Vísir - 13.11.1950, Blaðsíða 7

Mánudaginn 13. nóvember 1950
V I S 1 H
ir
EDWIN LANHAM:
21
„Heyrðu mig,“ sagði Chester, liann var reiSur injög, cn
reyndi að liafa sem bezt vald á sér, „við skulum ekki láta
tilfinningarnar hlaupa með okkur í gönur. Við skulum —“
„Farðu,“ sagði hún. „Farðu aftur til Camden.“
Hún snerist á hæli.
„Þessi maður veldur mér ónæði. Fáðu liann til að fara,
George.“
George hikaði, gekk svo hægt frain á gólfið.
„Þér lieyrðuð hvað konan sagði,“ sagði hann við Chester.
„Skiptið yður ekki af þessu,“ sagði James Cliester.
„Hún bað yður að fara,“ sagði George, „og eg lield að
þér ættuð að verða við ósk hennar.“
Reiði hafði nú náð tökuin á þeim öllum. George var
orðinn eldrauður í framan. Fyrir honum var öðru visi á-
statt en hinum. Hann gat ekki gert sér grein fyrir reiði
sirini. Hann vildi vernda Valerie og liafði mestu óbeit á
Chester, sem liann hafði á tilfinningunni, að hefði einliver
tök á Valerie, og að hún vildi losna við liann fyrir fullt.og
allt, en liann ekki sleppa henni. George var staðráðinn í
að standa við lilið hennar hvað sem yfir dyndi. Hann sagði
hásum rómi:
„Hypjið yður — og farið fjandans til.“
Hann gelílc að Hliester, sem hreyfði sig ekki úr sporum,
en beið og gaf gætur að hverri hreyfingu hans. Allt í eiriu
fæi'ði Chester sig snöggt til annara hliðarinnar og greiddi
George högg mikið með vinstri hnefa, og blæddi úr munni
Georges eftir höggið. Iiann varð gripinn æði, réðst fram,
og'lé.t liöggin dynja á Chester. Hann greiddi lionum höfuð-
liögg allmilcið, en fann svo til milcils sársaulca i beltisslað.
Chester tólc hann nú glímutald og varð nú atgangur þeirra
allliarður og barst leilcurinn út úr húsinu og niður að
bryggjunni. Þar sleit George sig lausan og barði frá sér
með hægri hendi. Iinefinn kom á annað gagnauga Clies-
ters, sem hrölclc aftur á balc út af.bryggjunni og i sjómn.
George stóð á bryggjunni og var alhnóður. Hann sá Ghes-
ter slcjóta upp kollinum og synda til lands.
Valerie, sem nú stó.ð fyrir aftan hann, sagði:
„Ó, mér þylcir þelta leitt, George. Eg vildi, að þetta
hefði elclci lcomið fyrir.“
Menn, sem nærstaddir voru, horfðu undrandi á þessar
aðfarir, og einhver lcallaði eitthvað. Valerie livíslaði:
„Komdu inn, George. Það er allt í lagi með hann.“
George fór inn og lokaði dyrunum, því næst gelck hann
út mn Irinar dyrnar, sem vegurinn lá að. Hann sá Chester
koma í ljós við næsta hús, Itíka andartak, og ganga svo
til hans.
Valerie greip í handlegg hans.
„Farðu inn,“ sagði liún. „Gerðu það fyrir nrig, George.“
Því næst hljóp hún frarn lijá lionum og sagði:
„Hættu þessu, Jim, það er nóg lcomið.“
George beið. við dyrnar. Þau ræddust við á miðjum veg-
inum, Valerie og Cliester, en.hann gat elclci heyrt orðaskil.
Flaim sá, að Valerie liafði telcið í handlegg lians, en hann
sleit sig gf hemri og gekk að'bifreið. sinni,.. Valerie stóð
þögul og kreyfmgai’Iaus á vegipmn, unsf blá bifreið
C.hesters. þaut frarn hjá henni.
Þegar hún lcorn aftur spurði' George:
„Hvað var i rauninni um að vera? Eg veit varla urri
livað var barist? Og allir þorpsbúar virtust vera áhorf-
endur.“
Hún hentist fram lijá lionum og inn og Icastaði sér niður
istól, Svo sagði lmn lcveinandi;
„Eg fyrii-verð mig fyrir þetla. Það var allt saman mér
að kenna. Eg veld þér stöðugmn erfiðleilcmn. Þú liefir
komið þér vel fyrir og elclcert truflaði þig. Yfirgefðu mig.
