Vísir - 28.01.1953, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn. 28. janúar 1953.
VISIR

iitiMmnuiuunininiuuuimnMni

THOMAS B. CQSTAIN:
j Ei má sköpum renna. j
88
„Hann fer ekkert dult með tilfinningar sínar í minn garð.
Hann varð gulgrænn í framan, þegar hann sá, að eg var meðal
gestanna.“
Margot brosti og sagði eitthvað, sem hann heyrði ekki, en
hann gat ekki gleymt orðum 'W'ilsons „hvemig sem allt velktist
— allt til aldurtilastundar“. I átta ár hafði hann elskað Gabri-
elle og verið ást sinni trúr — og nú hafði hann ákveðið að ganga
að eiga Margot. Hafði hann hæfileika, staðfestu, þol — til þess
að vera eins trúr hugsjón og Wilson. Hann var óviss — og sár-
óánægður með sjálfan sig. „En,“ hugsaði hann, „Gabrielle hefur
ekki látið mig fá um neitt að velja — ekki vakið hjá mér neina
von um framtíðina. Hún setti ást sína á ættjörð sinni ofar öllu
öðru. Og nú er hún horfin og girt fyrir, að við getum nokkurn
tíma átt samleið.“
Hann var sár yfir, að hann var þannig forsmáður, og til hans
hafði hún fyrrum ávallt leitað í neyðinni. Nú var alveg greini-
legt, að hún ætlaði ekki að láta það koma fyrir, að hann yrði
vafinn í þá flækju, sem hún hafði gert úr lífi sínu. Var það því
ekki réttlæanlegt, að hann ályktaði, að öllu væri að fullu lokið
þéirra milli? En orð Wilsons höfðu verið sem hvassir hnífs-
oddar og hann var aumur eftir stungurnar.
„Þú segir fátt í kvöld,“ sagði Margot loks.
Frank hristi af sér mókið og sagði:
„Hvernig heldurðu, að dómurinn verði?“ spurði hann..
„Eg mátti vita, að þú værir að hugsa um það. Þú virðist taka
þetta nærri þér. En hví skyldir þú gera það? Þú ert Englend-
ngur — og málið er þér í rauninni óviðkomandi, en vitanlega
er það virðingarvert, að þú skulir hafa svo mikla samúð með
honum. Eg er smeyk um, að hann verði sekur fundinn? Er
hugsanlegt, að dómsúrskurðurinn verði á aðra leið?“
„Það væri harmleikur mikill, ef hann yrði dæmdur sekur.“
Margot var sezt og farin að brodera eins og aðrar konur, sem
í boðinu voru.
„En, Frank, hann var svikari. Honum hafði verið trúað fyrir
herliði, sem sent var gegn Napoleon, en í þess stað gekk hann í
lið með honum. Eg fæ ekki skilið, að neinn geti aumkað hann.“
„Þú hefur þá enga samúð með honum?“
„Nei,“ svaraði hún órólega. „Hann snerist gegn sínum rétta
konungi. Því get eg ekki gleymt.“
Þau þögðu langa stund.
„Margot, hvar er Sosthéne ffændi þinn?“
„Hann er í Neapel," sagði hún hikandi. „Hann Iagði af stað
þangað að minnsta kosti skömmu eftir fráfall Jules. Eg hefi
ekki heyrt frá honum síðan.“
„Hann var þá ekki leiddur sem vitni, er mál Lavalette greifa
var tekið fyrir?“
„Vitanlega ekki,“ sagði hún og var auðheyrt, að hún taldi
slíkt fjarstæðu.
