Vísir - 11.08.1953, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 11. ágúst 1953
VISÍB
PVfUVVVWVVWVVU,WVWVVV%AJ%/VWVVlArtJVnj1JVVV^rtfl^^
Une^kMl í
Marseilles
ettir FMÍIÆ LmTA
Flóttahjónin yfirgáfu skýli sitt um sólaruppkomu. Fötin
þeirra voru orðin hræðilega útleikin, og skór Blanche voru
örðnir gatgenghir. Þennan svala morgun í ilmsterku loftinuu
um sólaruppkomu, gleymdu elskendurnir um sinn eymd sinni
og einstæðingsskap. Þau trúðu hvqrt öðru fyrir því hlæjahdi að
þau væru banhungruð.
Og svo lét Philippe Blanche fara inn í kofann aftur en fór
sjálfur til Tholonet að ná í mat. Þegar hann kom aftur yar
Blanche dauðhrædd. Hún þóttist hafa séð úlfa á næstu grös.um.
Þau notuðu stóra héllu fyrir borð. Blanehe og Philippe voru
eins og zigaunar sem snæða úti á víðavangi. Eftir borðhaldið
fóru þau út á sléttuna og héldu sig þar allan daginn. Þar áttu
þau ef til vill sælustu sturidir ástalífs síns.
Én þegar myrkrið færðist yfir urðu þau hrædd. Þau langaði
ekki að verða eina nöttina enn í þessari einveru. Hlýtt og hreint
ijallaloftið hafði gefið þeim nýjar og bjartari vonir.
— Ertu þreytt, barnið mitt? spurði Philippe.
— Æ já, svaraði stúlkan.
—I Heyrðu. Nú förum við síðustu ferðina. Við förum í kofa
Isnards í Trois-bons-Diéus og verðum þar þangáð til frændi
þinn fýrirgefur ókkur éða lætur fangelsa mig.
— Frændi fyrirgefur okkur.
— Eg þori ékki áð tréystaþví. En hvað sem öðru líður vil eg
ekki vera á flótta lerigur. Þú þarft að hvíla þig. Komdu, við
sklum leggja af stað. Við göngum hægt.
, Þau gengu yfir sléttuna, burt frá Infernets. Til hægri Var
Chateau de Saint-Marc, — þáú sáu staðinn upþi á hæðinni.
Eftir klukkutíma gahg voru þau komin á ákvörðunárstaðinn.
"KbfiTsriafds stóð á ásnum vinstra megin við veginn til Vau-
vehargus þegár koriiið er fram hjá Vallon de Repentance. Þetta
Var svolítið tveggja hæða hús. Niðri var aðeins eitt herbergi,
þar stóð súndUrliðaður borðgarmur og þrír stólar sem setuna
Varitáði í. Stigahéfna var uþp á lbftið, þar var ékki aririáð en
dýna á hálmbing. Isnard hafði ve'rið svo huguls'amur áð skilja
eftir hvítt lak á dýnunni.
Philippe hafði ætlað sér að fara til Aix rhbrgunihn éftir til
að snuðra um hvað de Cazalis ætlaðist fyrir viðvíkjandi hon-
um. Honum var ljóst að hann gat ékki dulizt öllu léngur. Það
lá við að hann væri í léttu skapi ér hann lagðist f yrir eftir að
hafa hlustað á huggunarofð Blanche, sem ékki hafði ekki misst
bjartsýhina og vonina, sem ungum stúlkum er eiginleg.
Þaú höfðu riú flækzt um f jöll og skóga í tuttugu daga. f tutt-
ugu daga höfðu lögreglumennif riir verið áð eltast við þáu.
Stundum höfðu þeir lerit á villgötum, én álltáf kohiizt á sporið
aftur fyrir tilviljun. De Cazalis hafði esþázt út áf bllum þéssum
seinagangi. í hvert skipti sem "strokuhjónin sluþpu úr gréipum
leitarmannanna fannst honum sém hann hefði orðið fyfir þer-
sónulegri móðgun. Leitarmennirnir höfðu kofriið tveim tímum
of seint til Lambesc. Tilkynningin um að strokuhjöriin hefðu
komið til Toulon kom ekki fyrr en daginn eftir að þau fóru
aftur til Aix. Alls staðar höfðu Philippe og Blanche sloþpið
líkast og fyrir kraftaverk. Loks sakaði de Cazalis lögrégluna
fyrir sviksemi.
