Vísir - 11.08.1953, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 11. ágúst 1953
TlSÍB
EMBtÆ ZOJLA
Flóttahjónin yfirgáfu skýli sitt um sólaruppkomu. Fötin
þeirra voru orðin hræðilega útleikin, og skór Blanche voru
orðnir gatgengnir. Þennan svala morgun í ilmsterku loftinuu
um sólaruppkomu, gleymdu elskendurnir um sinn eymd sirtni
og einstæðingsskap. Þau trúðu hvqrt öðru fyrir því hlæjandi að
þau væru banhungruð.
Og svo lét Philippe Blanche fara inn í kofann aftur en fór
sjálfur til Tholonet að ná í mat. Þegar hann kom aftur var
Blanche dauðhrædd. Hún þóttist hafa séð úlfa á næstu grös.um.
Þau notuðu stóra hellu fyrir borð. Blanche og Philippe voru
eins og zigaunar sem snæða úti á víðavangi. Eftir borðhaldið
fóru þau út á sléttuna og héldu sig þar allan daginn. Þar áttu
þau ef til vill sælustu stundir ástalífs síns.
En þegar myrkrið færðist yfir urðu þau hrædd. Þau langaði
ekki að verða eina nóttina enn í þessari einveru. Hlýtt og hreint
fjallaloftið hafði gefið þeim nýjar og bjartari vonir.
— Ertu þreytt, barnið mitt? spurði Philippe.
— Æ já, svaraði stúlkan.
— Heyrðu. Nú förum við síðustu ferðina. Við förum í kofa
Isnards í Trois-bons-Dieus og verðum þar þangáð til frændi
þinn fyrirgefur okkur eða lætur fangelsa mig.
— Frændi fyrirgefur okkur.
— Eg þori ékki að treysta því. En hvað sem öðru líður vil eg
ekki vera á flótta lengur. Þú þarft að hvíla þig. Komdu, við
sklum leggja af stað. Við göngum hægt.
Þau gengu yfir sléttuna, burt frá Infernets. Til hægri var
Chateau de Saint-Marc, — þau sáu staðinn upþi á hæðinni.
Eftir klukkutíma gang voru þau komin á ákvörðunarstaðinn.
Köfi Isnards stóð á ásnum vinstra megin við veginn til Vau-
vénargus þegar koríiið er fram hjá Vallon de Repentance. Þetta
var svolítið tveggja hæða hús. Niðri var aðeins eitt herbergi,
þar stóð súndUrliðaður borðgarmur og þrír stólar sem setuna
vantaði í. Stiganefna var upp á loftið, þar var ékki annað en
dýna á hálmbing. Isnard hafði verið svo hugulsamur að skilja
eftir hvítt lak á dýnunni.
Philippe hafði ætlað sér að fara til Aix morguninn eftir til
að snuðra um hvað de Cazalis ætlaðist fyrir viðvíkjandi hon-
um. Honum var ljóst að hann gat ekki dulizt öllu léngur. Það
íá við að hann væri í léttu skapi er hann lagðist fyrir eftir að
hafa hlustað á huggunarorð Blanche, sem ekki hafði ekki misst
bjartsýniría og vonina, sem ungum stúlkum er eiginleg.
Þaú höfðu nú flækzt um fjöll og skóga í tuttugu daga. f tutt-
ugu daga höfðu lögreglumennirnir verið að eltast við þáu.
Stundum höfðu þeir lent á villgötum, én alltaf komizt á sporið
aftur fyrir tilviljun. be Cazalis hafði espazt út af öllum þéssum
seinagangi. í hvert skipti sem strokuhjónin sluppu úr greipum
leitarmannanna fannst honum sem hann hefði orðið fyrir per-
sónulegri móðgun. Leitarmennirnir höfðu komið tveim tímum
of seint til Lambesc. Tiíkynningin um að strokuhjónin hefðu
komið til Toulon kom ékki fyrr en daginn eftir að þau fóru
aftur til Aix. Alls staðar höfðu Philippe og Blanche sloppið
líkast og fyrir kraftaverk. Loks sakaði de Cazalis lögregluna
fyrir sviksemi.
En á endanum frétti hann að strokuhjúin væri nálægt Aix
og mundu verða gómuð þá og þegar. Hann fór sem hraðast til
Aix. Hann vildi taka þátt í leitinni sjálfur.
Konán í Cours Sextius, sem hafði hýst Blanche og Philippé
nokkra klukkutíma, hafði orðið hrædd. Og til þess að hún yrði
ekki sökuð um hlutdeild sagði hún frá öllu. Hún sagði að það
væri ekki ósennilegt að hjuirí væri í einhverjum kofanum hans
Isnards.
Þegar Isnard var yfirheyrður þrætti hann afdráttarlaust fyrir
allt. Hann sagðist ekki hafa séð ættingja sinn í marga mánuði.
Þessi yfirheyrsla fór fram meðan Blanche og Philippe voru í
kofanum í Trois-bons-DIeux. Kaupmaðurinn gat ekki komið
boðum til þeirra um nóttina. Um klukkan fimm morguninn
eftir drap lögreglufulltrúi á dyr hjá honum og tilkynnti að hús-
rannsókn færi fram á heimili hans í öllum þremur kofunum.