„Eg heyrði áður en hann fór, að hann kynni að verða leiddur
sem vitni. Það gleður mig, að það var ekki satt, og að hann er
örugglega kominn til annars lands.“
„Eg held ekki, að vesalings Sossy muni nokkurn tíma koma
aftur.“
Margot hélt áfram að bródera. Hún var i silfurlitum kjól með
ísaumuðum eikarlaufum á faldi og erum. Eitt sinn, er hún
hreyfði sig litið eitt sá hann, að hún hafði einnig dregið silfur-
lita sokka á fætur sér. Hún var þorskaðri en áður, fannst honum,
ög fegurri en hann hafði nokkum tíma áður litið hana.“
Hann sat þögull og virti hana fyrir sér og dáðist að þeirri ró
.sem yfir hemii var, er franska þjóðin skiptist í tvo andstæða,
harðsnúna flokka. Margot mundi ekki bíða svo flókin vaniamál
að hún gæti ekki leyst þau. Braut hennar var skýrt mörkuð,
vegna hollustu hennar og og sjálfstæðis, og það var auðvelt og
eðlilegt fyrir hana að vera trúr hugsjónum sínum.
Einn hinna skartklæddu þjóna kom inn og hvíslaði einhverju
að henni. Frank sá, að róin, sem yfir henni var, virtist dvína.
Hún horfði á þjóninn eins og hún botnaði ekki neitt í neinu og
starði svo næstum sljó út í loftið. Löng stund leið, áður en hún
tæki til máls:
„Kertin em nær brunninn niður, Jacques. Það verður að
skipta um kerti.“
Hún kinkaði kolli og sneri sér að Frank með tárin í augunum.
„Hefurðu fengið slæmar fréttir?" spurði hann.
„Frank,“ hvíslaði hún. „Hann var sekur fundinn. Fyrst nú
skilst mér hvað þetta þýðir. Eg hefi verið svo hörð og tilfinn-
ingarlaus í þessu máli, að nú finn eg til sektar.“
Hann svaraði engu þegar. Gat vart trúað því, að þannig yrði
launað manninum, sem bjargaði leifunum af hinum mikla her
Napóleons, sem sendur var í herferðina til Rússlands. Hann
minntist þess óljóst, að hann hafði fyllst sama hryllingi, er
fregnin barst til Englands um aftöku Lúðvíks konungs og Mariu
Antoinettu drottningar. Þá hafði vaknað einhver hugsun um
það, að vegna þess hve glæpurinn var stórkostlegur, sem fram-
in var, munai þjóðin rísa upp gegn byltingarleiðtogunum. En
ekkert gerðist þá og ekkert mundi gerast nú.
,,Á eg að segja hinum frá því?“ spurði hann, þar sem hann
gerði sér ljóst, að hún var því algerlega frábitin, að taka þetta
að sér.
„Já, ef þú vilt gera svo vel,“ sagði hún og var auðfundið, að
henni hafði mjög létt. „Eg vil ekki, að þau sjái hvernig méír
hefur orðið við. Eg er smeyk um, að — að þau gleðjist yfir
þessu.“

Oulrænar
Frank og Wilson höfðu tekið í sig að ganga til Odeon-léik-
hússins, þrátt fýrir storminn og rigninguna. Þeir ræddu fátt.
Loks mælti Wilson:
„Það er leikrit eftir Scribe. Vafalaust einhver vatnsgrautur
— hann forðast eins og heitan eldinn að minnast á neitt, sem
gæti minn á stjórnmálaerjur. Sagt er, að konungurinn verði við-
staddur sýninguna.“
„Þá skil eg hvers vegna Margot var áfjáð í að fara. Heldurðu,
að það komi til nokkurrar ókyrrðar?“
„Eg efast um það. Eftir tuttugu ára stöðugar erjur og erfið-
leika býst eg við, að íbúar Parísar hafi fengið meira en nóg.
Eg var í Lemblin-kaffihúsinu í dag. Menn láta sér nægja að
nöldra.“
„Garnlir hermenn. Sumir grétu yfir örlögum Ney.“
Fyrir framan leikhúsið hafði safnast múgur og margmenni,
því að það hafði spurst um borgina, að konungurinn myndi
verða viðstaddur leiksýninguna. Anddyrið var næstum tómt;
enda komu þeir Wilson og Frank Ellery seint. Þó voru þar
nokkrir hérménn á verði, sem hölluðu sér letilega upp að veggn-
um.
