Vísir - 12.07.1950, Blaðsíða 7

MiSvi&udagmn 12 júlí 1950
andlit, heit, miskunarlaus augun, og ekki lieldur þegar
Blaise leit við og horfði á eftir honum. Það var beinn og
stifiír baksvipur bróður lians. SamfylgdarmaSur lians
har allan svip aðstoðarmanns. Og samt, þótt eklci vœri
um að villast, iiefSi Blaist nærri þvi getað trúað þvi að
sér hefði missýnst. Og enda þótt Guy kynni að fvrir-
líta hann og væri samþykkur dómi þeim, sem hann fekk
í föðurgarði, þá var það nærri óskiljanlegt, að hann
skyldi hafa riðiS framhjá án þess að sýna meS einu svip-
brigði, að liann hefði þekkt hann. Það hafði ekki verið
meira en tveggja metra millibii milli þeirra. Blaise og
Iiraðboðinn, og hestarnir þeirra þrír, höfðu verið jafn
áberandi og kirkjudyr, en engin svipbrigði i andhti
Guys hafði gefið til kynna, að hann hefði séð þá. Hann
hafði farið framhjá eins og dáleiddur maður.
Ef til vill var því þannig varið. Hann kann að hafa
verið svo niðm*sokkinn í sínar eigin hugsanir og svo fjarri
lionum að búast við að sjá Blaise á þessum óliklega stað,
að hann hefði blátt áfram ekki tekið eftir homun. Aftur
á-móti var það engu siður mögulegt að Guy, sem væri t
leynilegum erindagerðum fyrir hertogann af Bourbon,
hefði ekki kært sig um að þekkjast og hcfði vonað að
hann gæti sloppið framhjá, án þess að tekið vrði eftir
honum.
Biaise var á báðum áttum. Það var þó staðreynd, að
bróðir hans var kominn til Nantua til þess að liitta Russells-
syslkinin. Þegar þau kænm myndu þau segja honum frá
hvað fyrir liefði komið i Genf. Ef hann hefðj þekkt Blaise
á götunni, myndi hann auðvitað draga sínar ályktanir
af því og gera allt, sem á lians valdi stæði, til þess að koma
í veg fyrir að honum vrði veitt ef lirför til Frakklands.
Það myndi enn auka ínikið á erfiðleika Blaises. Einasta
von Iians var því, að hann hefði vcrið svo fjarhuga, að
hann hefði ekki tekið eftir rykugum og ferðlúnum reið-
mönnutn við líkneski hinnar lieilögu meyjar. Undir þeim
kring-um-stæðum myndi þetta ekki breyta neinu.
Með þessar efascmdir i ltuga Iiélt Blaise áfrarn til Écu
d’Or og niiklu óánægðari, en hann hafði verið aðeins
nokliurum minútum áður. Hann vissi að það væi'i annað
og meira, en skorkvikindi gistihússins, sem halda invndu
fyrir honum vöku mn nóttina. Einasta lmggunin væri
þó, að Pierre de la Barre myndi vera hjá honum. Það
gæti orðið nauðsynlcgt fyrir þá að endurskoða alla ferða-
áætlun þeirra.
Næturgreiðastaðurinn, sem var í óþrifalegásta liluta
bæjarins, staðfesti algerlega skoðanir Le Bretons á hon-
ura, En vegna þess að það var, þrátt fyrir nafnið, svo sjald-
gæft að sjá þártiá gúllpeíiinga, að Blaise fékk saxnstundis
' þ^d^hem|rgi^|kKýar^ópihnarlega skítugt (jg óvisy.egjt,,
l en þar báð liánn um að kvdidvérðm- vrði frnmrjjiddur fyr-
í ir hann og Le Bréton. j
|' Þegar þeir höfðu snætt, kvaddi liann liraðbpðann, sem
ætíaði að dvelja í öðru gistihúsi og æliaði áð íiraða sér
til Lyon í birtingu. Það hafði orðið að samkomulagi, að
Le Bxeton tæki liést Blaises íheð sér, og skildi eftir hinn
trausta hest hertogans af Savoy vegna hins erfiða fcrða-
lags daginn eftir.
„Og lxérna eru,“ sagði Blaise, „tiu skildingar til þess að
greiða með fyrh' hýsingu á hestunum þangað til eg' kem.“
„Það er áreiðanlega tíu sinnum of mikið, herra minn.“
„En ekki nægilegt til jtess að sýna þaklclæti mitt.“
Augu maimsins ljómuðu. „Guð og englar hans veiti
herranum brautargengi! Get eg orðið að liði að nokkuru
öði'u leyti ?'1
„Já. Minnist mín lijá konunginum, þegar. þér afliendið
Jtonum bi'éfið fx'á liúsbónda mínum markg'reifanum. Þér
gætuð sagt lionum fi’á því livað komið hefði fvi'ir á þjóð-
veginum. Og svo óska eg' yður góði'ar ferðar!“
Þegar hraðboðinn var farinn hafði Blaise ekkert annað
að gera en bíða eftir Piei're de la Bai-re og Itugsa aftur og
aftur um það santa. Hafði Guy þekkt hann eða elcki, og,
ef svo væri, hvað átti þá til bx-agðs að taka?
Dagur leið að kvöldi. Rotta hljóp yfir gólfið. Blaise
kveikti á kerti og horfði í bjarmann.
