Vísir - 26.08.1953, Síða 7

Miðvikudaginn 2é. ágúst 1953.
VlSIK
1
ttheifkjli
22
I
viiÍB- EMHÆ ZOÆ1
þegar þau voru sezt í dimmu stofuna hans, benti Revertégat á
litlu telpurnar sínar sem voru að leika sér úti í horni.
— Herra Cayol, sagði hann ofur blátt áfram. — Þarna sjáið
þér afsökunina mína. Eg mundi aldrei hafa beðið yður um einn
eyri. En eg varð að hugsa um börnin mín.
Maríus fór hjá sér meðan á þessu stóð og reyndi að gera
kvölina sem stytzta. Hann vissi áð þessi fátæki fangavörður
hafði eingöngu látið til leiðast að lofa hjálp sinni vegna þess
hve annt honum var um Fine, og jafnvel þó að hann vildi ekki
fyrirlíta manninn þá íeið honum illa að eiga að verða við riðinn
svona vérzlun.
En þetta varð útkljáð á fáeinum mínútum. Maríus sagðist
fara til Marseilles morguninn eftir og mundi koma aftur með
þessa fimmtán þúsund franka, sem Fine hafði lofað frænda
sínum. Hann sétláði áð taka þá út hjá víxlara. Móðir hans hafði
látið eftir síg kringum fimmtíu þúsund fránka, sem hafði verið
komið fyrir til geymslu hjá herra Bérard, einum stærsta og
kunnasta bankaeigandanum í Marseilles. Það var einnig af-
ráðið að Fine skyldi verða eftir í Aix og bíða þangað til Maríus
■ kæmi aftur.
Þegar hann fór var hanrí svo vongláður að honum fannst að
bróðir hans væri þegar orðinn frjáls maður. En þegar hann
steig út úr póstvágninum í Marseilles feldc hann svo óvænt og
hræðileg tíðindi að heyra, að hann varð sem steini lostinn.
Bérard bankaeigandi var orðinn gjaldþrota!
XIII. GJALDÞROT ÞORPARANS.
Maríus flýtti sér á skrifstofu bankaeigaitdans. Hami vildi
ekki trúa þessari hörmulegu fregn, því áð hann var ungur og
ekki veraldarvanur. Á leiðinni var hann að reyna að telja sér.
trú um að þessi frétt væri ekki annað en rógur, sem einhver
vondur maður hefði komið á kreik, og hann hélt dauðahaldi í
þessa von. Að missa eignina var það sama sem að missa bróður
sinn. Það var ómögulegt að örlögin gætu verið svo grimm. Ein-
hver var að leika á fólkið. Bérard mundi áreiðanlega borga
honum peningana. Hann vildi sjá þetta með eigin augum áður
en hann léti sannfærast.
Þegar hann kom inn í húsið greip geigvænlegur ótti hann. Nú
sá hann beiskan sannleikann. Stóru stofurnar voru tómar.
Skrifstofurnar, sem voru mannlausar og hljóðar, með tómum
skrifpúltum og lséstum skápum, voru eins og líkhús, að hon-
um fannst. Auður sem vérður að dufti lætur alltaf eftir sig
dapurlegan ömurleika. Yfir skrifstofunum með tómu peninga-
skápunum, skjölunum, skápunum og skrifborðunum var blær
hruns og rústar. Hvar sem hann leit sá hann hvítar ræmur með
innsiglum á rauðu vaxi.
Maríus gekk gegnum þrjár skrifstofur án þéss að sjá nokk-
urn mann. Loksins rakst hann á skrifara, sem hafði komið þarna
til að sækja eitthvað sem hann átti sjálfur og hafði geymt í
einu skrifborðinu. Þessi skrifari var önugúr og ókurteis og
sagði honum að herra Bérard sæti inni í einkaskrifstofu sinni.
Maríus fór þangað. Hánn skalf allur og gleymdi að drepá á
dyr. Þarna hitti hanri bankaeigandann sem sat við skrifborðið
sitt og var að raða fjölda skjala, skrifa bréf og gera upp
reikninga. Maðurinn var ekki gamall, hann var hár vexti, and-
litið frítt og greindarlegt, klæddur dýrindis fötum og smekk-
legum, hann var með hring á hverjum fingri og allt rikmann-
legt sem að honurn vissi. Það var svo að sjá sem hann hefði
klæðzt hátíðaskarti til að taka á móti skiptavinum sínum og
gefa þeim skýringu á ófarnaði sínum þersónulega.
Þessi framkoma var djarfmannleg. Hann var hæverskt fórn-
arlamb óhappanna, — eða kannske var hann erkifantur, sem
var að klóra sig út úr kröggunum og hafði óskammfeilnina að
vopni.
