Vísir - 15.08.1949, Blaðsíða 7

Mánudagínn 15. úgúst 19-19
V I S I R
7
,.!>ú dirfist ekki að koma þannig fram við greifann af
Monte Cavallo,‘; mælti liinn illmannlegi og ljóti. „l>ú
dirfist ekki að miða hys.su á Pieró Riario, samsiarfsmann
Passcrinis kardinála!“
„Eg mundi ekki skelfast keisarann sjálfan, jxitt hann
kæmi ríðandi með sverð i hendi. Maður cr jafndauður,
hvort sein Vegandinn er kóngur eða svínahirðir. Snáfið
leiðar yldvar!“
Þéir stungu saman nefjum, litu okkur síðan illu auga,
en þorðu ekki til við olikur, þar sem við vorum svo vel
vopnaðir.
„Ólxikkar!“ mælti sá laglegi, „fyrir þetta munuð þið
verða steiktir lifantli!“
„Þvi ræður Guð mestu mn,“ svaraði eg, „en víst er, að
þið getið elíkert gert.“ Um leið og eg mælti þetta, þóttist
eg sjá einliverja hreyfingu að baki klettunum og litlu
siðar kom eg auga á mann, sem virti andstæðinga okkar
fvrir sér og var ancUit hans afmyndað af hatri. „Eg mundi
auk þess, ef eg væri í sporum yðar, hleypa héðan sem
skjótast, þvi að baki ykkur eru fjandmenn, sem eru liættu-
ltgri en við.“
Eg hafði varla sleppt orðinu, þegar steini var kaslað
að þeim og lenti hann á hesti Riarios, en lun leið spratt
sveit manna upp hak við klettana í grendinni og rájui
þeir upp lieróp. Þeir félagar lituðust um og sá illmann-
legi hölvaði og formælti. A samri stundu buldi á þeim
grjót og torfhnausar, svo að þeir sáu sitt óvænna, keyrðu
hesta sína sporum og þeystu leiðar sinnar.
Eg reið þá að trénp, rétti upp hendurnar og hjálpaði
stúJlumni niður úr því. Hún óttaðist mig ekki hið minnsta
og var hin rólcgasta, þótt eg setli hana á hnaklcnefið fvrir
framan mig. Eg reyndi að lvylja nekt hennár sem eg mátti
með'skikkju minni. Hún var lágvaxin, grönn og létt. en
þó engan veginn vesaldarleg og hresstist fljótlega.
„Ó, lierra4“ tók hún lil máls i þakklæti sínu, „eg skal
hiðja fyrir vður bæði kvelds og morgna, þvi að þér liafið
varðveitt fyrir mig það, sem mér þykir dýrmætast.“
Iíinir tötrum Idæddu en órögu fjallabaúr eltu aðals-
mennina tvo, meðan þetta gerðist, en árangurslaust, svo
að þeir snéru hrátt til trésins. Þéir voru hálfur þriðji
tugur, kafloðnir um hrjóst og útlimi, beinastórir og flest-
,ir nær vopnlausir, euda þótl sumir hefðu í liöndum lurka,
en aðrir hoga eða hnifa. Peir slógu hring um okku’r. Mér
fannst þeir svo lirikalegir, að eg lmgði, að þeir váeru vart
meimskir.
„HVérjir eru ])etta.?“ spurði eg stúlkuna.
„Útilégumenn,“ svaraði liún heizklega. „Þannig l'ara
slríðin milli höfðingjanna með þá, sem hafa einungis
löngun til þcss að erja jörðina og lifa í friði. Við höfum
vérið neydd til þess að léggjast út á fjöllum, cn fáum
ekki einu sinni að vera í friði þar,. því að menn á broð við
Pxiario elta okkur eins og dýr, hvar sem við erum.“
„Þetta er satt, ungi maður,“ tók foringi útilegumann-
auna lil máls, „en fáið okkur vöpii. svo að við gelum
vprizt oíg þá nnm ánnað verða uppi á tenipgnum.“ líann
gekk fast að hesti mínúhi. „Stúlka þessi er dóttir min,“
sagði hann þvi naíst,. ,.og eg er fvrir þessum mönnum. Við
útilegumemt mumim ekki gleyma þér það, sem þú hefir
(gert í dag.“ Hann heintli orðum sinum til fylgismamla
sinna. „Leggið ykkur á minni svip þessara manná og út-
lil,“ hró])áðí "fiáún? gflleymið þcim ékki'og sjáið súo iíin,
að þeiin verðþávþllt vel tekið Ííér i' fjollúmhh.'Peír éi’ga
hér ávallt vfsí lueji og skjól liðveízlu, éf þess gerist
þörf.“
„Við höfifúí ekki unnið 'néitt þrekvirki,“ svaraði eg,
„og.óskum einkis þakklætis."
