Vísir - 26.01.1953, Blaðsíða 7

Mánudaginn 26. janúar 1953.
VISIB
r*
THQMAS 6. UÖSTAIN:
■*•»!
únnu*
■
! Ei má sköpum renna.
80
af neinu nema góðum morgunmat. Lögi’eglan hefir komið hon-
um á öruggari stað.“
„Eg skil þetta ekld,“ sagði Frank. „Því ættu Bónapartesinnar
að vilja drepa þá?“
„Þeir ætluðu sér að söðla um,“ sagði Sir Róbert. „Það er
alveg greinilegt. Fouché veitist erfitt að sakfella Lavalette.
Bróðirinn kann að vita eitthvað, sem að gagni mætti koma.
Það væri að minnsta kosti hægt fyrir saksóknara hins opinbera
að hafa einhver not af honum. Eg hefi það fyrir satt, að hann
hafi lofað að bera vitni. Að því er virðist hefir þetta kvisast og
árásin verið gerð til þess að reyna að koma í veg fyrir það.“
„Eg get vel trúað þessu. Sá, sem hefir svikið einu sinni —“
„Já, — þeim hefir vafalaust verið lofað því, að þeir skyldu
fá aftur eitthvað af eignum sínum.“
„Það verður loka-reiðarslagið, að því er Gabrielle varðar,"
sagði Frank.
„Já, það er það.“
Wilson lagði blaðið til hliðar.
„Bóni saltar brezku stjórnina um loforðasvik. Einhverjit
bjálfar heima í Englandi halda því fram, að hann hafi rétt fyrir
sér. Svona er þetta alltaf. Og bráðum kyrja flestir sama söng-
inn.“
Frank var með hugann allan hjá Gabrielle og örlaði ekki á
neinni hugsun hjá honum um örlög Naþóleons.
„Eg ætlaði mér að fara í dag, en nú verð eg víst að fresta
burtför minni.“
„Hvers vegna, ,þú getur ekkert gert hérna, sem gagn er í.“
„Eg verð að finna Gabrielle.“
„Eg vildi, að eg gæti hjálpað þér til þess, en eg veit ekki um
neitt, sem gæti komið okkur á slóðina. En þú getur verið viss
um, að það verða gefnar enn vandlegri. gætur að henni nú en
áður. Nei, Frank, það væri bara tímaeyðsla fyrir þig að halda
kyrru fyrir hér. Eg legg eindregið til, að þú farir heim.“
„Hefir lögreglan enga hugmynd um hvar hún er?“
„Eg er viss um, að hún veit ekkert um það. Ef hún vissi um
hana mundi hún hafa yfirheyrt hana fyrir löngu.“
„En hún kemur, ef hún veit að líf mannsins hennar er í
hættu.“
„Svo alvarlegt er það ekki. Hauskúpan á náunga eins og de
Vitrelle greifa hlýtur að vera þykk. Það er að minnsta kosti
víst, að Bónapartelýðurinn mun sjá um það, að hún setji sig
ekki í hættu að óþörfu. Sumir í þeim hópi' hljóta að vita hvar
hún er. Og þeir áta ekki Fouché eða hans menn leggja hendur
á hana. En Fouché gæti notað sér það, ef hann næði henni á
sitt vald. Eg á ekki við það, að hún mundi veita honum neina
aðstoð af eigin ramleik. En lögreglan hefir ýms ráð til þess
að fá menn til að tala.“
Frank stóð upp og fór að ganga um gólf fram og aftur. Hann
var tregur til þess að hverfa heimleiðis, en hann varð að játa,
að það gat ekld komið að miklu gagni, þótt hami héldi kyrru
fyrir. Ef lia aöeins gæti fundið Gabrielle áður en hann færi!
„Þú getui ekkert hyggilegra gert,“ sagði Wilson, „en að hverfa
aftur til London og fara að skrifa af kappi. Það verður að.vekja
samvizku þjóðanna. Það verður að bjarg lífi Ney hershöfðingja.
