Vísir - 11.11.1953, Blaðsíða 7

Miövikudaginn 11. nóvember 1953
VlSIE

VWVWWWVBWW
C. B. Síelland.
Engill eða
glæfrakvendi ?
blandaður kór og 300 manna barnakór, að ógleymdri 300 manna
hljómsveit, sem lierra Rudolf Herald stjórnaði. Og 5 daga í röð
var skipað hvert hinna 8000 sæta í hljómskálanum, en þar var
auk þess stæði fyrir 7000 manns, og varð þar ekki þverfótað,
svo að ekki vantáði borgarbua áhugann fýrir listinni. Sélby
borgarstjóri greiddi sjálfur fýrir aðalstúkuna í Hljómskálanum,
hvorki meira né minna en 3200 dollara, og til þess að kóróna
allt var búin til géysimikil trumba, sem var jafnvel énn stærri
en sú, sem nótuð var á Boston-hátíðinni miklu. Hún var átta
fet í þvermál og trumbuteinamir 4 fet á lengd. Nei, jafnvel í
slíku skyldu þeir ,,slá þá út“ þarna í Boston.
Franska hátíðin var skipulögð af þeim, sem höfðu samúð
með hinu sigraða Frakklandi, og bar allt vitni miklum oflátungs-
og auðlegðarbrag, frekar en listrænum smekk. Salurinn var
skreyttur eins og venjulega, nema að nú vantaði hin fjölmörgu
búr kanarífuglanna, sem vanalega voru hengd þar — hefir
mönnum sjálfsagt ekki þótt fai'a vel á því, að hinn glaðlegi söng-
ur þeirra heyrðist þar sem menn létu í ljós samúð með sigraðri
þjóð. Á veggjum hengu þrílitir skildir með nöfnum Comeille
og Moliére og nöfnum ýmissa annarra Frakka, sem getið höf'ðu
sér ódauðlegan orðstír. En svartar sorgarslceður vom einnig
vafðar um skildi þessa.
Og þó var ekki neinn sorgarbragur á neinu, þegar Anneke
gekk inn í salinn með þeim Ralston-hjónunum. Þetta var til
komumeiri og glaðlegri sjón, en áður hafði fyrir hana borið,
og ósjálfrátt nam hún staðar í dyrunum, og við lá, að undrunar
óp stígi af vörum hennar, svo mikil var hrifni hennar. Frú
Ralston leit til hennar í sömu svifum, sá svipbreytinguna á and-
liti hennar, og brosti, og hún brosti aftur, þegar Anneke svo
að segja á sama andartaki, náði aftur fullu valdi á sér, og leit
í kringum sig með virðulegum svip, er bar vitni hæfilegum
áhuga fyrir öllu, sem fyrir augun bar, og eins og það væri „dag-
legt brauð“, að horfa á slíkt.
„Hve skréytingin er fögur og smekkleg,“ sagði Anneke með
tilhlýðilegum alvöruhreim. „Vesalings Frakkland."
Maður nokkur, fríður sýnum, kom með framrétta hönd.
„Ungfrú Villard,“ sagði frú Ralston, „þetta er nágranni yðar,
herra Pioche .... ungfrú Villard .... herra Pioche.“
„Ungfrú Villard býr Örskammt frá húsi yðar,“ sagði frú
Ralston því næst, svo sem eins og til frekari skýringar.
