Vísir - 21.11.1953, Blaðsíða 7

Laugardaginn 21. nóvember 1953.
VlSIR

C. B. Kelland.
Engill eða

/5
ar. Eg skil ekki hvað yður getur fundist hrífandi við þetta,“
sagði Juan.
„Eg er að sjálfsögðu öllu slíku lítt kunnug,“ sagði Anneke.
„En er það ekki svo í allri keppni — og viðskipti eru eins konar
keppni, að menn reyna að snúa á keppinaut sinn. Við skulum
nefna poker. Spilið þér póker, herra Parnell?"
Brownlee, fór að skellihlæja.
„Það er ekki til það spilavíti hér í bæ, þar sem Parnell gæti
ekki fengið atvinnu hjá — til að spila fyrir „húsið“.“
„En þó kynlegt sé,“ sagði Parnell og ypti öxlum, „er eg á-
nægður með mitt hlutskipti eins og það er.“
„Eg gæti trúað, að þú græddir eins mikið á póker og að vera
verkfræðingur.“
„En það hlýtur að vera gaman, að reynast hyggnari en aðrir
— fljótari að hugsa, taka ákvarðanir."
„Hver veit,“ sgði Parnell, „nema kvenfólkið fari bráðum að
spila póker, ef stefnu Susan B. Anthony eykst fylgi. Eruð þér
fylg'jandi því, að konur fái kosningarrétt, ungfrú Villard?"
„Þa,ð er fjarstæðukennd hugmynd,“ greip ungfrú Nettleton
fram í.
„Eg: held,“ sagði Anneke, „að eg gæti komist af án þess að
hafa kosningarrétt. Eg hefi heyrt, herra Parnell, að konur hafi
stjórnað löndum, án þess að fara með embætti.“
„Með því til dæmis, að vera hjákonur konunga,“ sagði Parnell.
„Juan Parnell, þú ættir ekki að tala svona — það er ekki við-
eigandi,“ sagði ungfrú Nettleton.
Anneke lét sem hún hefði ekki heyrt þessa athugasemd.
„Að vera hjákona konungs er aðeins skref á göngu að ákveðnu
marki. Það þarf hæfileika til þess að nota sér slíka aðstöðu.“
Allt í einu varð hún þess vör af svip Parnells, að það gat
fokið í hann.
„Hvers vegna,“ sagði hann, næstum með þjósti, „fóruð þér
ekki heldur til Evrópu en San Francisco?, Þar eru margir kon-
ungar — og þér eruð fögur.“
„Juan Parnell, biðjist þegar í stað afsökunar á þessum orð-
um,“ sagði úngfrú Nettleton, móðguð fyrir hönd Anneke.
Parnell yppti öxlum, en hneigði sig svo:
„Eg hlýði 1 auðmýkt — og biðst afsökunar,“
„Þér þurfið ekki að biðjast afsökunar,“, sagði Anneka kulda-
lega. „Þér spurðuð spurniiigar og eg skal svara. Enginn kon-
ungjþ- í Evrópu getur veitt mér það, sem eg óska eftir.“
„Og hvers óskið þér?“
„Það fær enginn að vita, fyrr en eg hefi öðlast það,“ sagði
Anneke hlæjandi,
Parnell sprátt á fætur.
„Brownlee kemst aldrei í tæka tíð á slrrifstofuna,“ sagði hann,
„ef við höldum þessu áfram. Eg kem eftir yður kvöldið, sem
danssamkoman er, til dæmis klukkan hálfníu."
„Eg verð reiðubúin,“ sagði Anneke.
Þegar þau voru farin leit Anneke glaðlega á Hephzibah og
mælti:
„Jæja, nú höfum við komist allmiklu nær markinu.“
„Hvernig má svo vera? Ekki skil eg í, að þú sért neitt nær
markinu, þótt þú þiggir boð á danssamkomur,“ sagði Hephzibah
ólundarlega.
„Það getur reynst mikilvægt, að taka þátt í boðum, þar sem
áhrifamenn koma, eða þeir, sem standa þeim nærri. Þarna koma
synir milljónaeiganda. Þeir heyra sitt af hverju heima og masa
kannske um það, sem feðrum þeirra gæti komið illa, ef það
kvisaðist. Eg gæti haft gagn af að fara í boð, þótt eg heyrði að-
eins eitt leyndarmál — um áform annara.“
Anneke þagnaði og var mjög hugsi á svip stundarkorn.
„Á morgun förum við í ökuferð um Marker-götuna, Hepsie.“
„Það er óhrein og leiðinleg gata nálægt höfninni. Hvað viltu
þangað?“ spurði Hephzibah.
„Til þess að komast að raun um hvers vegna spekúlant að
nafni Harpending ætlar að kaupa lóð þar?“
,Hvað þér getur dottið í hug, stúlka,“ sagði Hephzibah, „mér
liggur við að segja, að það sé, ókvenlegt, að vera að vasast í
slíku.“
„Alveg rétt, Hepsie,“ sagði Anneke, „hvern skyldi gruna, að
kona hefði áhuga fyrir slíku?“
Anneke gekk inn í setustofuna og sat um stund hugsi við
gluggann með spenntar greipar. Hún sat nálægt glugganum.
Allt í einu hallaði hún sér fram. Tveir menn nálguðust. Þeir
námu allt í einu staðar. Svo gengu þeir upp tröppurnar. Þetta
