Vísir - 10.01.1950, Síða 7

7
Þriöj utia ginn 10. j am'iar 1950
V I S I R
Saiílam®
Eftir
Richard Macaulý.
Portcr horf'ði á liana og virlist vera í þann veginn að
segja eitthvað, en geröi það eklvi. Ellen hugsáði líka sitt.
meðal annars um það, hvað framtiðin inundi hafa iiþþ
á að hjóða, ef hún tehgdist á eínhvern liátt meira en orð-
ið vai: manrii, scm gat fahið fyrir hyssukúlum tög-
regiuinariris hvemer sem var eða það' átti að f.vrir að
iiggja að vera tekinn af lifi í rafmagnsstólnum.
,,Það þarf að lita uþþ ýfirvararskeggið vðar“5 sagðí
hún og horfði á haria gágnrýriandi augriaráði. „Það er
farið' að dökkna i rótiná.“
„Nú veif ég hvcrnig á a'ð Jiessu að fára“, sagði Iiánri,
„og ætti að ge.la gert þáð sjálfuf''.
„Já“. sagði hún óg var stult í henáii, ,.cn ]iað er viss-
ara að draga það ekki“.
Itún lutgsaði eitthvað á þá leið, að nú þyrfti liann ekki
á henni að halda lcngur, ekiii einu sinni til þess að lita
á sér efrivararskcggið eða liárið.
Þegir þau höfðu lokið úr glösunum sagði Ellen:
„Ætlum við ekki að fara inn í Chicago og fara í híó eða
fjöllcikahús, svona til tilbreytingar. Eg get eintivern veg-
inn ekki liugsað til þess — þessa stundina --- að fara ein
í bílvagninn“.
„Gott og vel“, sagði Porler, „en við verðum þá að fá
okkur eitthvað matarkyns liér, — eg get ekki farið inn
í veitingastofu í Chicago í þessum fötum“.
Ellen virti fyrir sér ldæðnað lians enn að nýju. Hún
hafð irevnt að hreíhsa hann og pressa, en ekki tekizt sem
bezt, né lieldur skyrtuna lians, en liún liafði enga æfingu
í að vinna stík störf sém þcssi. Það var ekki liægt að
ségja, að liann væri snyrtílegur i þessum fötúm.
„Gott og veF, sagði liún, „við skuium ]>á fá okkur
smurt brauð liérna'1.
Þau fóru að horfa á gamanleik. Porter leið ekki sem
bezt, þvi liann var taugaóstyrkur og varð að vera var
um sig, sem eðlilegt var, þar sem þetta var í fyrsta skiþti
síðan er hami slaþþ, sem hann var inlftin uin fjölda
manns, í björlu samkomuliúsi. tJndir venjulegum kring-
nmstæðum hefði hann sjálfsagt liaft gaman af leiknum.
Þegar þau voru aftur köniin út fvrir borgina, sagði
Porter allt í einu:
„Hefði það ekld verið skemmtilegt, ef við liefðum get-
að kynrist á annan hátt en réýndin varð, — ef einhver
vinur tiefði kynnt okkur livort fyrir öðru, eða við kynnst
seirt vimiiifélagar — ef við liefðum kynnst einhvern-
vegiliri á vanalegan liátt“.
,,Eg er hætt að búast við, að neitt gerist á „vanalegan
hátt,“ sagði Ellen. „Hafi eg kvnnzt manni, sem áitlegur
i’irtist, var allt þegar í liönk, vegna einliverra óviðráð-
anlegra atvinka. Ef eg væri kynnt manni, sem mér liList
á, „á venjulegan liátt“, mundi eg ekki vita livaðan á mig
siæði veðrið".
„Eg átti við það“, flýtti Porter sér að segja, „að það
hefði verið gaman að fára með yður á dansleiki, í bíó og
leikhús, gefa yður blóm og vinna hvlli yðar — að revna
það að niiiirista kosti“.
„Einhvér innri rödd ségir mér, að vður mundi ekki
hafa véizl það erfitt", sagði Ellen hugsi. v.Eða kannske
ádti eg að roðna óg láta sem iriér liefðí 3þÖtt við ýður?“
„Það þýðir víst ekkert fýrir okkur að lialda áfram
að ræða í þessum dúr“, sagði Porter þungbúinn. „Eins og
, ástatt er. Þetta fer víst. -ekki neina á einn veg“.
„Hvernig getið þér Iátið svona hugsanir ná tökuin á
yður“, sagði Etten af miklum þnnga, „éftir að liafa kom-
ist svo vel á sfrik seni reynd ber vitni. Þér verðið að
halda áfram að segja við sjálfan yður; Þeir skulu ekki
ná mér, þeir skulu aldrei ná niér — né lieldur skal eg
vera flóttamaður allt mitt líf. Eg ska-1 ná hinum scka
og harin slcal skipa það sæti, sem mér er ætláð í rafmagns
stólnum“.
„Afstaða yðar Jiefir hrevzl litils liátlar.“ sagði Porter
og glotti dálilið.
„Eg hefi atlt af lieyrt, að menn sem væru í hællu
sladdír iriættu gæta sín, ef þcir hefðu konnr fyrir félaga.
Eg haka yður sjálfsagt áukria liættu".
