Vísir - 25.07.1951, Qupperneq 7

Miðvikudaginn 25. júlí 1951
V I S I R
MAGNUS MARGRAÐUGI
inn litli var allt í einu kominn að hlið
topt >»« Uurrouau.loc -TOH& «1 P»' P*
Dlstr. by Untted Feature Syndicfcic. ine.
Atlt i einu öþnifSUst dyrnar áð útan
og jnn steig ieðsti þresturimi. llann
nam stáðar, er hann sá gulldiskillli »
„Þegar við komtíni uþp l þfeisi ])rep,“
sngði Tat'Ksn, ‘,5ertnn við vijs dyrha'r
út á götuna. Og þá er stutt oftir.“
„Ýið ycrðum að hvíla
stúhí,, ságði þá Chtram. .
haldið lengra áfram strax.
„Guð Iijálpi mér,“ andvarpáði Chir-
am. „Nú skall hurð nærri 'liæhtm. Eg
var búinn að gefa upp alla'von.
hans. „Eg fer up.p fyrst“, sagði hann. „Eg er öllum hnút-
um kunnugur.“
Magnúsi þótti ákafi hans grunsamlegur, en hafði ekjki
orð á grun sinum, og mælti hvasslega:
„Þú kemur á eftir mér.“
„Oui, oui, monsieur“, tautaði Portúgalsmaðurinn, „eins
og yður þóknast.“
Þegar alda lyfti bátnum næst steig Magnús í reipstig-
ann og fór að klífa upp, og varð þess brátt var, að Portú-
galsmaðurinn kom upp stigann á eftir honum. Þegar, er
höfuð hans var í þann veginn að lcoma upp fyrir borð-
stokkinn, lagðist í hann, að hyggilegast væri að snúa við.
Það var svo ískyggilega hljótt á skipinu mikla. Hann
hlaut að hafa numið staðar ósjálfrátt, því að kollurinn á
Pequino rakst í fót hans Hann hölvaði sjálfum sér fyrir
hikið og lyfti öðrum fæti yfir borðstokldnp. og seig svo
hljóðlega niður á þilfarið. I sömu svifum vatt Pequeno
sér upp á borð,stokkinn og æpti:
„Guð veri lofaður, allt er í Hans hendi.“
Magnús sneri sér við snögglega, x-eiður rnjög, en ekki
oi’ð kom yfir .varir hans, því að segli var aHt í einu vai’pað
yfir hann, og hneig hann niður á þilfarið undir þunga
þess og þeii’ra, sem þaxma voru að verki.
8, kapítuli.
Árásai’menn hans höfðu þegar varpað sér ofan á hann
og hann féltk engi’i vöi-n við komið. Formælingar og háðs-
yrði spænskra rnanna bárust honurn að eyi’um, og eitt sinn
þóttist hann heyi’a Pequenó gorta yfir.afreki sinu, að hafa'
tekizt að lokka hann út á skipið. Hann var réiður yfi'r
svikunurri, en enn féiðari sjálfum sér fyfir að íáta leiká
sig svoná grátt. Hann fánn, að hann var tekinn upp snar-
lega og boi’inn í segiiriu eftir þilfaririu. Nókkrum augná-
blikum síðar vor honum hent hranalega á gólf og seglinu
kippt undan honum. — Allf í kringum hann voru menn,
sem héldq á Iqgaridi kevtuip, og fékk hann ofbirtu í arig-
un í svip, en svo var hann tekinn óg bundinri á hönd-
um og fóturn, og látinri standa upþréttui’. Áugu háns voru
nú farin að venjast þirtunni. Hann leit í kringum sig og
sá, 'að hann vár í káetu aftur í skut, og stóðú tveir sjó-
menn hvor sinu inegin við Íiann. Hann varð þess vaf, áð
aðrír voru viðstaddii’, en harih yar ériri eins og laniaður
veg ia alls þess, sem gei’zt hafði og hafði ekki sinnu á að
virða þá fyrir sér, en brátt heyrði hann mælt ktinnug-
legfi í’öddu:
„Veiðí menn snák er réyridin vanalega sú, að annar
er ekki víðs fjárri —- og mxinu sörnu Orlög bíða beggja.“
Það yar sem helkuldi fæi’i um alla limu Magnúsar. Hann
í’étfi úr sér og leit á þann, senx mælt hafði. Sir Thomas
sat þar í hægindastól; er fóði’aður var með rauðunx flos-
dúlc. Var aðalsmaðui’inn klæddur uppháum silkisokkum,
og teygði frani skankana. Hann studdi hvítx’i, kvenlegri
hönd sinni undir kinn. Magnús sem engu oi’ði fékk upp
komið, stai’ði ú aðra, senx viðstaddir voru. A hægri hönd
Sir Thonxasar stóð Spánverji, hi’okalegur rnjög, vopnaður
og með Ixi’jóst- og ei’mahlífar, og gizkaði Magnús á, að
þetta mundi vera skipheiTann sjálfur, en baka til í ká-
ctunni var hinn fölleiti og illmannlegi síi’a Alonso de
Cigale.
„Bölvaður kynblendingui’inn þinn“, æpti Magnús tit
Sir Thomasar og gleymdi því reiði sinni, að hann var
bundirin á höndurii og fótunx, og ætlaði að æða að hon-
um, en féll á grúfu. Einn vai’ðmannanna steig á höfuð
honum þunglega, svo að andlit hans þi’ýstist niður í
þykka gólfábreiðuna, og gat hann var náð andanunx.