En á endanum frétti hann að strokuhjúih væri nálægt Aiíc
og mundu verða gómuð þá og þégar. Hann fór sem hráðast til
Aix. Hann vildi taka þátt í leitinni sjálfur.
Konán í Cours Sextius, sem hafði hýst Blanche og Philippé
nokkra klukkutíma, hafði orðið hrædd. Og til þess að hún yrði
ekki sökuð um hlutdeild sagði hún frá öllu. Hún sagði að það
væfi ékki ósénnilegt að hjúin væri í einhverjum kofanum hans
Isnards.
Þegar Isnard. var yfirheyrður þrætti hann afdráttarlaust fyrir
allt. Hann sagðist ekki hafa séð ættingja sinn í ;marga mánuði.
Þessi yfirheyrsla fór fram meðan Blanche og Philippe voru í
kofanum í Troís-bons-Diéux. Kaupmaðuririn gat ekki komið
boðum til þeirra um nóttina. Um klukkan fimm morguninn
eftir drap lögféglufulitfúi á dyr hjá honum og tilkynhti að hús-
rannsókn færi fram á heimili hans í öllum þremur kofunum.
Dé Cazalis varð éftir í Aix og gaf þá skýringu að hann væri
hfæddur um að hann gæti ekki stillt sig um að drepa Philippe
ef hann kæmist í færi við hann. Lögreglumennirnir sem könn-
uðu kofann í Puyrecarford komu að tómu hréiðrinu. Isnard
bauðst af klókindum til að fylgja lögregluiani í kpfann í Tholo-
nét, hann hafði grun um að sú ferð mundi verða til ónýtis.
LogréglufuHtfúinn fór méð tvo aðra ménh tii Trois-bons-Diéux.
Hann hafði líka með sér lásasmið, því að Isriard hafði géfið
fremur óglöggar upplýsoingar umaS lykillinn að kofahum væri
úndir steini til hægri 'viÖ 'dyrnar. • » ¦ < - =
'J KÍuMfeári vár ufn; séx' þegár fUiltrúinn köm að kð'fahuíh. D^r
og gluggar var lokað og ekki heyrðist nokkurt híjóð aS inrian.
Fulltrúinn lét hhefahöggin dýnja "á hufðinrii og hrópaði hárri
roddu:
— Ljúkið upp — í laganna nafni! -
Ekkert svafaði honu'fn riema befgmálið. Ekkert hreyfðist.
Liðu nú nokkrar mínútur, en þá sneri fulltrúinn sér áð lásá-
smiðnum og 'sagði:
— Stingið upp lásinn.
Lásasmiðurinn tók til starfa. En þegar ískrið í skránni byrj-
aði var hlerunum fyrir einum glugganum hrint upp og Philippe
Cayol kóm út í gluggann og skæra morgunsólina, með nákinn
háls og handleggi, ringlaður og reiður.
— Hvað viljið þið mér? spurði hann og studdi olnbogunum
fast í gluggakistuna.
. Philippe og Blanche höfðu vaknað þegar lögreglufulltrúinn
barði fyrsta höggið á dyrnar. Þau settust hálfringluð á dýnuna
og hlustuðu með vaxandi kvíða á mannamálið fyrir utari.
Það var líkast og Philippe ætlaði að kafna, þegaf hann heyrði
hrópið „í laganna nafni!" .... þetta hræðilega kall, sem hljóm-
ar líkast þrumu í eyrum þess sem sekur er. Hann. spratt upp
Sjötugur í eiag:
Guðjón H.
Sæmundsson,
hyggíngameistari.
Á kvöldvökuniii,
Maðurinn, sem sækist ekki
efíir Iofi, fær sennilega mest
hrós.
