Vísir - 21.11.1953, Blaðsíða 5

Laugardaginn 21. nð-vember 1953.
VÍSIR
Bj.a-iu-gay'ilng'ssaga
-JJarl jpacliér:
Ævintýralegir foreldrar

strauk hendi hans í róunarskyni Eg kinkaði
að því er mér virtist. Eg vottaði; þykkis.
' j,Gerðu það
kolli til sam-
sinni máltæki og orðasambönd j hvarvetna út að eg væri fræg
nútíma æskumrar.
Mér gramdist þessi athuga-
semd. „Tala eg nokkuð öðru
vísi eða óskiljanlegar en t. d.
þið leikararnir í sirkusnum?“
„Gabriela mín velur sér und-
arlega kunningja,“ sagði konan..
„Hvers vegna Gabriela yð-
ar? Ekki eruð þér móðir henn-
ar?“
„Auðvitáð er eg móðir hemi-
ar! Hvað ætti eg svo sem að
vera annað?“ Konan virtist í
senn undrandi og særð.
„Hvenær komuð þér þá úr
klaustrinu?“
„Hvaða klaustri?“ spurðu
þau bæði.
| Mér fór ekki að lítast á blik- ákváðum að hittast í ákveðnu
una. Er þetta kannske allt kaffihúsi. Þegar þangað kom,
þvættingur um nautabanann?“ hafði stúdentinn engan formála
Vissulega var það allt þvætt- að því sem honum bjó í hug,
ingu, og fíflið var heldur ekki heldur kom beint að efninu.
* neitt fífl, heldur hátt sett „Eg er um þessar mundir að
Gabriela hafði jafnan sagt
okkur að faðir hemiar léki í
hlutverki fífls í ferðasirkus.
Aftur á móti hafði móðir henn-
ar horfið fyrir tveimur árum
með mexikönskum nautabaha,
en húri hafði síðar orðið fyrir
hræðilegum vonbrigðum og
hafi loks hafnað í grísku hunnu-
klaustri.
Gabriela bar sorg sína með
virðingu og vissum yndisþokka,
sem fór vel við eldrautt hárið,
þunglyndislegan vangasvipinn
og austurlenzku peysuna henn-
ar. ! .hfj
Hún var lífið og sálin í fé-
lagsskap okkar, og ef henni
fannst á einn eða annan hátt at-
hyglin ekki beinast nógsam-
lega að sér, sagði hún aðeins:
„Fíflið, hann pabbi minn — “.
Og hún varð aftur möndullinn,
sem allt og allir snérust um.
Dag nokkurn fór eg í veit-
ingahús með Gabriela. Við
röbbuðum saman um tilbreyt-
ingarleysi og tilgangsleysi
mannlegs lífs, um orsakir og
afleiðingar og önnur þessháttar
málefni, sem flestir hugsa að
meira eða minna leyti um.
Allt í einu stóð Gabriela upp
frá borðinu og sagði: „Vertu
sæll“. Á næsta augnabliki .var
hún« horfin.
Eg varð ekki einu sinni hissa
á þessu hvarfi hennar, því við
öllu óvæntu var hægt að búast
af henni.
En á hinu varð eg meira en
lítið undrandi, er roskinn karl-
maður kom með konu sér við
hlið að borðinu til mín. Mað-
urinn tók Ofan hattinn og sagði:
„Afsakið! Sat ekki Gabriela
við borðið yðar? Eg er faðir
hennar.“
Ó, fíflið, hugsaði eg. „Má eg okkur þarna á staðnum án til-
ekki bjóða ykkur sæti. Gabriela lits til þess að þárna var fjöl-
hlýtur að koma þá og þgar.“ : farin gata. Eg var dolfallinn.
„Þakka yður fyrir,“ sagði sá En þegar náunginn varð æ nær-
föðurlegi grínisti. „Má eg kynna göngulli og áfjáðari varð eg!
yður konuna mína.“ Af seinna hræddur og hrópaði á hjálp.
