Vísir - 17.11.1949, Blaðsíða 7

7
Kiinmtudaginn 17. nóvcmber 1949
■ . .....................1
VISIR
ft.T4 fcT«í fc> fcT4 fc’ifcTífcTi fc!4 fcT4fcT4 fcT4M fcT4 fcTi fc!4 fc;4 4-;4
6*6*
ÖRLAGADISIIM
Eftir C. B. KELLAND ^
gleymt, áður en vindur cða regn vinna á steininurn. l>að
vekur hjá manni j>á iiugsun, að mennirnir og allt, sem
þeim finnst svo ægilegt, er aðeins til skamma stund og
liarla lítils virði í augum eilífðarinnar.“
„Eilífðin er slarfssvið Guðs,“ sagði eg. „Verk mannanna
mælast í sekúndum.“
„En þótt okkur sé ekki ætlaðar margar sekúndur, þá
er það samt ef til vill nauðsynlegt, að við ljúkum því,
sem okkur er ætlað á þeim tima.“
..Ef við eigum að virina góðverk en ekki illvirki,“ svar-
aði eg'. „Éf til vill gera páfi, Frans konungur og Ivarl
keisari heiminum slíkt ógagn, að við vinnum að falli
þeirra. Þeir draga samt lifsanda og búa yfir hæfileikanum
til að skapa áframhaldandi líf. Hver veit nema sá grípi
fram fyrir hcndur Guðs', sem ynni á einuni þeirra eða
þeim öllum? Aflvomandi Frans eða Tyrkjasoldáns, sem
hajm ætti að geta að ári liðnu, ætti ef til vill að verða dýr-
lingur, sem gerði góðverk á milljónum manna, IlJmenni
getur eignazt öðling. Ilvers vegna eigum við þá að reyna
að rjúfa framvindu lífsins?“
„Þú ert heimspekingur. Eg hélt, að þú hugsaðir aldrei
þannig.“
„Eg ekki heldur,“ svaraði eg og furðaði mig á orðum
mínum. „Eg ætlaði mér ekki að segja þctta, enda liefi
eg ekki gáfur til jæss."
„Þú talaðir þetta af hreinskilni þinni. sem er meira
virði en lifsspeki.“
Tassó hafði njósnað um fjandmenn okkar og kom nú
aftur, áhyggjufullur á svip „Þeir slá liring um okkur og
hljöta að hafa hcndur i hári okkar, ef við verðum ekki
luingurmorða áðu.r. Þeir minnka hringinn i sifellu.4’
„Við verðum J>á að brjótast út úr honum,“ sagði eg.
Það er ekki hægt nema í austurátt og þá því aðeins, að
heppnin verði með okkur. Þeir munu ekki búast vig því,
að við förum yfir veginn þarna fyr/r handan.“
Beatrisa tók nú til máls: „Þegar við verðum komin
vfir veginn, get eg visað ykkur á öruggt hæli.“
Við ræddum Jjví málið og lögðum á ráðin og þegar
komin var koldimm nótt, lögðum við af stað. Loft var al-
skýjað. Þegar við komum að veginum, urðum við að fara
í fclur, meðan sveit manna reið farmhjá okkur. Við hið-
um, unz hófadynurinn heyrðist ekki framar, en J>á lædd-
umst við, eitt í senn, yfir veginn og upp í fjöllin hinum
megin við liann. Þar rákumst við á lækjarsprænu og fvlgd-
um henni um nokkurt skeið, unz Tasso gaf okkur skyndi-
lega merki um að nema staðar. Þegar við komum fvrir
hugðu á gilskorningnum, sem lækurinn hafði myndað í
fjallshlíðina, sáum við að eldur hafði vcrið kveiktur Jxir
rétt hjá, J>ví að bjarma lagði á gilveggina framundan, J>ótt
klettar skyggðu á sjálft bálið.
Tassó gaf okkur merki um að hafa hljótt um okkur,
en læddist sjálfur áfram og eg á hæla honuin, Jxitt eg
sé svo klunnalegur, að eg sé lítt til sliks fallinn. Varla
hundrað fet frá okkur var litill skúti og J>ar liafði eldur-
inn verið kvéiktur, en við hann sátu tveir menn á hækjum
sér. Annar var hermaður, en lvinn ákaflega feitur maður,
klæddur munkskufli. Tassó greip til linífs sins og skreið
liljóðlaust sem slanga að eldinum. Svo sá eg hann spretta
á fætur, Ivfta handieggnum óg um leið glampaði á lmíf
hans. v‘ ‘"yin '&/
Eg spratt iipþ um leið og Tassó íágði til hermannsins og
skeytti J>vi ekki, þólt eftir mér væri tekið. Hermaðurinn
lá í blóði sínu, er- cg kom að bálinu, en munkurinn sat
cnn á hækjum sínum, alltof skelkaður til að geta stunið
upp nokkuru orði eða hrært legg eða lið.
„Jæja, hróðir,“ mælti eg, J>ar sem eg stóð 'yfir honum.
„þá er svo komið, að sporhundurinn er hundeltur.“
Þegar munkurinn kom auga á mig og kannaðisl við
mig, varð hann heldur hressari í bragði og svaraði: „Eg
liélt, að hér væru einungis villimenn að verki — menn,
sem skeyta því engu, Jxitt }>eir vegi þjóna kirkjunnar.“
„Þú átt ekki skilið að njóta verndar krkjunnar," svaraði
eg.
„Svona nú, sonur minn,“ sagði hann og varð jafn-
smeðjulegur og fyrrum, „við höfum að visu átt i deilum,
en ekki svo alvarlegum, að skynsamir menn geti ekki
jafnað þær að fullu. Þú minnist þess, að eg hefi gert J)ér
lcostaboð um að hjálpa J>ér frá Italíu með auð fjár milli
handa og stúlkuna. sem J>ú girnist, Jxír við hlið.“
„Eg hafnaði því,“ svaraði cg fyrirlitlega.
