg oe þessi maður hefðum verið
saman að skemmta okkur vfir cina helgi — og svo -— svo
rak lumn mig á dyr. Eg fór rakleiðis til Berts frænda og
Monicu frænku og hjá þeim hefi eg átt heima síðan er
þetta gerðist. Vitanlega var eg höfð fyrir rangri sök, en
pabþi var—-Giaun varð að sitja og standa cins og Undina
vildi, það ér allt og sumt. en hún hafði frá fyrstu .stund
b.orn í siðu minni.“
•'*

■>4
Frændur okkar Norðmenn eiga mikinn kaup-*
skipaflota, sem þeir sigla um heimshöfin, og erul
siglingarnar snar þáttur i þjóðarbúskap þeirra„
Yfir famennskunni hvílir verulegur ævintýra-«
ljómi, ekki síst í augum lramgjarnra og táp-«
mikilla unglinga, sem fýsir að kanna ókunnarí
slóðir og kynnast fjarlægum löndum og þjóðum,
Aðalsöguhetjan í þessari hók, .
Ég- er sjómaður — sautján ára,
cr i hópi þessara unglinga. Fjórtán ára ganialt
ræðst hann í siglingar, þótl foreldrar hans hefðut
raunar hugað honum annað hlutskipti. I þrjft
ár samfleytt kemur hann ekki heim, heldur et*
í siglingum um fjarlæg höf og álfur. Hanr<
ratar í margvísleg ævintýri og auðgast að lífs-
reynslu og þekkingu.
Hér er einkum sagt frá síðasta árinu á þessu;
þriggja ára tímabili. Rétl fyrir jólin kemurt
skipið heim til Osló, og sjómaðurinn ungi geriil
ekki beinlínis ráð fyrir að halda áfram sigling-«
um. En hafið og farmennskan lokkar og seið-«
ir, og um áramótin leggur söguhetjan okkar aðl-
nýju upp í siglingarTim héimshöfin.
Það er enginn reyfarahragur á þessari sögu. Eigi
að síður er hún viðburðarík og spennandi. Frá-«
sögnin er geðfelld og skemmtileg og bókin liefié
til að bera alla helztu kosli góðrar unglingaý
bókar.
Eg- er sjómaður — sautján ára er óskabók allra!
tápmikilla drengja og unglinga. Gefið hana i
jólagjöf.
DraupnisútgáfaE!.
EL/ÍAS BJARNASON
Sími 4155.
2já—4ra herbergja
íbúS
óskast strax eða sem fyrst.
Verður að vera í bænum.
Mikil fyrirframgreiðsla.
Góð umgengni. Uppl. í
síma 3159.
FÓTAAÐGERÐASTOFA
mín, Bankastræti 11, hefir
síma 2924.
Emma Cortes.
ÓLAFUR PÉTURSSON
endurskoðandi.
Freyjug. 3. Sími 3218.
i
!
i
I
iROCKHOUSE
sjálfvirk
úÞ'egr.m við frá Bretlandi
strax gegn nauðsynlegum
levfum.
®
Cérfræðileg þekking okkar á
hitatækni tryggir yður spar-
neytni og öryggi í ’rekstri.