Vísir - 06.05.1950, Blaðsíða 5

Laugardaginn- 6. maí 1950
KISIR
jgmgapttlargssaga ^QgíM
Það varð að verðieikum
Sftir E. Co,
'icjan.
Ctidyrahurðinni á hinu
gamla ættarselri Gaylord-
ættarinnar var slœllt, svo
að allt lék á reiðiskjálfi.
Ljósakrónan skrautlega
hristist og það giamraði í
postulínsbollunum og undir-
slcálunum á mahoni-borðinu.
Hin aldna hefðarkona, sem
sat við horðið, með silfurte-
ketilinn fyrir framan sig,
kipraði hlóðlitlar varirnar.
„Eg verð að bera fram af-
sökun vegna framferðis
sonarsonar míns, imgfrú
Dane“, sagði hún, krosslagði
æðaberar, hvítar hendurnar
í kjöltu sinni.
„Eg skil ekki.“
„Karhnenn í ætt vorri cru
geðmiklir“, sagði gamla frú
Gavlord og var nú farin að
jafna sig.
Dorcas Dane átti bágt með
að stilla sig um, að konur
ætlarinnar myndu í þessu
efni engir eftirbátar karl-
mannanna, ef því var að
skipta. En vitaniega sat hún
á sér. Hún fálmaði eftir
hönzkunum sínum, sem hún
hafði lagt við hiiðina á sér
í damaskklæddan sófann.
„Það er óþarft, frú Gay-
lord, að hera fram neinar af-
saanir fyrir Peter“, sagði
loks. „Það er augljóst mál,
að trúlofuu okkar hefir verið
slitið“.
„Ö, nei, nei, v.æna mín.
Svo er ekld, hlátt áfram
vegna þess, að þíð vovuð ekki
fornilega trúlofuð, ékki opin
berlega“.
„Nei, ekki formlega, eklii
o]únberIega“, sagði stúlkan
þurrlegá — „við vortim að-
eins, ef svo mætti segja, opin-
berlgga ástfangin hvort í
öðrti.“
„Ástfangin“, sagði frú
Gaylord lágt. „Ast er aðeins
tilfinning, sem lítið er á að
byggja.“
Gamla hefðarfrúin virtist
vera komin í skap iil að ræða
mál, seni henni var ógeðfellt.
,,Peter hefir svo oft orðið
ástfanginn, hálfsmánaðar-
lega, síðan er luum lauk ung-
lingaskólaprófi. Til allrar
gæí'u á hann ekkert til, sem
luian getur ráskað með, og
hann hefir eklti til þessa sýnt
neinn sérstakan áhuga fyrir
áið' viniui sér inn fé“.
,„Hami hefir seii þó nokkr-
ar . ,af , vatiislitamyndunum
sínmn, og hann hefir kaup
i Jistasafniim.“
„Smámúnir“, tautaði fru
Gaylord.
Dorcas reis upp skyndilega.
„Við hefðum gctað hfað á
því. Ekki nerna með því að
gæta hófs í öllu, en við hefð-
um getað komizt af —.sóma-
samlega. Við hefðum getað
lifað, verið frjáls, glöð —- og
það held eg, að Peter hafi
aldrei verið.“
„Vitleysa", sagði fni Gay-
lord og lézt ekkert skilja.
„Eg skal þú fúslega játa, að
eg hafi dekrað of mikið við
piltinn. Eg er öldruð kona.
Eg var orðin gönnil, þegar
foreldrar han fórust af slys-
förum fyrir fimmtán árum;
Eg hefi gert skyldu mína, al-
ið hann upp, svo að hann
yrði fær um að gegna þeirri
stöðu, sem hann er borinn
til. Ef eg liefði farið öðru vjsi
að hefði eg brugðizt skyldu
mjnni,“
„Eg skil,“ sagði Doreas,
„og eg vorkenni ykkur báð-
um.“
Frú Gaylord kipraði sam-
an augun.
„Nei, þér botnið ekki neitt
í neinu, væna mín“.
Hún henti, af nokkurri ó-
þolinmæði, á skrautöskju,
sem lá á horði með marmara-
plötu, en annar liorðendinn
var við olnboga Dorcasar.
„Gerið svo vel að rétta
mér þessa útskornu öskju.“
Askja jiessi var hinn feg-
ursti gripúr. Á henni voru
útskornar dreka- og gyðju-
myndír. Frú Gaylord hand-
Iék öskjuna liátíðleg á svip.
