Vísir - 31.10.1952, Blaðsíða 7

Föstudagirm 31. október 1952
VtSIfi

THOMAS B. COSTAIN:
Ei má sköpum renna.
26
inn Sosthéne, sonur de Salles markgreifa. Hann var ekki lengi
að hafa fataskipti og birtist brátt í eldhúsdyrunum. Hann var
gríðar mikill vexti og gildur, en herðamjór, og gerði það hann
dálítið skoplegan, því að hann var mikill um sig og fæturnir
gildir og luralegir. Hann var miklu eldri en Gabrielle, enda
sonur de Salles af fyrra hjónabandi. Klæðnaður hans benti til,
að hann væri afturhaldssamur mjög, en þeir, sem ályktuðu
þannig fóru villir vegar, því að þótt hann virtist dálítið sljó-
legur og silakeppslegur var hann vel gefinn, skarpskygn og at-
hugull.
„Vonandi eitthvað gott á borðum í kvöld?“ sagði hann.
„Eins og höfðingjum hæfir,“ sagði Margot. „Þú þarft engu
að kvíða, Sossy ,og mun maturinn bragðast þér vel.“
„En þú mátt ekki taka gíruglega til fæðunnar,“ sagði systir
hans í viðvörunartón. „Antoine hefir fyrirskipun um, að við í
fjölskyldunni fáum lítinn skammt.“
„Hefirðu verið heppiim í dag?“ spurði Margot.
Hinn gildvaxni ungi maður svaraði: „Eg var viðstaddur hana-
at. Og eg hefi -ekkert vit á víghönum, en í kvöld ætla eg' að
spila „piuqet“ við náunga, sem þykist vera bezti spilamaður
borgarinnar. Nú verður aðra sögu að segja, Margot litla, því
get eg lofað þér. Það vinnur enginn á móti mér í „piquet“.“
Um leið og Sousthene fór sneri hann sér að systur sinni og
bætti við:
„í kvöld ætla eg að eta eins og eg þoli.“
Þegar þær höfðu lokið undirbúningsstörfunum flýtti Gabrielle
sér bak við fyrirhengið til þess að hafa fataskipti. Svuntunni
var hent í eina átt og kappanum í hina, en hvorttveggja greip
Margot á lofti og klemmdi á snúrurnar. Gabrielle beygði sig
snögglega og mjúklega niður til hálfs og á andartaki hafði
hún smokrað af sér kjólnum, sem lág eins og hrúgald við fætur
henni, og var þá ekki í öðru en næfurþunnum bol, sokkum og
hinum venjulegu síðbuxum, en þær voru, eins og tízkan var
urn þessar mundir, lítið annað en leggskjól, sem náði frá il
að kné, og flauelssokkabönd um knén til þess að halda þeim uppi.
Gabríelle horfði á blúndurnar sem á þær voru festar og hafð-
ar til skrauts neðan pilsjaðarsins og mælti:
„Æ, Margot, blúndurnar eru orðnar velktar, — mér mundi
ekki detta í hug að vera í þessu, ef tízkan krefðist þess ekki,
og frú Lebery heimtar að eg geri það sem sýningardama
hennar. Hve oft hefirðu þvegið þær og sterkjað fyrir mig í
vikunni?"
„Þetta verður í níunda skipti.“
Gabrielle hristi höfuðið.
„Mér þykir það leitt, barnið gott, en hvað getum við gert?
Leiðinlegast er, að við förum í þetta^til þess að örva karlmenn-
ina, en svo göngum við í svo síðum pilsum, að þeir fá ekkert
að sjá. Eg held annars, að eg fari í uppháu sokkana mina í kvöld.
