Vísir - 23.12.1952, Side 11

Þriðjudagian 23. dcsember 1952
V í S I R
11'
ftsas*aB*sBaa]3esátt'iasar>-KiM*!ilK;v:tae;i*»fts9iiE4&3!aaHttaiiiBHM«naKi)00«iJiðfl«ae«a
..... ............." ...................................... .................... *
ÍHOMAS 8„ O0STAIN:
öpum reooa. 1
©7
í garð hins glæsta bróður þíns, sem eg hefi ekki upprætt —
gremjan yfir framkomu hans við þig. Stundum kenni eg í brjósti
um þig.“
„Eg óska þess ekki, Gaby, að þú kennir í brjósti um mig.“
Það var mikill ákafi í rödd hans, en hún brosti enn. Þau horfð-
ust í augu. Hún horfði á hann, rannsakandi augum — og það
var eitthvað í svip hennar, sem hann hafði ekki veitt athygli
fyrr.
„Það er ekki allt ljóst enn —“ sagði hún. ,,En ef til vill ....
við gerðum samkomulag með okkur í dag, mjög skynsamlegt —“
„Já, það var víst mjög skynsamlegt.“
„Þá verð eg að krefjast þess, að við séum jafn skynsöm um
framkvæmd samkomulagsins. Það er bezt, að eg hafi þennan
bedda helming nætur og þú hinn.“
„Það fellst eg ekki á undir weinum kringumstæðum.“
„Skilurðu ekki,“ sagði hún næstum sem hefði hann móðgað
hana, ,,að eg hlýt að finna mjög til eigingirni og sjálfselsku, ef
þú verður að hýrast þarna kaldur og við illan aðbúnað alla
nóttina."
„Og hvernig mundi mér líða, ef eg léti þig sofa héma, þótt
ekki væri nema hálfa nóttina?“
„Skilst þér ekki,“ sagði hún, „hvað þú gerir mér erfitt fyrir,
að halda samkomulagið?“
„Gaby, fyrir guðs skuld, kveldu mig ekki svona, — allt er
betra en þessi óvissa.“
Hún svipti til ábreiðunni lítið eitt:
„Fljótur,“ sagði hún í skyndilegri geðæsingu, sem nálgaðist
mörk reiðinnar. „Fljótur, áður en eg sé mig um hönd“.

7.
Fjóra daga enn höfðust þau þarna við í hinu rússneska höfð-
ingjasetri. Aðeins einu sinni lá við að til alvarlegrar sennu
kæmi. Það var út af hafnbanni Breta, en Gabrielle fannst fjar-
stæða, að grípa til slíkra ráðstafana. „Þið eruð svo öfgafullir
á stundum, Bretarnir,“ sagði hún. En annars var hún svo ham-
ingjusöm þessa fyrstu þrjá daga, að segja mátti, að hún ljóm-
aði hvert andartak, og hann var í sjöunda himni yfir hamingju
þeirra. Og eftír hina skömmu vörn hennar var líf þeirra eins
samtvinnað og líf karls og konu getur verið og öll framkoma
hennar var framkoma ungrar konu, sem elskar og er elskuð.
Stundum læddist hún aftan að honum, kyssti hann á vangann
eða strauk hnakka hans og sagði:
„Þú ert svo dökkur og grannur og eiginlega ekkert laglegur
— og svo skelfilega enskur! Og í hjarta þínu vaknar víst oft
sú hugsun, að eg sé skelfilega frönsk — og í rauninni óalandi
og óferjandi. Það er nánast furðulegt, að við skulum geta unað
saraan. En samt, samt —“
Þannig stríddi hún honum. En í rauninni skyggði ekkert á
hamingju þeirra, hvorki hans eða hennar. — Stundum fannst
honum hann verða einhvers var í tilliti hennar, sem hann gat
ekki gert sér grein fyrir. Og eitt sinn, er það kom fyrir, spurði
hann:
„Þú horfir stundum á mig, eins og það væri eitthvað annar-
legt við mig, eitthvað, sem þú færð ekki skilið —“
Þá hristi hún höfuðið og mælti:
„Nei,- neiy þáð-er alls ekki evo. En- eg skil ekki sjálfa mig.