Þegar hann sá Maríus varð svipur hans eins og uppmálað
samvizkubit. Hann starði framan í Maríus og sagði hryggur:
— Eg hefi verið að vónast eftir yðtu, herra Cayol. Eins og
þér munuð skilja vil eg tala við alla þá, sem eg hefi bakað tjón.
Eg vona að mér bregðist ekki kjarkur til þess. Eg vil að allir
skilji að eg hefi ekkért áð skammast mín fyrir.
Hann tók fram. höfuðbókina sína, opnaði hana og virtist
hrærður.
:— Hérna eru reikningarnir mínir, hélt hann áfram. —
Skuldir mínar nema einni milljón.og eignir minar einni milljón
og fjögur hundruð þúsund frönkum. Eg er vis sum að rétturinn
ræður þannig fram úr þessum málum að kröfuhafar mínir bíða
ekki mikið tjón. Áfallið mæðir þyngst á mér. Eg hefi misst
aleigu mína og iánstraust mitta Eg hefi látið fanta rýja mig
inn að skyrtunni. f 1 “
Maríus hafði ekki sagt nokkurt orð. Þegar iiann sá hve von-
laus Bérard var, sorgmæddur og sjálfsásakandi, var honum
ómögulegt að áfellast hann með einu orði. Það lá við að hann
vorkenndi þessum mamií, sem var áð reyna að standa af sér
hryðjuna með þessu móti.
— Heyrið þér, Bérard, sagði hann loksins. — Hvers vegna
létuð þér mig ekki vita þegar þér sáuð að voðinn var fyrir
dyrum og allt var að keyra um þverbak hjá yður? Móðir mín
var vinkona móður yðar. Og vegna þeirrar gömlu vináttu sem
var rnilli fólksins okkar hefðuð þér átt að aðvara mig, svo að
ég hefði getað tekið út peningana mína áður en þeir töpuðust.
Gjaldþrot yðar sviptir mig aleigu minni og bakar mér hörmu-
leg' vandræði.
Bérard spratt upp úr stólnum og tók í höndina á Maríusi.
— Æ, þér megið ekki segja þetta! sagði hann. — Þér megið
ekki segja meira. Yður grunar ekki hve svona hræðilegar
ásakanir særa hjartað í mér. Þegar eg sá hyldýpið opnast
langaði mig mest til að svipta mig lífi. Eg hefi barizt. Fram til
þess síðasta vonaði eg að geta bjargað peningunum, sem mér
hafði verið trúað fyrir að geyma. Þér skiljið ekki hve gífurlega
mikið við eigum á-hættu, sem fáumst við peningaverzltm.
Maríus var orðlaus. Hvað í ósköpunum gat hann sagt við
þennan mann sem afsakaði sig með því að ausa yfir sig ásökun-
um? Hann hafði engar sannanir. Hann þorði ekki að segja við
Bérard að hann væri svindlari. Það eina sem hann gat gert
var að forða sér út sem fyrst hann gæti. Og svo talaði þessi
bankaeigandi svo mannlega, hreinsMlnislega og var svo mædd-
ur að maður hlaut að hafa meðlíðan með hönum. Hann fiýtti
sér að komast út. Þetta áfall sligaði hann alvég.
Þegar hann fór til baka gegnum stóru skrifstofurnar kom
hann auga á skrifarann. Hann hafði fundið það sem hann ætl-
aði að nálgast, tók hattinn sinn Ög-fór á éftir Maríusi. Hann
taútaði eitthvað við og við og leit svo undarlega og efandi
á Maríus og yppti öxlum. Þegar þeir voru komnir út á götuna
herti hann upp hugann og sagði við Maríus:
— Jæja, hvað finnst yður um herra Bérard? Duglegur leikari,
er það elcki? Hurðin á skrifstofunni hans stóð í hálfa gátt. Eg
heyrði hváð hann sagði og ætlaði að drepast úr hlátri þegar
eg sá vonleysið úr augunum á honum. Það varð ekki annað séð
en að hann mundi fara að gráta þá og þegar, manngarmurinn.
Þessi heiðarlegi maður. En leyfið mér að upplýsa yður um að
þér hafið verið gabbaður með afar kurtéisu móti.
— Eg skil ekki hvað þér eigið við, svaraði Maríus.

Á kvöldvökniini.
Samvizkan er innri rödd, sem
segir oss frá því, að einhver
horfi á oss.
©
. Pilturinn kom heim með
slæman vitnisburð. „Hvað
heldurðu að að mér sé, pabbi?“
sagði hann. „Heldurðu að það
sé erfðum eða uppeldi að
kenna?“
•
Maður nolckur, er átti r.tórt
fyrirtæki, kom einu sinni inn í
skrifstofu sína, er allir héldu, að
hann hefði tekið sér sumarfrí,
og kom þá að bókhaldara sín-
um sofandi. Hann ýtti við hon-
um og mælti:
„Nú, þér sofið þá í vinnu-
tímanum!"