hjónabandi — bætti eg við í Lögreglan kom svo og fylgdi
huganum, því eg þóttist viss mér heim. Rétt á eftir kom hið
um að fyrri kona hans myndi sanna í ljós, en það var að
sitja ennþá blýföst í- hinu _ Eduard hafði sagt skólabrseðr-
um sínum frá því að eg hefði
verið heimsfrægur glímugarp-
ur, sem hlotið hefði óteljandi
verðlaun. Einn þessara: skóla-
stráka hafði síðan sagt bróður
sínum, heljarmiklum beljaka
og oflátungi, sem æfði glímu,
frá þessu. Og það var hann sem
veitti mér fyrirsát í því skyni
að reyna getu sína á mér.“
Það var eins og að konan
rankaði við sér. „Um svipað
leyti og þessi atburður skeði,“
sagði hún „eltu allir unglingar
t grendinni mig á röndum og
hættu ekki fyrr en þeir voru
búnir að fá eiginhandarnafn
mitt. Mér var engrar undan-
komu auðið, nauðug viljug
varð eg að skrifa nafn mitt í
hundrað og þúsund skipti. Á-
stæðuna frétti eg af einskærri
'ilviljun, en hún var sú, að
Eduard sonur minn bar það
fyrir ljónatamningu.“
Ljónatemjari, nautabani.
Ekki var það eínilegt.
Stjóimarráðsfulltrúinn hélt
áfram: „Þegar Eduard komst
háskólann lagði hann sálkönn-
un fyrir sig. Vitjið þér hvað
sálkönnun er?“
Jú, eg vissi hvað það var.
„Dag nokkurn kom einn af
námsfélögum Eduards upp
stjórnarráðsskrifstofu til
og spurði hvort við gætum ekki
hitzt einhversstaðar
góðit
hinum ógæfusama föður samúð
mina, en hann hristi bara höf-
uðið. „Það er ekki allt búið
með þessu. Elisabeth, eldri
dóttir mín gerði úr mér spæj-
ara, slíkan sem veröldin hafði
ekki þekkt í áþekkri mynd áð-
ur.Og hún lét mér heppnast að
hándsama svo til alla helztu
glæpamenn og bófa jarðarinn-
ar.“
„Og hvað mig snertir,“ sagði
konan, „sagði dóttir mín, að
eg hefði verið njósnari, tekin
föst og átt að skjóta mig. En
manninum mínum átti eg að
hafa kynnzt í tugthúsinu og
hann bjargað lífi mínu.“
fyrir mig að
segja engum frá þessu," bað
hún. „Ef eg missi fílið, þá er
eg búin að vera meðal ykkar.“
Þetta leyndarmál sem við
vissum tvö ein um batt okkur
nánari tengslum. Og það fór
eins og það fer alltaf þegai-
maður og kona eiga leyndarmál
saman. Við giftum okkur að
lokum.
í gær kom tengdapabbi miim
heim til okkar. Hann var geysi
reiður, eins reiður og stjórnar-
ráðsfulltrúar geta frekast leyft
sér.
„Vitið þið hvað skeð hefur?“
„Svo var það Herbert sonur hrópaði hann. Við vissum það
okkar. Hann sagði hverjum sem ekki.
næði, þar sem hann bæri undir
mig áríðandi mál. Eg hélt að
þetta væri eitthvað viðvíkjandi
I Eduard syni mínum og við
skepna í virðulegu ráðuneyti.
Þegar sagan var öll upplýst,
bað hið atvinnulausa fífl um
koníak til þess að styrkja sig á.
„Já, eg hefi verið óheppinn með
börnin mín. Ekkert þeirra hef-
ur heldur getað sætt sig við at-
vinnu mína og stöðu.“
Konan kinkaði kolli, eins og
hálf utan við sig. Vafalaust
hefir hún verið að hugsa um
nunnurnar í hinu gríska
klaustri.
Faðirinn tæmdi koníaks-
glasið til botns. „Þegar elzta
barnið mitt, Eduard, var tólf
ára gamall byrjaði ógæfan.
Eitt kvöld þegar eg var á leið
heim til mín frá skrifstofunni;
gekk svolalegur og skuggaleg-
ur náungi í veg fyrir mig, að
útliti eins og slátrari, og skor-
aði á mig í glímu. Hann krafð-
1 ist þess að við reyndum með
rannsaka áhrif fornmenningar-
iimar á geðsýkikenndar starfs-
truflanir.11 „Stórkostlega
merkilegt“, sagði eg. Ungling-
urinn hélt að því búnu áfram:
„Yður dreymdi draum þegar
þér voruð níu ára gamall, þar
sem yður birtist fornaldarvera."