Þeir eru miklu hlýrri og þægilegri.“
Hún fór úr sokkunum og dró á fætur sér aðra, sem skýldu
lærunum eigi síður en fótleggjunum, og fjasaði áfram um tízk-
una og frú Lebery, þar til Margot greip fram í og mælti um
leið og hún horfði af aðdáun á hina grönnu, vel löguðu fótleggi
hennar:
„Hvað þú ert fallega vaxin, Gabrielle? Pleldurðu að eg verði
nokkum tíma lík þér?“
Gríðarmikið pils úr vaxbornu mislitu, þunnu efni var nú
bundið með blúndum um mittið með aðstoð Margot. Engar
gjarðir voru í því, þar sem það var bannað í hirðsiðareglunum
ensku, en franskir gestir urðu að sætta sig við að fylgja sið-
venjum þótt þær væru ekki að þeirra skapi. í stað gjarða voru
notaðar stinnar hvalbeinsflísar, svo að pilsið breiddi úr sér
og sveigðist fagurlega með hverri hreyfingu eins og krínólinur
eiga að gera. Yfir þetta pils var svo steypt öðru, sem var úr
tyll-efni, með blúndum, fagurlega gerðum, og þar yfir kom
hið þriðja, einnig úr tyll, skreytt skínandi silfurdoppum. Mar-
got hélt á spegli fyrir framan Gabrielle, sem færði sig til,
beygði sig eða tyllti sér á tá, til þess að reyna að sjá hvernig
hún liti út og hvort allt færi vel, en þetta var erfiðleikum bund-
ið, því að spegillinn var lítill. „Hann lítur furðu vel út,“ sagði
hún og andvarpaði dálítið, „jafnvel þótt hann sé tveggja ára
gamall. Veiztu það, Margot, að hvorki móðir mín né móðir
þín þurftu að vera í sama kjólnum oftar en þrisvar. Það hefir
verið alveg dásamlegt.“
Þjónninn kom æðandi inn um eldhúsdyrnar og sagði óvenju
glaðlega:
„Það er bara hann Antoine gamli.“
Og þegar hann gekk fram hjá fyrirhenginu bætti hann við:
„Já, sá hvíti, ungfrú Gabrielle.“
Margot horfði á eftir honum og var nokkur grunsemd í
svipnum.
„Hann skyldi þó ekki hafa snuðrað uppi hvar eg geymi
vínið. Eg verð víst að leita að nýjum felustað. Eg var að hugsa
um kolabinginn, en það verður of erfitt að ná í það þar!“
— Allir voru komnir, er Frank kom um klukkan 6. Hann
hafði verið lengur að búa sig en vanalega — og kannske mátti
segja, að þetta hafi verið í fyrsta skipti á ævinni, sem hann
hafði nokkrar áhyggjur í þessu efni. Hann var klæddur í silki-
skyrtu með kögri á kraga og ermum, fjólubláu, flegnu vesti,
og svörtum jakka með löfum, og fór þetta allt svo vel sem bezt
varð á kosið. Spennurnar á skónum hans voru úr silfri og
knjáhnapparnir á satin-stuttbuxunum, og hvítu sokkarnir féllu
vel að leggjunum. Vart var sjáanlegt, er hann var svo búinn,
að annað kné hans var dálítið hnýtt.
Antoine, sem var dyravörður, tilkynnti komu hans hátíðlega,
og Frank þokaði sér í áttina til húsráðanda, sem sat við arin-
inn. De Salle markgreifi rétti honum titrandi hendina og mælti:
„Eg býð yður velkominn, herra Ellery. Þetta er sonur minn.“
Hinn gildvaxni mögur ættarhöfðingjans hneigði sig lítið eitt,
þar sem hann stóð við stól föður síns, og Frank var kynntur
ýmsum, en gat ekki munað nein nöfn. Hann sá Gabrielle
hinum enda salarins, þar sem langborðið hafði verið dúkað og
allt reiðubúið. Hún stóð þar í hópi masandi, miðaldra kvenna,
sem allar voru óspart málaðar og púðraðar, og hlaðnar skart-
gripum, en það var aðeins í svip, sem hann sá þær — þær hurfu
eins og í þoku, og hann sá aðeins hvítar, grannar axlir Gabri-
elle.
Dulrænav
frásagnir
Látmn læknir kemur
tilhjálpar.