Brezka ríkisstjómin getur bjargað lífi hans, ef hún tekur af
skarið. Þú vefður áð knýjá hana til þess.“
„Þú hefir líklega rétt fyrir þér,“ sagi Frank, en honum
var þó enn þvert um geð að hverfa að þessu ráði. „Jæja, eg
fer þá, — eg panta sæti í póstvagninmu, sem fer síðdegis.---------
-----Topp var í bezta skapi, þegar hann var að ganga frá
farangri þeirra. Eins og vant er hafði hann beitt sínum aðferð-
um til þess að grafa upp eitt og annað.
„Það verður ljóta blóðbaðið hérna,“ — sagði hann. „Þeir eru
búnir að taka Lavalette höndum. Hann sleppur ekki — né
heldur Ney. Það er eins og þessir Frakkar geti ekk komð sér
saman um eitt. — Þegar öllu er lokið ætti þó að vera hægt að
greiða úr flækjunum án blóðsúthellinga.“
„Ekki virðist sú reyndin — og við getum ekki skipt okkur
af þessu.“
„Alls ekki, sahib. Mér hefir verið sagt, að eiginmaður frúar-
innar — þér farið nærri um hvern eg á við — hafi verið grátt
leikinn. Og — hana nú, þá er þessu lokið, allt komið í töskurnar.11
Það var eitthvað, sem hafði verið komið fram á varir Topp’s,
en hann hætti við að segja það.
„Nú er allt tilbúið. Við getum lagt af stað.“ — —
Þegar þeir komu til London og gengu inn í skrifstofu Franks
kom Cope á móti þeim, alvarlegur á svip og mælti:
„Hefirðu heyrt fréttirnar? Það var ráðizt á de Vitrelle. Hann
lézt sólarhring eftir að hann var fluttur í sjúkrahúsið?"
ffaaassgsaaffffffffffffffggssa
Dulrænat
frásagnir
ii
1
I
I
(S
4.
Það var fjarri því, að allt léki í lyndi þetta kvöld. Það var
eitthvað, sem ,,lá í loftinu“ •—- einhver hugaræsing hafði gripið
um sig — og óþolinmæði gætti í tali manna — vafalaust vegna
þess, áð enn var rætt í efri deild þjóðþingsins um Ney hershöfð-
ingja — og úrskurður, sem örlög hans voru undir komin,
mundi falla fyrir kvöldið. — Kvöldverður var nú fram borinn.
Þjónarnir höfðu borið inn smáborð — og var því ekki fylgt
hirðsiðum — og gátu menn setzt hvar sem þeir vildu. Tveir
menn virtust keppa um hylli Margot — Henry Lestrange, sem
virtist allt í einu orðinn kaldur og ákveðinn í að hafa sitt fram
Hann var klæddur silfurskreyttum, bláum hirðmannsklæðum,
en hinn maðurinn var Englendingur, dökkur, fríður sýnum, og
þekkti Frank hann alls ekki. Afleiðing þessa var, að hún sat
við borðið með þeim og i hvert skipti, sem Frank leit til hennar
brosti hún til hans, og var auðséð, að henni þótti hann full-
fjarri.
Hann hafði komið til Parísar daginn áður. Þegar hann steig
úr póstvagninum höfðu tveir skartklæddir þjónar komið á
móti honum og fylgt honum í herbergi, þar sem hann gat kast-
að ferðafötunum og búizt skartklæðum. Þar var m. a. til reiðu
karfa með svömpum, ilmandi handklæðum og sápum, hnotu-
smyrsl og púður. Allt, sem sjálfm- Beau Brummel hefði getað
óskað sér. Fyrirtaks kex á diski, vínflaska, glös. Svo hafði
hann verið leiddur til skrautlegra herbergja. Blómavasar voru
hvarvetna og nokkrar línur frá Margot, til þess að bjóða hann
velkominn. Aðeins eitt kom óþægilega við hann, endurminn-
ingin um orðin „eiginmaður drottningarinnar“.
