Vísir - 28.04.1952, Blaðsíða 7

Mánudaginn 28. apríl 1952
V í S I R
7
DÓTTIR HÖFUÐMANNSINS
Eftir Aiexander Pusjkin.
ss
ss
™ ■
2S
17
Pugatsjev virtist kunna að meta hreinskilni mína.
— Þá verður það svo, sagði hann og klappaði á öxlina mé
mér. — Annaðhvort segi eg af eða á. Þú getur farið hvert sem
þú vilt og gert hvað sem þú villt. .... Komdu á morgun og
kveddu mig — en nú þarf eg að sofa.
9 KAP.
VIÐSKILNAÐURINN.
Trumburnar vöktu mig morguninn eftir. Eg fór niður á
torgið. Þar var her Pugatsjevs að skipa sér í fylkingar, kó-
sakkarnir ríðandi, dátarnir með byssu um öxl. Nokkrir fánar
blöktu í vindinum. Eg sá'líka nokkrar fallbyssur, meðal þeirra
var sú gamla okkar.
Allir þorpsbúar höfðu safnast saman til að horfa á. Allir
biðu eftir að Pugatsjev kæmi. Fyrir utan virkisstjórahúsið stóð
kósakki og hélt í tauminn á fallegum hvítum hesti. LíK frúar-
innar hafði verið flutt til hliðar og dúkur breiddur yfir það.
Loks sást Pugatsjev í dyrunum. Allir tóku ofan. Kósakki
einn rétti honum poka með koparpeningum, og Pugatsjev fór
að strá þeim meðal fólksins. Meðal kósakkaforingjanna sem
þyrptust kringum hann sá eg líka Svabrin. Augu okkar mætt-
ust: eg leit fyrirlitlega til hans en hann starði fólskulega á
mig á móti.
Pugatsjev kom auga á mig og veifaði til mín.
— Farðu nú til Orenburg, sagði hann. — Og láttu hershöfð-
ingjann þar vita að eg komi eftir viku. Varaðu harm við að
sýna mér mótþróa, annars kemst hann ekki hjá gálganum.
Góða ferð!
Hann sneri sér að lýðnum, benti á Svabrin og sagði:
— Þetta er nýi virkisstjórinn ykkar! Honum eigið þið að
hlýða, hann ber ábyrgð á virkinu.
Það var eins og ísköldu vatni væri hellt yfir mig. Svabrin
yar öllu ráðandi í virkinu. — Masja var á hans valdi!
Pugatsjev gekk hátignarlega niður þrepin og vatt sér í
hnakkinn. í sömu andránni bar Saveljitsj að. Hann olnbogaði
sig gegnum mannfjöldann og rétti honum blað.
— Hvað er þetta? spurði Pugatsjev.
— Þú verður að lesa það, svaraði Saveljitsj.
Pugatsjev rýndi í blaðið (hann kunni ekki að lesa).
— Þetta er meira hrafnasparkið, sagði hann loks. — Hvar
er yfirritarmn minn? t
Ungur maður í liðþjálfabúningi kom hlaupandi’.
— Lestu þetta hátt, sagði Pugatsjev og rétti honum blaðið.
Mér var forvitni á að heyra hvað sá gamli hefði skrifað Pug-
atsjev og færði mig nær.
Yfirritarinn fór að stauta sig fram úr bréfinu.
— Tveir slobrokkar, annar úr ull en hinn úr silki, samtals
sex rúblur......
— Hvað þýðir þetta? sagði Pugatsjev og hnyklaðri brúnimar.
— Láttu hann lesa áfram, sagði Saveljitsj.
— .... einkennisbúningur úr úrvals grænum ullardúk —
sjö rúblur. Viðhafnarbuxur á fimm rúblur. Tólf hvítar skyrtur,
tiu rúblur. Tebollar, hálf rúbla...
— Hvaða þvættingur er þetta? tók Pugatsjev fram í. —
Hvað koma viðhafnarbuxur og telbollar mér við?
— Þetta er skrá yfir það, sem ræningjarnir þínir hafa stolið
frá okkur ....