Fyrir mörgum árum var
Skafti Jósefsson ritstjóri Austra
á skuldheimtuferð um Mel-
rakkasléttu fyrir Gránufélagið
á Akureyri og átti leið um
Núpastíg milli Raufarhafnar og
Núpasveitar, en svo illa tókst
til, að hann féll af baki og togn-
aði í fæti, svo að hann varð
ekki ferðafær. Varð hann því
að leggjast fyrir á bæ einum og
var í þungu skapi um kvöldið
út af atburði þessum, því að
hann bjóst við að þurfa að
liggja lengi farlama. Um nótt-
ina, er Skafti var milli svefns
og vöku, sá hann að hurðinni
var hrundið upp, og kom þar
inn maður. Þekkti Skafti þar
Jósef lækni Skaftasen föður
sinn, en hann var þá dáinn.
Skaftasen gekk að rúmi Skafta,
fletti fötum af fótum hans og
fór Skaftasen því næst út aft-
ur. Eftir það sofnaði Skafti til
fulls. Nsesta morgun voru mest-
öll sárindi úr fætinum, og Skafti
svo hress, að hann gat haldið á-
fram ferð sinni. (Eftir sögn
Ingibjargar Skaftadóttur, en
hún hafði eftir sögn Skafta
sjálfs, föður síns. — Þjóðs.
Ó. D.).
„!Vú er Gísli BJörnsson
látinn.44
Kveikt hafði verið á mörgum kertum og hinum unga Eng-
lendingi fannst í svip, sem einhver Versalabragur væri þarna
á öllu. Það sló bjarma á silfurborðbúnaðinn og á kristalsglösin,
og munirnir í skápunum með glerhurðunum virtust enn fegurri
og sjaldgæfari en er hann leit þá fyrst. Allir voru glaðir og
hressir, flestir mösuðu saman, aðrir hlógu dátt, og þetta var í
sannleika kliður sem hæfði glöðu samkvæmi. — Antoine, sem
lokið hafði skyldustarfi sínu sem dyravörður, var horfinn.
Hefði Frank mátt líta inn í önnur herbergi á hæðinni mundi
það hafa vakið undrun hans yfir muninum, miklu meira en
annara gesta, sem voru orðnir slíku vanir í langri útlegð. —
Þegar hann hafði verið leiddur til sætis komst hann að raun
um, að honum á aðra hönd sat hin gildasta hinna gildu, mið-
aldra kvenna, sem umkringt höfðu Gabrielle, en á hina búldu-
leitur, svarteygur klerkur. Ekkert hlé varð á viðræðum manna,
þótt hægagangur væri á framreiðslunni, sem Antoine annáðist
einn síns liðs. Og nú sneri hinn gildvaxni kirkjunnar maður
sér að Frank og mælti:
Gísli Björnsson, sonur síra
Björns Þorvaldssonar, að Hoiti
undir Eyjafjöllum, dó í latínu-
skólanum í janúar 1876. — Lá
hann veikur mjög í skólaspítal-
anum, þegar þessi atburður
gerðist, en menn hugðu þó, að
brugðið gæti til beggja vona
um sjúkdóm hans, enda var
Gísli hraustbyggður mjög. Ein-
ar H. Kvaran rithöfundur svaf
þá á langaloftinu, sem svo var
nefnt. Einn -morgun snemma
vaknaði hann við það, að hon-
um heyrðist vera sagt við sig:
„Nú er Gísli Bjömsson dáinn.“
— Skömmu síðar kom Ari píka,
dyravörður skólans, inn á loft-
ið og sagði, að Gísli hefði dáið
um nóttina. (Þjs. Ó. D.).

TARZAW
SZ69
Jerome og Jessíka tóku nú til fót-‘
anna, meðan dvergarnir voru sem •
steini lostnir.
En nú áttaði Rebega sig, og skipaði
svo fyrir, að þau skyldu drepin.
En Tarzan var í leyni og notaði
boga sinn. Rebega féll dauður niður.
Hann hélt áfram að skjóta af boga
síhum, en Jerome og Jessíka héldu
flóttanum áfram.