Rödd hennar var mild nú
og það var eins og hugur
hennar hefði leitað á fjar-
lægar slóðir.
„Maðurinn minri var í sjó-
liðinu, þegar hann var ung-
ur.“
Hún opnaði öskjuna, tók
úr henni nokkra heiðurs-
peninga, og lagði þá á pentu-
dúk sirin, eins og væri hann
flaueliskoddi.
„Þeir eru fagrir — eruð
þér ekki á sama máli.“
Dorcas brosti einkennilega.
„Eg óska yður til ham-
ingju méð þessa eign.“
„Mér — þctta eru heiðurs-
peuingar, sem Peter hlaut, og
að vcrðlcikum.“
Stúlkan yppli öxlum.
„Þér liafið vafalaust gert
yður vonir um, að Peter
mundi verða hershöfðingi eða
eitthvað slíkt, stríðshetja,
með röð heiðursmerkja á
hjóstinu.“
„Þér eruð harðlynd, jafn-
urig stúlka“, sagði frú Gay-
lord og hló lítið eitt. „En
þér verðið að játa, að það
var að verðleikum, að Peter
hlaut þessa gripi. Hann
skortir kannske framtak, en
hann hefir lagt að sér við
skyldustörf, ella hefði hann
ekki verið svo heiðraður
fórnað talsverðum tíma og
lagt allhart að sér.“
„Vafalaust.“
„Og í rauninni var ekki
hægt að vænta meira af Pet-
er, hann er enn unglingur.“
„Eg vænti meira af hon-
nm. Yður verður sjálfsagt
skemmt, ef eg segi yður, að
eg mundi hafa árætt að
strjúka með honum —“
,Vesalings harn.“
„Það er of seint að láta
samúð í ljós“, sagði Dorcas
stuttlega. „Jæja, eg þálika
fyrir tevátnið“.
„Þér eruð þó ekki að fara,“
sagði frú Gaylord og var aug-
ljóst, að það var engin upp-
gerð, að hcnni þótti miður.
Nú, þegar allt hafði skipast
eftir hennar höfði, var hún
albúin í að rabba og njóta
sigurs síns.
„Hún er einmana“, hugs-
aði Dorcas, „hræðilega ein-
mana.“
„Eg er srrieyk um, að eg
hafi verið ónærgætin, og eg
vildi gera úrbót,“ sagði frú
Gaylord. „Eg vona, að yður
skiljist, að eg er yður ekki
mótfallin sem einstaklingi,
en eg hefi lagt áætlun um
framtíð piitsins, mikilvæga
áætlun.“
„En það vill nú svo til,“
kvað við allt í einu úr ó-
væntri átt, „að eg hefi líka
lagt áætlun um framtíð
inína“.
Peter stóð í dyrunum,
jakkalaus og berhöfðaður, og
rauða hárið hans var úfið
og ógreitt.
Dorcas stappaði í sig -stál-
inu til þess að taka sér stöðu
milli Peters og ömniu hans.
„Komdu inn, drengur
miim,“ sagði frú Gaylord.
„Hvar- hefirðu verið?“
Það var skiþunartónn í
i’ödd gömlu konunnar.
„Eg var úti að ganga“,
sagði Peter og bar tónnin
hlýðrii og uridirgefni vitni.
Hann stóð enn í dyragætt-
inni.
„Það var ókurteisi — gagn-
vart mér og gesti okkar.“
Pcter rétti úr sér.
„Verra en það — það var
heigulslegt.“
Það var eins og frú Gay-
lord sárkenndi til, eftir svip
hennar að dæma. Það fór
eklci fram hjá henni, að Pet-
er hafði aldrei ávarpað
hana í þessum tón. En
hann hélt áfram, áður en
hún fengi sagt nokkuð.
„Eg tók eftir dáiitlu, þegar
eg’ var úti að ganga. Eg hefði
svo sem getað íekið eftir því,
fyrr, því að óþarft var að láta
það fara fram hjá. En eg
hafði aldrei hugsað út í það
fyrr, að frá því eg man eftir
mér hafa hlyntrén okkar
verið ldippt nákvæmlega eins,
svo að þau eru öll nákvæm-
lega sömu hæðar og útlits
Þessi tré væru nú há, þrótt-
mikil og skjóigóð, ef þau
hefðu fengið að vaxa í friði.“
Nú var enginn vottur þess
í rödd hans, að liann væri
hikandi.