„Dásamlegt,“ sagði Mr. Pioche. „Það veitir ekki af að eitt-
hvað verði til þess að varpa ljóma á borgina okkar.“
„Herra Pioche,“ hélt frú Raíston áfram, „hefir afrekað mikið
fyrir okkur. En eg held, að mesta afrek hans sé, að hann hefir
kennt okkur að kunna að meta góðan mat. Fyrir hans áhrif hafa
komið hingað fjölda margir ágætir matreiðslumenn frá París.“
„Mér hefir verið sagt,“ sagði Anneke, ,,að marka mætti menn-
ingarþroska manna eftir mataræðinu.“
„En eg held því fram, að bezta sönnun fyrir menningu og
þroska hvers mannfélags, séu fagrar, prúðar og vel menntaðar
konur. Og vissulega mun ungfrú Villard auka á þann Ijóma,
sem konur vorar varpa á San Francisco. Eg vona, að þér setjist
að hér.“
„Eg gæti eiriskis frekar óskað mér en að geta verið hér
ávallt.“
Pioche sneri sér að Ralston og konu hans og mælti:
,;Eg vona, að þið gerið mér þá ánægju að koma til miðdegis-
verðar á heimili mínu ásamt ungfrú Villard. Hvernig mundi
standa á næsta miðvikudag? Eg hefi í huga, að efna til miðdegis-
verðarboðs þá.“
„Fyrirtak, Pioche,“ sagði Ralston hjartanlega, „við munum
koma.“
,;Eg er viss um', að ungfrú Villard verður ekki við annað
bundin það kvöld,“ sagði frú Ralston og leit til hliðar á hana.
„Þið eruð öll mjög vinsamleg við unga, ókunnuga stúlku.“
Pioche hneigði sig og hvarf frá þeim og Anneke horfði á eftir
þessum granna og virðulega manni.
„Að vera boðinn í miðdegisveizlu á heimili Pioche,“ sagði frú
Ralston, „er engu minni frægð en að vera sæmdur sokkabands-
orðunni.“
Þeim miðaði hægt, því að hvarvetna voru vinir og kunningj-
ar Ralstonhj ónanna, sem heilsa þurfti, og svö voru kynningar,
og skipzt á nokkrum kurteisisorðum.
Ungir ménn í skartklæðum hurfu frá spilaborðum og, fiska-
tjörninni er það kvisaðist að hin dúlarfulla kona, sem svo mikla
athygli liafði vakið í Montgomerygötunni, væri viðstödd — og
undir verndarværig Ralston-hjónanna. Anneke varð þess allt
í éinu vör, að hún var unmkringd ungum. skartklæddum glæsi-
mönnum, og einn þeirra, sem hafði óvanalega fögur og gáfuleg
augu, var kynntur henni. Hann hét Asbery Harpending. Anneke
fekk áhuga fyrir honum, en öðru vísi en fyrir Pioche. Hann var
hreinn og beinn og einlægur í framkomu, — -en sló ekki neina
gullhamra, og sneri sér þegar að því að ræða við Ralston.
„Jæja,“ sagði hann, „eg er í þann veginn að leggja af stað
til London. f viðskiptaerindum. Eg geri mér vonir um að hitta
Rotschild.“
Hann hikaði stundarkorn. í augum hans brá fyrir glömpum,
sem báru miklum áhuga vitni.
„Hafið þér nokkuð getað athugað það, sem varðar demanta-
námurnar í Suður-Afríku? Það er ógrynni af demöntum þar.
Og við höfum gnægð gulls og silfurs. Við höfum haft okkar
Sutter’s Creek og Comstock. En veiztu hvað, Will, að eg held
að verði okkar næsti fundur? Demantar. Hvers vegna ekki?
Ef demantar finnast í Suður-Afríku, hvers vegna skyldu þeir
þá ekki einnig finnnast hér í Bandaríkjunum. Við höfum stærrri
gullnámur, stærri silfurnámur. Og vittu til, næst heyrum við,
að einhver hafi fundið demantanámu.“
Ralston yppti öxlum.
„Ef þú finnur eina slíka, Ralston, þá hleyptu mér inn.“
„Það er einmitt það, sem eg hefi hugsað mér að gera, Will,“
sagði hann og gekk burt.
„Ef einhver saimfærði Asbury um, að máninn væri grænn
ostur, mundi hann finna einhver ráð með að skipuleggja leið-
angur til þess að ná í hann,“ sagði Ralston.
Frú Ralston, sem stóð á hægri hönd Anneke, varð þess allt
í einu vör, að það var eins og stúlkan stæði rígnegld. Hún beit
á varirnar, náfölnaði, og ná næsta andartaki hljóp blóðið fram
í kinnar henni.
