Vísir - 09.07.1953, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 9. júlí 1953
▼ ISÍ B
„Þá er bezt, að eg fái þér hringinn og plöggin,'1 sagði Rudolf
með þakklætishreim í röddinni, og fór að leita í vösunum, en
hann var all-skjálfhendur, er hann rétti Frank þetta. Hann tók
hringinn í hönd sér, bar hann upp að birtunni og sagði með
gagnrýnisvip:
„Lítill en smekklegur.“
Og svo bætti hann við:
„Eg vona, að þú hafir ekki eytt öllum aurunum þinum,“ sagði
hann, „í þetta allt saman.“
„Anna kom í veg fyrir það,“ sagði Rudolf. „Hún vill kaupa
landbúnaðarvélar fyrir þá. — Við ætlum að koma við í Fila-
delfiu til að panta þær.“
„Þú ætlar þó ekki að eyða öllum peningunum í slíkt?“ sagði
Frank sem steini lostinn.
„Ef við fáum það, sem okkur líkar.“
„Þú — þú ættir ekki að hafa svo hraðan á, Rudolf — það er
ekki heppilegt að sýsla um viðskipti í brúðkaupsferð."
„Anna átti hugmyndina,“ sagði Rudolf og brosti og þetta
bros hans bar því vitni, að hann treysti henni fyllilega.
„Það var svo sem auðvitað,“ tautaði Frank og stakk stóra
vindlinum í munninn.
Theresa hafði hellt brennivíni í tvö glös og rétti þeim, en í
sömu svifum kallaði Kata til hennar ofan af loftinu:
„Komdu, tengdamamma, eg ætla að ljúka við að 3aga á þér
hárið.“
„Eg er að koma,“ svaraði hún og varð aftur gripin fagnaðar-
tilfinningu af tilhugsuninni um kirkjuathöfnina og hamingju
dótturinnar.
Stella bættist nú í hópinn. Rudolf sagði um leið og hann
dreypti á glasinu:
„Þetta var það, sem eg þurfti.“
„Eg líka,“ sagði Frank.
„Þetta er það, sem þér finnst þú alltaf þurfa,“ sagði Stélla
hvassyrt að vanda.
Enn heyrðist Kata kalla á Theresu.
„Eg er að koma.“
Og svo faðmaði gamla konan Rudolf að sér ög sagði:
„Nú eignast eg þig fyrir son. Eg veit, að þú verður hamingju-
samur með henni Önnu minni.“
20. kapituli.
Frank gat ekki gleymt því, að Rudolf og Anna ætluðu að
verja 4000 dollurunum, eða því sem eftir var af þeim, til að
kaupa landbúnaðarverkfæri í Filadelfiu. Honum íannst sem
rýtingi hefði verið stungið í bak sér. Hann hafði eins og viðutan
lagt frá sér leyfisbréfið og hringinn, og veitti Rudolf því at-
hygii:
„Blessaður, gleymdu þessu ekki,“ sagði hann.
„Engin hætta,“ svaraði hann, „en, meoál annara orða, Rud-
olf, sem svaramaður brúðarinnar eru vissir hlutir, sem eg verð
að annast — hm. —“
Rudólf rétti honum seðil.
„Og ekki megum við gleyma prestinum.“
Rudolf rétti honum tvo seðla í viðbót.
„Svona — eg er brátt rúinn inn að skyrtunni.“
„Ilvað hefurðu gert við peningana, maður?“ spurði Frank
gapandi af undrun.
„Anna geymir þá fyrir mig,“ sagði Rudolf og það var sem
hljómurinn í rödd hans gæfi til kynna, að hann gæti treyst
henni betur en aðalbankastjóra Englandsbanka.
Frank fannst allt hringsnúast fyrir augum sér — hann hélt
að hann mundi hníga í yfirlit. „Anna!“
„Eg vildi ekki skilja þá eftir í gistihúsinu. Og hún var víst
smeyk um, að eg mundi eyða því öllu á hana.“
Nú, það lá þá svona í því. Þessi systir konunnar hans hafði
þá leikið á þau öll, hún hafði smeygt sínum rauðlökkuðu nöglum
í seðlahrúguna, meðan hann og Stellá móktu.
„Og þú hafðir lofað mér að il^ggja Hetta p banka, Rudolf?“
Kata.kallaði að ofan í þessu:
„Rudolf, hvað ertu að gera þarna? Anna kemúKá 'naééta
augnabliki.“
Rudolf ætlaði að þjóta upp.
„Nei, nei, væni minn. Þú færíí ekki að sjá hana fyrr en í
kirkjunni.“
„Má eg ekki — rétt sem snöggvak í '
„Nei,“ sagði hún og hún gat
skipta. „Það mundi boða ólán.“
„Hvernig lítur hún út —?“
„Yndislega," sagði Kata, og lét eng-
Rudolf greip hönd hennar, kyssíi h£
„Þúskikmþessurrvfyrir mig,‘ksagði hary>. og:- hrgða^i s&r bprt.
