Vísir - 23.12.1950, Qupperneq 5

Laugardaginn 23. desember 1950
V I S I R
Um annað hugsað en Juan
©
©
©
©
Cjíe^iíef jót!

©
©
©
©
©
©
e
©
©

h,f. %
¥ . * . a& ®
©
©

»©©©©©®©©©©©®®®©©©ð©©©®©©©e©®®ee«
©
©
©

d!
©
©

öf /Oi
Farsælt nýár!
©
©
©
©
• „
9
©
©
H.F. OFNASMIÐJAN
E’INMOL.TIIO - REYKJAVIK- SIMI.S287

• /
Of jo
1!
©
Verzlunin Þórsmörk.
©
>©©©4
»©•©©©©©••
©
©
©
©
©
©
©
©
©
©
©
©
©
© '
©
©
©
©
©
©
©
©
©

©
©
©
©
©
©
©
©
©
©
©
©
©
©
©
©
@ ©@©@©©@©®©©@@©©©@@©@©©©©@@©0©®®
@
©
Diego.
Þokubakkinn
©
©
©
«
©
©
©
hafði færzt
hæð og safnaði þvr sarnan,
sem þú sérð þar.“
Juan Diego fór þá aftur
með Juan Diego, en svo birti eftir hæðarstígnum og á þess
í honum og í ljómanum kom^urn eyðilega stað sá hann ný
hann auga á Maríu mey.
Juan Diego var þreyttur og
hann hneigði sig og sagði:
„Biskupinn óskar eftir ein-
hverju teikni. Hann trúir
©
o
o
»
©
©
©
©
©
eöiief jó^
©
©
©
©
Sagan af
Birni Arinbirni.
Eftir að hafa lesið grein
ekki orðurn mínum. En hann saman
©
©
O
©
©
V
útsprungnar rósir, sem uxu Stefálls Jónssonar um barna-1
á stað, 'þar sem rósir gátu bækur t Morgunblaðinu 16.
ekki þrifizt og í köldum mán- m og bans athyglisverðu
uði, þegar rósir þroskast uinsögn um barnabókaútgáfu
ekki. Hann safnaði rósunum ]andi bér fékk eg bókina
©
©
©
©
Laogavegi 1.
©
©
©