En eftir mikla og langa íhugun skelfdu þessi orð hann þó
ekki eins og áður. Hann hafði sanfærzt um, að allt mundi geta
gengið greiðslega. Margot var sanngjörn og vel gefin. Það
mundi vera hægt að treysta henni til þess að nota þanriig það
vald, sem hún múndi brátt fá í hendur, að það hefði ekki spill-
andi áhrif á daglegt líf þeirra. En hann hafði ekki enn sagt
henni hug sinn allan. Þegar þau hittust aftur, eftir komu hans,
hafði hann tekið um báðar hendur hennar og sagt:
„Eg var lengur en eg ætlaði mér.“
„Eg hafði gert mér vonir um, að það yrði ekki svona lengi.
Þeir voru alltaf að fresta þessu.“
„Það var ekki vegna þess, að eg hefði ekki ástæðu til að
koma fyrr. Má eg segja þér hver sú ástæða er?“
Ljómandi augu hennar gáfu til kynna, að hún beið þess fagn-
Mjólkurtakan.
Sumarið 1913 smalaði Krist—
jana Ebenesersdóttir, síðar á
Krosseyri við Arnarfjörð, kvía--
ánum á Meiragarði i Dýrafirðí -
hjá móður sinni, Guðbjörgu
Friðriksdóttur, og stjúpa sín-
um, Valdimar Guðmundssyni
Skömmu eftir fráfærurnar -
vantar sjö ær úr kvíunum og
finnur hún þær hvergi, hvernig
sem hún leitar þeirra. Tveir
karlmenn, sem voru þar á
heimilinu, tóku þátt í leitinni
sitt kvöldið hvor, en fundu þær
ekki heldur. Líða nú sex dagar
og koma ærnar ekki. En að-
faranótt .sjöunda dagsins, er "
þær vantaði, drejrmir húskonu
í Meiragarði, Solveigu Þórðar- -
dóttur, að til hennar komi kona. -
og segi henni, að ærnar, sero,- .
vantað hafi, séu nú í Meira- -
garðshvilftinni. Segir konan
ennfreraur, að hún hafi látið ;
nytja ærnar þennan tíma, sem.
þær hafi vantað, því að kýrin
sín hafi verið geld. Hún hafi
sjálf legið á sæng og ekki haft -
neina mjólk fyrir barnið sitt. ..
Vænti hún þess, að húsbænd- -
urnir réiðist sér ekki fyrii’
þessar tiltektir sínar, — hún
sé fátæk en muni þó reyna að
launa þetta eftir megni, þó að •
síðar yrði. — í smalamennsk-
unni morguninn eftir fann
Kristjana ær þessar með tölu
liggandi þar, sem huldukonar?
hafði til vísað. En þarna hafðí
verið gengið um í hverri leit
og smalamennsku meðan ærn-
ar vantaði. Þegar ærnar komu
kvíarnar þennan morgur.
reyndust þær vera nýmjólkað-
ar, og eftir þetta héldu þær' -
nytinni, alveg eins og þær hefðu.
aldrei úr kvíum vantað. Þegar
teknir voru til greina staðhætt- -
ir og aðrar kringumstæður, .
þótti það ósennilegt og jafnvel
ómögulegt, að ærnar hefðu ver- -
ið mjaltaðar af bæjunum í ■
kring. Eina skýringin, sem.
fékkst á þessu fyrirbrigði var'
því sú, sem felst í draumi Sól-
veigar, og áður er sagt frá. Ers.
það hafa menn fyrir satt, að'
álfkonan eigi enn eftir að launa
fyrir mjólkurtökuna. (Eftir
sögn Kristjönu sjálfrar á Kross-
andi, að hann segði henni það, en Blanchefleur frænka hafði eyrj vjg Arnarfjörð í júní 1933)
SumuakA. — X Al R 2 Aí M — 1329
Foringinn yrí j á Tarzan o£ spurði: Þegar Tarzan skýrfSi frá því að
„Hyerí ér eriúcii, ;nnan þessarai . hann he^ði villst í fáviðrinu, virt-
veggja ?' ust hermennimir ekki trúa sögu haixs.
Einn þeirrá ságði, að: bezt':' vafeiii Tarzah var1 nú leiddur ihn í sal,
það fara méð hann á1 fund liðsfór- þar sem veggir voru prýddir höfðum
ingja, og myndi hann kveða upp sinn af alls konar dýrum og einnig manna-
dóm. höfðum.