Vísir - 25.06.1949, Blaðsíða 7

Laugardaginn 25. júní 1949
V I S I R
T
..........................
55 B
i fájawnd fitarákall
\HEHTOGAYNJANg
a p
I 661
liiiiiiiiiiiiiuiiiiiiíiiiiiiiiíiiiiimiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiil
„Hún vill tala við þig.“
Ilann rak henni olnbogaskot allóþynnilega, eins og
hann vildi losna viðjiana.
„Hún vill tala við þig,“ endurtók Alma.
Þá stóð hann upp spígsporaði af slað, til fundar við her-
togaynjuna. Eleki virti hann Öhnu viðlits.
Þegar liann kom úr skrifstofu hertogaynjunnar stóð
Alma i forstofunni og beið hans. Hún þreif bréfið úr hendi
hans og sá til hvers það var stílað.
Hann brásl illur við og þreif aftur af lienni bréfið.
Hún greip báðum höndum um handlegg hans.
„Við skulum sjá hvað er i því, Tiger-Jim,“ sagði hún.
„Þú skalt fá gullpening.“
„Slepptu mér,“ sagði hann og ýlli henni frá sér. Hann
stakk bréfinu i vasa imian klæða.
„Þú skalt fá fimm sterlingspund,“ hélt Alma áfram.
En Tiger-Jim stakk fingrum i munn sér og grctti sig,
Imeggjaði §vo eins og hestur, og gekk aftur á bak frá
Jienni. Svo sneri hann sér við og þaut af stað.
Alma stakk þumalfingri hægi'i handar i munn sér og
framleiddi hvassl smellhljóð. Það Var eins og hélkuldi færi
um hana, æ ofar — og lijarta herniar fór að slá hægara.
Hamingjusvipurinn á andliti liertogaynjunnar gat aðeins
hoðað eitt — hún hafði öðlast nýjar vonir og var að reyna
að loklea Tom Ligonier til sín af nýju. Alma stakk liendi
í kjólvasa sinn og kreppti hnefann um höfuð litlu rauð-
liærðu brúðunnar. Vei Tiger-Jim, tautaði hún, vei her-
togavnjunni. Bölvun og bráður dauði verði hlutskipti
þeirra.
Þegar Alma kom inn í skrifstofu hertogaynjunnar gekk
hún um gólf fram og aftur, fjörlega, glöð á svip. Gangur
liennar var sem fjaðurmagnaður, bros lék um varir heimi.
IJún var svo glöð, að það var sem bjarmi af hverri hugsun
Iiennar. Hver hreyfing, hvert bros magnáði hatrið i sííI
Ölmu.
„Hclltu sherry i glas handa mér, Alma,“ sagði hún
hressilega, — hún var sem fugl, er hleypt hafði verið úr
búri, og fagnaði frelsinu.
Percy nam staðar við skrifborðið, handlék skjöl nokk-
ur og raulaði gamla ástarvisu fyrir munni sér, visu um
skilnað og örvæntingu, en einnig um bjartar vonir, sættir
og endurfundi.
Þegar Percy hætti raulinu lék eim bros um varir henni.
„Mér finnst Jiað einkennilegt, Alma,“ sagði hún, — eg
er ekki trúuð á, að það sé neitt að marka, þegar spáð er í
spil — en J>að rættist, sem J>ú spáðir áðan, en vitanlega er
J>að tilviljun. Þú sagðir, að eg mundi fá fi;éttir, sem hafa
myndu örlagarík álirif i lifi minu. „Spilin segja það,“ sagð-
irðu með áherzlu. Mannstu eldd eftir því ?“
„Spilin geta logið,“ sagði Alma hörkulega.
Pei'cy sneri sér við undrandi.
„Hvað sagðirðu? Að spilin gælu logið — en þú hefir
alltaf sagt, að þú tryðir spilunum.“
Alma sá, að hún liafði lúaupið á sig og mælti virðulega:
„Afsakið, lafði mín, cg vihli aðeins aðvara yður ....
eg á við það, að eg óska þess, að þér verðið hamingjusam-
ar .... eg hefi alltaf hafl hamingju yðar og velferð i
liuga.‘‘
„Já, nú líkar mér i þér hljóðið, Ahna litla. Já, Alma,
þökk fyrir góðar óskir, farið nú heiin, þér hljótið að vera
þrcyltar. Góða nótt.“
Perey gekk inn i hvíldarstofu sina og hélt áfram að raula
fyrir munni sr sömu vísuna og áður. Hún hafði gleymt að
bragða á sherryinu, sem Alma hafði hellt í glas liennar.
Hatur og hefnigirni kom fram í hverjum andlitsdrætti
Ölmu, er hún var að fara í kápu sína, og lúustaði á her-
íogaynjuna. Andartak liikaði hún, er hún bjóst til að fara
og liafði lagt hönd sina á snerilinn. Hún stakk hönd i vasa
sinn og greip J>éttingsfast lun dáhtið glas og tók tappann
úr því.
—z—
Uin sama leyti sátu þeir Sir Harry Cunninghani og
Montford Waterly í ritstjórparskrifstofunni og ræddu um
alla heima og geima. Timinn leið án þess þeir veittu þvi
athvgli og voru þeir þarna lengur en vanalega. Loks rank-
aði Waterly við sér.
„Eg ætla að borða miðdegisverð i „Dúfunum þremur“,
sagði hann. „Viljið þér koma með þangað, Cunningham?"