Evöldið áður unt sama leyti liafði harin vei'ið hjá Anne
og frú Richardet i liinu skemmtilega móttökulierltei'gi
í húsi Richardets. Um ]>etta leyti hcfði hann kannskc ver-
ið að biðja Anne um að syngja fyrir sig kvæðið eftir
Thomas Ryrner. Lagið við það kom samstundis upp i huga
hans. Hann hafði i svipinn gleymt öllum atltui'ðum sið-
ustu tuttugu og fjögurra klukkustunda. Ilún hafði ekki
kallað ltann njósnara eða lýst yfir þvi að hann væri óvin-
ur henriar. Ilann gat jafnvel enn trúað því, að henni þætti
vænt um hann. Nú .......
Enginn ræður við forlögin. Hann og Anne voru borin
til þess að vei'a andstæðingar. Frakkland gegn Englandi,
Yalois gegn Bourbonum. Hann hugsaði með trega til
draumsýnai' Erasnxusar, heims, án smámunalegra þrætna,
sem gei’ðu menn að verkfærum. Þúsundárarikið -—- það
var langt undan.
Öriaganornir liöfðu álcveðið að Anne skyldi giftast
Jean de Norville. Blaise hreytti út úr sér blótsyrði. Hann
hafði kvnnst samvizkulausum undii'hyggjumönnum, en
engum þó jafn kaldrifjuðum og þessum fríða umboðs-
manni Bourbona. Markmiðið að komast áfram i veröld-
inni.. Kuldaleg hugsun um peninga og völd. Hvernig*gæti
Anne, göfug og góð eins og hún var, þolað þennan ltugs-
unarhútt? En, eins og markgreifinn sag'ði, koriur eru
mönnum gefnar, þær l'á engu urn ráðið.
Hann leit til gluggans og sá að nóttin var skollin á.
Skyldi nokkuð liafa komið fyrir Pierre? Russellssystkinin
hlutu að vera koriiin til Nanlua eins og framorðið var.
Það var komið fram yfir myrkur, þegar hann lieyrði
hófatak i húsagarðinum. og hann lagði við lilustirnar, og
liann spi'att á fætur er liann þekkti rödd Pierrcs. Hann
opnaði gluggann og kallaði út.
„Eruð það þér, lierra minn?“ var svai'að. „Biðið þangað
til eg ltefi komið þessari bykkju fyrir i Iiesthúsinu. Hún
er sannarlega búin að fá nóg. Coccorico, ljúfurinn, vertu
þar sem þú crt, þangað til eg lyfti þér ofan af hestinum.
Ekki brjótast um. Svona nú.“
Blaise beið óþolinmóður, þar til liann hcyrði fótatak
Framh. af 4. aðu.
siðar. Frá honum hafa menn
ekki farið bónleiðir, þegar
hann liefir lxaft einhver tölc
á að gera þeirn xirlausn.
Þótt Jakob Möller dvelji
ei'lentlis á þessum rrierkisdegi,
miinu þeir ófáir, sem senda
honum hugheilar kveðjur og
þakklæti fyrir góða viðkynn-
ingu fyrr og síðar og lteilla-
drjúgt stai'f í þágu lands og
þjóðar um langt skeið. Þjóð
haris á vonandi eftir að njóta
þekkingar lians á margvisleg-
um málum, gjörhygli og
gáfna um langt skeið enn. Og
sérstaklega óska þeir þess,
sem verið liafa í hópi vina
hans, að þeir megi sem lengst
leita ráða hjá lionum í þeim
efnuni, sem hann hefir meiri
vfirsýn en fleslir menn aðrir.
H. P.
-----4-----
Bandaríkjaher
þarf 20 þús.
sjálfboðaliða.
Yfirmenn landhers og
flughers Bandaríkjanna eru
lagðir af stað til Tokyo til
þess að ræða við MacArthur
um stríðið í Kóreu.
Talsmaður hermálaráðu-
neytisins skýrði frá því, að
yfirmenn þessir færu flug-
leiðis til Tokyo og myndu
hafa þar skamma viðdvöl.
Ennfremur skýrði talsmað-
ui'inn frá því, að Bandaríkja-
hcr þyrfti þegar í stað á 20
þúsund sjálfboðaliðum að
halda. Þótt herkvaðningu
væri beitt, myndi það taka
og langan íma að fá nægi-
lega marga í herinn og nú
væri þörf fyrir. Eins og
kurinugt er hefir Bandaríkja-
stjórn ákveðið að kalla í
herinn nokkra árganga.
Eggert Claessen
Gústaf A. Sveinsson
hæs taré t tarlögmenn
Oddfellowhúsið. Sími 1171
Allskonar lögfræðistörf.
640
C 6uncu$ki>
- TAitZAM -
•Hið risavaxna tigrisdýr ínc'ð sluigul- Síðan gerðist það i einni svipan, að
tennurnar stökk upp á bakið á naut- tígrisdýrið greiddi því rokna högg á
inu. liöfuðið.
Nú fyrst veitli tígri'sdýrið Tarzan
eftirtekt, þar sem hann liékk varnar-
laus i trénu.
Tigrisdýrið .stóð upp af bráð sinni
og þokaðist nær Tarzan, bjó sig uadir
stökkið. i