-voru þeir Philip Arnold og John Slake. Hana grunaði, að eitt-
hvað óvanalegt hefði knúið þá til komunnar, og það vottaði
fyrir beyg í huga hennar. Bjöllunni var hringt og hún heyrði
Hepsie opna, og koma tautandi inn í setustofuna.
„Þessi Philip Arnold er kominn og vill hafa tal af þér,“ sagði
hún.
„Bjóddu honum inn.“
„Er ekki bezt að segja honum að hundskast í burtu?“
„Bjóddu honunr inn,“ sagði Anneke í skipunartón.
* V BltlDGEÞÁTTUR * *
& &
$ VÍSIS
JLattsr* á Mtridfjevþrau t:
*..K, 8
V 4, 3
* Á, 9, 7, 4
* A, 10, 6, 4, 3
A 7, 5, 4
V 9, 8, 2
♦ G, 8, 2
* G, 8, 7, 2
A G, 10, 9, 3
V Á, D, G, 10, 5’
♦ D, 6
* D, 5
A Á, D, 6, 2
V K, 7, 6
4 K, 10, 5, 3
* K, 9.
Sagnir gengu þannig, að N
sagði lauf, A hjarta, S spaða.
N þá lauf, A pass og S 3 grönd,
sem varð lokasögn. V kom út
með hjarta 9, sem A drap með
10. Þegar S gaf hélt A áfram
með hjarta og spilaði gosa. —
Hvernig á S að spila spilið?
Suður sér fljótlega að hann
á 8 slagi vísa. Þrjá í spaða, tvo
í laufi, 2 í tígul og hjartakóng.
Einasta vonin er að þrengja að
Vestur, sem gert er ráð fyrir
að sé lengstum í laufi og tígli.
Reynist tilgáta þessi ekki rétt,
getur S ekki unnið. S tekur því
hjarta gosa með kóng og spilar
aftur hjarta. A tekur nú hjarta-
slagi sína, V fleygir spaða
fjarka og laufa tvist. N lætur
2 lauf og' 1 tígul, en S kastar
spaða tvist og tígul þrist. Þeg-
ar A lætur næst út spaða gosa
tekur S 3 slagi i þeim lit þ. e.
ás, kóng og. drottningu, en þá
er V kominn í þröng, því hann
verður að fleygja í spaðadrottn-
ingu frá annaðhvort gosa í
laufi eða gosa í tigli.
Á kvöldvökunni.
Hann var kúgaður af konu
sinni og þorði sig ekki að
hreyfa. Þá kom gamall vinur
til hans og spurði hvort þeir
gæti ekki farið eitthvað út að
skemmta sér. „Gaman væri
það,“ svaraði sá kúgaði. „En þá
verður þú að koma heim með
mér og biðja konuna um leyfi.
Annars fæ eg það aldrei.“ Þeir
fóru svo heim til frúarinnar og
heldur þótti vininum hún örð-
ug viðfangs. Loks sór gestur-
inn og sárt við lagði, að hús-
bóndinn skyldi vera kominn
heim til sín klukkan hálf tólf
og þá loks lét hún undan.
Sá ltúgaði var himinlifandi
og þeir lögðu af stað út úr dyr-
unum. En áður en þeir lokuðu
á eftir sér leit vinurinn við og
sagði við frúna: „Eg sagði
klukkan hálf tólf og eg stend
við það, en eg sagði ekki hvaða
dag það yrði!“
•
Sonur bóndans liafði misst
fótboltann sinn inn í hænsna-
garðinn og haninn hrópaði á
hænurnar og safnaði þeim í
hóp kringum furðuverkið.
„Kæru frúr,“ sagði haninn.
„Eg ætla mér ekki að sýna van-
þakklæti eða kasta rýrð á ykk-
ar störf. En þarna sjáið þið
hvað hægt er að framkvæma í
öðrum hænsnagörðum!“
€im Mmi tíar.
»»••
3200 milíjón marka sékt.
Frétt úr Vísi fyrir 35 árum:
Tveir þýzkir botnvörpungar
voru nýlega sektaðir í Vest-
mannaeyjum um 16000 kr.
samtals. í þýzkum peningum er
sú fjárupphæð, samkvæmt síð-
ustu fregnum 320.000.000.000.-
000 eða 3200 billjónir marka.
Fjórir milljarðar undir bréf.
Og hér er önnur frétt frá
sama tíma: „Fjórir milljarðar
marka höfðu verið greiddir
undir bréf,' einfalt, sem nýlega
kom hingað frá Þýzkalandi.
Óraffróður spyr,
Og loks er hér fyrirspurn.
sem birtist í blaðinu 21. nóv.
1918: „Mundi það ekki bæta
birtuna í heimahúsum, ef alls
ekki væri kveikt á götuljós-
kerunum núna nokkm’ kveld, v
kringum tunglfyllinguna?“
Cofr. ÍS50.FA; * liic4Dúrróuthf..Iric.—Tm nfc8.'U.S.P»t’.0«Í.
Distr. by Unit-M Feature Syndicate, Inc.
Hávaðinn jókst eftir því sem þeir ásamt' “jöldamörgum öpum. Þar á brott, því að þeir voru fastir með dansaði þar um meðal apanna og
komu nær heimkvnnum apaflokksihs mætfi boím, úndarleg sjón. í litlu hendurnar í hnetum. Gamall veður-, vjytist skem^n.ta s.^r konun.gle.ga, í
og bráít .stóð.u Tájpzaji. óg'lílKima á 'rjÓðri ÓÖnsu&á'nokkrir apfr og gátu ó barinn inaður með stóran vagn full- . ,íivert. skípti.sem nýr api. féll. i giWr-
greih ’ e'kki ‘komizt * an af skrani una.