„Eg þakka fyrir, cn eg var búinn að mæla mér mót ann-
arsstaðar i kvöld.“
Sannleikurinn var sá, að Sir Harry hafði veitt því at-
hygli, að Alma var miklu sjaldnar heima cn áður. Hún
átti það til að laumast burtu á hvaða tima sólarhrings sem
var. Hér lilaut eitthvað undir að búa. Hvern þrcmilinn gat
hún verið að fara? Cunningham var staðráðinn i að krefja
hana sagna.
Þegar hann kom út í göngin hevrði hann raulað lágt.
Það var kvenmaður, sem raulaði. Það gat ekki vcrið önnur
en Percy, en hvað var liún að gera hér svona seint? Og
ekki beið Tiger-Jim cftir lienni fyrir utan eins og vanalega.
Þptta var furðulegt.
Cunningham laiddist að dyrum Percy og opnaði þær
mjög liægt, — Alma! Hvernig stóð á, að hún var hér ? Og
hvað aðhafðist hún?
IJún stóð fyrir framan arininn, fögur að vanda. Hún
Iiélt á vinglasi i annari hendi, en litlu meðalaglasi i hiniii.
Illur grunur vaknaði þegar i huga Cunninghams. Hann
læddist að baki liennar og þreif af henni vinglasið og henti
því í eldinn. Það var eins og Alma gæti hvorki hreýft legg
né lið. Hún gerði enga mótspyrnu, þegar hann fór með
hana inn i herbergi Waterlys. Hann lokaði dyrunum á
eftir sér.
„Hvað varstu að gera þarna, Alma?“
Hún svaraði engu, skalf og nötraði af ólta. Cunningham
tók meðalaglasið af henni, en hún hafði reynt að fela það
i lófa sínum. Hann þefaði af þvj, sem eftir var i glasinu.
Lvktin var mjög sterk.
„Ei' þetta eitur?“
Alma kinkaði kolli.
„Gerirðu Jjér nokkra grein fyrir afleiðingum J>ess, sem
þú hefir fyrir stafni, aulinn þinn?“
„Sjálfur gelurðu verið auli,“ sagði Alma. sem var dá-
lilið farin að jafna sig. Hún mælti af mikilli beizkju.
„Eg ætlaði að losna við hana þín vegna.“
„Og vera liengd á gálga fyrir,“ svaraði liann.
„Enginn hefði komist að því. En nú er það of seint.
Hann er á leiðinni hingað. Hann getur komið á hvcrju
augnabliki.“
ÐANFVíöRK
Framh. af 6. síðu.
er á Norðursjómun eða haf-
inu kringum lsland, sem sjó-
maðurinn stundar starf sitt.
1 það veljast ekki nema
hraustustu mcnn— og sumir
þeirra vilja fá útrás fyrir þá
orku, sem með þeim býr, og
ekki hcfir eyðzt í baráttunni
við Ægi í striti vinnudagsins..
A. V. T.
DVALARHEÍMILI
Framh. af 4. síðu.
þurfa að fara að hefjast. En
það bindur livað annað, við ■
höfum sótt um lóð á ákveðn-
um stað, en ekkert endanlegt
svar fengið. Höfum sótt um
fjárfestingarleyfi, en fengið
nei, og má það merkilegt
heita. Man þá enginn, að það
eru í raun og vcru sjómenn-
irnir sem halda þjóðarbúinu
uppi, með starfi sínu á sjón-
um. Og getur nokkur trúað
þvi að ef þeir fara fram á
eitthvað fram yfir sinar dag-
legu þarfir að þá er það nei
eða farið undan i flæmingi.
sem cr næstum verra en neiið,
Þegar sjómenn sækja um
Laugarnesið er því algerlega
óráðstafað, að þvi er frekast.
verður vitað. En jafnskjótt
og um það er sótt, þurfa helzt
allir að fá það. Þar vilja
mcnn J>á byggja mennta-
skóla, útgerðarmenn vilja fá
þar athafnasvæði fyrir út- •
gerð sína og þar á að byggja
nýja liöfn — einhverntíma.
Það er svo sem nóg að gera.
með Laugarnesið, annað en
láta sjómennina njóta þess.
Þessi góðlátlcga tih'aun
„gamla mannsins“ til að
koma þvi inn hjá sjómönn-
um og öðrum að þeir hafi
ekki verið sammála um að fá
Laugarnesið, undir dvalar-
heimilið, mun algjörlega mis-
hepnast. Og það hlýtur að-
draga að því að Bæjarstjórn
Reykjavikur afhendi landið
formlega. Enda tilkynnti
fulltnii Rcykjavikurbæjar
það við hátiðahöld Sjó-
numnadagsins siðasta, þ. 12.
þ. m„ að ákveðið væri að af-
henda landið og ekki stæði á
neinu nema formsatriðum.
Vonandi verður þeim forms-
atriðum fljótlega fullnægt.
Þorv. Björns&on.
C g. Suncu^: - TARZAIM ~
! i ssi bardagi stoð ekt.i Tengi yi'ir.
því -ifi Mólat var acfur ög htiffti sé>'
bvergi. Þótt írmnraaðunnn va>ri stark
ur stóðst liann ekki -Molal snúning.
Apinn kunni alta klæki skógnrmánns
ins, cn við l>ví gat fiiunmaSuriún ekki
snuist. Auki.þess var apinn frummaíin-
inum miklu liprari.
Ekki lei'ð á lörtgu áður en bardagi
þessi var á enda og lauk honum með
•þvi að Molat sigraði í» ummanninn.
Tarzan var ekki langt i burtu 0?»
• Iieyrði til háns, cr hann r^jk upp sitt
siguröskur. llinn vörður dr. Zees rauk
beint lieim tii húsa Zees til þess að
lata hann vita hvcrnig fór.