Vísir - 22.09.1950, Blaðsíða 5

Föstudáginn 22. septcmhm- 1950
v ! S I K
5
Áhöfn
Einar Runólfsson, Blag
í gær. Frá vinstri: Dagfinnur Stefánssöh, Dolli Gunnarsson, Amma Ingigerðar Karlsdóttur, flugfreyju, Elísabet Bjarna-
Guðmundsson, Ingigerður Karlsdóttir og Guðm. Sívertsen. dóttir, fagnar henni við kömuna í gær.
Áhöfii Heysis segir frá slysisMi s
Fyrstm 3 séiœrhrímgjm.ma r##
rí
BLAÐAMENN v.-jrú hoðaðir til viðtais við áhöfn
Geysis, en þar scm þa.ö vay haldið mjög seint, var þess
ekki kostur áð bir. það nema í nokkrum hluta upp-
lagsihs í gær, Áf þe. rr sökum er bað endurtekið Kér,
végna þeirra léséiída hiaðsins, sem áttu ekki bess -kost
að sjá bað í gær.
hafa vérið mikiS. Það var áfram allan föstudag. Á laug-
mikið happ, aþ ýéliii skyldi ardag rofaði til sem stíögg'v-
snúa heilu hii'ðinrii í vind- ast, svö að við gátum séð
inn og fengum við af því: hergvcgginn við Grímsvötn,
skjól. En næðingur var í, eh vissiun þó ekki, hvar við
henni, þegar eitthvað var að vorunf. Þó urðum við vör
vindi. Reyndum viö þó fljót-l við smáfugla, og þóttumst
lega að troöa í götin, bæði
innan frá og utan og moka
snjó a'ö skrokknum til skjóls,
En þegar logn var, geymdi
vélin kuldann og var eins og
íshús.
Við vorum meö talsvert af
Ma'giiúö Guðmiuidsson
flugstjóri hafði crð fyfir
þeim félögum ö'g féf ffá-
sögh hans í aðalatriðum hér
á eftir:
„Við vorum í átta þúsund
feta hæð og veður var mjög
vont, bæði uppstreymi og
niðurstreymi. Þó vorum við
Dagfinnur aðeins í öryggis-
beltum, en allir voru á sín-
ufn stað í véliími. íngigéfður
flugfreyja var í eldhúsiuu,
hafði lagzt þar í koju.
Við vorum einmitt að setja
ísvai’nartæki vélarinnaf í
gang, er flugvéliii skall nið-
lir. Vissi eg ekki i fyrstu,
hvað fyfir hefði komið, hélt,
að við hefðum kannske rek-
izt á aðra flugvél, en það
rann fljótlega upp fyrir
okkur. hvað fyrir hafði
koniið. Flugvélin niun fyrst
hafa skollið á jökíinum, tek-
ist svo hátt á loft, koinið síð-
an niður aftur á hvolfi. En
mð vissum ekki, hvar við
vontm, því að við höfðum
engar miðanir vegna trUll-
ana. Þó héldum við, að við
værUm e.t.v. á öræfajökli
eða Eyjafjallajökli. Nefið á
flugvélinni var næstum al-
veg rifið af, stélið brotið og
þegar skrúfurnar lentu á
jöklinum, rifu þær mestan
hluta hreyflanna með sér.
Vinstri vængurinn lá spöl
írá hermi og hefir hann
sennilega komið fyrst vio.
Við vissum ekki af ökkur
um tíma. Við konmmst áliir
út — karlmennirnir — lim
glugga framan á vélinni, en
þegar eg gekk aftúr með vél-
iíini, heyrði eg Ingigerði
kalla. Komst hún lit urn gat,
seni rifnað hafði á skrökk vél
arinnar og vitum við raun-
ar ckki, hvefriig hún fór að
þvi, því aö hún komst hvorki
út um það né inn efíir þetta.
bagfinnur hafði meiðzt
raest, fengið högg á hægra
vanga ög var haiiii stiiddur
út. Má heita, að Iiánn
hafi verið ræriulaus fyrstu
tvo dagana, svaf lengstum.
Ingigerður kreþptist einhvern
veginri samari og átti bágt
neö að rétta úr sér og ganga.
cn var þó alltaf að og vann
mikið og gott starf fyrir
okkui' öll.
Ingigerður fór í læknis-
skoðun í gær og var íæknir
cltki viss um, hvort hún væri
eitthvað brotin, senniíega rif-
brotin.
