Vísir - 04.11.1953, Blaðsíða 7

Coor. l»Srt.E(lcít ft«i« Boiroush*. loc.—Tm. Reg-C.fi. Pul. Ofl I
Distr. by VnUed Feature Syndlcate, Inc.1
i-um' Vav deii.1, xyrir.. Nemona
aðl, jiví að-hún vildi óð og upp-
: • ■ .gei'öx í
séKúixdur
Miðvikudaginn 4. nóvember 1953.
VISIR
í Montgomery-stræti í San Francisco var ys og þys og maim-
þröng mikil. Við þessa götu voru skrautlegustu húsin og stund-
um varð vart þverfótað á gangstéttunuxn fyrir skrautbunum
konum og glæsimennum, en á þessum tíma er
hið mikla Gósenland, sem alla dreymdi um, auðguðust raenn
fui'ðulega fljótt, svo að ævintýri var líkast, og þurfti ekki annað
en líta á hinar silkiklæddu konur og skai’tgripi þá, er þær báru,
til þess að sannfærast uni, að .eiginmenn þeirra, unnustar eða
„velunnarar“ höfðu fjárráð nóg. Um þessa götu gengu konur
því til þess að sýna fegurð sína og klæðnað og hitta góða vini,
þar var masað og skrafað, og umræðuefni kvöldsins í mörgum
samkvæmissalnum var hvað fyrir augun hafði borið .fyrr um
daginn í Montgomerygötunni. Nú var sem eitthvað óvahalegt
hefði vakið athygli manna, því að hvarvetna stungu menn sam-
an nefjum, og menn bái’u fram fyi'irspurnir, sem enginn virtist
geta svarað. Og svona var þetta hvarvetna, fyrir utan glugga
skartgripaverzlananna og silkikaupmannanna, og jafnvel í
grennd við „Ville de Paris“, og enn lengra, í grennd við póst-
húsið. Jafnvel fregnirnar um ósigurinn við Sedan og að keisari
Frakklands hefði verið tekinn höndxxm vonx gleymdar, og þó
lá við, að allir íbúar San Francisco hefðu verið harrni slegnir,
er þau tíðindi bárust skömmu áður.
Nú var það allt annað, sem hafði haft þau áhrif á menn, sem
fyrr var getið, enda var þetta síðdegis á Iaugardegi, en blöð
hinnar „gullnu borgar“ gortuðu af því, að eigi færri en 2000
hinna fegurstu kvenna borgarinnar legðu það í vana sinn að
ganga þar um, á samt hinum frönsku þernum sínum, Var því
svo lýst, að straumur hinna fögru kvenna lægi í öfuga átt við
straum hinna glæsilegu en iðjuláusu ungu manna, sem vix-tu
fyrir sér kvennaskarann, — þarna væru tvær mannhafsöldur,
sem rynnu hvor í sína átt. Karlmeninrnir, einnig viðhafnarbún-
ir, með pípuhatta á höfði og útskorna stafi í höndum virtu fyrir
sér, svo lítið bar á, það sem í boði var, eins og er menn líta á
safn fagurra og fágætra hluta, og’ svo er allt í einu sem þessar
mannlífsöldur stöðvist, og úr verður samfellt glitrandi haf.
En hafi það verið rétt, sem í blöðunum stóð, að á venjulegum
laugardegi skörtuðu þarna 2000 konur, voru þær 2000 og ein
þeiman dag — og það var þessi kona, sem skyndilega hafði
birzt og bætzt í hóp fyrrnefndra tveggja þúsunda, sem alla at-
hyglina vakti, jafnt kvenna sem karla.
Klukkan var nákvæmlega þrjú, þegar einkar snotur vagn
stöðvaðist skyndilega, á mótum Sutter-götunnar og Montgo-
mery-göíuimar, og tvær konur stigu út úr vagninum.
Sú konan, sem fyrst kom út úr vagninum, var kona miðaldra
og var hún svartklædd, og auðsæilega fylgdai’kona forkmmar
fagurrar ungrar konu, sem í kjölfar hennar kom. Hún var svo
mjúk í hreyfingum, að unun var á að horfa. Andartak stóð hún
og leit í kringum sig og svo upp eftir götunni, bar svipur henn-
ar því vitni, að hún bjó yfir miklu öryggi og fest.u og nokkrum
þótta, en þó eigi svo að til lýta væri. Og svo spennti hún upp litla
sólhlíf og tók fyrstu skrcf sín á hinu fræga Montgomery-stræti.