De Cazalis varð eftir í Aix og gaf þá skýringu að hann væri
hræddur um að hann gæti ekki stillt sig um að drepa Philippe
ef hann kæmist í færi við hann. Lögreglumennirnir sem könn-
uðu kofann í Puyrecarford komu að tómu hreiðrinu. Isnard
bauðst af klókindum til að fylgja lögreglunni í kofann í Tholo-
net, hann hafði grun um að sú ferð mundi verða til ónýtis.
Lögreglufulltrúinn fór méð tvo aðra menn tií Trois-bons-Dieux.
Hann hafði lika með sér lásasmið, því að Isnard hafði gefið
fremur óglöggar upplýsoingar um að lykillinn að kofanum væri
úndir steini til hægri við'dyrnar.
Klukkán vár uríi sexl þegar fúlltrúinn körti að kófaiiuíh. Ðýr
og gluggar var lokað og ekki heyrðist nokkurt hljóð að innan.
Fuíltrúinn íét knefahöggin dyríja á hurðinni og hrópaði hárri
röÖdu:
— Ljúkið upp — í lagánna nafni!
Ekkert svaraði honum ríema bergmálið. Ekkert hreyfðist.
Liðu nú nokkrar mínútur, en þá sneri fulltrúinn sér að lásá-
smiðnum og ‘sagði:
— Stingið upp lasinn.
Lásasmiðurinn tók til starfa. En þegar ískrið í skránni byrj-
aði var hlerunum fyrir einum glugganum hrint upp og Philippe
Cayol kom út í gluggann og skæra morgunsólina, með nakinn
háls og handleggi, ringlaður og reiður.
— Hvað viljið þið mér? spurði hann og studdi olnbogunum
fast í gluggakistuna.
Philippe og Blanche höfðu vaknað þegar lögreglufulltrúinn
barði fyrsta höggið á dyrnar. Þau settust hálfringluð á dýnuna
og hlustuðu með vaxandi kvíða á mannamálið fyrir utan.
Það var líkast og Philippe ætlaði að kafna, þég'ar hann heyrði
hrópið ,,í laganna nafni!“ .... þetta hræðilega kall, sem hljóm-
ar líkast þrumu í eyrum þess sem sekur er. Haitn spratt upp
Sjötugur í dag:
Guðjón H.
Sæmundsson,
bjggingameísíari.
Maðurinn, sem sækist ekki
eftir lofi, fær sennilega mest
hrós.
Liðjjjálfinn var að æfa nýlið-
ana á göngu, og tók þá eftir því,
að einn í lióphum var ekki „í
takt“ við hina. Hann gékk því
til nýliða þessa, og sagði:
„Heyrðu, lagsmaður, veiztu,
að enginn hinna er í takt við
þig?“
„Nú, hvað kemur það mér
við?“ svaraði nýliðinn. „Þú
stjórnar (þessu, svo að þú ættir
að benda 'þéim á það!“
anna, sté annar bakvörður
þeirra ofan á hann.
„Hvers vegna gerðir þú
þetta?“ spurði dómarinn, sem
stöðvaði þegar leikinn.
„O, eg ætlaði bara að bregða
honum,“ svaraði fíllinn.
Samvizkusemi er oft kerínt
margt, sem er aðeins liræðslu
að þakka.
Frúin: „Gefið mér ékki svóna
beinamikla bita.“
KjÖtsalinn: „Nei, þér borgið
fyrir þá.“
Þegar hersveitin var búin að
koma sér fyrir á vígstöðvunum,
tók yfirmaður hennar eftir því,
að menn hans voru að klífa upp
í tré eða skríða innan um rurni-
anna.
„Hvað er um að vera?“ hróp-
aði hann.
„Afsakið, foringi,“ svaraði
liðþjálfinn, „én við leynduie
fállbyssunni svo vel, til þess að
fjandmennirnir sæju hana ékki,
að við géturíí ekki fundið hana.“
•
Dómarinn: „Nú, þér haldið
þá, að hann hafi alls ekki ætlað
að krækja augað úr yður?“
Kærandi: „Nei, en mér er ó-
hætt að segja, að hann hafi
reynt að troða því lengra inn í
höfuðið á mér!“
9
„Kurteisra-manna-klúböur-
inn“ í New York hefur æskt
þess við meðlimi sína, að þeir
taki ofan, þegar þeir tala við
kohur í shna.
•
Hefir þú heyrt soguna um
það, þegar maurarnir og fíl-
arnir kepptu i knáttspyrnu.
Menn gætu haldið, að leikurinn
hefði verið mjög ójafn, en það
var nú öðru nær, því að þegar
komið var að leikslokum stóðu
mörkin 3:3, og maurarnir voru
í sókn. Einkum var miðfram-
herji þeirra slyngur og hættu-
legur, og þegar hann gerði upp-
hlaup á síðústu mínútu leiks-
irísy og var að því kominn að:
brjótast gegnum varnir fíl-
ÚHIi AiHHÍ
„En ældgammel Bön“.
