Vísir - 15.04.1953, Blaðsíða 7
Miðvikudaginn 15. april 1953
VfRTH
S ^ennifar s4mei: j(p
I Skuggarí
súlarátt.
nema vonbrigðum, fannst henni nú, síðan er hún kom þangað,
og henni fannst einnig, að það væri nærvera hennar sem hlyti
að baka Bernice erfiðleika.
Hún var svo einkennileg þessa daga, dul og fáskiptin —
gerólík því sem hún hafði verið forðum daga.
Verst var, að Lebrún hafði borgað farið fyrir hana, og hún
átti ekki einu sinni fyrir farinu heim — en kannske Sir Harry
Fernborough gætið hjálpað henni. Hún var sannfærð um, að
hún var miklu betri til heilsunnar síðan er hún fór frá Englandi,
og vissulega mundi hún nú geta tekið að sér eitthvert stríðs-
tímastarf eftir heimkomuna. Hún hafði heyrt, að í vissum til-
fellum gi’eiddi brezka stjórnin götu manna í þessum efnum,
til þess að komast heim. Létti nú heldur yfir henni, og hún var
staðráðin í að fara til tedrykkjunnar, en er hún var farin að
hátta mundi hún eftir því, að hann hafði sagt henni að hún
skyldi vera með vegabréfið sitt.
Hún opnaði skúffu til þess að ná í það, en í skúffuna hafði
hún lagt það eftir komuna til þess að vera viss um að finna
bað, er hún þyrfti að grípa til þess, en þó hún rótaði öllu um
í skúffunni og leitaði alls staðar, þar sem henni gat dottið í
hug, gat hún ekki fundið það. Það var gersamlega horfið.
En hún hélt áfram að telja sjálfri sér trú um, að einhvers
staðar hlyti það að vera. Loks gafst hún upp á leitinni, hallaði
sér á svæfilinn og reyndi að gera sér grein fyrir, hvar það
gæti verið, og óðara en henni hafði dottið eitthvað í hug hent-
ist hún fram úr rúminu til þess að leita, en fann aldrei neitt.
Og svo lagðist hún fyrir aftur og reyndi að hugsa málið betur.
Hún gætti þess, að minnast ekkert á það um morguninn við
nokkurn mann, að hún gæti ekki fundið vegabréfið. Það kynni
að verða tekið svo sem hún vildi gefa í skyn, að einhver
heimamanna hefði stolið því. Hún huggaði sig við það, að það
hlyti að koma í leitirnar. Þar að auki — að hvaða gagni gat
vegabréf hennar komið nokkrum öðrum en henni sjálfri?
Iris kom um hádegisverðarleytið og virtist vera hin óánægð-
asta með heimsókn sína hjá Maillot-hjónunum.
„Það er blátt áfram hræðilegt að vera gestur hjá fólki, þar
sem allt snýst um nýfæddan krakka. Og svo er eins og ætlast
sé til, að maður sé alltaf að dásama þessa nýju viðbót við
mannkynið, en eg gat nú lítið annað sagt, en að rnikið væri
barnið líkt pabba sínum, og meira var vissulega ekki hægt að
segja með sanni. Ó, herra trúr, eg varð að tala um himnesk
augu, engilbros og guð veit hvað — og að hann væri svo gáfu-
legur — allt út í bláinn og gegn sannfæringunni. Eg segi ykkur
í allri einlægni, að eg hefði getað snúið krakkaangann —“
„Svona, svona, Iris mín,“ sagði Mark, „vertu nú ekki að
kunngera á svona áberandi hátt, að þig skortir móðurtilfimi-
ingar. Hvað mundi maðurinn þinn. segja, ef hann heyrði til
þín? Hefirðu sagt honum, að þú kærir þig ekkert um litlar
Irisar og litla Benna?“
Hún horfði á hann þeim augum, að éf hægt væri að drepá
inann með tillitinu einu, hefði Mark hnigið niður dauður á
sömu stund. Sannast að segja hafði Mark ekki aðeins verið ósvíf-
inn, heldur og með dylgjur -- og það komu fyrir stundir,
að Sara furðaði sig á hvernig Mark kom fram við Iris. Fram-
koma hans bar því yitni að engu var líkara, en að miklu nán-
ara samband væri miíli þeirra, en þaú vildu láta uppi, og •— að
hann vissi vel hvernig hann gat gert hana öskureiða, og blátt
áfram naut þess, að gera það. Sir Harry Fernborough og systir
hans bjuggu í húsi, sem var áfast sendiráðsbyggingunni, og var
verönd á framhliðinni, éins og tíðkast í Vestur-Indíum. Þegar
Sara kom var allt tilbúið til tedrykkju og þau systkin hvíldust
í legpstólum á veröndinni. Sir Harry reis þegar á fætur og
heilsaði Söru með handabandi.