Bókhaldárinn hrökk upp, og
gat ekki annað en játað yfir-
sjón sína, en sagði svo, til þess
að bæta fyrir brot sitt: ,.En
mig dreymdi um fyrirtækið.“
Rita var saklaus! Rita Hay-
worth var nýlega á ferðalagi á
Spáni og var dsemd í 5 dala
sekt þegar hún var í Malaga.
Hún skildi ekkert hvernig á
þessu stóð, en sá sem sekur
var sagði þá til sín. Það var
dyravörðurinn í „Miramar“-
gistihúshiu. Spænsk kurteisi
var honum í blóð borin, og
samkvæmt henni hafði hann
látið undir höfuð leggjast að
setja aldur hennar (34 ár) á
útlendingaskrána. Rita brosti,
þegar hún fekk þessar upplýs-
ingar og greiddi sektina.
®
Olsen sagði Hansen að hann
hefði leitað til lögfræðings eft-
ir ráðleggingum.
„Hvers vegna ertu að ausa
ut peninígum í lögfræðing?“:
sþurði Hansen. „Sástu ekki að
hann las bara ráðleggmgarnar
úr bók?“
„Jú, það gerði eg,“ sagði Ol-
sen. „En það er bara þetta —
hann veit á hvaða blaðsíðu ráð-
leggingarnar standa.“
Amni fáth
Bíl§kúr
til leigu syðst í Norðurmýri.
Upplýsingar í síma 6473,
eftir kl. 7.
STÚLKA
óskast til eldhússtarfa á
veitingastofu.
Upplýsingar eftir kl. 6 í
síma 2423.
Hnsnæði óskast
Óskum eftir 2—3 herbergj-
um og eldhúsi. Fyrirfram-
greiðsla. Upplýsingar í
síma 3Ö253.
EDWIN ARNASQN
IINDARGÖTU 25 8ÍMI 374S
Flúg yfir Atlántshafið.
f frétt í Vísi 26. ágúst fyrir
35 árum ségir m. a.: „Brezka
bíaðið Daily Mail, eign North-
eliffs lávarðar, héfir blaða mest
kvatt Breta til að æfa
fluglist. Var því teMð fremur
fálega í fyrstu og mikið gaman
hent að blaðinu fyrir spádóma
þess um framtíð flugvéla. Með-
an fluglist var i bárndómi, hét
Dáily Mail 10 þúsund sterlings-
punda vérðlaunum handa
þeim, er fyrstur flygi milli
Lundúna og Manchester. Leið
ei á löngu áður en þau verðlaun
unnust, en nú þýkir lítilsvert
að fljúga þar á milli. •— Sama
blað hét fyrir noklcrum árum
10 þúsund sterlingspundum
fyrir að fljúga jdir Atlantshaf.
Engirin varð þó til að keppa um
þau verðlaun. Nú hefir blaðið
heitið þessum verðlaunum á ný,
og leikur mörgum hugur á að
vinna þau.
5 kr. tapaðar.
Og' hér er auglýsing frá 1918,
sem vitnar um að þá hafi 5
krónur verið nokkurs virði: „5
króna seðill tapaðist í Miðbæn-
um. Skilist í Ingólfshöfða gegn
fundarlaunum.“
Skilvísi
Og skilvísi heíir ekM skort
í þá aagá, sem eftirfarandi aug-
lýsing vitnar um: „Emaileruð
ílöng nál hefir fundizt. Vitjist
óska eftir að komast í sam-
band við marin, sem hefur
leyfi fyrir amerískum vöru-
bíl. Upplýsingar í símá
80253.
— Ferðir
í Kirkjustræti 4 niðri.‘
Frh. af 4. síðu.
á Krísuvíkurbjarg á laugardag
og sunnudag. Farið verður frá:
Inðskólanum kl. 15,00 á laug-
ardag og vérður gist í tjöldúm.
Félagið leggur til tjöld og hit-
unartæki. Á sunnudagsniorgun
,kl. ð yerður efnt til berjaferðar
á sáma stað. Farið verður frá
Íðnskólanum.
Orlof !
efnir að vénjh til 1% dags
ferðar í Þórsmörk og verðurS
ekið inn í Stakkhöltsgjá á!
heimleið. Lagt verður af stað
kl. 14,00. Ennfremur verðun
farið í Landmannalaugar, og
er hugmyndin ef veður og færð
leyfa að aka inn Landmanna-
helli og Dómadal í austurleið,
en síðan að aka úr Laugum inni
Jökulgilið allt inn að Hattverí
éf tök verða á að komast þang-
að vegna vatnavaxta. , J