Það er víst bezt.“
„Nei,“ sagði hann, „eg ætla elcki að yfirgefa þig. Eg
elslca þig og fer hvergi.“
Hann liafði eldci ætlað að bera fram neina áslarjátningu.
En liann sagði þetta, áður en þann vissi af, hlátt áfram og
tilfimringalaust.
Hún leit á liann seni snöggvast og sneri sér svo undan.
„Nei, það getur ekki vcrið, — það má elclci vera svo. Þú
veizt eklcert um nrig. Ef þú þelcktir mig, vissir allt, mund-
irðu taka til fótanna.“
„Eg veit allt, sem eg þarf að vita.“
„Eg er hamingjusöm,“ sagði hún og stóð upp. „IJam-
ingjusöm yfir, að þú berð slílcan liug til min. En það er
elclci lilutskipti olclcar að fá að njótast. Yið slculum vera
vinir — aðeins vinir, qg.losna við allar fiækjur,“
„Það er þegar orðið nógu flólcið. Og eg veit meira cn
þú heldur,“ sagði liann.
Hún náfölnaði:
„Við.hvað állu ?“
HÚn horfði á liann stóruni augum og tillit þeirra bar
lcviða,vitni, jafnvel slcelfingu. Ef lienni var svo umhugað
um að hrófla elclci við liðnum alhurðum, fannst Gcorge
haim, elcki, geta haldið áfrarn. Og liann sagði hlýlega;
„Erá þeirri stund, er fundum olclcar bar saman í báta-
liöfninni, liefi eg elclci getað uni annað liugsað en þig,
Valerie.“
Hami fæi ði sig nær hcnni:
„Eg elslca þig.“
„Það er óhugsandi — það má eklci -vera svo. Hvílílc
flælcja!“
Hún gekk út að glugganum, sneri sér við og sagði af
nokkurri hugaræsingu:
„Við hvað áttu, er þú segist vila meira en þú hefil' látið'
uppL“
„Eg á við það, að eg veit, að þú hefir átt við erfiðleilca
að striða. Og eg veit, að þú ert hjálpar þurfi. Þú þarft að-
sioð nrina. Leyfðu mér að líjálpa þér, elskan mín.“
Hún beit á vörina og hann sá, að tárin komu fram í
auguii á lienni, Hún sneri sér-við og fór að horfa út á báta-
höfnina. Það var farið að rölclcva og Ijósin kviknuðu citt
af öðru. Hún sagði án þess að líta um öxl:
„Eg gæti elclci soðið jiennan bláfisk í .kvöld. Við skulum
fara í einhverja matstofu.“
„Já.“
„Við slculuin ekltí tala um liilt nú, George. Gefðu méí
tíma til umhugsunar.“
„Allan jiaim tima, sein þú jiarfnast. Eg skal hiða,
Valerie!“
„Eg ætla að hressa upp á andlitið," sagði hún,
Þegar George var orðinn eftir eirin sleilcti hann varir
sínar og fann jiegar til verlcjar í munninnm. Hann fór
fram í eldhús og leit í spegil. Hann var bólginn um annað
j inunnvikið og blóðblettir á andjitinu. Hann gelclc að vaslc-
inum, lét renna úr lcrananum og jjvoði sér í framan og
Barnaskór,
Gúmmískór,
Leikfimiskór.
Verzlunin
Lang’holtsveg 174
Mataræðissýning
verður haldin að Borgar-
túni 7. — Opin mánudag
og þrfðjudag lcl. 2—10 e.h.
Aðgangur ókeypis.
Náttúrulækningafélagið.
Saumavéla-
mótorar
VÉLA &
RAFTÆKJAVERZLUNIN
Tr.yggvag. 23. Sími 81279.
Mu n i ð
Eazar lestrarfélags
kvenna,
Reykjavík, sem verður
þriðjudag 14. jj.rn. í Góð-
temþlaraKúsinu, uppi, IdJ
1130. Þar verður margt
gott til sölíi, fatnaður
o. fl.
Bazarnefhdin.

€. &. Kun-outjki: — TARZAN — 736
„Þegar leiðangurinn kom lieim, var „Robert hvarf, og elckért fannst, er „Hvað er það?“ spurði Tarzan þjón- „Jæja,' vinur,“ sagði (l’Arnot. „HvaS
sagt,'að Robcrt hefði horfið/? sagði leitt gat til hans, þrátt fyrir margra inn. „Bréf til Tarzaris frá uugffúnnU' er þetta?“ „Ivomdu í litlá salinn' striufa
\Varrick. vikna léit“ svaraði' þjónninn. — Letha/* 'stóð i hréfinu, 4