,.Já,“ sagði Porter. „Þér orsákið árikiia hættu — fyrir
nianri, sem éiris er ástatt fvrir og niér, af því að þér eruð
fögur, heitlynd, girnileg, og þégar þetta saineinast fer
ekld hjá þvi, að mcnn gleymi sér og það gctiír lírift
s tó rhæ ttulegar afleiðingar‘
„Hæitið ekki nú við áföéiri yðar.“.
„Ellen, eg hefi komizt að mikilvægri niðurstöðú og
ekkert getur hindrað mig i að framkvæma hana.“
Haníi horfði á hana þar serií liúri sat við stýrið og íeit
béirit fram.
„Eg eg muii ckki bý.rja á riéinu, sein eg gct ekki lrikið
við.“
„Þér liafið rétt fyrir yður,“ sagði Ellén. „Eg hefi alilrei
verið liagsýn, en eg veit að bctra ér að hafa einri fugl i
hendi en tiu i skógi.“
Porter tók innsiglað umslag upp úr vása síiiuni, opnaði
handtösku hénnar og setti það í liariá.
„Eg ætla að biðja vður að setja þettá i póst í fyrramálið
— og skrifa ulan á til yðar sjálfrar, samkvæmt tieimffis-
fangi vðar í New York.“
„Hvað er þetta?“
„Erfðaskrá. Eigintiandar erfðaskrá. Eins og yður ér
kunriugt lét móðir min eftir sig í tryggingarbréfum um
hálfa miHjón dollara. Það eru einriig nokkurar fastcigriir,
auk iveruliússins. Auk þess tiafði cg erft dálítið eftir afa
minn og föðurbróður. Þegar erfðaskattur hefir verið
greiddur nemur þetta að verðínæti imi liálfri inilijön. Ef
eittlivað keniur fyrir mig — ef þeir ná mér vii eg, að þér
fáið þessar eignir."
„Það — það keniur ekkert fyrir vður,“ sagði hún með
ákafa.
„Svo getur farið, Eg liefi ritað erfðaskrána eigin liendi
því að slíkar erfðaskrár eru íöglegar í riiinu fyíki. Þér
getið verið alveg öruggar. Þurfið ekkert að gera neriia
sanna, að eg íiafi ritað erfðaskrána.“
Hann skýrði lienni frá hvernig hann hefði orðað erfða-
skrána og varð þess allt í einu var, að táriri streyíndu
niður kinnar heníiar.
„1 hamiiigju l>ænum.“ sagði hann hlýlega. „tiættið
þessu.“
Hún reyridi að slá þvr upp í gariian.
„Eg er svo viðkvæm stundum — fer alltaf að skæla,
þegar eg erfi hálfa miljón.“
Þau skildu í grennd við verustað lians og ákváðu, áður
cn þau skildu, hvar þau skyldu hittást daginn eftir og
klukkan hvað.
Þegar Porter var liáttaður fór liann að athuga veðmála-
plöggin og ákvað hvaða hesta þau skyldu veðja á daginn
eftir
Danir viöur-
Danir hafa nú ákveðið að
viðurkenna stjórn kínversku
kommúnistanna, er situr í
Peking.
Þjóðirúár, sem viðurkenna
Pékiiigstjórnina, verða æ
fleirí og er viðbúið að flestar
þjóðir Evrópu líáfi viðrkénnt
hariu éftir skammaii tiiná. —
Bandaríkjastjórii er þó enn-
þá á þéirri skoðun, að elcki
sc tímahærl að veita lienni
viðurkenningu. Síðustu daga
hefir þó kastasl i lcckki milil
Baridáríkjasfjóriaé og þjóð-
ernissiiinastjórnai'innar, þvi
herskip hennai*, scm gæta
eigá siglingabánnsins til
borgá’ í Suður-Kína, hafa
tviéegis skotið á bandarisk
kaupför og tóku nii síðast
éftt hérfangi, seíil var á leið
til Sjanghai með fann af
efnavörum.
Akureyri.
S.l. föstiidag- kom upp eld-
ur í húsinu nr. 22 við Lækj-
argötu á Akureyri.
Hús þetta er tvílylt timb-
urliús og oru i því tvær í-
búðir. Miklar skemmdir iirðu
í annarri íbúðinni, en þar
bjó Gunriar Konráðssou á-
samt fjölskyldu sinrii. Hefir
hanri orðið fyrir tilfinnan-
legu tjórii. Nokkuð háði það
slókkviStarfinu hvc erfitt var
að fá vatn, en húsíð stendrir
ofárlegá á „Brekkunni“
svokölluðu. Samt tókst að
hefta útbreiðslu eídsiris áð-
ur en IVánn næði að Iæsa sig
u r.iailt liúsið.
Björgunarfélagið
„Vaka“
—» Sími
KAUPHOLLIN
er miðstöð
skiptanna. ■
verðbréfavið-
- Sími 1710.
Bófinn Lúlli vissi ekki um fer'ðir ap-
ann og opnaði nestiskassann.
£ áf, Sunmqkái
TARZAIM
Apinn Molat hafði heyrt öskur Tarz-
ans og ákvað nú að leita vinar sins.
Molat. sá, hvar Lúlli las sig niður
lclettinn og var forvitirin.
Lítill sonur Molats fylgdi honiun eft-
ir, jafnforvitinn.