Eg kinkaði kolli, eða hvers
vegna hefði eg ekki átt að gera
það. Hann bætti við: „Nákvæm-
lega tiltekið: Þér rekið skyld-
leika þessarar veru til Aga-
memnons!" Reyndar hafði eg
fyrir löngu gleymt hver Aga-
memnon varð hafi eg á annað
borð nokkurn tíma vitað það.
Samt sem áður kinkaði eg kolli,
því eg sá ekki ástæðu til ann-
ars. „Nú verð eg að spyrja yður
samvizkuspurningar. Hvaða á-
hrif hafði þessi draumur á sál-
arlíf yðar? Skýring Eduards
sonar yðar á þessum draumi
finnst mér næsta ósennileg og
vafasöm.“ Eg spurði hvaða
skýringu hann hafi gefið
Stúdentinn virtist forviða.
„Hann sagði að þér hefðuð
ekki þorað að fara í bað eftir
þetta.“
Stjórnarráðsfulltrúinn virt-
ist vera. í æstu skapi, og konan
hafa vildi að eg væri af rúss-
neskum háaðli og væri réttbor-
inn til keisarakrúnunnar.“
Stjórnarráðsfulltrúinn stundi
þungan. Eg skildi mæta vel
stunu hans, föður slíkra barna
sem hann átti.
Þegar eg svo nokkrum dögum
seinna hitti Gabrielu á förnum
vegi, fór hún hjá sér og var
hálf skrýtin. „Pabbi og mamma
hafa sagt þér allt?“
„í gær spurði sonur ykkar
mig: „Afi er það satt, að þú
hafir verið konungur kúrek-
anna og að amma hafi verið
eldgleypir í sirkus?“------Ja,
fari það norður og niður, í heit-
asta sjóðandi. Á þá aldrei að
hlífa mér við þessum álögum?“
En í þetta skipti var það eg,
sem leit undan og ekki að öllu
leyti laus við sektartilfinningu.
' -r íá :,á
gríska klaustri, enda leit þessi
varla út fyrir að hafa getað tál-
dregið mexikanskan nautabana.
Konan var mjög stillileg og
nokkuð rjóð í kinnum og mér
datt í auknablikinu í hug að
þetta væri ef til vill sú tegundin
af konum, sem gömlum fíflum
litist vel á.
Maðurinn bað Um kaffi.
„Mér þykir vænt um að hafa
kynnzt kunningja Gabrielu.
Sannast sagna veit maður alltof
lítið um börnin sín eftir að þau
.komast á legg.“
„Það er heldur ekki nema
eðlilegt um yður þar sem þér
eruð á sífelldum ferðalögum.“
„Á sífeldum ferðalögum?“
Fíflið hristi höfuðið.
„Eru þér ef til vill í sýning-
arförhér núna?“
Fíflið sneri talinu að konu
•sinni. „Maður skilur1 ekki eini
Hollenzku
gangadreglarnir
eru komnir aftur, í bessum breiddum :
70 cm., 90 cm., 100 cm., 120 cm., 140
cm. — Fjölda litir, mjög skrautlegir.
Þessir dreglar eru þekktir um allt land
fyrir sérstaklega góða endingu og mjög
fallega áferð.
Gjörið svo vel og skoðið í gluggana
nú yfir helgina, og þér munuð
vissulega sjá það sem yður líkar.
Allar faldamr og samansaum,
kvæmt af fagmönnum.
„GEYSI8S“ H.F.
Veiðafæradeild.
fram-
BEZT AÐ AUGIYSA 1 VfSI ® H
Fjársöfnun er liafin víða um lönd fyrir munaðarleysingja i
Kóreu. Myndin hér að ofan var birt í Danmörku, er slík söfnun
hófst þar, og má greinilega sjá á myndinni, að þörnin eru
sannarlega hjálpar þurfi.
Rcuða bókin
er komin.
Bókfellsútgáfan gefur út á
hverju ári valdar bækur fyrir
pilta og stúlkur — bláu og
rauðu bækurnar.
Nú er rauða bók ársins kom-
in út, og heitir húh „Aldís, elzt
af systrunum sex“ — eftir vin-
sælan höfund, Carl R. Brink.
Eins og nafnið bendir til er hér
um sögu að ræða af stúlku, sem
á fimm systur, og má geta séi”
til um það, að sitthvað gerist á
ævi hennar, þótt ekki komi ann-
að til. Þýðandi bókarinnar er
Freysteinn Gunnarsson sóla-
stjóri.