Liðpjálfinn var að æfa nýlið-
ana á göngu, og tók þá eftir því,
að einn í hóphum var ekki „í
takt" við hina. Hann gekk því
til nýliða þessa, og sagði:
„Heyrðu, lagsmaður, veiztu,
a3 enginn hinna er í fákt við
þig?"
„Nú, hvað kemur það mér
við?" svaraði nýíiðinn. „Þú
stjórnar J>essu, svo a5 þú ættir
að benda 'þéim á það!"
anna, sté annar bakvörður
þeirra ofan á hanri.
„Hvers vegna gerðir þú
þétta?" spurði dómaririn, sem
stöðváði þegar leikinn.
„O, eg ætlaði bara að bregða
honum," svaraði ííllínn.
Samvizkusemi er oft kehnt
fnargt, sém er aðéins hræðslu
að þakka.
•
Frúin: „Géfíð méf ékki svóha
bemamikia bifa."
KjÖtsaÍínn: „Nei, þér borgið
fyrir jȇ."
Þégar hersveitin var búin að
koma sér fyrir á vígstöðvunum,
tók yfirmaður hennar eftir því,
að menn hans voru að klífa upp
í tré eðá skríða innan uta runn-
anna.
,íHvað er um áð véfa?" hróp-
aði hann.
„Afsákið, föringi," svaraði
Íiðþjálfinn, „én við leynduna
f áilbyssunni svo vel, til þess að
f jandmennirnir sæju hária ékki,
áð við getum ekki fundið hana."
•
Dómafinn: „Nú, þér haldið
þá, áð hann hafi alls ekki ætlað
áð krækja áugað úr yðuf?"
Kæfahði: „Nei, en mér er ö-
hætt að segja, að hann hafi
reynt að troða því lcngra inn í
höfuðið á mér!"
"•
„Kurteisra-manna-klúbbur-
inn" í New ¥ork hefur æskt
þess við meðlimi síita, að þeir
táki ofan, þegar þeirt tala við
kbhur í sfma.
• ;.
Héfir þú heyrt' sðguna uöi
það, þegar maurarnir og fíl-
arnir kepptu í knáttspyrnu.
Menn gætu haldið, að leikurinn
hefði verið mjög ójafn, en það
var nú öðru nær, því að þegar
komið var eð ieikslokum stóðu
mörkiri 3:3, og maurarnir voru
í sókn. Einkum var miðfram-
herji þeirra slyngur og hættu-
legur, ög þegar hann gerði upp-
Máup ' á síðustu míriútu léiks-
'ins\'0g: Var áð því kbminn að
brjótast gegnum varnir fíl-
úm áíhhI ðttft
„Fn ældgámmeí BSn".
Fyrir nákvæmlega 35 árum
birtist éftirfarándi keðjubréf
í Vísi og hefir blaðið valið því
að ' yfifskrift: ' „VitÍeýsa", en
^pistill þessi hafði borist rhörg-
um bæjarbúum í pósti um þær
múridir: „O, Herre! Jeg bön-
fálder dig, bevar den hele Men-
neskehed. Herre! Giv os Fred
paa Jord. — Detta er kommet
fra et af de krigsförénde Lande,
for at sendes hele Jórden over.
— Vær sáa gbd at omskrive
dette bg sénde det til en Mahd
eller Kvinde hver bág i ni
Dáge, og þaa den tiende Dag
skal der vederfares dig en stor
Lykke. ;— Det er sagt i gamle
Dage at hver Marid éller Kvinde
som læser dette og lader det
gaa videre, skal blive fri for
stbre Bekymririger, rhen at alle
som Íæsef détté bg lader det
gaa sig fbfbi, skal rarrimes af en
stor Ulýkke. — Bryd ikke
Kæden og glem ikke de ni Dage
— Den forsættende — Röde
Kors Kæde."
Þáu eru rriéð bðrum orðum
ekki nein ný bóla keðjubréfin
sem undanfarin ár háfa öðru
hVÍefju sturigið úpp kollinum, en
öll' éigá þáu sámriierkt í því.
að viðtakendum er hótáð óham-
ingju, jafnvel kvÖlum og pínu,
éf þeir serida þau ekki áfram
tii ákveðinriar tölu manna, én
áftur á moti höppum og ham-
ingju, ef orðið er við tilmælun-
um. .