„Eg ætla að ganga að eiga
Dorcas, amma, ef hún vill
mig enn. En“ — og nú sneri
haaii sér að Dorcas —
„þetta er víst talsverð áhætta
fvrir þig, elskan mín“.
„Eldki í míniim augum“,
sagði Dorcas og flýtti sér til
hans.
„Peter, eg Iiefi varað þig
við afleiðingunum -— eg
banoa þér að kvongast þess-
ari — skrifstofustúlku.“
En þau voru þegar horfin.
Cti á tröppunum kyssti
Peter hana oft og mörgum
sinnum og skeytti því engUj
þótt svo væri sem andlit
væri komið fram í hvernj
glugga í grenndinni.
Alit í einu var eins og
Dorcas ralcnaði við sér.
„Bíddu andartalc, eg
glejandi hönzkunum mínum
Eg kem að vörmu spori,
Peter.“
Hún skauzt inn í húsið,
áður en hann fengi tækifæri
tíl þess að mótmæla. Hana
langaði til þess að segja eitt-
hvað til þess að draga úr
skársauka gömlu konunnar.
Hún hikaði andartak í setu-
stofudyrunum. Frú Gaylord
hallaði sér fram á teborðið og
liandlék skrautöskjuna. Á
gólfinu lágu hanzkar Dorias-
ar. Allt í einu rétti gamla
konan úr sér. Hún virtist
ekki vera sér þess meðvit-
andi, að Dorcas var þama.
Hún beygði sig niður og tók
upp hanzkana, lagði þá vand-
lega saman, og lét þá, næst-
um 'ástrík á svip, í öskjuná
með heiðurspeningunum og
lokaði lienni. — Svo hallaði
hún sér aftur í stólnum og
lagði aftur augun, og svipur
liennar bar því vitni, sem
hún hafði gert það, sem rétt
var, og það eitt, sem rétt var.
Það .var að verðleikum,
að hann fékk heiðurspening-
ana, og eigi síður, að hann
fengi stúlkuna.
Skotféiag Reykjavíkur
stofnað í fyrradag.
Lárus §aiomonsson kjörinn
formaður þess.
Skotfélag Reykjavíkur var ’ aö koma sér upp æíinga-
stofnað í fyrradag á fjöl- svæði þar sem félagsmenn
mennum fundi, sem haldinn geta verið öruggir að skot-
var í Tjarnarcafé. ; æfingum og verður þar gætt
Bráðabirgðastjórn félags-! fyllstu varúðar og æfinga-
ins gerði grein fyrir störfum svæðið auðkennt nieö sér-
sínum. Hafði hún lagt mik-' stökum merkjum.
ið starf í það aö útvega fé-
laginu hentugt æfinga-
Lárus Salomonsson, lög-
regluþjónn var aðalhvata-
svæði, en að svo stöddu er maðurinn að stofnun þessa
ekki fullráðið hvar það félags. Var hann einróma
verður. kjörinn formaður þess, en
aðrir í stjórn: Bjarni Jóns-
Síðan voru lög félagsins son> Erlendur vilhjáimss0n,
lögö fram og voru þau sam- Hjörtur Jónsson og Þorbjörn
þykkt óbreytt. Nokkrai um- j5hannsson ý varastjóm
ræöur urðu á fundinum, en voru hjornir Siguröur Egils-
mikill áhugi var ríkjandi
son, Benedikt Eyþórsson,
meðal stofnenda, að koma Haukur Hyjolfsson. Fulltrúi
starfsemi þess sem fyrst í felagSjns f stjórn íþrótta-
fastar skorður. bandalags Reykjavíkur var
Skotfélag Reykjavíkui kjorlnn sigurður Ingason.
verður í aöalatriðum sniöið Endurskogendur V0ru kjörn-
eftir hliðstæðum félögum
erlendis, en þau eru starf-
andi- mjög víða og mörg í
hverri borg. Það mun haga
starfsemi sinni á svipaðan
hátt og tíðkast í nágranna-
löndunum, leggja áherzlu á
að kenna mönnum meðferð
skotvopna og vinna gegn
hverskonar gáleysislegri
meðferð þeirra. Það er og
ir Sigurður Haunesson og
Gunnlaugur Þorbjörnsson.
Þegar liraðlestin milli
Allaliabad og Bombay á Ind-
landi hljóp af sporinu á dög-
unum, slösuðust 37 manns.
★
Níu maims brunnu inni í
búðum fyrir uppfiosnað fólk:
eitt aðalmarkmið félagsins í A.-Bengal í vikunni. ;