Vísir - 29.09.1950, Side 7

Föstudaginn 29. september 1950
VlSIh
fi
Hann togaði liana með sér þangað, er birtu tunglsins
lagði á andlit liennar.
„Renee de Lalliére,“ sagði hún hjálparvana.
Ró hans hafði þau áhrif, að hún varð gripin skelfingu.
„Verið miskunnsamur, herra,“ livíslaði liún.
Hann liorfði á hana fast og lengi með hálflukt augu,
ógnandi á svip.
„Renee de LaUiére, það getur komið sér vel, að vila
þetta. Stúlka af yðar stétt leggur ekki lag sitt við knapa.
Hver er maðurinn?“
iÓttinn náði nú þeim tökmn á henni, að hún sá allt eins
og í sorta og hún gat aðeins endurtekið:
„Verið miskunnsamur!“
„Hver er hann?“ spurði liann, nú mjúkum rómi. „Hver
er liann? 1 kvöld get eg ekki iðlcað þolinmæði. Segir mér
allt, sem þér vitið.“
Svikið Pierre. Nei, það gat hún ekki. Ilún stappáði í sig
stálinu og svaraði einarðlega:
„Eg veit ekkert.“
„Þá skal eg sjá um—“
Hún reyndi að reka upp óp, en hann greip fyrir kverkar
henni og þrýsli fast að hálsi hennar.
hjálpað, og de Norville sjálfur vera kominn af stað lil
Auvergne. Þá mundi Bourbona-uppreistiii hefjast. Hann
lmgsaði mn livernig allt mundi verða eftir liálfan mánuð.
Algert öngþveiti ríkjandi. Allt i úppnámi í Frakklandi,
meðan Englendingar og keisaraveldissinnar sæktu fram
svo liratt, að hvergi yrði viðnám veitt. Aðeins eitt olh
honum áhyggjum: La Palhsse! Hvar var hann niður kom-
inn?
En hvar sem hann var niður' kominn var óhugsandi, að
hann hefði getað komizt alla leið frá Lypn á einum degi
eða siðan er kunnugt varð um liina leyniíegu burtför kon-
ungs. Og de Norville komst að þeirri niðurstöðu, að hann
þyrfh elvkert að óttast.
Hann lagði nú aftur leið sina inn í höllina og settist
við borðið, þar sem konungurinn sat að spilum. De Nor-
vil|e baðst afsökunar á fjarveru sinni. Hann hefði orðið
að sinna lieimilismálum, sem 'ekki gætu beðið úrlausnar.
Konungurinn hafði unnið og var í bezta skapi.
„Mér gengur allt að óskum á þessum vettvangi yðar,
herra de Norville,“ sagði hann i léttum tón. „Veðrið er
fyrirtaks gott, allt liefir fjörgandi áhrif og eg er enda
heppinn í spilum. Eg efast ekki um, að' allt þetta séu tákn
þess, að eg verði í sólskinsskapi Iieinxsóknina á enda.
Raunar er það svo i lífinu, að straumurinn er með eða
mótí. Maður finnur á sér að allt muni leika í lyndi og' það
er mikilvægt og sjálfsagt að nota sér það þar til maöur
verður fyrir mótstraum. Ef eg liefði komið á morgun hefði
kannske allt verið öðru vísi.V
„Yðar bátign hefir vissulega hitt naglann á liöfuðið,“
sagði de Nox'ville og lagði di-júgt unchr, er hann settist við
spilaborðið og tók upp spilin, sem honum voru ætluð.
„Það er engum vafa undirorpið, að í lífinu er það mikil-
vægast af öllu, að ætla rétt á unx það livenær hefjast skuli
handa um framkvæmd áforma. Eg vildi, að eg hefði til
að bera liæfileika yðar Hátignar i þessa átt.“
Hann veitti athygli dökkum hárlokk á ermi sinni og
sstrauk hann burtu eins og viðutan.
52. KAFLI.
Þegar de Noi’ville hafði frarnið ódæðisverk sitt dró
hann hina kyrktu mær að tré nokkiái og skildij háha eftir
í skugga þess. Hann var jafn taugastyi’kur og vanalega.
Hann beygði sig niður til þess að fullvissa sig um, að liún
væri ekki ineð lífsmarkj. Þar næst leit hann sem snöggv-
ast í áttina til liallarinnar, til þess að fullvissa sig um, að
enginn hefði séð til hans. Ekkert liljóð liafði borist að eyr-
um hans.
