Vísir - 14.10.1950, Blaðsíða 7

Laugardaginn 14. október 1950
V I S I B

Eyðileggið ekki allt fyrir yður, vegna tilfinninga i garð
konu, sem ekki er ástar yðar verð.“
„Eg skal vissulega fara gætiíega, herra markgreifi,“
sagði Blaise.
Hann flýtti sér að búa sig sem bezt, áður en hann gengi
á konungsfund. Hann hugsaði mest uin de Norville á þess-
ari stundu — hvernig liann bezt gæti stælt liinn slungna
þorpara, sem ávallt var glæsilega búiíln. Konungurinn
geðjaðist ekki að mönnum, sem voru liirðulausir um
klæðnað sinn. Tveir skjaldsveinar aðstoðuðu Blaise við að
raka bann og skera liár lians. Skjaldsveinarnir vildu allt
fyrir hinn dáða Blaise de Lalliére gera. Þeir náðu í skart-
klæðnað úr einum fataskáp de Norvilles, og er þessu var
lokið, var Blaise vissulega hinn glæsilegasti.
Nú var allt undir þvi komið, að Anne hvorki segði né
gerði neitt, sem honurn gat illa komið. Hann befði viljað
gefa mikið lil þess að geta talað við hana undir fjögur
augu, áður en þessi vafasami leikur þyrjaði. Það, sem
hann óttaðist mest, var að það yrði til að spilla öllu hve
sönn og lieiðarleg hún var i raun og veru.
Blaise liraðaði sér því næst á fund markgreifans, í von
um, að liann hefðl komið því til leiðar, að bann fengi á-'
hevrn hjá konungi, en mikil voru vonbi-igði Iians, er bann
komst að því, að hann hafði ekki haft heppnina með sér.
Konungurinn var búinn að skipa svo fyrir, að Anne Russ-
ell skyldi leidd fyrir hann í stóra salnum. Konungurinn
liafði þegar tekið sér sæti, svo og ckkjudrottningin. Það
var ekki neinn tími til einka-ábeyrnar. De Surcy bafði
getað þvi einu til leiðár komið, að Blaise fékk kurteislegl
boð um að vera viðstaddur, er dómurinn væri upp kveð-
inn. „í sannleika,“ sagði konungurinn, „hefir hann til þess
unnið.“
56. KAFLI.
Blaise gekk inn í salinn með beyg í brjósti, vonlaus um
að geta bjargað Anne. Konungurinn og ekkjudrottningin
sátu fyrir gafli innst í salnum mikla, og La Pallisse stóð
nálægt þeim. De la Guiclie, de Bruges og de Montpezat,
voru á verði, og var ekki eins Iiátt á þeim risið og vana-
lega, eftir það sem fyrir þá bafði komið. Hermenn mar-
skálksins voru á verði við dyrnar, eðá liöfðu tekið sér
stöðu liingað og þangað meðfram veggjunum. Blaise gerði
sér Ijóst, að það hefði verið leikur einn að tala við kon-
unginn einan, í samanburði við það, að tala máli liinnar
sakbornu i ábeyrn allra þeirra, sem þarna voru sjgman
konmir.
En enn minntist hann de Norvilles. Mundi sá erkifantur
hafa bugast látið við að sjá bóp þennan? Nei, hann mundi
stælzt liafa í áformi sinu, verið enn öruggari, enn
frakkari. Og það sem þorparinn de Norville gat gert, „það
get eg lika“, liugsaði Blaise. Og auk þess — lionum stóð
'nákvæmiega á sama nih liváð um sig yrði, ef áform lians
misheppnaðist.
Konungurinn kom auga á liánn og markgreifann. Hann
gaf þeim bendingu.
„Komið hingað, berrar minir. Það er maklegt, að þið —
vinir minir — skulið standa nálægt mér, þegar mál þetta
er til lykta leitt, en ykkur báðum bér mikill heiður fyrir
frammistöðu ykkar. Ég.tneysti þvi, að eg geti nú —og
lconungur var dálitið bikandi á svip andarlak, — „bætt
lýkkúr upp óþægindi þau, sem þið hafið orði.ð fyrir, nieð
því að kveða upp réttlátan dóm yfir fjandmanni ykkár og,
mínum.“
Blaise hneigði sig fyrir konungi og ekkjudrottningu, og
fórst það svo vel, að ekki mundi de Norville liafa betur
tekist.
„Ah, " Iierra de Lalliére,“ sagði ekkjudrotlningin, „eg'
heyri mikið látið af afrekum yðar. Þér hafið meir en upp-
fvllt vonir þær, sem eg gerði mér um yður. \rerið viss um,
að eg mun ekki gleyma yður.“
„Og það er mér,“ sagði konungur glaðlega, „hið mesta
ánægjuefni, að sjá yður svo hressan eftir það, sem gerðist
í gærkvöldi. 1 sannleika, þér lítið út sem nýr maður —“
Hann þagnaði, er dyrnar opnuðust skyndilega, og de
Luppé kom inn og tillcynnti komu fangans.
Bros hurfu af allra vörum. Harka kom í svip manna.
