Vísir - 08.09.1953, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 8. september 1953.
▼18 tB

«

Uneifkáli
33
i
Marseilles
eftir EMILE ZOEA
VUWWWUWVUWVWUVVUViiVVhVMnWWVlWUVW'AVUWVVW
Það kemur nefnilega fyrir að hann gleymir ágirndinni — vegna
þess sem verra er. Fólk hvíslar um viðbjóðslegt nætursvall,
ofboðslegan ólifnað....
— Þetta er nóg! hrópaði Maríus angistarfullur.
Fine roðnaði og varð niðurlút. Nú hafði hún misst allt, —
bæði þor og von.
— Eg fer að skilja að peningar eru dýrir, sagði Maríus beískur.
— Og að maður verður að selja sjálfan sig til að kaupa þá. Ó,
bara að eg hefði tíma til að afl þess sem eg þarf, með eigin
höndum! ’*#. i'
Þau sátu þegjandi, öil þrjú — kunnu engin ráð til að bjarga
philiPPe- U :,ÆM'
XVIII. VONARNEISTI.
Það var sár neyðin sem knúði Maríus til að leita fundar de
Girouse morguninn eftir. Eftir að hann komst að raun um hver
ógerningur það var að fá peningana sem hann þurfti, datt hon-
um oft í hug að heimsækja gamla greifann. En eitthvað aftraði
honum. Hann var hræddur við þennan stórorða og bersögla
mann. Hann þorði ekki að segja honum frá bágindum sínum,
og skammaðist sín fyrir að segja honum til hvers hann ætlaði
að nota peningana.
Ekkert þótti honum verra en tilhugsunin um að verða að
trúa öðrum fyrir leyndarmálinu um flóttaáform Philippes. Og
hann var hræddari við de Girouse en nokkurn annan mann.
En þegar hann kom heim til de Girouse var það orðið of
seint. Greifinn var nýfarinn til Lambese. Þéssi ganga heim til
greiíans hafði verið svo erfið að það lá við að Máríus yrði fegirin
að hann hafði farið fýluferð. Hann stóð þárna fyrir utan húsið
og hugsaði. Hann vissi ekkert hvað hann átti að íaka lil bragðs.
Hann brast kjark til að elta greifann til Lambesc, en jafnframt
féllst honum alveg hugur við þá tilhugsun, að allt væri komið
í strand.
Þegar hann var á heimleið, þreyttur og dapur, mætti hann
Fine. Klukkan var sjö. Blómastúlkan hafði farið í sparikjólinn
sinn. Hún var með tösku í hendinni og andlitið var einbeitt og
glaðlegt.
— Hvert eruð þér að fara? spurði hann forviða.
— Eg fer til Marseilles, sagði hún.
Hann varð forvitinn og horfði á hana. Augun voru spyrjandi.
— Eg get ekkert sagt yður núna, sagði hún. — Eg er með
áform í huganum, en er svo hrædd um að það mistakist. Eg kem
aftur í kvöld. Þér megið ekki verða vonlaus — ennþá!
Maríus fylgdi henni að póstvagninum. Þegar klunnalegt far-
artækið skrönglaðist af stað stóð hann kyrr og horfði á eftir því.
Þarna í vagnskrjóðinum var hans eina von og þegar hann kæmi
aftur færði hann honum annaðhvort gleði eða kvöl.
Hann var á vakki kringum vagnstöðina allt kvöldið og at-
hugaði hvern vagn sem kom. En það var einn ákveðinn vagn
sem hann var að bíða eftir, og enn var Fine ekki komin. Nú
gat hann ekki staðið þarna kyrr lengur. Hann varð að æða fram
og aftur, eirðarlaus. Skrefin voru hröð og ör. Hann nötraði af
hræðslu við að blómastúlkan mundi ekki koma aftur fyrr" en
daginn eftir.
í því sálarástandi sem hann var nú
óvissunni um hvernig þessi síðasta tilraun mimdi fara — fann
hann að honum var ómögulegt að bíða heila nótt í óvissu. Hann
reikaði yfir tórgið í einskonar óráði, það var eins og hánn hefði
martröð.
Loks sá hann póstvagninn koma í fjarska. Þegar hann heyrði
skrölta í hjólunum við hnökróttan steinflórinn, fekk hann ákaf-
an hjartslátt. Hann stóð með bakið upp að tré og horfði í va!$-
'’andi geðshræringu á farþegana, sem komu hver eftir annan ut
úr þungum vagninum.
Allt í einu tók hann andköf. í vagninmu sá hanii nærri ótrú-
lega sjón. Þama var Chastanier ábóti, hár og fölur og alvar-
legur. Þegar ábótinn var kominn niður á götuna rétti hann upp
höndina og hjálpaði ungri stúlku niður úr vagninum. Þessi
unga stúlka var ungfrú Blanche de Cazalis.
Fine stóð bak við hana. Hún hoppaði léttilega niður úr vagn-
inum án þess að stíga á þrepið. Og hún ljómaði eins og sól.
Ferðafólkið hélt til Hótel des Princes, og Maríus, sem iil þessa
hafði verið hulinn myrkrinu fór ósjálfrátt í humáít eftir þeim.