— Hvaða ræningjar? spurði Pugatsjev ógnandi.
— Eg bið afsökunar, mér varð mismæli. Þeir eru kannskg
ekki ræningjar, en þeir eru að minnsta kosti þínir menn.....
Þeir hafa rúið okkur inn að skyrtunni. Láttu hann lesa áfram.
— Lestu, sagði Pugatsjev.
— Tvær voðir — önnur úr ull, hin úr vatti — fjórar rúblur.
Loðkápa úr tófuskinnum — fjörutíu rúblur. — Héraskinn-
kápa, sem þú fékkst forðum — fimmtán rúblur.......
— Nú er nóg komið! öskraði Pugatsjev og augun í honum
urðu ægileg.
Eg fór að verða hræddur um líftóruna í Saveljitsj. Hann
ætlaði að fara að gefa skýringar, en Pugatsjev hleypti honum
ekki að.
— Dirfist þú að ónáða keisara þinn með svona smámunum!
öskraði hann, þreif blaðið að ,,yfirritaranum“ og fleygði því
framan í Saveljitsj. — Þú ert erkifífl! Þú og húsbóndi þinn
geta hrósað happi yfir því að hanga ekki í gálganum þarna
með hinum! Héraskinnskápu! Eg skal gefa þér héraskinns-
kápu! Eg get látið þá flá þig lifandi.ef eg vil, — það verður
falleg kápa!
— Eins og þér þóknast herra. En eg ber ábyrgð á fatnaði
húsbónda míns.
Pugatsjev var í góðu skapi þennan dag. Hann sneri hest-
inum og reið á burt án þess að segja orð. Allir eltu nema við
Saveljitsj urðum eftir.
Eg fór að skamma hann fyrir bíræfni hans en átti þó bágt
með að halda niðri í mér hlátrinum,
— Já, þú hlær, herra, sagði hann angurvær. — En þú ferð
að gráta þegar við verðum að kaupa okkur allt nýtt í staðinn.
Eg fór í prestshúsið til að kveðja Mösju. Frúin tók á móti
mér með sorglegar fréttir, Masja var orðin alvarlega veik og
með háan hita.
Eg gekk hljóðlega að rúminu. Masja þekkti mig ekki aftur.
Eg stóð lengi og horfði á þetta ástfólgna andlit. Tilhugsunin
um að hún yrði eftir í höndum ræningjanna og að eg væri
cjálfur einskis megándi skelfdi mig. Sérstaklega fannst mér
hræðilegf að hugsa til Svabrins.
En hvað gat eg gert? Hvernig gat eg hjálpað ástmey minni?
Aðeins ein leið var til: Eg varð að komast sem fljótast til
Grenburg og biðja hershöfðingjann þar að ná Bjelogorskaja-
virkinu aftur. Eg beygði mig, tók í hönd Mösju og.kissti á
hana. Prestkonan fylgdi mér út. — Farið heilir, Pétur Andrés-
son, sagði hún. Þér megið ekki gleyma okkur. Masja vesaling-
urinn á aðeins yður eftir.
Eg gekk hægt vfir torgið. Nam staðar við gálgann og hneigði
mig. Svo fórum við Saveljitsj út um hliðið og lögðum út á veg-
inn. Við höfðum gengið nokkra stund er við heyrðum hófa-
giam bak við okkur. Við námum staðar báðir. Kósakkaliðs-
foringi kom ríðandi til oklcar. Hann teymdi lítinn basjkírahest.
— Höfðingi okkar sendir þér þennan hest og gæruskinns-
kápuna að gjöf.....Hann sendi líka silfurrúblu .... en henni
hefi eg týnt á leiðinni, sagði kósakkinn.
Saveljitsj leit tortryggnilega á hann og tautaði:
— Leitaðu betur í .vösunum þínum, þá finnurðu hana.
Kósakkinn lét sem hann heyrði hann ekki.
— Þú skalt skila þakklæti til hans fyrir gjöfina. Og ef þú
fmnur rúbluna, þá máttu kaupa þér brennivín fyrir hana.