Já, tþví skyldi ekki diggja vel á honum. hugsaði Frank., Hann
fékk stúlkuna, sem hann vildi, og hann átti 4000 dollara. Hann
hafði svo sem ekki yfir neinu að kvarta. Fvank farmst chnuna
fyrir augum, er hann hugsaði til þess, að hann væri atvinnu-
laus, en með þessa peninga handa miUi--------
Stella kom utan úr eldhúsinu með brúðarblómvöndinn og
hann hvíslaði að henni:
„Anna hefur peningana.“
„Hver segir það?“
„Rudolf sjálfur.“
Og Frank fór að hugsa um, að eiginlega ætti Rudolf honum
það að þakka, að hann fengi þá konu, sem hann vildi.
„Hann hefur verið að gera að gamni sínu.“
„Hann ætti að vara sig á því. Um svo alvarlegt mál. Þessir
peningar eru í rauninni okkar — sem milliliða.“
En nú hafði Kata allt í einu komið og mælt ákveðin:
„Það segir þú, en — það er ekki fyrir ykkar áhrif — þau eru
ástfangin hvort í öðru.“
„Hann kannske — en ekki hún. Hún er bara að vefja honum
um fingur sér, þar til peningunum er eytt.“
Sennunni lauk þar með því, að hurð var skellt harkalega uppi
á lofti. Joe? Ef Joe álpaðist niður nú væri allt eyðilagt t— hann
þyrfti að fá sitt undir hvorn. — öað varð að koma í veg fyrir,
að hann gerði upsteit —
En það var ekki Joe, sem kom niður heldur Anna, og hún
leit út eins og engill í brúðarkjól Stellu — til að sjá. En það
var engin engilblíða í augum hennar, því að hún var ofsareið.
„Gott og vel, Frank,“ sagði hún. „Komdu með peningana!“
í þetta skipti var Frank borinn ósannri sök og í vandræðum
sínum sneri hann sér að Stellu:
„Hvað á hún við, Stella?.“
„4000 dollarana hans Rudolfs — það er það, sem eg á við,“
sagði Anna. „Eg hafði sett þá í ferðatöskuna mína, sem var
undir rúminu — og hún var læst —og peningarnir eru horfnir.“
„Gláptu ekki á mig — eg hefi ekki lykilinn.“
Frank hafði dottið niður á að segja það, sem óheppilegast var,
eins og ástatt var.
„Eg spurði ekki um lykilinn. Læsingin var brotin upp,“ svar-
aði Anna.
„Eg vissi ekki fyrr en rétt í þessu, að þú hefðir peningana,“
sagði Frahk móðgaður. — Hvað hélt hún, að hann væri —
maður gersneyddur sómatilfinningu? Að hann gæti átt það til,
að stela 4000 dollurum frá tilvonandi svila sínum. Og það á
sjálfum brúðkaupsdeginum!
„Þú hefur alltaf verið lygari,“ hvæsti Anna.
Kata kom hlaupandi niður stigann.
„Stanley er að koma með bílinn.“
„Eg heimta, að þessir peningar verði afhentir — strax“.
„Anna,“ sagði Kata, „við verðum of sein.“
„Mér stendur á sama.“
„Þú getur ekki látið Rudolf bíða,“ sagði Kata klökk.
Dauðakyrrð ríkti þar til Anna tók til máls, náföl, jafn ákveð-
in, en gat þó vart haldið aftur af tárunum:
■— Veðrið í júní*
(Fram af 8. síðu)
í Reykjavík mældust 30 mm ea;>
meðallag er um 50. Á Akureyrí...
mældust 14 mm eða um 60%
af meðallagi.
Mjög vel árar nú fyrir land-
búnaðinn, og spretta er alls-
staðar í bezta lagi. Þó má telja-
fullvíst, að þurrkar hafi haml-
að gróðri á Norðurlandi lengi
vel, en síðari hluta mánaðarins
komu þar nokkrir skúrir, sem
hafa komið sér vel. Sláttur
mun hefjast í fyrra lagi um allt-
land.
Margar lægðir i
í mánuðinum.
Fyrstu þrír dagar mánaðarins
voru nokkru leyti ólíkir þeim
1 kafla, sem á eftir fór. Þá var
i háþrýstisvæði yfir landinu,
bjartvirði og hægvirði, en svalt.
Tvær fyrstu næturnar var
frost á nokkrum stöðum. En
á fjórða degi nálgaðist landið
lægð úr suðvestri. Síðan gengu
þær hver eftir aðra, ýmist yfir'
landið, skammt fyrir norðan
það eða sunnan, en engin stór-
viðri fylgdu. AJlt þetta tima-
bil til mánaðarloka mátti heita,
að aldrei brygði fyrir norðan-
átt, en vindstaðan var þó all-
breytileg og flökti milli austurs-
suðurs og vesturs. Hlýindin--
voru jöfn og góð, en hitamunur
dags og nætur allmikill á Norð-
urlandi, þar sem sólin fékk
að njóta sín. Á Hólsf jöllum var
t. d. 5—8 stiga hiti um nætuiv
en 15—18 á daginn. Hlýasti
dagurinn mun hafa verið á-
messu hins heilaga Jóns.þ. 24.