„Velkomnar, ungfrú Siddley,“ sagði hann brosandi, „og
leyfið mér að kynna yður systur minni.“
Hann sneri sér að konunni, sem var allmjög farin að reskj-
ast, há og' grannvaxin, og næstum skoplega lík bróður sínum.
rijár hennar var stálgrátt orðið og augun Ijósblá og; gáfuleg,
elris.þgaugu bróður hennar. Seinna komst Skra að því, áð þau
sýstkin vöru tvíburar og hafði hún:veiáð ráðskona hans. frá því,
er hann gerðist starfsmaður utanríkisþjónustunnar. Alkunnugt
var, að hún veitti honum mikla aðstoð við hið opinbera stai'f
hans.
„Ungfrú Siddley er fyrir skömmu komin hingað,“ sagði Sir
Harry, ,,og er gestur Lebrún-hjónanna.“
Framkoma beggja og ekki síður konunnar var slík, að Sara
fann í öllu, að hún var hjartanlega velkomin, og er þau voru
sezt að tedrykkjunni leið Söru svo vel, að henni fannst hún nú
í fyrsta skipti geta notið hugarhvíldar, síðan er hún kom til
eyjarinnar. Skemmtileg hefði dvöl hennar á Kristófersey orðið,
-ef andrúmsloftið hefði verið hið* sama i -La . Torrette -og 'hér:
Hér var. ekkert dularfullt á seyðh — ekkert geigvænlegt, sem
eins og lá í loftinu, og boðaði hættur og fár. Imaður?
„Og þér hafið ekki farið neitt burt frá eynni síðan þér kom-
uð?“ spurði Sir Harry allt í einu.
„Vitanlega ekki,“ svaraði hún, „eg hefi ekki verið hér svo
lengi.“
Furðaði Sara sig á spurning(unni. •. ■ -■
Þegar þau voru að Ijúka við tedrykkjuna varð Sara þess vör,
að hann horfði á hana athugunaraugum og mjög hugsi, alveg eins
og þegar hann fyrst leit hana augum.
„Munduð þér eftir vegabréfinu yðar, ungfrú Siddley?“ sagði
hann loks.
„Eg mundi eftir því, vissulega,“ sagði hún og roðnaði lítið
eitt, „en þótt eg hálfskammist mín fyrir að játa það get eg ekki
með nokkru móti fundið það. Eg hlýt að hafa lagt það frá mér
í ógáti — þóttist vera alveg viss um, að eg hefði lagt það í
skúffú í herbergi mínu. Eg fór að leita þegar í gærkvöldi, en
gat ekki með nokkru móti fundið það.“
„Eigið þér við það, að það finnist hvergi?“ spurði hann all-
hvasslega.
Hún hristi höfuðið og svaraði;
„Eg hlýt að hafa lagt það einhversstaðar.“
„Sögðuð þér húsráðendum frá því, að þér gætuð ekki fundið
það?“ spurði Sir Harry eftir nokkra þögn.
„Nei, eg kunni ekki við það — fannst, að það gæti litið svo
út, að eg væri að þjófkenna einhvern heimilismanna.“
,,Eg held eg ætti ekki að minnast á það,“ sagði Sir Harry
lágt, eins og við sjálfan sig, en útskýrði ekki hvað hann meinti1
með þessum orðum.
Ungfrú Fernborough færði talið að öðru og án þess að Sara
vissi af sagði hún þeim systkinum frá ýmsu úr lífi sínu, og
hvað fyrir hana kom, er hún lenti í sprengjuárásinni.
„Það var þess vegna, sém eg þá boð Bernice, og Iæknirinn
blátt áfram krafðist þess, að eg gerði það, en mér líður miklu
betur nú, og mér hefir flogið í hug, hvort ekki væri hægt að
greiða fyrir mér að komast aftur til Englands að einhverju
stríðsstarfi.“
„Eg held ekki, barnið gott,“ sagði ungfrú Fernborough, ,,að
þér séuð búnar að safna kröftum — og fjarri því.“
„En eg er alltaf að hressast,“ sagði Sara, ,,og eg mundi halda
áfram- að safna kröftum á heimleiðinni. Eg hresstist mjög í sjó-
ferðinni hingað. Gætuð þið ekki stungið upp á einhverju. Eg
hálfsé eftir, að eg kom hingað. Eg get ekkert gert hér að
gagni.“
Eftir nokkra þögn sagði Sir Harfy lágt:
„Þér hafið hug á að taka að yður starf fyrir land yðar, vegna
þess að styrjöld er háð?“
,,Já, vissulega, hvað sém væri, og ekki er kröftum mínum
ofvaxið.“
„Eg skil . . . . “ og Harry leit á systur sína. „Hvað leg'gur þú
til málanna, Freda?“
Hún kinkaði kolli tvívegis.