Einkennishúfur biffeiðastjóra.
11. ágúst 1848 birti lögregju-
stjóririn í Reykjavik. •eftirfaW
andi auglýsingu í Vísi um éin-
kennishúfur harida bifréiða-
stjórum:
„Einkennishúfur handa bif-
reiðastjórum í Reykjavík fást
hjá klæðskera Reinholt Ander-
son, Laugavegi 2. — Húfur
þessar er bifreiðastjórum þá
skylt, samkVæmt 9. gr. sbr. 13.
gr. laga rir. 88, 24. nóvember
1917, að hafa á höfði ef þe'ir eru
áð Mfréiðastj&fastáffi. — Þetta
biftist-;,til eftirbféythi ölíum
þeim, sem hlut eiga að máH."
Einn hinna kUnnustu í 'hðpi
roskinna iðnaðarmanriá, Guð-
jón Sæmuridsson, bygginga-
meistari, Tjarnargötu 10, ' é
sjötugs afmæli í dag.
Guðjón hefur dvalið utnára-
tugi hér í bæ ög löngu kunnur
sem afkastamikill hg starfssam-
ur iðnaðarmaður, enþó eí hann.
ekki borinfi hér ög barnfæddur,
því að harin fæddist í Níkulás-
arhúsum í FljÖtshlíS, 'ei.hn
fimmtán systkiria. Guðjöri réð-
ist til smíðanáms jafriskjótt og
fært þótti, eri fátækt Vár fhikii
í uppvéxti hans, éins og Vbri-
legt vaf á svo bárnmö'rgu néim-
ili. Hánn útskrifaðist lærðúr
tresrriiður um tvítugt;''og síðan
hefur hann stáðið fyfir 'býgg-
ingu fjölda húsa hér í bæ, erida
hefur hánn verið kapþsaniúr ög
áhuginn mikill í þeim efnum.
Má því riieð riokkrum sahnij
segjá, áð Guðjón háfi'se'tt sinn
svip á bæinn.
Kvæntur er Guðjón Árnheiði'
Jónsdóttur frá Stpkkseyri? hiiinE
ágætustu konu, og er heimili
þeirra rómað fyrir snyrti-
mennsku og listrænan bíæ.
Fjölmargir viriir Guðjóns
minnast hans í dag á þessum
merku tímamótum ævi hans, og
þakka honum gengin spor og
margar ánægjustundir.
E
>6*
Framh. af 2. síðu.
Lagerlöf, Pétur Gaut eftir Ib*
sen, ævintýri Andersens, Eftir-<
litsmanninn eftí'r Gögbl, ind-«
verska helgiritið Bhágavád*
Gita, auk fjölda annafra rita,
Biblían hefur verið þýdd á es-
peranto fyrir löngu, og grúi
tímarita kemur út á máliriu. -?m
Loks má nefna sýnisrit bok»»
fnehnta ýniissa þjóða (ahto-
logiur), svo sém katalöhskt,
pólskt, urigvérfekt og éænskt.
Esperantistáfélágið Aúfofe í
Reykjavík sér 'um þet'ta mót;;en
formaður þess er Árni Böðváfs-
son cand. mag. í stjórn Sam-
¦bands íslenzki-a esperaritista
eiga nú sæ'ti Halldór Kolbéíns
prestur í Véstmárináeýjúfn, för-
maður, Hallgrimur Sæmunds-
son kennaii, Höfn í Horhafifði
og Ólafur S. Magriússón, 'sköla-»
Stjóri, Vík í MýVdal.
Þeir, séfn kýrinu að VÍI'ja fá
upplýsingar um rhótið,' ge'tá sriö'
ið sér til Ölafs S. Magnús'Soriár,
simi 7901, eðá belh't fil'sám-
bahdsinB, pösth^lf ÍÖSlj'Rvík^
...... (Frá Sambandi isl.
esperantista'). ^jjj