Eg var svo viss um þig, áður, Frank. Þú varst vinur minn,
bezti og áreiðanlegasti vinur minn. Særir það þig, ef eg segi, að
eg bjóst við því, að þú mundir alltaf verða yinur minn? Aðeins
vinur minn.“
„Nei, það mundi ekki særá mig minnstu vitund. Sjáðu til,
— þú ert að tala um hið liðna. Tilfinningum þínum í minn garð
er öðruvísi varið nú.“
„Já,“ sagði hún og leiftuibros kom á varir hennar og nú sem
jafnan komu þá spékopparnir í kinnum hennar betur í ljós.
„Allt öðruvísi. Eg held að það hafi byrjað á undanhaldinu,
þegar þú hafðir fundið mig. Eg sannfærðist þá um, að það var
ekki bara þakklæti —“
„Mig varðar ekkert um aðdragandann eða hvernig það bar
til, — mér nægir' fyllilega að vita, að þessi breyting varð.“
Henni þótti gaman að klæða sig ýmislega, koma í æ nýjum
nýjum búningi. Hún átti það til, að hverfa skyndilega upp á
loft. Og svo komst hann kannske að því, að hún hafði þá verið
að róta til í því, sem hún hafði meðferðis af fatnaði, því að
hún birtist allt í einu öðru vísi klædd en áður, kallandi: „Sjáðu
— hvemig lízt þér á mig í þessu?“ Stundum var hún klædd
að slavneskum sið og sagði þá, klædd víðu grænu pilsi, með
húfu, er á voru fjórar raðir af perlum, og sagði: „í þessu hlýt
eg að líkjast Katrínu miklu,“ en á það vildi Frank vitanlega’
ekki með nokkru móti fallast. Mest gaman þótti henni að
klæðast því, sem minnti á einkennisbúninga, því að þá gafst
henni tækifæri til að syngja „napoleonisk“ göngulög, en hún
hafði fallega rödd, sem hún beitti vel.
.... Að morgni hins fjórða dags vaknaði Frank snemma.
Hann hafði gefið Topp til kynna, að hann ætti ekki að koma
inn í lesstofuna árla morguns, og varð Frank því sjálfur að
kveikja upp. Er hann hafði gert það flýtti hann sér að klæða
sig, og hraðaði sér niður í eldhúsið til þess að ná í eitthvað
handa Gabrielle.
Honum fannst svo dásamlegt að sjá hana vakna, að hann
vildi ekki fyrir nokkurn mun verða af því. — Hún vaknaði
eins og vanalega, hress og fjörleg — það var aldrei neinn syfju-
bragur á henni á morgnana. Hún var jafnan glaðvöknuð á svip-
stundu, hress og kát, — hún þurfti aldrei neins átaks til þess
að geta byrjað nýjan dag.
„Góðan dag, Frank minn. Enn einn unaðslegur morgun. Ó,
þetta blessaða rússneska sólskin!! Fuglamir vafalaust farnir að
kvaka fyrir utan.“
Svo drakk hún kaffið.
„Viltu vera svo vænn, að le'ggja loðkápuna á herðar mér —
og láta þar við sitja.“
Honum veittist erfitt að hlýða, en gerði það. Svo sást allt í
einu á lítinn, hvítan fót.
„Svona, svona, herra minn. Þetta er merkið, — þú átt að fara
svo að eg geti baðað mig og klætt.“
„Viltu flýta þér í þetta eina skipti. Það ætti ekki að þurfa að
taka langan tíma að tína á sig nokkrar spjarir.“
„Að tína á sig nokkrar spjarir, ja, hérna — þú mundir furða
þig á því, ef þú vissir hve margar „spjarir“ það eru, sem hefð-
arkona verður „að tír.a á sig“. En annars skal eg flýta mér. Til-
búin eftir hálfa klukkustund.“
En vitanlega leið full klukkustund þar til hún gaf honum til
kynna, að hann mætti koma, og þá vantaði hana vitanlega annan
skóinn, sem hún hélt óhikað fram, að hann hefði týnt.