„A-ha,“ sagði hún við sjálfa sig, og svo leit hún í kringum
sig örugg um, að hljdta að Verða vör einhvers, sem leiddi í
ljós af hverju þetta myndi stafa. Hún sá hávaxinn, ungan
mann, snyrtilega klæddan. Ekki gat hann talizt óvenjulega
fríður sýnum, en svipur hans var einkar geðslegur. Framkoman
var fremur kærleysisleg. Hann var hressilegur í framkomu, og
eins óg hann væri til í allt.
„Gott kvöld, frú Ralston,“ sagði hann, er hann allt í einu
brá sér til þeirra. Hann talaði í þeim tón, að hann var öruggur
um, að hann myndi alúð og vinsemd mæta. „Þú ert bjartari
en sjálfar stjörnurnar, frú Ralston,“ bætti hann við kankvís-
lega.
„Þú hefur víst flokkað „stjörnumar“, Juan, og átt við þær
miðaldra. En hvað veldur, að þú kemur á slíka samkundu sem
þessa, sem ekki getur skemmtisamkoma talist. Eg hefi heyrt —
Á kvöldvökunni.
Norðmenn hafa löngum þótt
skjótir til svars og orðheppnir.
Það var árið 1905, sagði norsk-
ur karl, þá risu oft úfar með
mönnum. Það var t. d. Svíinn,
sem bjó í Halden. Hann vildi
gjarnan vera norskur líka og
sagði: Eg hefi nú búið hér
Halden í 4 ár og eg tel mig þv>
norskan. Þá svaraði einlrvei
þurrlega: Heima hjá okkur var
líka læða og' hún gaut í bakara-
ofninum. En fjanda kornið að
kettlingarnir væri brauð fyrir
því.
Hlaupagarpur mikill og
knattspyrnumaður kynritist
ungum manni og pilturinn
görtaði mikið af sér sem
hlaupara: „Eg hljóp nýlega 12
kílómetra á hálftíma,“ ságði
piltur. „En þetta getið þér vafa-
laust líka. „Uei,“ svaraði
hlaupagarpurinn og leit kulda-
lega á hinn nýja kunningja
sinn. „Nei, svona get eg ekki
hlaupið — en eg get logið
svona.“
•
Vinur hans tók sig til og
kynnti hann fyrir fjármála-
manninum Bousac. Þegar þeir
voru saman náest spurði vinur-
inn: „Hvernig geðjast þér að
Boussac?“
„Maðurinn hlýtur að vera
framúrskarandi tortrygginn.
Þó hann sé fjármálamaður þarf
hann ekki beinlínis að telja á
sér fingurna, þegar éirihver
tekur í hönd honum.“
CíHu Mmi úar...,
Hinn 11. nóvember 1923 birt-
ist myndarleg auglýsing í Vísi
um hlutaveltu í Bárunni. Þar
voru happdrættismiðar, og vöru
vinningar þessir: 1) Afskap-
lega vönduð stundaklukka, 2
m. og 12 cm. há, keyþt af Sigur-
þór Jónssyni úrsmið, Aðalstr. 9,
fyrir 550 krónur, og verður
hún flutt heim til þess, er
hreppir og sett þar upp kostn-
aðarlaust. 2) Ágætur kolaofn,
mjög vandaður, og 3) framúr-
skarandi fallégt og vandað
kaffistell.
8 manna orkester leikur við
og við til að auka á ánægjuna,
Komið í Báruna á sunnudags-
kvöldið; engan iðrar þess. Að-
gangur kostar 50 aura. Drátt-
urinn 50 aura. Hver fáe'r kluklc-
una frá honum Sigurþór?
C. &. Stímtíýk&i
TARZAIM
Múgurinn hrópaði: „Lengi lif-i
Thudos konurigur og hljóp í áttina
til borgarinnar til þess að opna
dýflissurnar og láta hin góðkunna
og ástsæla faðir Dcriu lausan, og
krýna hann.
Tarzan og Jan vóru orðnir einir.
.'/Heimkynni mín érji 'há^én iláll-
anna,“ sagði Tarzan.
„Við munum sákná þín,“ ságði
Jan. „Vertu sæll, viriur.“
j-j, Enn einu siririi leit Tárzan yfit
Anthor, en síðan herti hann göngunít
í áttiria heim.