Vísir - 06.05.1950, Blaðsíða 7

Laugardaginn 6. maí 1950 > . ___________ V l S I

„De Norville,“ mælti kanzlarinn. „Klækjaréfurinn frá
Savoy, sem er sérfræðingur í undirferli og ríkum kvon-
föngum. Eign hans, Chavan-la-Tour í Forez er að minnsta
kosti 15.000 punda virðj árlega.“
„Ágætt!“ mælti hertogafrúin. „Látið þegar gera hana
upptæka. Það er óþarfi að draga það á langinn.“
„Skal gert, hertogafrú,“ svaraði Duprat og hvrjaði að
skrifa hjá sér.
Blaise heyrði kanzlarann lesa hvert nafnið af öðru:
Du Peloux, de Puy, Nagu, Grossomie, Bruzon........Þelta
voru nöfn sumra þeirra manna, sem verið höfðu á fund-
inum í Lalliére. Það var greinilegt, að hertogafrúna fýsti
mjög að komast yfir eigur manna þessara og Duprat
mundi fá nokkurn hluta af ránsfengnum, Blaise bjóst
þá og þegar við að heyra eina nafnið, sem snerti hann, en
honum létti, þegar það var ekki nefnt........En hann
hafði fagnað of snemma.
„Þér takið væntanlega eftir því, að þarna vanlar eitt
nafn,“ sagði hertogafrúin.
„Nei, frú, við hvern eigið þér? —■ — — Já, úú skil eg.“
Kanzlarinn varð sýnu glaðari en áður. „Það vár ekki von
á öðru, en að þér tækjuð eftir þvi. Markgreifinn er vinur
Antoines de Lalliéres. Það er ekki hægt — — —“ Hann
brosti aftur.
„Það er ástæðulaust,“ sagði hertogafrúin hæðnislega,
„að likja eftir nærgætni xnarkgreifans, þótt við dáumst
að henni. Þér getið bætt því nafni við hjá yður.“ Hún leit
á Blaise. „Afrek sonai’ins nægja ekki til að -gefa föðiu1
hans upp sakir. Þér munuð fá rikuleg laun, ungi maður,
en með öðrum hætti.“
Blaise sá fyrir hugskotssjónum sér óðal fq^eldra hans
brunnið og eyðilagt. Fjölskylda hans mundi verða dæmd
í fangelsi eða hún færi á vergang.
„Yðar tign,“ tók hann til máls, „liafi eg unnið nokkuð
afrek -—-----“
Hún þaggaði niður í lionum með eimii hreyfingu ann-
aiTar liandar, en nú bi-osti hún vinsamlega. „Við skulum
sjá, hvað hægt er að gera, monsieur de Lalliére. Kanzlari,
setjið spui*narmerki fyrir aftan siðasta nafnið. Gerið ekk-
ert í þvi máli fyrst um sinn. Og nú þarf eg að ræða eins-
lega við þenna unga mann,“ mælti hún síðan við Duprat.
„Gerið svo vel að segja dyraverðinum, að enginn megi
ónáða okkixr.“-
Duprat Ímeigði sig og fór.
„Hver djöfullinn er nú á seyði?“ hugsaði Blaise.
Svo nxinntist lxann bréfsins, sem hann hafði séð móður
konungs stinga í tösku sína. \
13. KAFLI.
Louise af Savoy settist i stól og benti Blaise að ganga
nær,
„Iíomið hingað, mon ami. Þér hafið gert konungi mik-
inn greiða og það kunnmn við, sem uimum konungi. að
meta og eg fyrst og fremst. Þér hafið sýnt milda hug-
prýði við að verja markgi-eifann og forða lífi bans og þá
var það líka karlmannlegt að bjóða uppreistarseggjun-
um byrgin, svo að þér voi’uð rekinn að heiman. VeP af
sér vildð, monsieur! Þér hafið byrjað vel og eigið áreiðan-
lega mikinn frarna í vændum, ef þér haldið eins áfram.“
Hertogafrúin kunni að vefja mönnum um fingur sér
og Blaisé hefði orðið að vei'a mjög slóttugur til að geta
séð við henni. Hann þakkaði henni fyrir laun þau, sem
hún lét í veðri vaka, að hann mundi fá. •
„En við munum ræða þau málefni síðar,“ hélt hún
áfram. „Hér er um annað mál að ræða. Eg treysti tryggð
yðar við konung og mig. Eg vænti þess, að mér sé óhætt
að treysta yður.“
Húii bi'osti og þá liét hann henni hollustu sinni. ILann
sá ekki betur en að hann yrði áður en langt liði einn helzti
trúnaðarmaður hermar.