„Það mun borga sig fyrir J>ig að hlýða á mig með at-
hvgli.“ sagði hann. „Ef eg sel J>ig og slúlkuna í hendur
Passerinis, get eg unnið mér ábótatign, en verð kenni-
maður cftir sem áður. Eg þrái hinsvegar frjálsara líf, auð-
æfi, sem eg geti evtt að geðjvótta mínum. Mér cr enn unnt
að hjálpa ]>ér lil að flýja, ef þú vilt levfa mér að gerast
félagi J>inn.“
„Með því að svikja húsbændur þina.“
„Ilöfðingjar svíkja hver annan eins og aðrir menn.
Hvers vegna ætti munkræfli ekki að levfast ]>að? Veiztu
hið rétta nafn stúlkunnar, sem með þér er?“
„Eg veit það ekki og hirði heldur ekki um að vita ]>að.“
„Hún er samt sem áður lykillinn að þeim auðæfum,
sem eg hefi sagt ]>ér frá og luin getur fært okkur háðum
mikinu liagnað gull og gersemar Albizziættarinnar. 4
„Þér er óhætt að þagna,“ mætli eg, „og brölta á fætur,
]>ví að Jiú slæst í förina með okkur sem fangi.“
Hann vppti öxlum. „Eg hefi séð menn liljóla verri ör-
lög og að ininnsta kosti er eg á lífi. Meðan svo er, get eg
vel bjargað mér. Jæja, hérna eru hin, tryggðatröllið
Ivristófer og stúlkurnar tvær. Gott kvöld, Madonua," sagði
hann siðan við Betsy.
Hún svaraði honum ckki, en sagði við mig: „Minnstu
]>ess Pielro, að liann kom i veg fyrir, að Riario svivirti
mig.“
„Það var ekki af drengskap gert,“ svaraði eg, „heldur
með eigin hagnað í huga.“
Eg varð honuin J>ó lieldur vinveittari, er eg minntist
þessa. „Hafðu J>að hugfast,“ sagði eg samt við hann, ,.að
eg mun hafa strangar gætur á fúlmenni þinu.“
Við ]>orðum ekld að vera lengur um kyrrt þarna, svo
að við héldum enn af stað með Tassc> i lnoddi fvlkingar,
cn eg gekk á éftir munkinum með lmíf í hendi. Við stefnd-
um jafnt og Jxút á brattann og staðnæmdumst aðeins
stutta stund við og við, til að hvíla stúlkurnar, unz dagur
rann enn einu sinni.
XXIV. KAFLI.
Við lögðumst lil svefns og sváfum til hádegis. Þá lögð-
c & Suwugks.- — TARZAN —
Ninon 20 ára.
Verzlunin Ninon i Banka-
stræti 7 er i ár 20 ára göm-
ul. Hún hóf starfsémi sína í
húsi Stefáris Gunnarssonár i
Austurslfæti 12. Frá upþhafi
hefir verzlunin gert J>að, scm
í liennar valdi hefir staðið, til
J>ess að hafa á hoðstólum fal-
legan fatnað kvenna, einkum
modelkjóla, dragtir og káp-
ur, og liefir lagt áherzlu á
góðan smekk, enda hlotið
viðskiptavini eftir þvi. Fyrstu
árin var vor og liaust farið
til útlanda og lieimsóttar J>ar
lízkusýningar, en smátt ag
smátt fór verzlunin sjálf að
framleiða módelkjóla. Á ár-
inu 1936 var opnuð sauma-
stofa í sambandi við verzlun-
ina. Verzlunin sá brátt, aö
nauðsvnlegt var að liafa und-
irföt til sölu og fór að búa
J>au til, enda er (>að skilvrði
þess, að kjóll fari vel, að
undirfötin séu mátuleg.
Verzlunin byrjaði tizku-
sýningar í fyrsta sikptið
1937—38, i sambandi við
kabarettinn „Kóngulóin“, og
var ]>að mikill viðburður og
komust færri að en vildu. A
tízkusýningu Ninons voru
einnig sýndar dömutöskur
frá leðurvörudeild Hljóð-
færahússins, framleiddar i
elztu leðuriðju landsins, „At-
son“ leðurvörur, sem eru
landskunnar orðnar, enda
ávalt i höndum sama manns,
hr. Atla Ólafssonar, sem
stofnsetti firma sitt „Leður-
iðjuna árið 1935, og hefir J>að
haft aðsetur sitt alla tið á
Vatnsstíg 3.
Siðustu tízkusýningu sina
liélt Ninon á árinu 1912, og
sýndi verzlunin 70 eftirmið-
dags- og kvöldkjóla. Var J>á
enn sami kynnir og 1!)37, hr.
Lárus Ingólfsson.
BEZT AÐ AUGLYSAIVISI
2—3 herbergi
og eldhús óskast til lcigu.
2 inæðgur í hcimili. Skil-
vís greiðsla. Góð um-
gengni. Uppl. í sima 3266,
eftir kl. 4.
486
Meðan Tarzan fylgdi unga mannin-
um gegnum frumskóginn heim til hans
var niorðið uppgötvað i gistihúsinu.
Pegar þernan kom inn i herbcrgið
sá liún likið og kaliaði á ieynilögregtu-
mann gistihússins.
Ilálfri stundu siðar tók loftskeyta-
maður flugvélarinnar við skeyti um að
einn farþeginu væri grunaður um
morð.
Bæði héklu þau að Sconder (eða
Lúlli) hefði verið myrtur, en nú fann
lögreglumaðuriun bréf, sem stilað var
til Haynes.