Hann heyrði Sir Thonxas Beckles mæla eins og í fjarska:
„Ilver þremillinn gengur að mönnum yðar, Barahona
skiphei’i’a? Bei’ið burt hræ þetta og komið með hann,
er hann hefir sætt þeirri mcðfei’ð, senx hann hefir til
Unnið.“
Foi'mælingaroi’ð Spánvei’janna kváðu við i eyrunx hans.
Mai’gar hendur gi’ipu harkalega í Magnús og liann var boi’-
inn út iir káetunni og að aðalsiglunni. Hann þóttist vita
á hvei’ju harin átti von, og í’eyndi að vei’jast, en var þá
greitt höfuðhögg svo riiikið, að hann vai’ð nærri magn-
laus.
Tóku þeir nú til að lumbra á honum af djöfullegri á-
kefð og furðulegri nákvæmpi, þvi að ekkert högg nægði
til þess að hann missti meðvitund, en við hvert þeirrá
virtist áðéins varita herzliimiininn. Þeir notuöu kylfur og
stígvét og býrjuðix á því áð lemja hann í höfuðið, unz hann
var blár í fi'anian, og svo þi’útinn, að vart sá í augun,
en lxlóð vætlaði úr munrii. Hvað eftir axxnað ældi hann
blóði og galli, og ekki hættu þeir, fyrr en þeir óttuðust, að
þeir rriyndu lenxja xir honum líftóruna, ef þeir héldu
áfram. En þá var Magnús svo sljór oi’ðinn og máttvana,
að honum stóð á sama hvað þeir gei’ðu við harin. Ein-
hver fyUU fötxv með sjó og hellti yfir hann og datt hann
þá aftur á hak og jxuidi í höfði hans, er bánn féll á þil-
farið.
„Vesalingur“, sagði eiipi sjóinannanna og hló, „kannske
aðalsrnanninunx lítist betur á þig nú?“
„Di’ögum kvikindið aftur á.“
Gi’ipið var í fætur Mqgnúsar og svo var hann di’eginn
eftii’ lulffp’ipu, en þar sem hann virtist magnlaus íixeð öllii,
var hann réistiir Xfpp, og studdur inn i káetuna. Þegar inn
kom gat haíin ekki staðið óstuddur og sá alla eins og í
þoku.
■„'Soixur minn, soniir minn“, sagði Jesúítriin með sinni
hvellu klukkurödd, „hví reynir þú að þráast gegn vilja
guðs?“
Magnús svai’aði engu, en óþqlinmæði gætti í svip Sir
Thoniasai’.
„Sýnicí. honunx engq saniúð, faðir“, sagði hann. „Ef
hann ’sypjr okkur ekkj fulla auðsveipni fær Iiaixii þá út-
feið, að liann iriuri nxiniiast þess, er hann nú varo að jjolaj
sein ástaratíqta.“
Hann íiækkaði röddina og bætti við:
„Þér heyi’ið hyað ,eg sagði, Carter ?“
Þess sáust engin nxerki í svip Magnús.ar, að hann hel'ði
heyrt þrið, sem sagt var. Höfuð haris seig niður á hringu
og hann hugsaði unx það eitt, að í’eyna að ná hugarjafn-
vægi, eftir liina hi’ottalegu meðfei’ð, sem hann hafði orðið
að jxola.
Becktes ræskti sig og hélt áfram kuldatcga senx fyrr:
„Eg ætla að vera hreinskilinn við yður, Carter. Við
vituixi um bréfástuldinii á lieimili Sir Gx-egoi’y Duanes og
ætlum okkur að ná þejm aftur. Þrái mun ekki koma yður
að gagni. Við höfum öll skilyi’ði til þess að knýja frqrix
játniixgu yðai’, og við munum skilja við yður sundur
— Árásir Þjóðviljans
Framh. af 4. síðu.
sjálfsögðu liefir í’áðheri’an-
um ekki komið til liugar að
skipta sér að slíknm lyga-
þvættingi jafn ónxeikilegs
hlaðs og' Þjóðviljinn er. Hjá
ritstjóranum er vafasamt
hvort meira má sín, illgirnin
eða heimskan. Það er akki
leyndarmál og hefir ekki
verið, að firínuð Nathan &
Olsen hefir um áratugi haft
umboð fyrir „Tuborg“ og
hefir enn. —- Menntamála-
rúðherra hefir því aldrei
haft nokkur viðskipti við
það firnxa.
Þetta sýnir hezt lxardaga-
aðfei’ðir rauðu „sannleiks“-
postulanna.
Þórsmörk
Ferðir á Þórsmörk þriðju-
daga, fimmtudaga og laugar-
daga kl. 10 árdegis, ef ferða-
fólk óskar eftir fari. Upplýs-
ingar hjá undirrituðum í
sírna um Skarðshlíð.
Baldvin Sigurðsson.
Barnareiðhjól
J'jrir 3ja — 4ra ára.
Verð kr. 295,00.
mm
Heklugarn 2,50. Stoppu-
4* . ;Cíf Ki ••v.tG- ' .
gayn. Auróragarn. Bómull-
argarn. UHargam.
Fósturbarn
Vilja ekki einhver góð
hjón taka þriggja vikna
sveinbarn í fóstur i lengri
eða skemmri tíma. Nánari
uppl. í síma 6813.