„l.áttu okkur dæma um þáð,“ mælti maðurinn þá og
liætti síðan við: „Þú hefir bakað þér óvináttu voldugs
raanns, ungi maður. Þú hefir komið i veg fyrir fyrirætl-
anir lians og gert honum skömm og hann mun leitasl við
að koma fram hefndum við þig. Menn hans munu hef.ja
leit áð þér i kveld og sitja fyrir þér. Engin leið, þar seni þú
ferð um, mun verða örugg. Hvert er för þinni heitið?“
„Við erum á leið til Trebhio — á fund Giovannis de
Metlisi,“ svaraði eg.
„Hershöfðingja frjálsra félaga,“ mælti maðurinn og
bætti við með þurrlegu brosi: „Við erum einnig frjálsir
félagar, likir Svartsíökkum hans í öllu nema því, að xáð
sveltum lieilu liungri og föllum sakir vopnleysis. Það er
látið vel af honum, þótt menn hans sé stundúm óþárfftiga
glensfengnir og harðhendir.“ llann varð alvarlegur í
Dragði, jafnvel kúrteis: „Komdu með okkur. ungi lierra
maður og við mimunx sjá svo um, að ykltur verði.tihætt i
nótt. Við fvlgjum yldtur svo um lítt k+iuna stigu til Trebbio
á morgun.“
Við áltum ekki ánnars úrkosta, svo að við létuin þá
teyiua imtlir okkur langt upp í fjöllin um liættuleg ein
stig, unz við vorum komnir að bækistöð þeirra. Er dimmtli
sálum við hjá þeim við varðeltlanna og hlýddum á langai
, jg nákvæmar frásagnir þeiria uni erfiðleika, þjáningar og
vandræði, sem þeir höfðu átt við að stríða. Stúlkan, sem
við Krislofer höfðum bjargað, sat við hlið mér og eg veitti
])ví eftirtekt, að stundum leit hún á mig stórum, saklevs-
isíegum augum, eins og hundur, sem allt í einu hefir funtl-
ið snertingu vingjarnlcgrar hantlqr.
Eg var vakinn næsta morgunn, þegar sól var varla kom-
in upp fvrir tindana i austurátt. Það var sjálfur útilegu-
mannaforingjnn, sem ýtti við mér og bauð mér að húast til
farar.
„Illmfenni Pieros Riarios eru þegar á ferli,“ mælti hann.
„Menn mínir liafa verið á verði í alla nótt.“
„Eg þakka þér,“ sagði eg.
„Vistir okkar eru af skornuni skammti,“ mælti hann
siðan, „en við skiptum jafn milli okkar allra.“
,,Nei,“ svaraði eg og sagði síðan Krislofer að koma með
mal okkar, en i lionum var brauð, bjúga og víu. „Við et-
uni ekki frá Jæini, sem eiga svo lítið.“
Við huðum stúlkunni, sem hét Beatrisa, og föður henn-
ar að snæða með okkur og gáfum þeim síðan vinið, sem
eftir varð. Stúlkan ípælti ekki orð af vörum, sat aðeins í
hnipri í tötruni sínúm og starði svo á mig, að mér varð ó-
rótt af.
, Að morgunvérði loknuni sligum við Kristofer á bak,
foringi litilegu mánna kleif á hak trunlu sinni og síðan
riðum við leiðar okkar.
„Vertu siel, Beatrisa,“ sagði eg. „Eg voná, að ósk þin
rætist.“
Hún lók aðra höntl mína með háðuin sinuin og kvssti
hana heilum kossi, en horfði enn galopnum augum í and-
lit inér.
„Stúlkur eins og eg,“ svaraði hún, „geta ckki gert sér
C. R. SurrcuqkAt _ *|* R Z l\l
Tvær stúlkur
helzt vanar saumaskap,
pskast til vinnli í verk-
sniiðju vorri á Laugáveg
105, 4.1 liæð. Getuni látið*
í té''Íiúsnæði, ef óskað cr.
ÚLTÍMA H.F. ,
Sími 81735.
GÆFAN FTLGIB
hringunura frá
SIGURÞÚB
Ilafnarstræti 4
Margrar grerðir fyrirligrsjudl.
Sigurgeir Sigurjónsson
hæstaréttartögmaðar.
Skrifstofutimi 10—12 og 1—6.
Aðalstr. 8. Sími 1043 og 80950
Stakar herra-
buxur,
köf lót tar tlrengjaskyrtur.
Þvottahúslampar
Utidyrálampar
Eldhúslampar
í loft og á veggi.
Gler á þvottahúslampa.
VÉLA- &
RAFTÆK JAV E RZ LUNIN
Trvggvag. 23. Simi 81279.
Oróðurmold
Vanti yður góða inold
endurgjalilslaust, þá
hringið strax i síma 2841.
429
Er bátinn bar út úr trjágöngunum, VeiSimenn þinir.þurfa.oinskis frekar Tarzan kom Bronson fyrir i bátnum Siðan sneri hann á brott og Uélt í átt-
heyrðust köllin i gainla i'ruinskógar- að óttast, kallaði Tarzan til hans. lijá Phil og Nitu og leiðbeindi peim til ina til kofa síns og elskandi maka, seni
liöfðingjaniun. . strandar. beið hans.