Þá mældust 24 stig á Raufar-
höfn, og meðalhitinn í byggð-
um landsins var um 13—17'
stig allan sólarhringin. Úrkom-
Ti/r' , , , , . . , « an var oftast lítil sem engin
. ’’Mer er sama hver stal Þeim’ hvort Það varst Þu- Frank’ eða norðan lands, einna mest þann
ínntTA-n Am v, r.,, /,«- I - U -. ...... — 1 _ 1 _ .1 1 _ *
einliver annar, en eg heimta þessa peninga strax og athöfnin
er mrn garð gengin.“
Og svo rauk hún út með Kötu.
Theresa kom niður í þessu. Hún var alæst á svip.
„Hamingjan góða, mamma,“ sagði Stélla, „hatturinn — það
sem fram á að snúa snýr aftur.“
„Hver mundi taka eftir því? Hvar er Anna?“
í11 ákveðin, ef því var að
n bilbug á sér finna.
na á kinnina:
I afgreiðslusa.1 banka nokkurs
í Hannover kom , til handalög-
máls millí tveggja manna. Ann-
ar var risi að vexti, en hinn
pínulítill. Viðstaddir menn,
sem fannst leikur þessi næsta
ójafn, hlupu þeini litla til hjálp-
ar og héldu þeim stóra á meðan
hinn komst örugglega á brott.
Við nánari athugun kom í ljós,
að sá stóri hafði staðið þann
litla að því að fara niður í vasa
| sinn og ná þar í seðlaveski með
hárri fjárhæð. Ætlaði hann að
ná. veskinu af þjófnum, en bl
komu viðstaddir til skjalanna
og héldu ; eigandanum fösturn
uriz þjóf.urinn var sloppinn með
þýfið.
®
Föngum þeim, scm kommún-
istar slepptu úr haldi^ nýíega í
■ Kórcu, er tekið með kostusn og
jkynjum, þegar þeir komaKeim
til ssn. Einn iþeirra heitir James
Coogan, og er hann búsetíur í
smáborg í Pennsylvaniu-fyíki.
®r haim var búinn að vera
heima í nokkra daga, fékk hann
] taugaáfall. og var lagður í
' sjúkrahús. Læknar léíu svo um
J mælt, að orsökrn væri sú, að
heimamenn hefðu verið alltaf lega
góðir við Coogan, svo að hann
hefði ekki þoiað viðbrigðin.
Úr bæjarfréttum 9. júlí 1918:
Hveitilaust
með öllu er nú að verða. hér
í bænum og nærlendis.
Knatíspyrnukappleikur
26. Þá mældust 9 mm á Gríms-
stöðum. En á Suðurlandi, eink-
um þó Suðausturlandi komu.
stundum hellidembur. Þann 23.
klukkan 18 taldist t. a. m. 53
mm sólarhringsregn á Kirkju-
bæjarklaustri, og þann 7. var
líka tcluvert úrfelli á svipuð-
um slóðum. Síðustu dagana
voru stopulir þurrkar, jafnvel
á Norðurlandi.
(Grein þessi er útdráttur úr
útvarpserindi Páls. Bergþórs-
sonar, veðurfræðing.)
Samvinna áfram
við Breta.
London (AP). — Suður-
Afríkuþing sambykkti í gær
mcð 86:56 atkvæðiun að við-
halda samvinnutengslum við
brezka samveldið, bótt Suður-
Afríka yrði gerð að lýðveldi.
Fellcl var tillaga frá S1,raussf
„Víkings“ og Fálkamanna á höfuðleiðtoga stjórnarandstæð-
íþróttavellinum í gærkvöldi j inga, með 89:57 atkv., þess
!:;uk svo, að jafntefli varð. ogj.efnis, að bezf væri gætt hags-
kenm hvorir knettinum feinu j hiuilá lands og þjóðar nj/. - óví,
sinni í mark. í-fvrri hálfleikn-1 Suður-Afnka væri áfiam í
um áttu Fálkamenn að sækja sapaveldi á grrnidvelli gildandi
gegn sól og vindi, enda lá lcnött- j
unnn lengst af á þeim en aldrei \
tókst Vikingum að koma hon- j
urp. í mark. í síðari leiknum var ;
sóknin jafnari og urðu Fálka-S
menn fyrri til áð koma knett
inum í mark, en Víkingar þeg
ar á eftir. Fálkamenn voru -
ötulir og sýndu sumr
stjórnarskrár.
Bretar varðveita
sögumenjar.
London (AP). — Framvcgis:
mun ersska ríldð festa kaup a
j helztu sögulegum byggingum f
! landinu.
Með því á að liindra, að slík-
leikni og allir voru þeir þrpsk- j . byggingar eyðileggist af
aðyi og þéttari fyrir en Víking- .-yaahiréu. Á -árinu verður 2,5
ar. í liði Víkings söknuðu menn; miHj. punda varið til kaupa á
Óskars Norðmanns tilfinnan- j slíkum byggingum, auk 250,000
punda til viðhalds.