„Líttu a þá,“ hvíslaði Wilson, „engmn agí. Það var öðru vísi,
þegar undirforingjar Napoleons þjálfuðu liðið.“
Þjónn kom og bað um göngustafi þeirra og fékk þeim miða
í staðhm.
„Hvað er nú þetta?“ spurði Frank.
„Ný regla, sem leikhússtjórnin hefur neyðst til þess að taka
upp — menn verða að skilja eftir sverð sín og göngustafi
og regnhlífar, því að slíkir hlutir hafa iðulega verið notaðir
sem vopn. Annars er gott að losna við stafina. Hvað á maður
að gera við slíkt inni í leikhúsinu. Eg vildi helzt losa mig við
hattinn minn líka.“
Huliðskall.
Jónas, sem síðast bjó í Harð--
angri í Norðfirði, var allmikið
skáld að náttúrufari. Hann var
Þorsteinsson og dóttursonur
Jóns Magnússonar í Skugga-
hlíð. Á sínum fyrri árum sagði
hann mér sjálfur, um 1900, að
hann hefði áður dvalið nokkurn
tíma í Færeyjum. Þá bar svo •
til um sumar, að hann var einn
á ferð milli Trangisvogs og
Voga og skall yfir.hann dimma,
bæði af þoku og náttmyrkri..
Gengur hann þó öruggur leið
sína, því að hann hugði sig
vissan, og allt þar til, að hann
heýrir kallað á sig grátklökk-
um, en snjöllum rómi, og var
sagt: „Gakktu ekki annars.
gengur þú fram af!“ — Jónasf
varð svo við, að hann rak staf
sinn á kaf við tærnar á sér, og
lét hann lausan, en kastaði sér
á bakið og lá svo litla stund,
én-þá birti. Sá hann þá, að hann
hékk framanvert í mörg hundr-
uð feta hárri flugbrún. Komst
hann þá til manna. Göngu-
menn færðu honum staf hans
um haustið. (fsl. þjóðs. S. S.).
Séra Jón og þöngullinn. -
Eitt sinn er síra Jón fór frá
Lokinhömrum ,í húsvitjunar-
ferð, fylgdi Jón nokkur smali
honum inn að Stapadal. Prestui' -
var þá talsvert ölvaður, enda:
má gera ráð fyrir, að hann hafí
bætt á sig í Lokinhömrum. Þeg-
ar þeir koma inn á fjörurnar ■
tekur síra Jón upp þöngul og
fer að rausa eitthvað yfir hon-
um, en fylgdarmanni hans virð-
ist það heimska ein, er hann þá
talaði. Heyrði hann, að prest-
ur nefndi nafn á þilskipí.
nokkru, sem gekk til fiskveiða
að sumrinu. Hann nefndi og‘
nöfn nokkurra manna og sagöi,
að þeir þyrftu ekki að láta mik-
ið yfir sér, því áð bráðum
myndu þeir liggja lágt. Vorið
eftir fórust menn þessir á skipi
því, er síra Jón var að tala um.
þarna á Lokinhamraf jörunum í
þessu drykkjurugli sínu. (Eftir
sögnum úr Arnarfirði. Vestf.-
sagnir).
Verðir fóru með Tarzan í far.gr-
geymsluna, en jþar var fyrir margt
manna, og heyrðust mdkil ólæti ú!
þaðan.
Þegar Tarzan var hleypt inn þögn- Þegar vérðirnir voru farnir, hófst ( t .Þá §ó|öi,,. ^Tarzgn; „Hermenn
uðu fangarnir um stund, en þeinvóru> !f ,;þédáiileiði le áihaftur, og var dreing- h:UÁnthor''fci’jbta að Vérá hraustir, að
að ggpa isér aS-leik að pynda ungan urinn bariim miskunnarlaust. ráðast tveir og tveir að varnarlausum
d'-e-ig. drengj' . ,j