„Eg er farin að halda, að þú sért afbrýðisamur — og felir
skóna mina, af því að þú haldir, að þeir séu gjöf frá keisaranum.“
Og þegar hann löks kom með skóinn sagði hún glettnislega:
„Vissi eg ekki? Vitanlega vissirðu alltaf hvar hann var.“
Og hún átti eftir að greiða sér.
„Ó, hve eg sakna hans Antoine, litla Parísar hárgreiðslu-
mannsins míns.“
Svo fór hún að bera á sig smyrsl og hélt áfram í sama dúr:
„Eg þykist vita, að þú sért alveg sammála, að eg reyni að líta
sem bezt út.“

Oulrænar
Hver settist á rúmið?
Haustið 1926 var eg við jarð-
yrkjustörf á Hvalsnesi á Skaga.
Eg var látinn sofa í afskekktri
stofu vestan við baðstofuna.
Eina nótt glaðvakna eg allt í
einu. Finnst mé-r þá, að einhver
muni vera inni í herberginu,
en þó heyrði eg hvorki né sá
neitt. Gaf eg þessu því engan
gaum, en sneri mér til veggjar,
og ætlaði að sofna aftur. Sofn-
að gat eg þó" ekki fyrst um
sinn. En að lítilli stundu lið-
inni verð eg þess var, að sezt
er á rúmið fyrir framan mig,
og sá, sem á rúmið settist, halÞ.
ar sér á olnboga á hægri hlið
og upp að mér. Eg sneri mér þá
snöggt fram og sagði um leið:
„Farðu burtu“. — Hvarf þetta
þá samstundis. Ekki svaf eg vel
það, sem eftir var nætur. —
Næsta morgun þegar eg er að.
klæða mig, er komið inn til mín
og mér sagt, að maður sé kom-
inn, sem vilji finna mig. Þar
eð eg var lítt klæddur, bað eg
að vísa manninum inn til mín,
og var það gert. Manninn, sem
kominn var, hirði eg ekki um
að nafngreina, en hitt skal tekið
fram, að um leið og hann var
kominn inn til mín, settist hann
á rúmið á sama stað og mér
hafði fundist gert um nóttina.
— Nú er spurningin: Hver var
það, sem settist á rúmið um
nóttina? Var það maðurinn
sjálfur sem kom á undan mér,
eða var það fylgja hans, sem
kom á undan honum? (Handrit
Björns kennara Jónassonar á
Kj arvalsst.öðum í Hólahreppi.
Handrit Jósefs J. Björnssonar
á Vatnsleysu, Rauðskinna V.).
Líkfylgdin.
Það bar til eitt sinn á Suð-
urlandi, að prestur sendi stúlku
út í kirkju að kvöldlagi. Hún sá
þá átta menn ganga inn í kirkj-
una með líkkistu og þekkti hún
þá alla. Nokkru seinna frétti
hún lát beztu vinkonu sinnar,
og báru sömu mennirnir hana
til grafar og hún hafði séð með
lílrlríc'fimn í í)i.e n "n ^
téuwcuahA. — TAKZAN — /3//
„Þegar froskamenn komast að því
að við erum flúnir, munu þeir élta
okkur,“ sagði Valþór.
8- þ) . :ð&£ iaú/. .ií
Og hann hafði varla sleppt orðinu,
er hróp heyrðist er benti til að flótt-
inn hefði komist upp.
„Hlustaðu“, .sagði Volthar. „Vörð-
urinn hlýtur að hafa getað leyst
böndin sjálfur“. Nú voru þeir enn í
vanda.
• : ().} 'OY 1 1* > '1 T'•t'"' »• ’fc-
Þeir hertu nú á krókódílunum, og
uggðu ekki að sér, en á næstu grös-
um var hætta á ferðum.