Algerlega rólegur hugleiddi hann hvað mælti nxeð og
móti því, að áform hans heppnuðust. Já, þar sem Renée
hafði staðið hefði liún auðveldlega getað séð, er seinasti
flokkur manna d’Angery’s var ferjaður yfir tjörnina. Þeir
voru nýkomnir. Það var vegna þess, að liann var smeykur
unx þetta, að hann hafði komið lienni fyrir kattarnef, því
liann óttaðist ekki svo mjög afleiðingar þess, sem hún
kynni að liafa sagt knapanum, knapa de Luppé’s, þótt liann
að vísu liefði braðað sér til liennar, er hann féklc vitneskju
um stefnumót þeirra. Ef menxx konungs kæmust á snoðir
unx komu manna d’Angerys mundi allt verða erfiðara um
framkvæmd áformsins. Hann gat ekki bætt á neitt. Þessi
lilli njósnari liafði hlotið makleg málagjöld. Augljóst var
að knapinn, liver senx liann í rauninni var, liafði komizt
undan á flótta. Það var ólieppilegt, en lítið gagn mundi
höiiunx að því að konxast undan. Konungurinn hafði hvergi
setulið nær en i Montbrison. Fótgangandi nxundi xxxaður-
inn verða margar klukkustundir á leiðinni til þess að
sækja hjálp þaðan, og er hún bæi’ist, yrði konunginunx ekki
Gólfteppahreinsunin
Bíókamp, «701
Skúlagötu, Simi
Facit
margföldunai’vél eða önn-
ur sambærileg ,mai’gföld-
unarvél óskast til kaups.
Tilboð sendist:
Málflutningsskrifstofu
Kristjáns Guðlaug’ssonar
og Jóns N. Sigurðssonai*,
Austurstræti 1.
M.s. Hugrún
lestar eftir næstu helgi til
Súgandafjai’ðar, Bolungavík-
ur, Isafjárðar og Súðavíkur.
Vörumóttaka daglega hjá
afgreiðslu Laxfoss.
Sigfús Guðfinnsson,
Sími 5220.
Grænir tómatar
Verzlun Halla Þórarins h.f.
NYrr& sewa/
Saga manns-
andans
Menningarsaga '
Ágústs H.
Bjamasonar
Steindór Steindórsson frá
Hlöðum segir um ritin:
Forsagan er „eitt hið
skemmtilegasta jarðsöguyfir-
iit ,er óg hefi kynnt mér. Efn-
ismikið, en þó stuttort og frá-
sögnin ljós og lifandi.
Að þessu sinni verð ég að
láta mér nægja að benda á þaS
og hvetja menn til að eignast
það og lesa, þvi að vafamál ei’
að kostur sé annarar bókar á
islenzkum bókamarkaði, sem
meira er menntandi en Saga
mannsandans. Hún leyfir les-
andanum að sltyggnast inn i
dularheima túarbragðanna, og
hún gefur honum hugmynd um
hina þrotlausu glímu manns-
andans við að skilja sjálfan sig
og mnhverfið og alhéiminn,
sem liann hrærist í. Hún veit-
ir lesandanum kynni af ýms-
um mestu hugsuðum og andans
stórmennum, sem uppi hafa
verið, og siðast en ekki sízt
hún fær hann til að hugsa
sjálfan“.
Forsagan og Austurlönd
konm út í fyrra.
Hellas er nýkomið út, Róm
keniur næsta ár.
Eru þetta ekki rit er hæfa
heimili yðar?
Kaupið ritin jafnóðum og
þau koma út.
Hlaðbúð
Slcmabáik
GARÐUR
GarÖastrætí 2 — Simi 7209.
ÁRMENNINGAR!
Stúlkur! — Piltar!. —i
SjálíboSaliðsvinna
verður í Jósepsdal uin
helgina.
Farið frá íþróttáhúsinu á!
rnorgun kl. 2- — Stjórnin-
C. £. SuncuqhÁ! — T A R Z A N — 7ÖZ
Tarzan eið rólegur uppi í tré og sá Ulan var ekki langt undan. Hann var heir létu sig nú falla til jarðar og „Auðvitað", mælti Tarzan, „en liE
Horibana stiga á bak aftur og riða þarna uppi í næsta tré, nær jafnfimur báru saman ráð sín. „Við verðum að þess þúrftum við fyrst að flýja.“ Svoi
áfram. Tarzan, bjarga Jana“, sagði Ulan. var haldið i liumátt á eftir Horibummu