Aðaldyrnar höfðu hrokkið
upþ á vélinni, þegar hún
skall á jöklinum og var það
mikið happ, því að annars
héfðum við varla komizt inn
í hana. Gátum við því fljót-
lega komist í skjól.
Skafhríð var úti fyrir, þeg
ar vélin kom niður og 10
vindstig,, Frost mun
geta ráðið af því, að ekki
mundi langt að jökulrönd-
inni.
I þriðju atrennu náðum
við neyðarforðanum — á
nlánudag — ui’ðurii að brjót-
ast að honum með öxi. Þá
vefnaðarvöru í vélinni og.fengum við einnig neyðar-
jafnvel loðskinn og gerði senditækið og heyrðist í því
Ingigeröur sokka, teppi, eftir háiftíma sendingu. Síð-
svefnpoka- og vettlinga. Kuld
inn há'ði okkur því ekki að
véru-legu leyti, því að enda
þótt vi'ð værum allir jakka-
lausir og einn á sokkaleist-
unum, þpgar við foröuðum
okkur úr vélinni fundum við
jakka ög frakka í flakinu.
Ljósin loru vitahlega stráx
ar funduni við te og kaffi,
gerðum eldstó úti fyrir vél-
iníii, nötUðúin henzíri fyrir
eldsnéyti og suðitrii kaffi í
potti, serii við fimdum.
Á föstudag heyrðum við í
flugvél og aftur á sunnudag.
Sáum við í botninn á henni
yfir okkui’j en gátum ekki
en eg liafði lítið vasaljós í gert vart við ckkur, enda var
skyrtuvasa mínum. Það veður þykkt.
hrökk úr vasa mínum og hélt
Einar vélamaöur þá, að það talsmanni Loftleiða fór-
væri riéisti, svö áð háiih ust aðlokUill 0rg á þessá leið:
stokk a hanri til að slökkva > Eg þyldst hlcga biðja
hann. Þaö varð til þess, a'ð yldau. að shiia hi aiha þEÍn’a,
viö hofðum þo það ljós . eiml cða annan hált
siðar fárin eg fleiri batterí í hafa Ullllið að leit fiugvéiar-
tösku minni.
Mestar áhyggjur höfðum
inriar og björgun áhafnar-
Imiiar á Geysi, að okkur er
viö af matnurn, því aö viöj^ að við stöndUm í mik-
komumst aldrei í þann hiuta im þaUkaríikuldj seíll aldrci
velannnar, þar sem eldhús-
ið var„ Hinsvegar höfðum við
nokkrar brauðsneiöar, sem
við höfðum haft héðan, app-
elsín-flöskur og súkkulaði,
sem við fundum úti í skafli.
Dagskammturinn var því
um tíma
1 brauðsneið
2—3 sopar appelsín,
1 súkkulaðistykki.
Ekki varð okkur
samt fyrstu nóttina
hiðum aðeins dögunar til að
verður goldin, ekki vegna
þess, að við víldum elcld ölt
gera það, licldur sökum hins,.
að hún er svo stór að húu
verður aldrei metin til fulls.
Við eigiim ykkur að jiakka
líf sex starfsmanna okkor,
samvefkamanna og viria-
Þeir sjálfir, aðstandendur
þeirra og vandamenn þakka
vkkur. Scx veik maimslif
voru falin manndómi ykkar
og drengskap og þeiin
hafið þið nú borgið.
Það væri freístandi, í þessii
sambandi, að nefna nöfn
þéirra, serii við vitum að mesL
liafa á sig lagt, andvökur,
hættur, erfiði, og við munum
riú bezt eftir, en það væri e.
t. v. lika ranglátt gagnvart
liinúitt, sem látið hafa alla þá
lijálp í té, sem þeir gátu og
voru reiðubúnii’ að fórna
miklu meira, ef þess hefði
gerst þörf. Framlag lnærs og
eins til þessa var eins mikiö:
og það mest gat verið, miðað
við aðstæður og það er ástæð-
an til þcss að við erum öllum
hjartanlega þakklát, og geí—
um nauniást treyst okkur til
að nefna ncina sérstaka, enda
þótt okkur sc full ljóst,-
hverjir hafa lagt mest i söl—
urnai’ að undanförnu. -—
Nöfn þeirra geymum við í
þakktálum liugum og þeir
vita, að þegar hinir sex skip-
bi’otsmenn í dag gengu til
furidar við aðstandendur sína
og vini hér á flugvellmum,
þá var það þeim að þakka,
sem vasklcgast gengu fram
við björgunarafrekið — án
þeirra hefðum við aldfei 611
Framh. á 8. síðu.