„Já, eg held það, Hárry. Eg er ekki mannþekkjari, ef ekki er
hægt að treysta henni.“
„Systir min góð,“ sagði hann, „mér mundi ekki hafa heppn-
SKIPAÚTGCRf)
RIKXSIN5
//Esja"
vestur um land í hringferð hinn.
20. þ.m. Tekið á móti flutningi
til áætlunarhafna vestan Akur-
eyrar, svo og til Svalbarðseyrár
í dag og á morgun. Farseðlar
seldir árdegis á laugardag.
Ms, Heiðubreið
austur um land til Raufarhafn-
ar hinn 21. þ.m. Tekið á mótL
flutningi til Hornafjarðar,
Djúpavogs, Breiðdalsvíkur,.
Stöðvarfjarðar, Borgarfjarðar,
Vopnafjarðar, Bakkafjarðar,
Þórshafnar og Raufarhafnar á.
morgun og föstudag. Farseðlai-
seldir á mánudag.
Sigurgeir Sigurjónsson
hcestaréttarlögmaSur.
Skrifstofutími 10—12 og 1—5.
Aðalstr. 8. Síml 1043 og 80950.
Á kvöldvökunni
Pabbi, hann Óli var að blóta.
— Nú, hvað sagði hann þá?
Hann sagði: Far £
— Æ, það er nú ekki beint
að blóta, góði minn.
— Nei, en hann sagði staðar-
nafnið líka.
©
Churchill kom á vopnasýningo
í Tower nýlega. Voru vopnin
frá 18. öld og eign hertogans af
Brunswick. Hefur Churchilí ef
til vill vænst þess að sjá þar
eitthvað af vopnum, sem við
kæmu hinum fræga forföður
hans, hertoganum af Marlbor-
) oogh. En hann skemmti sér bezt
yfir flintbyssu, sem smiðurinn
Jhafði greypt á þessa áletrun:
„Þessi byssa þrumar svo hræði-
lega að hún hlýtur að verða til
þess að binda endi á allar styrj-
aldir og gétur þá gullíjld hafi'st
af nýju.“
— Ónei, ekki er það nú. Eg
ber bara hérna á jakkahorninu
merki bindindismanna, því að
þegar kunningjar mínir sjá
það, í'eyna þeir alltaf að freista
mín með því að bjóða mér í
staupinu.
Skipstjóra- og
stýrima.vna'íélagið
../1 Itftt/t1
itliti n ingar-
sjpjölti
styrktarsjóðsins fást hjó
undirrituðum:
Veiðarfœraverzluninni
Geysir, Hafnarstrœti.
Verzl. Guðbjargar Bergþórs-
dóttur, Öldugötu 29.
Verzl. Málning og Járnvörur,
Laugaveg 23.
Verzl. Jason og Co.,
Efstasundi 27.
og
Verzl. Gísla Gunnarssonar,
Hafnarfirði.
Vegreið var í vetur á leið til
Rovannie í Finnlandi og ók
fram á úlfahóp. Hélt ökumað-
urimi í fyrstu að þetta væri
Iireinhópur, en sá brátt hvers
kyns var. Hann ók yfir einn úlf-
inn en hinir flýðu til skógar.
Ökumaðurinn fékk 750 krónur
í verðlaun.
lútáunc^ ... i Uöli -
! — Ert þú orðinn bindindis-
Úktí Aimi
í bæjarfréttum Vísis fyrir 35
árum eða 15. apríl 1918 stóðu
m. a. þessar fréttir:
Frú Laura Finsen
efnir til söngskemmtunar í
Bárubúð á þriðjudagskvöldið.
Ætlar lærisveinn hennar, Bene-
dikt Árnason, sem talinn er
mjög efnilegb; 'áönjgfíiannsefni,
að aðstoðá frúna. En þó að frú-.
in hefði verið ein, þá mundu
Reykvíkingar hafa fagnað þess-
ari söngskemmtun, svo góð-
kunn er frúin orðin fyrir söng
sinn hér í bænum, og allt of
sjaldan hefir hún látið til sín
heyra.
Fyltur með vatni
■ skrifar með bleki.
Sinkaumboð:
ÞÓRBUR H. TEITSSON
^ Grettisgötu 3.
Dýrtíðarlög,
ný, er sagt að stjómin hafi
á prjónunum og að í þeim séu
áætlaðár 15 kfónúr' á hvérn
mann í landinu til dýrtíðar-
hjálpar almenningi.
. ■_<:i{í: •! -•' . Óii
(irímsstaðaholt.
Leiðin er ekki Iengri en f
Sveinsbufö
Fálkagötii 2
þegar þér þurfið að setja
smáauglýsingu I Vísi. —
f>ær hrífa jafnan —
s m áauglýsingarnar
í VísL