Fyrir nákvæmlega 35 árum
birtist eftirfarandi keðjubréf
í Vísi og hefir blaðið valið því
að yfirskrift: „Vitleýsa“, en
pistill þessi hafði borist mörg-
um bæjarbúum í pósti um þasr
mundir: „O, Herre! Jeg bön
falder dig, bevar den hele Men
neskehed. Herre! Giv os Fred
paa Jord. — Detta er kommet
fra et af de krigsförénde Lande,
for at sendes hele Jorden over.
— Vær saa god at omskrive
dette og sende det til en Mand
eller Kvinde liver Dág i ni
Dáge, og paa den tiende Dag
skal der vederfares dig en stor
Lykke. — Det er sagt i gamle
Dage at hver Mand eller Kvinde
som læser dette og lader det
gaa videre, skal blive fri for
store Bekymriríger, men at alle
som læser dette ög lader det
gaa sig fórbi, skal rammes af en
stor Ulykke. — Bryd ikke
Kæden og glem ikke de ni Dage.
— Den forsættende — Röde
Kors Kæde.“
Þáu eru með öðrum orðum
ekki nein ný bóla keðjubréfin
sem undanfarín ár hafa öðru
hverju stungið upp kollinum, en
öll éigá þáu sámiríerkt í því,
að viðtakendum er hótað óham-
ingju, jafnvel kvÖlúm og pínu,
éf þeir sehda þau ekki áfram
til ákveðinríar tölu manna, en
aftur á móti höppum og ham-
ingju, ef orðið er við tilmælun-
um.
Einkennishúfur bifreiðastjóra.
11. ágúst 1518 birti lögreglu-
stjórinn í Reykjavík eftirfar-
andi auglýsingu í Vísi um eirí-
kennishúfur handa bifréiða-
stjórum:
„Einkennishúfur handa bif-
reiðastjórum í Reykjavík fást
hjá klæðskera Reinholt Ander-
son, Laugavegi 2. — Húfur
þessar er bifreiðastjórum þá
skylt, samkvæmt 9. gr. sbr. 13.
gr. laga nr. 88, 24. nóvember
1917, að hafa á höfði er þéir eru
að bifreiðastjórastárfi. — feeftá
birtist til eftirbréytni öíium
þeim, sem hlut eiga að máli“
Einn hinna kunnustu í hópi
roskinna iðnaðarmanna, Guð-
jón Sæmundsson, bygginga-
meistari, Tjarnargötu 10, á
sjötugs afmæli í dag.
Guðjón hefur dvalið uin ára-
tugi hér í bæ ög löngu kunnur
sem afkastamikill bg stárfssam-
ur iðnaðarmaður, en þó er hann.
ekki borinn hér og barnfædöur,
því að haiin fæddist í Níkulás-
arhúsum í Fljót'shlíð, ei.nn
fimmtán systkiría. Guðjón réð-
ist til smíðanáms jafnskjótt og
fært þótti, en fátækt Var mikil
í uppvéxti hans, éins og von-
légt var á svo báfniríörgú héim-
ili. Hann útskrifáðist lærður
trésmiður úirí tvítugt, og síðan
hefur hann stáðið fyrir býgg-
ingu fjölda húsa hér í bæ, enda
hefur hann vei’ið kapþsamur og
áhuginn mikill í þeim efnum.
Má því með ríokkrum sanni
segja, að Guðjón hafi sett sinn
svip á bæinn.
Kvæntur er Guðjón Arnheiði
Jónsdóttur frá Stokkseyri, hinni
ágætustu konu, og er ríeimili
þeirra rómað fyrir snyrti-
mennsku og listrænan bíæ.
Fjölmargir viríir Guðjóns
minnast hans í dag á þessum
merku tímamótum ævi hans:, og
þakka honum gengin spoi' og
margar ánægjustundir.
•k»
Framh. af 2. síðu.
Lagerlöf, Pétur Gaut eftir Ib-
sen, ævintýri Andersens, Eftir-«
litsmanninn eftír Gögöl, ind-
verska helgiritið Bhagavad-*
Gita, auk fjölda annarra rita,
Biblían hefur verið þýdd á es-
peranto fyrir löngu, og grúl
tímarita kemur út á málinu. —«
Loks má nefna sýnisrit bók-o
mennta ýmissa þjóða (atíto-
logiur), svo sém katalónskt,
pólskt, ungverskt óg fænskt.
Esperantistafélagið Aurore £
Reykjavík sér um þetta mót, én
formaður þess er Árni Böðvars-
son cand. mag. í stjórn Sam-
bands íslenzkra esperantista
eiga nú sæti Halldór Koibeítís
prestur í Vestmannaeýjum, for-
maður, Hallgrímur Sæmunds-
son kennari, Höfn í HorrtafirSi
og Ólafur S. Magríússón, skólá-
Stjóri, Vík í Mýrdal.
Þeir, seríi kýnnrí áð vilja fá
upplýsingar um rtíötið,' géta sríú'
ið sér til Ölafs S. Magn.ússonar,
sími 7901, éðá beiht til sam-
bandsins, póstríáíf 1031; Rvík,
• (Frá Sambandi ísl.
esperantista). jj