*•©
í dögurimni og þá >)Sagan af Birni Arinbirni“
vildi ekki segja mér, hvernig birtist María mey hjá honum ’oö ]ag bana
teiknið ætti að vera.“ | og hún tók rósirnar af hon- ( ^Greinarhkundur fer hér
Hún ávarpaði hinn þreytta um og lagði þér á skikkju meg rétt mé] Bék þessi, sem
niann mildri röddu: ,,harðu hans. ,,hctta eru teikn min, er SUmin af Jóni Sigurðssyni
og hvíldu þig,“ sagði hún
„en komdu svo af'tur á morg- msKupsins. gem
Juan Diego fór til hallar- sælda>’Vótt bókin sé ágæt í
innar og geklc inn með rós- hdld eru kafiarnlr auðvitað
--- skikkju sinni. Þjóna- misjafnil% og mér finnst 11.
þá skal eg fá þér
un og
teikn.“
Juan Diego fór heim til
Farðu nú á íund skófastjóra, er vafalaust bólt,
aflar sér mikilla vin-
írnar i
sín við svo búið. Á leiðinni lifii® hæddi hann, sló hann kaflinn bera af. Frásögnin
varð nágranni einn á vegi °§ Þrf^ iuins’ eins °§ lulb Um likfylgdina á hlaðinu er
hans og mælti: „Hann frændi ‘Mlaði að varpa honurn á dyi. einnig skrjfuð af mikilli hug-
þinn liggur fyrir dauðanum. ^n ,iuan Dieg° varði skikkju kvæmni sem og kaflinn um
Hann hefir tekið sömu pest- sina °S Þa®’ semý henni var. bérg Söðla. Þátturinn
ina og varð kpnu þinni að
bana.“
„Þetta eru teiknin,“ hrópaði
Juan Diego fór þá heim til
hann. „Eg er kominn
teikn Guðsmóður!“
með
„Barnaveiki“ á bls. 65 er
mjög athyglisverður fyrir
fullorðna, þvi að auk þess að
Þegar þjönarnir ýttu við skemmtilegur aflestrar
frænda síns. Gamli maðurinn honum einu sinni, losnaði umI , . . ... , t
var þungt haldinn, andstutt-'eitt horniS á sldkkju ham og “ „l'X’ íf
ur og augun rauð og þrútin. þeir komu þá auga á rósirnar jiellr,i höxn geta bú’ð ð ^
H„m, hvíslaði að Juan Riego: >„g þá urðl þeir þöglir. Einn I s06m,m: .ít‘ °* “
„Farðu til föður de Grados. j,eirra rétti höndina í áttina|er “T®
Hann er góður grasateknir. | „ blómanna, en hann gat ■"»8urmn, sem gefst atdrn
T7 ,. , . i , ■ i t l ’ ° , udd við að hlynna að veiku
Ef gros hans geta ekki lækn- ekkl snert þau. Ogsiðan gekk! . , ,i; T .,,
i , , ■ ■ vt v , tharnmu og svara þvi. Þattui-
að mig, viltu þá láta veita bann hljóðlega að dyrunum*
inn um englana á snjóflygs-
unum þykir mér mjög
skemmtilegur.
Það, sem mér finnst þó
einkum einkenna þessa hók, •
er sá sægur af ágætum görnl-
um orðum, sem nú eru að
falla úr riráli og aldrei hafa
komizt i huga margra harna.
Þarna er talað um syllii, glóð-
arker og ask. Stúlkurnar fá
mér hina hinztu þjónustu." ý vinnustofu biskupsins og
Juan Diego fór þegar að kiuk upp fyrir Juan Diego.
leita hjálpar fyrir frtendaj Biskupinn leit gremju-
sinn. Hann hatði áhyggjur lega á Indiánann, en Juan
af heiti sínu við Maríu mey, Diego var hvergi hræddur.
en honum fannst gott að „Hér eru teiknin,“ sagði hann
hafa eitthvað fyrir stafni, þvi og losaði um hornin á
að hann hafði orðið óttasleg-1 skikhjn sinni, en þá hruridu
inn vcgna starfsins, sem hún rósirnar á gólfið, ferskar og
hafði falið lionum. Það var fagrar.
þreytandi, þegar sálin komstl En þá sá biskupinn skikkju, , ,
i svona nxikið uppnám, þvi Juan Diegos og þá féll hann ‘ sér i'ökkurlflund og teygja
að einhverja fórn varð að a kné_ Á grófgerðri skikkj- loPann* ef i’okkurmn kastar
færa fegurðmm og það er unni, sem gerð var úr kaktus-
þreytandi fyrir mann að tægjum, Var mynd Mariu
vera mikilmenni. Hann hugs- meyjar.
aði: Eg ætla ekki að styttaj Lílil kapella var í'eist i
mér leið yfir lepayac-hæð. jTepayac, þar sem Hún hafði
Eg ætla að krækja fyrir hæð- birzt, unz hægt var að korna
ina og þá mun Guðsmóðir þar Upp musteri. Og Juan
ekki sjá mig og eg get komizf Diego hyggði sér nýjan kofa ,barn blýfur að r>1,ast abuga
hjá skyldustarfinu. Hann ‘úr leir rétt bjá og fór að á því að fá að vita, hvað oll
sagði við sjálfan sig: Hún!rækta garíy Hann söpaði Þessi orð Þý®a’ ef það hefir
getur ekki legið.mér á hálsi!golf kapellunnar og hirtijebki öðlazt þekkingu é þvi
íyx’ir að í’eyna að hjálpa hana, unz hann andaðist. —
frænda minum. j Hann var sæll og hamingju-
Hann íór lengri Ieiðina og samui'. Og það er ekki ósenni-
fann, hvernig meskita-runn- legt, að h%nn hafi ekki vitað,
ai’uir riíu í skikkju hans. að fyrir hjarta hans varð
Honurn skrikaði oft fótur á Maria af Guadalupe hin
Heilaga Móðir þjóðar hans.
þá ekki af sér. Hestarnir
tyggja mélin, nieðan þeir
tvístiga við hlaðhelluna, en á
veturna lxanga grýlukertin
niður úr uppsunum.
Frá öllu þessu er sagt af
svo mikilli snilld, að
livexxt
steinunum, þyí að leiðin var
erfið og myrkt af nóttu.
En skyndilega Ijómaði
ljpsið nmhverfis hann og
Guðsmóðir stóð
Tvö lækningaleyfi.
í síöasta tölublaöi Lögbirt-
andspænis ingablaösins er frá því skýrt,
áður.
Það er sýnilegt, að liöfund-
ur ætlast til þess, að bókin
korni að notum, en sé ekki
eilthvað út i loftið.
Bóldn er skrifuð af mikluiri
nærnleik, og það hlýtur að
vera hverju barrii gagn og
gleði að lesa hana og full-
orðnuiri ekki síður.
Yigdís G. Blöndal.
©©o©o®«s©®ts©o©eistDea®ee©©8oe0®«®t3a©o©©öe®®®&®os
o
©.
> 9
@
&
@
9
O
•
«
9
honum. Hryggur og skömm-
usíulégúr kraup Juan fyrir
fráman hana.
„Eg ætlaði að fara upp á
hæðina jafnskjótt og eg væri
búinn að fá hjálp handa hon-
um frænda minuni,“ sagði
hann.
Fliin svaraði og var mikjð
niðri fyrir: „Þú getur ekki
komizt hjá þvij sonur íninn.
Þú getur aldrei komizí lijá
því. Sizt þú. Gleymdu hon-
um frænda þínum. Hann er
orðinn heilbrigður. Eg er bú-
in að lækna liann. Farðu nú
réttu götuna yfir Tepayac-
aö heilbrigöismálaráöuneytiö
hafi þann 6- þ. m- gefiS út leyf-
isbréf til handa Ivjartani Arna-
' svni canct- mecl., til.þess aö m'ega
stuncla álmennar lækningar hér
, á landi. —■ Daginn eftir gaf
! ráöuneytið samskonar leyfis-
j bréf til handa Snorra S. Snorra-
' syni.
®e@©©oo®e©e«®©@e©©e@©e®©®s®®®®e®®©e®6®s®©e@@9®
«
9
ef jo
//
Bókabúðin Arnarfell.
^•©©•©•©©•••••••••••••••••••©•••••••©•©•©©©•••*
í> t & © ÍK»$' €* ® i