í svip hennar var einnig gleði og ákafi æskunnar — varimar
opnuðust litið eitt, og munnsvipurinn bar vitni sakleysislegri
hrifni og furðu — og skyldi engan hafa grunað, að hvert til-
lit hermar og svipbfigði öll v.oj'u árangur -langrar sjálfsathug-
unar.og þjálfunai', því að hin unga kona var komin í ákveðnum
tilgangi og hafði lagað sig og þjálfað til síns ætlvmarverks.
Klæðnaður hennar var að sjálfsögðu samkvæmt nýjustu tízku.
Smár hattur skreyttur böndum hvíldi á kolli hennar, og fór vel
hið jai’pa hár hennar, sem greitt var í líkingu við fossfall.
Göngulag hennar var í líkingu við það, sem menn töldu að
mundi hafa tíðkast meðal gx'ískra fegui'ðardísa á fyrri tíma, og
mundi þessi eftirlíking vissulega hafa gert flestar konur, þótt
fagrar væru, broslegar, en varð einhvern veginn til þess að leiða
athyglina enn frekara að fegux'ð hennar. Raunar var það furðu-
legt, að þetta göngulag skyldi hafa orðið keppikefli fagurra
á þessum tíma, og var það oft kallað „kengúni-hoppið11.
Þá vakti það eigi litla athygli, að á aðra hönd sér hafði hún
dregið brúnan hanzka, en perlugráan á hinn, og er hún gekk
og neðsta kjólgjöi'ðin vaggaðist dálítið sáust hinir fagurlega
löguðu öklar hennar, og að mæi'in var klædd bróderuðum silki-
sokkum.
Þegar hún hafði gengið nokkra metra fór að bera á þvl, að
einhver titringur færi að koma á efrivararskegg pípuhattaherr-
anna, sem gátu ekki stillt sig um að horfa löngunarhýrir á eftir
meynni, og jafnvel konurnar viku úr vegi fyrir henni, til
þess að geta betur fengið tækifæri á að virða hana fyrir sér og
gónt á eftir henni.
Og löngu áður en mærin og fylgdarkona hennar voru komnar
að pósthúsinu var eins og straumbylgjurnar hefðu stöðvast.
Dándismennirnir voru farnir að rabba saman — um meyna —
og konumar sömuleiðis. Hver var hún? Hvaðan kom hún? Og
hví hafði hun birst allt í einu í Motngomery-stræti, en ekki í
einhvei'jum samkvæmissalnum, þar sem hún var kymit virðu-
lega og svo sem vera bar? Bæði karlai’ og ko.nur voru blátt á-
fram að springa af forvitni. Konurnar reyndu sem bez.t þær
gátu að leyna því, sem þær urðu að viðurkenna með sjálfum
sér, að hún væri guðdómlega fögur, en opinberuðu sínar leyndu
hugsanir með óvinsamlegum athugasemdum og tillitum.
En allt þetta Virtist fara með öllu fram hjá hinni ungu konu.
Ekkert virtist geta raskað ró hennar Hún virtist ekki vera að
hugsa urn neitt annað en hve sólskinið væri dásamlegt og tifaði
áfram, smástíg og heillandi, þar til hún kom þangað, sem
skemmtigöngufólk var vant að nema staðar. Þar sneri hún við
til þess að fara til baka sömu leið og hún kom. Hafi hún veitt
því athygli, að allra augu mændu á hana, og að hún í í'auninni
gekk um göng í mannhaiihu, þar sem þögular fylkingar voru
beggja vegna, og ekkert gat að líta nema starandi andlit, þá
vai’ð þess ekki í neinu va.i't í svipbrigðmn hennar eða framkomu
yfirleitt, — hún skipti ekki einu sinni litum. Og jafnvel þeir,
sem fróðastir voru taldir um einnn og alla, vissu ekkért í sinn
haus, — gátu ekkert — alls ekkert sagt, til þess að svala for-
vitni manna. Og svona gekk þetta þar til lxún var aftur komin
að vagninum, sem beið við Suttergötuna. Fylgdax'konan svart-
klaedda var jafnan við hlið hennar. Og svo settist hún aftur í
vagninn ásamt vei'ndái'koiiu _ sinni og vagninum var ekið buxi;
í skyndi.