■Hann skildi ekkert í þessu
.Fine mun hafa verið inni í gistihúsinu svo sem tiu mínútur.
Þ.egar hún kom út á þrepin sá hún Maríus og hljóp til hans.
við að vita nánar um hvernig þessu reiðir af.
Svo tók hún undir handlegginn á Maríusi og fór að segja
honum hvað hún hefði haft fyrir stafni um daginn.
Daginn áður, sagði liún, hafði hún tekið eftir þegar Maríus
var að hanna að hann skyldi ekki geta unnið fyrir þessum pen-
ingum sjálfur.
Auk þess hafði hún sannfærzt um það af sögum frænda síns
að óhugsandi væri að finna okrara, sem væri svo sanngjarn
að viðlit væri að eiga við hann. Spurningin um Philippe snerist
nú fyrst og fremst um að vinna tíma, reyna að fá svo langan
f^pst sem unnt væri á því að hann yrði settur í gapastokkinn.
Því að það sem Fine og Maríusi sárnaði mest var þessi æru-
meiðandi sýning, sem framseldi hinn dæmda spotti og formæl-
ingum skrílsins.
Áform blómastúlkunnar var ef til vill fífldjarft, en ef það
átti að geta tekizt var það eingöngu því að þakka hve djarft
það var.
Hún hafði afráðið að fara beint heim til Cazalis, ná fundi
frænku hans og segja henni ítarlega frá hvílíkri niðurlægingu
og smán Philippe ætti von á. Hún gerði ráð fyrir að þetta mundi
hafa mikil áhrif á Blanche — og að hún mundi telja þetta
svívirðilega móðgun.
Hún ætlaði að neyta allra bragða til að fá Blanche til að hjálpa
sér. Og síðan gætu þær farið saman til de Cazalis til að biðja
hann um að skerast í leikinn. Og jafnvel þó að hanm fengist
ekki til að biðja um að fá refsingunni breytt, þá væri það hugs-
anlegt að hann fengist til að biðja um að fá henni frestað. Og
Fine datt ekki annað í hug en að fortölur hennar hefði áhrif á
de Cazalis. Henni fannst það óhugsanlegt að frændi Blanche
gæti orðið harður eins og steinn þegar hann sæi tár hennar.
Veslings barnið lifði í þeirri fánýtu von að herra de Cazalis
mundi láta undan áður en lyki. En þessi drembiláti og þrái
maður vildi sjá Phillippe óvirtan, og ekkert afl í veröldinni
hefði getað aftrað honum frá að tefja hefnd sína. Ef Fine hefði
þurft að berjast við hann hefði hún beðið hörmulegan ósigur.
Hún hefði kastað blíðasta brosi sínu og sárustu tárum fyrir
svín.
En henni varð það til happs að atvikin hjálpuðu henni. Þegar
hún kom í þingmannahúsið í Cours Bonaparte frétti hún að
húsbóndinn hefði verið kvaddur til Parísar vegna þess að þing-
flokkurinn var í vanda staddur. Hún bað um að fá að tala við
ungfrú Blanche. Þjónarnir svöruðu sitt á hvað. Ungfrúin væri
gengin út, ungfrúin væri ekki viðlátin, ungfrúin væri- farin í
ferðalag.
Nú virtust öll sund lokuð. Öll áform Fine voru að engu
orðin. Hún hafði byggt á þeim grundvelli að hún fengi að tala
við annaðhvort de Cazális eða frændkonu hans. Þau voru bæði
fjarverandi. Hún átti engan vin, sem þýddi að tala við. Og hana
langaði ekki til að gefast upp og fara aftur til Aix jafn vonlaus
og hún hafði verið daginn áður.
Allt í einu datt henni Chastanier ábóti í hug. Maríus hafði oft
Picasso
(Fram af 8. síðu)
En Iþegar eg stend augliti
til auglitis við sjálfan migr
hcfi eg ekki hugrekki til að
líta á sjálfan mig sem lista-
mann í hinni iniklu og fornu
merkingu þess orðs.
Það á við menn eins og Giotto,.
Titian, Rembrandt og Goya.
.... Það er illt að verða að játa
þetta, dapurlegra en það kann
að virðast, en þó er sá kostur
við það, að það sýnir einlægni."
Hvað finnst mönnum um
„lista“manninn, sem svo margir
hafa keppzt um að dá og apa
eftir? Hefir hann ekki gert
eftirhermurnar vandlega að at-
hlægi?
Sýningu Svavars
lýkur á morgun.
Málverkasýningu Svavars
Guðnasonar listmálara lýkur í
kvöld.
Sýningin er, sem kunnugt er,
til húsa í Listvinasalnum á
Freyjugötu. Samtals hafa selzt
12 myndir, er teljast má gó$
sala og aðsókn hefur einnig
verið góð.
Yíi risýs i
Að gefnu tilefni skal fram
tekið, að fleiri hundruð mjólk-
urframleiðendur hér á landí
framleiða eins góða mjólk og
þeir 15—20 framleiðendur, sem.
selja mjólk til varnarliðsins á
Keflavíkurflugvelli.
