Vísir - 03.02.1953, Blaðsíða 7

í>riðjudaginn 3, febrúar 1953
VISIR

■■wiJtjaBBitBaiiiliiiiMiaHMaHiannaaBBaaMHaBEHMuaataM-úiiaaB'
THÖMAS B. COSTAIN:
Ei má sköpum renna.
93
reyna að komast að niðurstöðu um eitthvað. Loks hristi hún
nöfuðið.
„Allir hafa heyrt sögurnar um yður,“ sagði hún lágri röddu.
„Og allir hafa trúað þeim. Við vorum svo margar og ekkert
virtist eðlilegra, en að hann girntist einnig fagra konu af gam-
alli aðalsætt — en nú þegar eg hefi séð yður, greifafrú de Vi-
trelle, hefi eg skipt um skoðun. Eg veit, að sögumar eru ekki
sannar."
„Komdu nú, Pauline,“ sagði Patronne, en hún lét orð hans
sem vind um eyrun þjóta.
„Þér hafið sannarlega orðið af niiklum heiðri! Heppnari var
eg — venjuleg dauðleg manneskja getur ekki vænst þess, að
halda hylli guðanna mánuðum saman, eins og eg. Eg á margs
að minnast.11
Enn riðaði hún.
„Eg aumka yður, greifafrú.“
En nú lagði hún leið sína út í horn, þar sem þægilegt sæti beið
hennar, en á leiðinni þangað snerti hún við strengjum hörpunn-
ar og mælti um leið:
„Já, hún lék á hörpu.“
Hún átti við það, að Jósefína drottning hefði leikið á hörpu.
Og hún reyndi að hlæja. „Menn sögðu, að fegurð hennar nyti
sín vel, er hún hallaði sér fram við hörpuna, —- en hún gat ekki
leikið nema eitt lag.“
Pauline settist og Patronne færði henni glas af víni og Alsír-
drúfur. Hún í'ór að eta þær og hrækti úr sér steinunum undir
píanóið.
„Þú sérð hvé almennt menn hafa trúað sögunum, Frank. Eg
vissi að þú mundir ekki trúa þeim, en líklega eru fleiri en mig
grunar, sem ekki festu trúnað á þær.“
„Margot trúr þeim ekki.“
„Ertu viss um það?“ sagði hún með spumrhreim í röddinni.
„Jæja, ef til vill ekki. Margot er alltaf sanngjörn. Reynir að
minnsta kosti að vera það. En seinast þegar við ræddumst við
var engu líkara en að hún teldi mig seka. Sannleikurinn kemur
aldrei í ljós. Það skiptir ekki miklu.“
„Það skiptir engu,“ sagði Frank.
Þau horfðust í augu um stund.
„Trúfasti vinur minn,“ sagði hún.
La Bellilote var fairin að gráta úti í hominu sínu.
„Það er svo skelfilega heitt á þessari eyju. Eg veit, að haim
sálast þar, eg veit það.“
„Vesalings konan,“ sagði Gabrielle. „Eg er smeyk um, að
hann hafi ekki komið vel fram við hana.“
Bros hennar var horfið og hún var áhyggjufull á svip.
„Eg el líka áhyggjúr um veíferð keisarans. Eg er smeyk um,
að hann muni ekki þola loftslagið."
„Gaby“, sagði Frank. „Er ekki sitt af hverju, sem þú vildir
við mig sagt hafa? Hvar héfurðu verið? Og af hverju komstu
aftur til Paiásar nú?“
Wilson, sem hafði á tilfinningunni, að þau hefðu mikið saman
að ræða, fór að spjalla við frönsku herforingj ana, og þeir voru
þegar farnir að ræða hernaðarleg leyndarmál af kappi. Gabri-
elle svaraði eftir nokkra umhugsun:
„Þú hélzt víst í kvöld, að eg væri gengin af vitinu, en eg
hafði gildar ástæður til þess að koma fram eins og eg gerði.“
Enn hikaði húh langa stund.
„Það er auðmýkjandi fyrir mig, að játa þetta, Frank, en
sjáðu til, Lavalette var sekur fundinn vegna gagna, sem Sost-
héne lagði í hendur lögreglunni. Hann kom ekki fram í rétti,
en lagði til allar nauð,synlegar upplýsingar. Honum og Jules
hafði verið lofað, að þeir fengju aftur nokkurn hluta eigna
sinna, ef þeir segðu allt, sem þeir vissu. Þess vegna komu þeir
til Parísar. Eg vissi það eklci þá — ekki einu sinni þegar vesa-
lings Jules dó. Og eg vissi ekki um það þegar Margot greiddi
fyrir okkur að fara til Neapel.“
„Þú hittir þá Margot?“
„Vitanlega. Eg kom til Parísar undir eins og eg frétti um
Jules og Sosthéne og fór fyrst á fund Margot.“
Hún horfði á hann spurnaraugum.
„Þú vissir ekk'ert um þetta?“
„Eg heyrði einhvern orðróm um bróður þinn, Það er allt og
sumt.“
„Sagði Margot ekkert um það?“
„Hún sagði mér, að bróðir þinn væri farinn til Neapel. Hún
sagði ekkert um, að hann hefði komið til Parísar."