— Þakka yður fyrir, yðar náð! sagði kósakkinn, sneri hest-
inum við og þeysti til baka.
— Þarna sérðu, herra, sagði gamli maðurinn. — Nú skamm-
ast ræninginn sín. Hesturinn er lítils virði og kápan mikið
notuð, en það er þó betra en ekkert. En bölvaður þorparinn,
kósakkinn, stal rúblunni frá okkur.
10. KAP. UMSÁTIN UM BÆINN.
Þegar við nálguðumst Orenburg sáum við fjölda tukthús-
lima, sem voru að vinna að endurbótum á víggirðingum bæj-
arins undir umsjá hermanns úr setuliðinu. Sumir voru að
dýpka gröfina kringum bæinn, aðrir að dytta að múrnum innan
við hana.
KHXXJ«ít»S«í«W9»«
||DuIrænar:i
iifrásagnir:
„KeÍiS svarta nrstir
mitt hjarfa.“
Veturinn 1878—79 ætlaði
ung stúlka, Arnfríður Benja-
mínsdóttir, sem þá átti heima
í Hvammi í Ytri-Laxárdal í
Skagafjarðarsýslu, að fara vest-
ur yfir Kolugafjall .að Neðra-
Skúfi í Norðurárdal, en varð
úti á fjallinu. Þrjá daga mátti
hún vera að heiman. En er leið
fram yfir þann tíma, er Arn-
fríði var leyft að vera í burtu,
og hún kom ekki, var maður
sendur vestur að Skúfi, tii þess
að grennslast eftir hvað hana
tefði. Þó datt engum í hug,
að hún hefði orðið úti, því að
veður var meinlaust, þegar hún
lagði af stað. — Enginn maður
á Skúfi hafði hugboð um ferða-
lag Arnfríðar, né að hana vant-
aði. — Nóttina áður en sendi-
maður frá Hvammi kom að
Skúfi, hrökk húsfreyjan (Elin
móðir síra Árna Björnssonar á
Sauðárkróki) upp við það, að
sagt var á glugganum yfir rúmi
hennar:
„Helið svarta nístir mitt
hjarta“.
Sömu nóttina dreymdi Ingi-
björgu Benjamínsdóttur á
Neðra Skúfi,. systur Arjifríðar,
að Arnfríður systir sín kæmi
ríðandi af grasafjalli á svört-
um hesti. Var hún fálát mjög
og bað Ingibjörgu að leggjast
í farið sitt á fjallinu. Ingibjörg
var treg til þess. Sagðist Arn-
fríður þá verða að fara. Lét
Ingibjörg þá til leiðast, fór upp
á fjallið, sá farið og lagðist í
það. En jafnskjótt og hún var
lögst í farið varð hún gagntek-
in af nístingskulda, svo að hún
hélzt þar ekki við, og sneri
heim aftur. Fór Arnfríður þá
og sagðist verða að leggjast í
farið sitt aftur. — Draum þenn-
an sagði Ingibjörg þegar um
morguninn. Síðar um daginn
kom sendimaður frá Hvammi að
Neðra-Skúfi og spurði eftir
Arnfríði. Fundu leitarmenn
hana örenda á fjallinu nokkr-
um dögum síðar og lá hún eins
og Ingibjörg hafði dreymt, að
farið hennar væri. (Þjóðs.
O. B.).
„Bíðir hérna,“ sagði Tarzan.
„Tantor er særður og Tarzan ætlar
að fara og hjálpa honum,“ bætti
hann við.
Síðan gekk hann frá samferðafólki
sínu og í móts við fílahjörðina. Tar-
zan vissi hvað hann mátti sín, er
hann átti við fílana.
Tarzan talaði við forystuskepnuna
á máli fíla og klappaði henni á höf-
uðið. „Tarzan skal hjálpa þér,“ sagði
hann.
Fíllinn virtist undir eins skilja
Tarzan og hann gældi við hann með
rana sínum og virtist bíða eftir að-
gerðinni.