Það virtist fai'a vel um meyna í vagnsætinu, þi'átt fyrir kjól-
gjarðirnar, og hún hallaði sér aftur og bi’os.ti á.nægð á svip.
„Jæja,“ sagði fylgdarkonan, hrökulega og gagnrýnandi, „nú
þegar þú ert búin að brjóta hefðbundnar kurteisisvenjur, með
því að halda þessa sýningu á þér, geturðu víst verið ánægð.“
„Fyllilega," svaraði mærin rólega, „eg gæti ekki ánægðari
verið.“
Og þe.tta svar húsmóður sinnar varð fylgdai'konan að láta
sér nægja.
Þær óku án þess að rnæla orð af vörum, þar til komið var að
horninu á Powell- og Sacramentogötunni, en þar var ekið í átt-
ina til víkui'innar, og franx hjá húsi manns að nafni Gi'ay, sem
var helzti útfararstjóri borgarinnar, og haldið áfram að þi'iggja
hæða húsi, sem var skammt frá F. L. A. Pioche bankastjóra,
sem var háreist og mikið. — IJúsið, sem numið vai’ staðar við,
ar ekki íburðarmikið, en það var xiægilega 51011; og þægilegt.
Hin unga kona gekk rakleitt til svefnhei'bei'gis síns, þar sem hún
Sigurgeir Sigarjónsson
hœstaréttarlögmaBur.
Skrifstofutími 10—12 og
Aðalstr. 8. Síml 1043 og 80850.
SKlPAUTtitKD
RIKISINS
M.s. SkjaMbreð
fer til Snæfellsnesshafna og
Flateyjar hinn 10. þ.m. Tekið a
móti flutningi á morgun og
föstudag. Farseðlar seldir á
mánudag.
M&Hekla
austur um land í hringferð hinn
11. þ.m. Tekið á móti flutningí
til áætlunarhafna milli Djúpa-
vogs og Húsavíkur á morgun
og föstudag. Farseðlar seldir
árdegis á þriðjudag.
„Skaftfellingur"
til Vestmannaeyja á föstudag.
Vörumóttaka daglega.
CihU Jihhi 0aK„.
Þessi frásögn birtist í bæj-
arf.réttum Vísis hinn 4. nóv..
1918:
Snarræði.
- Maður féll út af mótorbát,.
sem lá við Viðeyjarbryggju
sunnudaginn 29. sept. sl. Þrjár
stúlkur, sem sáu þegar slysið
vildi til, hlupu á eftir dreng,
sem var nýgenginn upp frá
bryggjunni, sögðu honum frá
slysinu og báðu hann að synda
eftir manninum, sem var að
sökkva. Drengurinn brá þegar
við og hljóp niður á bi-yggjuna,
fór úr jakkanum og vestinu og
fleygði sér á eftir manninmn,
sem var að missa méðvitxxnd
og sökkva, og bjargaði honum
á síðustu stundu. Mér, sem
þetta hefir komið, til eyrna,
fiimst skylt að þakka piltinmn
fyrir snarræði hans í opinberu
blaði. Drengurinn heitir J. H..
Svanberg og er í Viðey. Ættu
slíkir atburðir að ýta undir
okkur sjómennina að leggja
stund á að læra sund.
Sjómaður.
M36
- bexchar • íok ■•pégarx a hraoa1 •
ogV nsíjið anilli Itþbss« ogi; ■Ta.rzariái'Wxý
mimikandi. Á cflir Belthar kom vagn
Nemone, sem tveim .
"hrópaði, því að hun
væg Veía sem næst þegar ljónið
rifi Tai'zan í sig. Tarzan
. ljónið hafa náð sér,
því a.5 itil skógar voru enn um 200
inetrár. Tarzán
vildi Belthar Var nú skammt fráx
og tók nú undir sig síðasta stökkið-
í áttina til Tarzans