„Það er ekki hægt að áfellast hana fyrir það að leyna þig því
—• einmitt þig.“
„Eg skil — alls ekki — hvað þú ert að fara.“
„Reyndu að hugsa málið, Frank, reyndu að hugsa málið,“
sagði hún næstum örvæntingarlega. „Hún var hrædd — skil-
urðu það ekki. Og það var alveg rétt af henni að segja ekkert
um þetta. Hún bauð Sossy árlega þóknun, ef við flyttum frá
Frakklandi. Hann þáði það, vegna þess, að þá var hann orðinn
sannfærður um, að Fouché mundi ekki efna loforð sín.“
Áhyggjufull út af því hve þungbúinn hann var bætti hún við:
„Þú mátt ekki áfellast Margot, Frank. Hún var sanngjörn og
kom fram af miklu höfðinglyndi.“
„Eg er að hugsa um hvers vegna hún leyndi mig þessu. Hún
lét mig halda, að þið hefðuð ekki hitzt. Og að hún vissi ekki
hvar þú værir.“
„Það var eðlilegt. Eg mundi hafa gert hið sama í hennar
sporum.“
„Nei, eg er viss um, að það mundir þú ekki hafa gert.“
VVVV^VWWiAWWVVVWWWUWWWWVWVWVftWJWiAíV
Gólfdreglar — Gólfdreglar
]! Höfum fyrirliggjandi mikið úrval af flos og lykkju-
* renningum á stiga, ganga og stofugólf, úr íslenzkri ull,
FRAMLEITT AF
VEFARINN H.F.
Tökum vikulega fram nýjar gerðir og liti.
Komið: Skoðið gæðin og sjáið sýnisliorn og velijið sjálf
liti og mynstur eftir eigin smekk.
Framleiðslan er einnig til sýnis og sölu á eftirfarandi
stöðum:
Kristján Siggeirsson h.f., Laugavegi 13.
Verzlun Haraldar Árnasonar h.f.
íslenzk ull — íslenzk vinna.
iwywwwwwwywwiww
Söluumboð:
GóifteppayeröwH h.f:
Skúlagötu — Barónsstíg. — Sími 7360.
IDulræitar
ifrásaouii
Fátíð lækniesg.
Maður að nafni Guðmundur
Jónsson, .er um 1920 átti heima
í húsinu Árnastöðum, Seyðis-
firði, varð sulláveikur í æsku,
og er hann var 16 ára var hann
í Helgabæ í Reykjavík. Var
talið vonlaust um bata og á-
kvað Jónassen landlæknir að
skera hann upp. Dreymir Guð-
mund þá, að kona komi til hans
og ráði honum frá, að ganga
undir uppskurð, því að það
verði hans bani. Muni og ekki
af því verða, og eigi hann
lengra líf fyrir höndum. Segir
konan svo við hann í draumn-
um:
„Skaltu nú koma til mín og
skoða grasgarðinn minn. Eg
ætla að sýna þér nokkrar
jurtir.“
Leiddi hún hann í blómagarð
og þekkti hann sumar jurtirnar,
en aðrar ekki. Bendir hún hon-
um á heimilunjóla og segir
honum að taka rætur hans og
sjóða af seyði í þrjár flöskur
fullar, og drekka, og muni
flestir sullirnir upp af honum
gengnir, er hann hafi lokið úr
tveimur, og allir, er hann hafi
lokið úr þeirri þriðju, og verði
hann þá sár mjög fyrir brjósti.
Bendir hún honum þá á vall-
humal og segir honum að
drekka seyðið af honum, því að
það sé græðandi, „og mun það
gera þig heilan."
Guðmundur sagði móður
smni drauminn og réð hún
honum til að fara eftir
draumnum og gerði hann það.
Varð hann albata, og hafði eigi
kennt sullaveiki, er þetta var
eftir honum skráð 1922, þá
rúmlega fimmtugum. Hefur
honum verið þörf góðrar heilsu,
því að hann hefur verið fátæk-
jur, átt mörg börn og orðið að
j vinna þunga og óholla vinnu.
j Þakkar hann óbilandi heilsu
draumnum sínum í Helgabæ.
(Þjs. S. S. Stytt).
KAUPHOLLIN
er miðstöð verðbréfaskipt-
anna. — Sími 1710.
Distr. by United' Fea'ture Syndicaie. Inc.
BetUr færi á' því, að við gerðumst
vinir, a.m.k. þangað til við verðum
látnir berjast hver við annan.
j „Eg heiti Ján,“ sagði drengurinn,
sem Tarzan bjargaði. „Eg skal aldrei
gleyma hjálp þinni.“
„Ég' héiti Róridái',-* fnáslti 'hermað-
urinn. „Þú berð þig vel. Vonandi á
eg ekki eftir að berjast við þig.
Hermaðurinn mælti: '!„Vel gattir
verið, að við verðum að hírast hér
langa hríð.
SumucfkA.
TARZAIM
/335