Reykjavík, 7. sept. ’53.
Kári Guðmundsson,
mj ólkuref tirlitsmaður i’íkisins.
Á kvöldvöknnm.
sér numin af fögnuði,,
- Nú hefi eg verio h r.ði hí
'hiin'óg‘kláppáði 'sárriáii'
1 >ndunum. — Eg fekk þau til að koma meo mgr hingað. Eg
£•• viss um að þau geta ráðið iranx úr þessu. Og á morgun fáum
Gamall sjómaður var á rölti
um sjáyarþorpið þar sem hann
átti heima og hitti þar að-
komumann, sem var í sumar-
leyfi. Sá gamli sagði margt af
högum sínum og samtalinu
lauk á þessa leið: „Já, hann
tengdasonur minn er svo sem
ágætis piltur. En hann vinnur
sér bara ekkert inn. Og samt
eru þau bæði á hverju kvöldi
að biðja um að þau megi eign-
ast barn.“
„Ojæja,“ sagði komumaður.
píndur og kvalinn af „Það er kannske ekki svo gott
að spoma við því?“
,,Sei-sei,“ sagði sá gamli og
saug fast pípu sína. „Það veit
eg nú ekki. Eg bið þess að
minsta kosti jafn heitt á hv.erju
kveldi, að þau eignist ekkert.“
©
Vissi ekki sitt rjúkandi ráð.
í haust kom það fyrir í Svíþjóð,
að- í’taðiu' einn leitaði til lög-
regjurinar til þess' að fá vitn-
eskju um hver hann væri. En
lögreglan vissi það ekki. Þessi
maður, sem unx er að ræða er
matsveinn, 34 ára að aldri,
kallaður Karl Erik Andersson.
Þegar hann var 20 ára var hann
á reiðhjóli sínu, fekk bytlu og
missti minnið. Hann veit ekki
hvar hann er fæddur né hvaða
nafn hann hefir fengið í skírn-
inpi. Hann . liefir, aldrei verið
’kállá'éUr' i hérinri, hefir ekki'
kosningarrétt og hefir ekid
fengið skömmtunarseðla.
Nú ætlar hann að kvænast
og til þess verður hann að hafa
skilríki. Lögreglan hefir tekið
fingraför hans og komizt að
raun um að hans er ekki leitað
af lögreglunni. En í vetur var
ekki hægt að finna neinn, sem
vissi hver hann væri, eða hvað-
an hann væri upp runninn.
nú
Mvar er
Eíjjaeval ?
Þessa dagana stendur yfir
málverkasýning í Listamanna-
skálanum, sem ungur listmálari
Jón E. Guðmundsson heldur.
Aðsókn að sýningunni hefur.
verið allgóð og 6 myndir hafa
selst. Að mörgu leyti er sýning
þessi hin athyglisverðasta frá-
sjónarmiði leikmanna. Ennþá
hafa listdómarar ekki getið
sýningarinnar. En hvar er nú-
Kjarval, sá góði maður og stór-
meistari, sem mörgum ungum
listamanninum hefur lagt liðs-i
yrði?
Sýningargestur. i
Cihtí Mhhí Var....
Einu sinni var ..
Fyrirspurnum móhlaða.
Úr Vísi fyrir 35 árurn: —
„Fyrirspurn: Herra ritstjóri!
Er heimilt vegna brunahættu
að setja stóra móhlaða, meira
en mannhæðar háa, ékki lengra
en 1—2 álnir frá búshlið íneð
mörgum stórun, gluggum á? —
Gildir einu hvoit þetta er gert
í miðbænum eða annars staðar
í bænum? Sé þetta ekki leyfi-
legt, hver á þá sök á að það er
látið viðgangast? Svar: Þetta
mun óheimilt og váíalaust gert
í heimildarléysi. Vísir beinir
fyfirspurninni að öðru leyti til
brunamálanefnc.ar.
Nóg af óskilapeningabuddum.
Og hér er, -áuglýjsing úr
..Tápað^—fundið“: „Ííökkrár
nýjar peningabuddur og veski
hafa fundizt. A. v. á.“
Vill að Triest
verði fríríki.
Loridon (AP). — Tito forsetí
Júgóslavíu flutti ræðu á sunnu-
dag í grennd við Triest.
Hann stakk upp á, að borgin
yrði gerð að fríhöfn undir al-
þjóðlegu eftirliti. I
Héruðin í grérind 'vildi hann.:
innlima í Júgóslavíu. Hann;:
kvað það sama og dauðadónx
yfir Triest, ef ítalir fengju hana
Þá kvað hann Júgóslava aldrei
hafa aðhyllst yfirlýsingu Vest--
urveldanna frá ’49 um Triest.
Að lokum skoraði hann á
ítölsku stjórnina, að kveðja
burt hérliðið frá landamærun-
um og setjast að samninga--
borði með Júgóslövum.
Talið er að samkomulag verði
bráðlega um,; að Bandaríkja-
menri fái; herstoðvar á Spáni.
Samkomulagsumleitunum er
sagt langt komið.