Alger þögn ríkti. Allra augu mændu á Anne Russell, er
liún gekk alein til niöts við hina konunglegu dómara
sína. Af svip liennar varð ekkert ráðið um hugsanir henn-
ar og tilfinningar. Hún bar höfuðið liátt. Hún gekk hægt,
eins og hún væri þátttakandi i viðhafnargöngu. Hún var
í siðum, grænuin möttli, sem fór vel við hið gullfagra,
jarpa hár hennar, og hún virtist nokkru hærri en var í
raun og' veru, í möttlinum. Grönn var hún og tiguleg,
framkoman við liæfi drottningar, svo að vakti lirifni allra
viðstaddra, þótt fjandmenn hennar væru. Þögn var að
mestu, en dálítill þys og lágt hvísl lieyrðist, en er lafði
Anne nálgaðist konunginn datt í dúnalogn. Vissulega var
liér á ferð kona, sem kunni að halda á virðingu sinni í
viðurvist konunga. Ilér var ekki aðeins á ferð kona, sem
nú álti að kveða upp þungan dóm yfir, heldur virðuleg
hefðarkona voldugs konungsríkis. Það var sein hún kæmi
liér fram fyrir hönd hinnar miklu ættar sinnar, Russell-
æltarinnar, sem var stolt Englands, en ekki sem sakborn-
ingur.
Hún nam slaðar i nokkurra skrefa fjarlægð frá kon-
unginum og hneigði sig, að góðum og gömlum sið, en hún
kraup ekki á kné, eins og hirðfólkið bjóst við, að hún
mundi gera, en enginn var svo andlega lágrisa, að láta ó-
ánægju yfir þessu i ljósá einn eða annan veg.
Nokkra stund rikti alger þögn. Hvernig, hugsaði Blaise,
gat hann tekið til máls, undir þessum kringumstæðum'?
Hvaða tylliástæðu gat bann fundið, til afskipta af málinu,
á þann hátt, að konungur brygðist ekki reiður við? Mest
var þó undir því komið, að liann tæki til máls á réttu
augnabliki.
En nú bauðst allt j einu óvænt það tækifæri, sem Iiann
óskaði eftir. Konungurinn — í siað þess að ávarpa Anne
— sneri sér að lionum, og mæltí:
„Herra de Lalliére, í Saiút-Just fyrir nokkuru, er eg
hafði blekkjast látíð af svikum þorþara þess, sem þér
fellduð í gær, og sýnduð mér með þvi hollustu yðar —
dæmdi eg yður til lífláts, í viðurvist þessarar konu, sam-
særisfélaga de Norvilles. Hún hrósaði sigri þá. Það fer vel
á því, að þér hrósið sigri nú, þar sem það er í rauninni
mest yðnr að þakka, að upp komst um svik hennar. Eg
óska yður til liamingju.“
Polytdknikkojeit
Kuoro syngur
á suinnudag.
Finnski karlakórinn Poly-
teknikkojen Kuoro kemur
hingað í skj-ndiheimsókn n.
k. sunnudag og syngur tví-
vegís í Austurbæjarbíó þann
dag.
Kórinn kemur liér við á
leið sinni vestur um liaf, en.
Iiann fer i söngför um Banda-
ríkin og Kanada. Samband
islenzlcra karlakóra sér um
móttöku kórsins, sem af
kunnáttumönnum er talinu
með beztu kórum á Norður-
löndum. í bonum eru 58
söngmenn, en Finnlandsfor-
seti er verndari bans.
Samband íslenzkra karla-
kóra heldur hinum finnsku.
söngmönnum lióf að Hótel
Borg um kvöldið og geta;
söngmenn, eldri og yngri,
tekið þátt í því. Upiilýsingar
um hófið gefur Friðrilc Ey-
fjörð hjá Leðurverzlun Jóns
Brynj ólfssonar.
Söngskemmtanirnar i
Austurbæjarbíó verða kl. 8
og kl. 7, og er tryggara að
kaupa aðgöngumiða í tíma.
Hvor vinnur 7-
K.R. eða Valur?
Á morgun kl. 3 fer fram
úrslitaleikurinn í haustmóti
meistaraflokks.
Þá keppa KR og Valur, en
þau skildu jöfn síöast, skor-
uðu sitt mai'kið hvort félag.
Verður óefað margt um
manninn á vellinum á morg
un, ef veður verður skaplegt.
Strax á eftir fer svo fram
keppni milli Austurbæjar og'
Vesturbæjar í 3. flokki.
Bonnstjórnin hefir boðið
dr. Brúning, fyrrum kanzl-
ara, að heimsækja Þýzkaland,
en afþakkað. tlann er kcnn-
ari vestan hafs.
Sjö Júgóslavar, sem voru
sekir fundnir um njósnir fyr-
ir Kominform, hafa verið
dæmdir í 10—20 ára þrælk-
unarvinnu.
c Suttcu^ksi — TARZAIVI — 7/3
Ulan þreif spjót ,sem hendi var næst En hitt tók samstundis undir sig Ulan féll til jarðar undir dýrið, en „Það hefði drepið þig,“ sagði Dorisi
og felldi fyrsta dýrið. stökk og réðist á hann. Doris greip boga og hanaði því. óstyrk. „Þú bjargaðir lifi minu,“ sagði.
b'lan. J