„Yðar tign getur aldrei gert of miklar kröfur til min,“
sagði liann ákafui'. „Sé eitthvað-------“
„Eg þakka og eg trúi yður. En segið mér éitt. Eg geri
ráð fyrir þvi, að þér vitið um inniliald þessa bréfs?“ Hún
dró það að hálfu leyti upp úr tösku sinni.
Blaise hneigði sig. „Markgi'eifinn auðsýndi mér það
traust —r ----“
„Og þér vitið, að það fjallar um eina af aðstoðarkon-
um di'ottningar ?“
„Já, ungfrú Russell.“
„Mér sldlst, að þér getið sagt oss, hvort liún sé hin sama
og þér sáuð mynd af hjá Norville og liann er trúlofaður.
Yður verður að gefast kostur á —- —- —“
Blaise greip fram í fyrir henni: „Með yðar leyfi — eg
ér þegar búinn að sjá konu þá, sem um er að ræða. Hún
var að .tala við. drottninguna, þegar eg kom inn.“
„Jæjá!“ mælti hertogafrúin liarla glöð. „Þá verður
þetta allt auðveidara viðureignar. Þér hafið augun hjá
yður, ínonsieur de Lalliére! Það Icann eg vel að meta!“
Hún glotti, svo að sliein i tennurnar. „La putain!“
ldó liún ruddalega. „Hún hefir gætt þess vel, að ekki
kæmist upp um samband liennar við Bourbonþýið. Nú
skil eg, hvers vegna liún æskir leyfis til að fara til Savoy.“
Hertogafrúin þagnaði og hallaði sér aftur á bak i stóln-
ningarsjóður
I iildu MöIIer.
Svo sem kunnugt er hafa
'nokkrir vinir og dáenduir
! Öldu heitinnar Möller leikX
\konu, gengist fyrir sjóðs*
i stöfnun og lielguö er minn^
■ingu hennar. 4
Frú Alda Möller féll frá í
blóma lífsins, en svo sem seg
ir í ávarpi um sjóðsstofnun-
ina, „hafði hún unnið marga
og minnisstæða sigra, að öll-
um fannst hún sjálfkjörin í
þann flokk, er hæst bæri
hróöur hins unga Þjóðleik-
húss um mörg ókomin ár.
Það er líka mála sannast,
að Alda Möller hafði margá
þá eiginleika til að bera, sem
skipa henni í fremstu röðJ
Að yfirbragði og framkomu
var hún kvenna glæsilegust,
skilningurinn skarpur og
viljaþrek hennar og listræn
samvizkusemi slík, að öllum
mátti vera til fyrirmyndar.
En þessir eiginleikar, sem
greiddu henni braut til mik-
ils og vaxandi frama á leik-
sviðinu, öfluðu henni aö’
sama skapi ríkra persónu-
legra vinsælda."
Ætlast er til aö ofangreind
ur sjóður verði sérstök deild
ý. Menningar- og minningar-
sjóði kvenna, er beri nafn
leikkonunnar og gegni því
hlutverki að styrkja ungar
og efnilegar leikkonur til
náms og frama.
Loks skal tekiö fram að á
móti framlögum verður tek-
ið hjá dagblöðunum öllum,
Ljósmyndastofa
mín er fíutt í Austurstræti 9 II. hæS.
Myndatökum í heimahúsum verður haldið áfram eftir því sem við
verður komið. — Myndatökur á ljósmyndastofunni verða fyrst um
\ ■ sinn aðeins teknar samkvæmt fyrirfram pöntuðum tíma.
[Ijjósnvyndastofa M*órarins Sigurðssonar\
Austurstræti 9 II. hæð. Sími 1367.
C & BuneuakA* —■ TARZAM— $92
Jánc "'háfði lokáð áiigúnuni í skélf- Ljónið malaði af ánægju yfir endur-
ingu sinni, en nú leit hún upp og sá, fundunum og nú fóru þau til hellis-
að hér var koininn Tikar,, sem hún og ins og sváfu örugglega eftir allar hörm-
Tarzan höfðu alið upp. ungarnar.
Um nóttina slökkti regnið skógareld- Harin vissi ekkert um, að Jane væri
inn, en Tarzan ráfaði til bernskustöðv- á næstu grösum, en af eðlishvöt leit-
anna. Hann hafði misst minnið. aði ann aftur þangað, sem hann lék sér
sem barn.